Far away

https://www.youtube.com/watch?v=qqU9-0uuGAU

Stilletjes opende ze haar ogen. Ze had barstende hoofdpijn. En wreef pijnlijk haar hand over haar hoofd. Toen pas merkte ze dat ze was vastgeketend met ijzeren kettingen. Ze keek geshockt rond haar heen. Opeens herinnerde ze zich weer. Het gevecht, de ontvoering, de ontsnapping en de klap op haar hoofd voor ze hier wakker werd. Toen voelde ze dat er bloed over haar hoofd vloeide en neer kwam op de grond. Ze kroop angstig naar achteren toen ze de deur hoorde open gaan, en een breed gespierde gast binnen kwam en sloot de deur weer. Ziva zat ondertussen in een hoek. “Je weet niet waarmee je bezig bent. “ De jonge lachte gemeen. “Jij weet niet waarmee JIJ bezig bent. Je bent een pittig, dapper en mooi meisje. And You know i like that types. “ Ziva versmalde haar ogen. “Excuses, ik heb al een vriend. “ De jongen gaf haar een trap tegen haar dij. Ze viel opzij en kreunde even, ze wou het uitroepen van de pijn, maar ze hield haar eigen in. “En jij gaat me vertellen waar Elyaz is, Ziva. Je weet dat er niet met me te sollen valt.” Ziva probeerde weer recht te gaan zitten. Ze keek uitdagend in de schurk zijn ogen. “ Jij bent een baas, maar niet de mijne. Als mijn leider te weten komt dat jij me zo behandelt…dan vallen er meer doden. Ik ben zo het lievelingetje snap je… Je houd je niet aan de regels… Je houd je niet aan mijn regels. “ De gast trapte nog eens tegen haar dij, waarbij ze weer neer viel. Ze was al veel bloed verloren. En was nu zeker 2 weken al van thuis weg. De gast nam een mes boven. “Zo, Ziva. Kan je het niet alleen aan? Jou vriendje heeft mijn bèta vermoord. En daarvoor zal hij boeten. En jou leider? Die gaat er niets aan kunnen veranderen. En tuurlijk wist ik dat je het lievelingetje was, daarom heb ik jou genomen. En ook omdat je toevallig het lief van Elyaz bent.” Ziva probeerde weer recht te gaan zitten. Maar ze moest tegen de muur leunen. Ze was ook serieus vermagerd, omdat ze te weinig tot geen eten kreeg. “Jou Bèta heeft Elyaz aangevallen, mij bijna vermoord… En dat was Elyaz te veel. Hij beschermde me alleen. Vermoord mij dan… Maar laat Elyaz gerust?!” Ziva keek hem doordringend aan. Maar het enige wat ze als antwoord kreeg was nog een stamp tegen haar gekneusde ribben. Waarbij ze het uitschreeuwde van de pijn, en haar ogen gloeide. De gast verdween en daar zat ze weer. Helemaal alleen, tranen die in haar ogen vloeide, en gebroken lichaamsdelen. Ze keek naar boven.“ Vergeef het me, Elyaz.” Smeekte ze, met betraande ogen. Ze was gebroken, maar dat liet ze alleen zien wanneer ze alleen was. Dagen gingen voorbij. Ziva werd zwakker, en het leek dat haar leven uit haar gezogen werd. Elke dag opnieuw kreeg ze stampen, werd ze gedwongen uit te leggen waar Elyaz was. Maar elke keer opnieuw antwoorde ze dat ze het nooit zou zeggen. Elke dag, uur, minuut, seconden, ademhaling was een hell. En ze wist dat Elyaz dacht dat Ziva gewoon was weg gelopen. Want Ziva en Elyaz hadden voor de 1ste keer ruzie. Waarover wist ze niet meer. Ze wist alleen dat ze hier nooit meer uit kon komen. De eerste dagen was ze bijna kunnen ontsnappen, maar nu…nu was ze zodanig gemarteld dat ze haar eigen nauwelijks kon verdedigen en zelfs de kracht niet meer had in haar wolvenlichaam te veranderen…En ze wist dat dit haar straf was door bij de maffia te gaan…

& Elyaz
-Pb me as je er niet mee akkoord gaat-

Zoekend keek hij om zich heen. Zijn blik bezorgd, verscheurd, gebroken, verslagen.. Zijn gevoel was precies hetzelfde, als een spiegel. Het enige waar hij aan kon denken was Ziva, over hoe stom hij was geweest om haar te laten gaan.. Hij had achter haar aan moeten lopen toen ze boos zijn huis verliet. Dan was hij haar nu niet kwijt geweest. Hij was vermoeit, geen oog had hij dicht kunnen krijgen, geen hap door zijn keel. Kapot van verdriet maar toch het meeste bezorgdheid. Het was toch niet allemaal een grap geweest..? Ze hielt toch wel van hem.. Of was ze iemand anders tegengekomen, hem verlaten voor een ander. Al waken lang gingen deze gedachten door zijn hoofd. Hij wilde het niet geloven, hij vertrouwde haar, maar toch was er een deel in hem wat alles wantrouwde. Een deel dat alleen voor Ziva, zijn broer en zijn zus week. Terwijl hij gehaast over de straten liep, botste hij tegen iemand op, nog voordat deze boos zijn mond tegen hem open kon trekken, had hij hem al bewusteloos geslagen. Niemand kreeg hem meer kalm. Normaal waren het de gedachten aan Ziva die hem kalmeerde, maar nu waren het juist die gedachten die hem zo van slag maakte. Zijn gevoel haatdragend, bang dat iemand haar in zijn macht had. Hij vertrouwde Ziva, ze zou hem toch niet zomaar verlaten.. Ook al hadden ze ruzie. Hij was met haar ingeprent. En elke dag, voelde hij de steken in zijn hart, zijn borstkas, eigenlijk alles deed pijn. Ondanks dat er niets met hem was gebeurd. Hij had dan wel een gevecht gehad.. Hij was aangevallen. Ziva was bijna dood geweest. De gast die hen dit aan had gedaan was gesneuveld. En eigenlijk had hij het gevoel dat haar verdwijning daar iets mee te maken had. Weer transformeerde hij terug naar zijn wolvengedaante. Probeerde contact met haar te leggen. Weer geen reactie. Hij wilde niet geloven dat ze hem negeerde. Hij bleef volhouden dat ze gewoon niet in haar wolvengedaante was. Hij liep door. Maar stond plotseling stil op het moment dat hij wat rook. ZIVA?! Dacht hij geschrokken en stak zijn neus in de lucht. Zijn blik werd rood. Hij herkende de jongen die buiten een gebouw stond, het gebouw waar de geur vandaan kwam. Hij rook bloed, en niet zo'n beetje ook. Hij twijfelde. Hij kon dit niet alleen. Hij kende hem, hij kon hem wel aan, maar die gast had vrienden.. En niet zo'n schatjes ook niet. Hij maakte contact met zijn vrienden. Hij riep iedereen op die hij in zijn hoofd kon halen. Kort daarna liet hij een enorme huil horen. Al zijn kracht werd erin gelegd. Deze was ervoor om de vampiers op te roepen, en om de wolven zijn exacte locatie door te geven. Hij zag dat de blik van de jongen in de duisternis was gericht. Al snel arriveerde de eerste maten. Hij maakte ze duidelijk dat ze iedereen mochten vermoorden die ze tegen kwamen. Behalve Ziva. Toen dit duidelijk was rende ze aan. Het gevecht vond al snel plaats, en omdat ze met zoveel waren, was de afleiding sterk. Hij beukte de deur in en volgde zijn neus. Zijn ogen groot van adrenaline. Hij zag de deur waarachter de geur het sterkste was. Hij gooide zijn gewicht in de strijd. Hij beukte, maar het was zwaar vermoeiend. Hij hoorde wat kraken. Na nog een paar sprongen schoot het slot kapot. Hij liep naar binnen en transformeerde al snel. Zijn schouder lag open van de kracht die hij had gezet. Hij knielde neer bij Ziva. Keek in haar ogen. 'Het spijt me zo..' Zei hij zachtjes en in zijn ooghoeken vormde tranen. Nog nooit in zijn leven had hij gehuild, maar nu vloeide ze langs zijn gezicht. Het deed hem pijn om haar zo te zien. Hij keek naar de kettingen.. Die moesten los. Hij transformeerde terug. Hij bekeek ze. Hij focuste en sloeg toen op de zwakste plek. Ver van haar polsen, hij wilde haar niet nog meer pijn doen. Hij hoopte maar dat buiten alles nog in orde was. Niet dat hij hier dadelijk ook nog vast zat. Niemand zou hem vast krijgen. Niemand..

OMG kreeg ech tranen in men ogen van u post xp

Een andere gast kwam binnen dringen. En schichtig keek ze naar hem; Ze leek op een wild paard dat probeerde een uitweg te zoeken. "Het spijt me Ziva. Maar ik kan je niet helpen. Het enige wat ik voor je kan doen is je eten brengen." Ziva keek hem schichtig aan. "Ik heb dit nooit van je gedacht, Kevin.Ik dacht dat je me zou helpen, ik dacht dat je een vriend was." Kevin zette de kip met wat aardappelen naast Ziva. Hij legde ook sigaretten naast haar en ook een aansteker. Maar negeerde Ziva toen helemaal. Hij verdween achter de deur. Waarom was ze zonodig gaan ruzie maken met Elyaz? Waarom was ze weg gelopen? Als ze dat niet had gedaan, was heel dit gedoe nooit gebeurt. Als Ziva bij Elyaz was, waren ze zo sterk...Ziva nam een sigaret en stak deze aan. Ze teugde eraan. Hard begon ze te hoesten. Haar longen waren er niet meer aan gewent, en nu ze verzwakt was maakte het er niet veel beter op. Ze dacht de hele tijd aan Elyaz, ze hoopte dat hij niet hetzelfde te voorduren kreeg. Grettig greep ze naar de kip naast haar. Maar op dat moment kwam die gast, die ze Redge noemde-de baas-, naar binnen. Hij greep naar de kip om hem af te pakken. Ziva beet in de pols van Redge, tot hij bloeide. Ze keek met vurige ogen naar de gast. Maar het werd al snel zwart voor haar ogen toen ze een stomp van een knie tegen haar hoofd kreeg. Bewusteloos viel ze neer. Naja, het was niet echt bewusteloos. Ze voelde alles nog. Ze voelde haar neus bloeden, en een beetje bloed drupte uit haar mond, maar het was niet erg genoeg om te sterven. Geen 1 wond was erg genoeg om ervan te sterven. Alles deed pijn, maar niets was dodelijk. Toen ze lawaai hoorde kwam ze bij. De deur sloeg open. Ze zag maar wazig. En angstig drukte ze haar harder tegen de muur. Ze had schrik dat het Redge weer was. "Redge, het is genoeg. Nog zo 1 slag en ik maak men eigen kapot." Ze trok terug toen iemand aan haar kwam. Maar toen hoorde ze de woorden van een bekend persoon. Tranen begonnen te vloeien, het waren deze keer tranen van geluk. Haar wazig zicht verdween, en ze zag de persoon waarmee ze haar leven zou mee delen. Ze omhelsde hem, wel al zittend. Maar kon hem niet stevig vast houden, als er te fel gedrukt werd aan haar ribben deed het pijn."Elyaz, het spijt me.En vergeef me alles wat ik gedaan heb. Maar ga, ga hier weg. Ze willen je doden. Ik ben te zwak om te vechten." Zei Ziva toen Elyaz de kettingen probeerde los te krijgen.

-Aaaah das zielig xD-

De woorden die ze had uitgesproken raakte hem diep. Ze maakte hem woedend.. Zijn agressie liep hoog op. Ondanks de weinig slaap en eten, zou hij iedereen uit de weg kunnen ruimen doordat de liefde voor Ziva zo sterk was. Het gaf hem kracht, een reden om nooit te stoppen, altijd door te gaan tot het bittere eind. Toen hij bij haar zat, zag hij door zijn eigen tranen heen dat ze bij haar ook vloeiden. Losjes hield hij haar vast, de pijn die hij al die tijd had gevoeld, was de pijn die zij had gevoeld. Kronkelend had hij in zijn bed gelegen, hij was gek geworden, probeerde alles om het te stoppen. Wanneer Ziva sliep, zou de momenten moeten zijn geweest dat zijn lichaam rust had. Hij sloot zijn ogen bij het horen van haar woorden. Ze hoefde zich niet te verontschuldigen.. Het was grotendeels zijn schuld geweest. Het waren die woede uitbarstingen waar hij geen grip op kon krijgen. Het was hoe hij altijd al was geweest.. En hoe hard hij ook probeerde, het ging niet uit zijn lijf. 'Het spijt mij nog meer.. Wees niet bang, ik verlaat je niet, ik haal je hier weg' Zei hij zachtjes, maar vastberaden. Hij ging in zijn wolvengedaante verder met de kettingen slopen. Hij kreeg de gedachten binnen van een vriend, een weerwolf. Hij moest opschieten, ze konden ze niet zo lang meer tegenhouden. Zijn hartslag steeg. Hij moest haar hier weg krijgen. Desnoods nam hij haar plaats in. Het maakte hem niet uit.. Zolang Ziva maar veilig was, op een plek waar niemand haar meer pijn kon doen. Er waren nogal wat missies mislukt in zijn leven. Maar van elke fout leerde je het de volgende keer beter te doen. Maar op dit moment dacht hij niet meer aan tactieken, nee.. Het enige wat telde was haar hier weg krijgen, op tijd. Toen alle kettingen kapot waren, transformeerde hij terug. Hij voelde zijn polsen moeilijker bewegen, maar voelde geen pijn door de adrenaline die door zijn lijf gierde. Hij had wel wat belangrijkers aan zijn kop. Hij tilde haar op, en liep naar buiten via een andere kant. Een normaal hart zou het allang begeven hebben met de hartslag die nu aanwezig was in zijn lijf. Het sprong er bijna uit. Vermoeit liep hij de bossen in, hopend dat niemand hen volgde. Maar de geuren waren gevaarlijk, vooral door het bloed. Hij maakte contact, maar met de meeste kreeg hij geen contact meer. Hij keek achterom, gelukkig was er nog niets te zien.

'Het spijt mij nog meer.. Wees niet bang, ik verlaat je niet, ik haal je hier weg' Ziva wou zo veel zeggen. Ze wou smeken dat hij hier weg moest, ze wou hem gewoon niet kwijt; Maar ze kreeg niks meer gezegt. Ze was te uitgeput. De boeien ,waar de kettingen aanzaten, waren veel te hard aangespannen waardoor ze de kleinste bewegingen voelde. Haar polsen branden, en de boeien schaafde haar polsen. Haar hielen deden minder pijn. Maar daar was ze ook het minste toegetakeld. Het meest wat pijn deed waren haar ribben, haar dij, haar hoofd, polsen en de krampen. Ze probeerde zoveel mogelijk te slapen, gewoon om die vreselijke pijnen niet meer te voelen. Gelukkig had ze een bed met een deken. Het matras was kapot, maar dat had haar niet geboeit. En ze wou ook niet weten wat er allemaal is in gebeurt. Maar elke keer als ze even geen pijn meer voelde, kwam Redge binnen en sloeg en stampte haar. Uiteindelijk had die gast haar eens uit het bed gegooit en had ze de kracht niet meer gehad erin te kruipen, ze had het deken van het bed getrokken en sliep als een hond op de grond. Uiteindelijk waren al die kettingen losgemaakt door Elyaz. Ook Ziva voelde nog eens de pijn van Elyaz zijn polsen. Ziva's polsen voelde gebroken. Maar ze waren niet gebroken, haar lichaam begon dit alles gewoon te veel te vinden. Nu realiseerde ze haar ook, dat Elyaz alles ook had moeten gevoelt hebben wat Ziva had gevoelt. Ze hoopte maar dat hij de pijnen minder hard had gevoelt dan Ziva, want soms was het niet vol te houden. Toen Elyaz terug veranderde en haar vast had leunde Ziva haar hoofd tegen zijn borstkast. En het horen van zijn hartslagen trooste haar en maakte haar rustig. Ziva haar ogen werden groot. De Chip ! "Elyaz Zet me neer ! Nu ! De chip ! Hij moet verwijdert worden, anders vinden ze ons." De chip was met een simpele ondiepe steek te verwijderen. En nu haar lichaam bezig was met haar gekneusde ribben enzo te verdoven konden ze een simpele snee in haar bovenarm snijden, en dan viel die chip er zelf uit. Nu wist ze weer waarom ze nooit kon ontsnappen. Ziva keek Elyaz aan. Elyaz moest het doen, hij wist meer van snee's af, en hoe je moest snijden, dan Ziva. En daarbij, Ziva kon er niet aan. Ziva hielt echt van Elyaz, maar ze wou niet dat hij in de problemen kwam. Wat als ze hen nu zouden vinden?

Sorry flut.Maak het goed bij de andere posts

Hij wist dat Ziva tegen hem wilde praten, maar simpelweg geen woord over haar lippen kon krijgen. De wonden die veroorzaakt waren door de boeien zagen er lelijk uit, vooral pijnlijk. Vandaar dat ze zo hadden gebrand bij hem. Alles had een antwoord gekregen. En zijn vermoedens klopte. Het had inderdaad te maken met die moord van toen. Die gast zou branden, smeken om mooit geleefd te hebben. Hij zou voelen wat Ziva had gevoeld, en dat maal honderd. Op zijn minst. Hij keek achterom, verschoot toen hij iets langs zag schieten. Damn dit ging je toch niet menen? Dacht hij. Maar toen de schim omdraaide en terug kwam, herkende hij hem. Het was Michael. ‘Sorry.. Ik ging een beetje te snel’ Zei Michael. Michael keek naar Ziva, zag de wonden. Ai... ‘Kan ik helpen?’ Vroeg hij. Sinds wanneer was Michael een vampier..? Dacht Elyaz verward. Maar eigenlijk was het beter. Het was niet zijn beste maat, maar toch konden ze wel met elkaar opschieten. Maar zelfs Michael had zijn vertrouwen na al die tijd niet kunnen winnen. Wel een deeltje, maar niet veel. Hij knikte vlug. ‘Houd de omgeving in de gaten, waarschuw als je iets verdachts ziet’ Zei hij, Michael gehoorzaamde. Niet omdat hij de baas over hem was, maar uit respect. Hij streek zacht door haar haren. Moeizaam omdat hij zijn handen niet echt geweldig kon bewegen. Het voelde kalmerend voor hem. De aanraking. Haar warmte. Nou.. Niet echt geweldige warmte aangezien ze gewoon geen kracht in haar lijf had zitten om zichzelf goed warm te houden. Hij stond gelijk stil bij het horen van haar stem. Een chip?! In een flits stond Michael weer naast hem. ‘Laat mij maar’ Zei deze. Michael had de gave om al het onnatuurlijke te zien en te bewegen. Hij focuste zich op de plek waar de chip zat. Verbaast keek Elyaz toe. Na een halve minuut was de chip eruit. Een klein wondje was achtergebleven. Michael liet de chip ontploffen. ‘Die is onschadelijk’ Grijnsde hij en ging weer op de uitkijk staan. Opgelucht liep Elyaz weer verder. ‘Hou je net nog een beetje?’ Vroeg hij zachtjes.

Nog steeds hielt ze haar hoofd tegen Elyaz. Het leek of Elyaz een pep middel had ingenomen. Zijn hart ging nogal te keer. Ze had niet meer durven hopen Elyaz aan te kunnen raken, zijn hart te horen. Een andere jongen kwam erbij. En even spande Ziva zich op, bereid slaag op te vangen. Maar ze ontspande haar weer toen Elyaz rustig met de jongen praatte. Ziva hielt haar mond gewoon. Ze wist dat ze elk druppeltje energie nodig had. Nog steeds waren tranen in haar ogen te zien. Alsof ze een klein kind was, maar ze had een trauma opgelopen en ze zou zoieso schichter zijn als daarvoor. En ze wist niet dat Elyaz die Ziva wou hebben als partner. Ze zou niet weer dat zelfzekerde meisje zijn, toch niet als vroeger. Ze zou niet weer dat meisje zijn die iedereen meteen rustig kon maken. Haar wereld was in elkaar gestort en de enige waar ze haar eigen nu aan kon vast houden was Elyaz. Als hij haar nu zou laten vallen, zou ze geen grip meer hebben in het leven en zou ze simpelweg niet overleven. Ze zou in een depresie geraken en sterven van uithongering. Ze kneep haar ogen toe toen ze daaraan dacht, weer spande ze haar lichaam op ookal wou ze dat niet, omdat het simpelweg veel pijn deed. Toen de jongen weer terug kwam hielt de jongen haar Chip eruit. Een onschuldige wonden bleef ervan over. Naja, onschuldig. Tegenover de andere kwetsures was dit het minst erge. "Dank je." Meer kon ze niet zeggen, en ze hielt haar hoofd nog steeds tegen zijn borstkast voor troost te vinden.

Uiteindelijk waren ze toch veilig thuis gekomen. Ziva lag in bed. Ze probeerde haar zodanig goed te leggen dat ze minder pijn voelde. Maar elke keer deed iets anders meer pijn. Ze besloot dan maar op haar rug te blijven liggen. Ze had de hand vast van Elyaz en was niet van plan die de komende uren zomaar los te laten. "Laat me niet in de steek, ik wil je niet kwijt." Zei ze waarbij nog steeds tranen in haar ogen glinsterde. Ze had schrik, en ze wist dat hij de enige was die haar erbovenop kon krijgen. Steken zorgde voor hevige pijnscheuten. En soms draaide haar ogen even weg, omdat ze haar eigen zodanig inhielt niet te schreeuwen van de pijn.

Ziva was sterk vermagerd, alsof hij een puppy vast had, zo voelde het. Maar zelfs die was er te zwaar voor. Een chihuahua puppy dan misschien. Hij liep zo snel mogelijk door naar huis. Michael schoot het dak op en bleef alles in de gaten houden. Een stuk fijner gevoel als je wist dat je huis bewaakt werd. Hij liep met haar zijn huis binnen en ging gelijk naar boven. Zo zacht mogelijk liet hij haar op het bed zakken. Hij gaf niks om de bloedvlekken die nu in het bed zouden trekken. Dat was wel weer schoon te krijgen. Nu ging het er om dat Ziva beter werd. Hij voelde alle pijnen die zij voelde. En naarmate hij rustiger werd, kwamen die van hemzelf ook terug. Hij keek naar Ziva. Voelde haar hand, net zo mager als de rest. Hij zag aan haar ogen dat ze deze niet los zou gaan laten. Hij luisterde naar haar woorden. Zacht knikte hij. 'Ik zal je nooit in de steek laten.. En je zult me nooit kwijtraken.. Geloof me' Zei hij zachtjes en ging erbij liggen. Hij staarde naar het plafond omdat het gewoon te pijnlijk was voor hem om naar haar te kijken. Ze zag er verschrikkelijk uit. Zo goed als dat ze eruit had gezien.. Gezond, strijdlustig, vastberaden. Zo slecht zag ze er nu uit. Mager, verslagen, onzeker.. Zijn hand lag losjes in die van haar. 'Wil je wat eten? Of zal ik je wonden verzorgen.. Of iets anders?' Vroeg hij zacht. Hij wilde haar helpen, maar hoe kon hij dat wanneer hij niet wist of ze hulp wilde, of gewoon zijn aanwezigheid. Hij voelde haar pijn, het was slopend, alsof het je van binnenuit kapot wilde maken. Vreselijk gewoon. Als hij nu alleen was geweest had hij zich weer vergrepen aan de drugs. Ook al was het moeilijk als weerwolf echt onder invloed te raken. Maar hij wilde het niet.

'Ik zal je nooit in de steek laten.. En je zult me nooit kwijtraken.. Geloof me' Ziva knikte. En voelde dat Elyaz naast haar kwam liggen. Ze probeerde haar pijn zo veel mogelijk van hem af te zonderen. Dit wou ze niet delen met hem. Ze wist dat hij alles voelde wat zij voelde. En het ergste was, ze wist dat ze er slecht uit zag. Ze zag er verslagen uit, alsof ze op punt stond haar leven te geven. Maar ze was niet van plan haar leven te geven, dat was geen oplossing. Ziva probeerde wat te slapen, en haar hand lag nog steeds in die van hem. Maar knijpen kon ze niet, haar polsen deden dan veel te veel pijn. Ziva keek hem aan, maar keek toen weer weg. "Ik weet niet. Eten kan ik nu niet. Die wondes verzorgen, is misschien wel goed. Maar het belangrijkste is dat ik je gezelsschap heb. Het spijt me vreselijk. Ik probeer mijn gevoelens af te zonderen. Maar ik kan niet al mijn wondes voor je verbergen." Zei ze, terwijl ze haar ogen toe hield. Ze had geen zin nog iets te zien. Ze wou die blik van hem nu ook niet zien. Ze wist dat hij het niet slecht bedoelde, maar ze wou er niet aan herindert worden hoe slecht ze er nu uitzag. En nog steeds probeerde ze de ergste pijnen van Elyaz af te zonderen, maar het vroeg te veel energie. Alles herleefde ze weer. Ze draaide even haar hoofd en huiverde. Ze voelde haar hulpeloos, en ze wou dat niet zijn. Maar elke keer als ze aan datgene dacht waaruit ze net was ontsnapt kon ze haar tranen niet in bedwang houden. Voor Ziva hoefde de wondens niet verzorgt te worden, maar ze wist dat het anders erger werd, en dat als haar polsen ontsteken ze niet naar haar wolvengedaante kon veranderen. Maar Elyaz moest zelf nu ook zien dat hij haar wou verzorgen of niet, hij voelde immers ook de pijnen die zij had, en omgekeerd ook...

Het was de waarheid die hij had gesproken. Hij wilde haar niet kwijt.. Deze paar weken was hij al gek geworden, twijfelde al om er een eind aan te maken. Het was dat hij nu zijn broertje en zusje terug had. Het was het vertrouwen die hard tegen zijn wantrouwen had gevochten. Het zorgde voor een enorme onrust in zijn lijf. Hij moest er niet aan denken dat ze hem echt verlaten had. Hij had dat niet aangekund. Hij adem verliet schokkerig zijn neusgaten. Hij probeerde zich kalm te krijgen. Maar al die gevoelens, al die beelden, al die herinneringen. Nog altijd vormde zich zo nu en dan een traan in zijn ooghoeken. Wanneer dat gebeurde, was het weer een gedachte aan hoe Ziva er nu uitzag. Hoe dit had kunnen gebeuren. De woorden van haar bleven hem bijhangen. Maar ga.. Ga hier weg. Ze willen je doden. Was het zijn schuld geweest? Dat ze Ziva hadden gedwongen hem te verraden.. Het liefst veegde hij zichzelf nu uit. Dat hij er niet meer was, dat alles wat hij in zijn leven had gedaan, niet gebeurd was. Dan was Ziva nu nog de oude. Het rustige, pittige en zelfverzekerde meisje als toen hij haar leerde kennen. Hij voelde zichzelf kalmeren toen hij aan hun eerste ontmoeting. Hij sloot zijn ogen en haalde de beelden voor zich. Al snel verdween alles waar hij last van had. Hij voelde zich verdooft. Alsof hij zich zojuist volgespoten had met drugs. Zijn ogen nog altijd op het plafond gericht. Zijn hartslag werd verlaagt, bijna een menselijk niveau. Na het horen wat ze had gezegd dacht hij na. Eten was dus geen optie.. Hij wilde de wonden wel verzorgen, maar dan moest hij wel heel even weg. 'Probeer het niet tegen te houden, spaar je kracht, ik kan het wel aan' Zei hij zacht. 'Ik ben zo terug' Sprak hij en stond op. Zijn hand gleed zachtjes uit die van haar. Hij keek nog een keer om en liep daarna naar het kastje. De onderste lade lag vol met spullen die je nodig kon hebben bij een gewonde. Hij pakte de spullen die hij nu nodig had en liep ermee terug. Hij ging langs haar zitten. Hij voelde de pijn duidelijk. Normaal had hij nergens last van als hij wonden had. Maar dan was hij overspoelt met adrenaline en agressie. Nu niet, nu was hij gewoon rustig. Hij maakte met een vochtig doekje de eerste wond die hij zag schoon. Voorzichtig, hij voelde aan zichzelf of het veel pijn deed of niet. Daarna ging hij het ontsmetten, verbinden en op naar de volgende wond waar zich hetzelfde ritueel afspeelde. Zijn handen trilde een beetje. Het koste erg veel moeite om zijn handen te bewegen. Gewoon.. Ze werkte niet goed mee en gaven een echt verscheurende pijn. Gelukkig had hij wel een hoge pijngrens, en voelde hij de kleine wonden van haar niet. Maar de ribben deden toch wel het meeste pijn.

Weer sloten haar ogen zich. Ze probeerde van alles om rust te vinden in haar lichaam. Maar de botten, haar ribben, leken op messen die gewoon door haar gestoken werden. Nu dat ze stil lag, viel het nog mee. Maar 1 maal als ze bewoog wou ze het uitschreeuwen van de pijn, maar dat deed ze niet. Ze wou Elyaz niet nog ongeruster maken. Aan de ene kant was ze blij dat hij haar daar weg was komen halen. Nu kon ze rusten, nu konden haar kwetsures tenminste helen. Als ze daar probeerde te genezen, werd dat verbroken en erger gemaakt. En nu hoopte ze zohard dat ze Elyaz niet vonden. Elyaz had dan wel echt heel veel vrienden, en Ziva kon er ook een deel bijhalen, maar uit eigen ervaring wist ze dat er meer nodig was dan vrienden. 1 ding was zeker, haar baas zal op de hoogte gebracht worden. Maar nu nog niet, ze wou haar zo niet bekend maken aan de wereld. Straks dachten ze nog dat ze anorexia had. En dat was zo niet, nog niet. De beelden speelde zich als een film voor haar ogen. Alles. Van de ruzie tot nu. Nu wist ze het! Ze hadden haar zo fel mishandeld om te zorgen dat ze niet de kracht meer had om in een wolf te veranderen. Maar hoe...hoe wisten ze dat ze in een wolf kon veranderen? In hun buurt had ze dat nog niet gedaan. Of was het gewoon puur toeval? En hadden ze haar echt mishandeld puur voor de fun en voor haar te laten zeggen waar Elyaz was. Ze was dan wel best trots op haar eigen, dat ze na al die slagen en verwondingen nog steeds niet had gezegt waar Elyaz was. Ze was hem trouw, en zou hem nooit veraden. Dit alles was ook niet Elyaz schuld. Ziva verweet hem niks. Helemaal niks. Ziva had ook gezien dat Elyaz tranen verloor, en het liefst wou ze hem omhelzen en zeggen dat er niks was gebeurt, dat ze gezond was. Maar ze wist dat ze dat niet kon. Ziva hoorde ook aan zijn ademhaling waneer wat rustiger werd, de trillingen die hij doorgaf via zijn handen, voelde ze dan ook aan. Nu voelde ze het dan ook harder, omdat haar polsen de trillingen moesten opvangen. Rustig luisterde ze naar Elyaz. 'Probeer het niet tegen te houden, spaar je kracht, ik kan het wel aan' Hij sprak zacht. En ze vroeg haar af of het van de pijn was die hij nu door haar ook voelde. "Heb je al die tijd, die ... kneuzingen gevoelt?" Ze klonk hees. En ze kon er niks aan doen dat ze haar schuldig voelde. Als ze eerder had geweten dat hij dat ook voelde, had ze er zoveel mogelijk aan willen doen dat hij dat niet voelde. Had ze haar groot bakkes niet opgezet, en had ze gewoon gezwegen. 'Ik ben zo terug' Zei hij. Ziva wou het liefst niet dat hij weg ging, ze wou hem terug bij haar trekken. Voor de eerste keer had ze een verlatingsangst. Ach ja, dat kon er dan ook nog eens bij. Stiekem probeerde ze de ergste pijnen weg te houden van Elyaz, maar ze wist niet hoelang ze het kon volhouden. Haar lichaam had elk druppeltje energie nodig voor te genezen, en ze wist dat er een moment ging komen dat haar lichaam al de energie ging opeisen, en dan was ze niet meer bereid de ergste pijnen onder controle te houden. Dan was ze niet meer bereid om de kwetsures voor haar te houden. Eer dat Elyaz terug was, leek het jaren later te zijn. Elyaz kwam binnen en verzorgde haar wondes. Ze besefte even goed dat hij alles voelde wat zij voelde. Dus dat hij eigenlijk zijn eigen wondes was aan het verzorgen met dezelfde gekwetste polsen. Ziva probeerde de pijn in haar polsen nu voor zich te houden. Op dit moment wou ze niet met Elyaz ingeprent zijn. Ze wou niet dat hij dit allemaal ook voelde. Haar ademhaling verhoogde net als haar hartslagen toen Elyaz de open wondes aan haar ribben ook verzorgde. Van de pijn sloeg Ziva de hand van Elyaz weg en kromp ineen. Doordat ze Elyaz zijn hand had weg geslagen met haar hand voelde ze , boven de pijn van haar ribben, haar polsen gloeien. Ze wist dat hij hier niks aan kon doen, en ze wou hem niet het gevoel geven dat hij haar had pijn gedaan, maar van haar ribben moesten ze nu gewoon afblijven. Waarschijnlijk was dit morgen veel beter, omdat haar lichaam nog altijd de genen had van een weerwolf, dus de wondes die ze vandaag had, deden morgen veel minder pijn. Alleen als de kneuzingen niet de tijd kregen die ze nodig hadden om te genezen geneesde de kneuzingen niet. Morgen zou ze misschien al terug kunnen stappen, maar haar trauma's zouden in de toekomst haar zwakste plekken vormen. En plots dacht ze eraan het misschien niet te zeggen tegen haar baas. Ze voelde haar nu een zwakke pup die voor het minste aan het janken was. En ze vroeg haar af, hoe ze die kneuzingen en die pijnen had kunnen opkroppen. "Het spijt me schat. Maar blijf alstublieft van mijn ribben en dijen af."Zei ze weer hees met tranen in haar ogen. Ze wou hem echt geen schuldgevoelens binnen brengen. Elyaz betekende alles voor haar, als hij er nu niet was, was ze kapot gegaan. En een moment vroeg ze haar af, als ze Elyaz nooit was tegen gekomen dat ze dan eigenlijk ooit gelukkig was geworden? Ze kon haar geen leven zonder hem meer inbeelden. Opeens hoorde ze de bel gaan. En Geschockt staarde ze naar Elyaz. Ze wou niet dat hij ging open doen. Wie weet waren het die gasten, God wist wat er dan ging gebeuren. . . . "Nee Elyaz.Niet gaan." . Ze greep zijn polsen per ongeluk vast, en opeens voelde ze de greep rond haar eigen polsen. Het leek alsof ze de wonden zelf vast had. Ze liet haar hand glijden naar zijn hand. Ze kon hem niet stevig vast houden. Dus als hij wou kon hij gewoon verder wandelen. "Ga niet." Tranen rolde over haar wangen. Daarachter ging de bel nog eens met hevige slagen op de deur. Dat maakte haar nog ongeruster...

Ondanks dat hij zelf rustig was nu, merkte hij nog altijd de onrust in het lijf van Ziva wat eigenlijk ook over sloeg op zijn lijf.. Hij sloot zijn ogen voor even om de stress uit zijn lijf te krijgen. Zacht streelde hij over een ongeschonden plekje. Om haar rustiger te krijgen. Er waren maar weinig plekken die hij aan kon raken zonder de pijn te verergeren. Hij baalde ervan dat dit gebeurd was. Er spookten duizenden vragen door zijn hoofd. Wat de reden was geweest van dit alles. Ze hadden haar op het zwakste moment gepakt. Net toen ze ruzie hadden. Alsof ze het wisten. Was het zodat hij niet gelijk achter haar aan zou gaan? Toen hij bedacht wat de reden van de ruzie was geweest slikte hij. Was het een van hen geweest die expres voor een reden had gezorgt dat ze rusie zouden krijgen? Was het allemaal in scene gezet.. Damn deze gedachten voerde zijn bloeddruk hoog op. Toen hij weer rustig was hoorde hij haar vraag, hees uitgesproken. Hij slikte. Hij wilde haar geen schuldgevoel geven. Maar hij kon ook niet liegen tegen haar door te zeggen dat hij niets had gevoeld. Hij kon vloeiend liegen, alsof het echt waar was. Geen spier in zijn lijf die hem kon verraden, maar tegen Ziva kon hij gewoon niet liegen, hij wilde het gewoon niet, hij kon het niet. De pijn die hij had gevoeld, was vreselijk, had hem bij zijn leven gekost. Hij was midden in een gevecht, alles verliep vlotjes, totdat de pijnscheuten uit het niets zijn lichaam betraden. Het was gelijk zo heftig dat hij niet meer in staat was zichzelf te verdedigen. Zonder zijn maten was hij er nu waarschijnlijk niet meer. Hij had niet kunnen plaatsen waarvan die pijn ineens kwam. Maar het kwam vaker terug. Soms als hij sliep, soms als hij gewoon buiten was. Het duurde elke keer lang voordat hij eindelijk weer normaal kon bewegen. Maar wanneer het weg was, duurde het ook weer een tijdje voordat het terug kwam. En elke keer dat het kwam, werd het heftiger. Telkens kwam er wat bij, werd het verergerd. Alsof hij onzichtbare klappen kreeg waar hij niets tegen kon doen. Na een paar keer kwam hij met oplossingen, gebruikte drugs of klapte zichzelf bewusteloos. Gewoon om er van af te zijn. ‘Ik had er wel oplossingen tegen’ Zei hij toen, maar eigenlijk was het wel duidelijk dat hij er liever niets meer over zei. Pijn toegeven was nooit zijn sterke punt geweest. Hij kon het erg goed verbergen maar Ziva wist dat masker zachtjes los te maken. Ook al wilde hij dat liever niet. Hij merkte dat Ziva niet luisterde naar zijn woorden die hij hiervoor had gezegd, dat ze het niet tegen moest houden. Aangezien de pijn die hij voelde wisselvallig was. De ene keer sterker dan de andere keer. Wat betekende dat ze soms de concentratie even verloor. Hij zuchtte, hij kon haar moeilijk dwingen om te stoppen. Hij keek op toen Ziva zo heftig reageerde. Ze leek wel doodsbang te zijn hem buiten bereik te hebben. Hij besloot toch even door te zetten en was al snel weer terug. Hij had alle wonden gehad, maar toen hij bij haar ribben kwam, voelde hij de heftige pijn en kreeg hij een tik. Geschrokken trok hij zijn handen terug. Hij voelde de pijnscheuten door zijn polsen. Zonder aan zichzelf te denken richtte hij zich gelijk weer op Ziva. Hij wist niet wat hij moest doen, óf hij überhaupt wel iets kon doen om te helpen. ‘Maakt niet uit’ Zei hij rustig. Een schok ging door hem heen bij het horen van het schelle geluid van de bel. Hij verging van de pijn toen ze zijn polsen vastgreep. Gelukkig was de kracht er al snel af. Hij Hij twijfelde zwaar. Vooral omdat Ziva zei dat hij niet moest gaan. Hij zakte neer op de grond en transformeerde. Zodat hij niet op zijn poten terecht kwam. Hij probeerde contact te maken. Zijn zusje was bijna altijd in haar wolvengedaante, en zijn broer probeerde ook contact te maken wanneer Elyaz niet open deed. Hij transformeerde terug. Het was niet zijn familie. Niet veel later kwam Michael binnen door het raam en sloot deze achter zich. Hij lichtte hem in. Hij keek naar Ziva waarna hij naar een kastje liep wat aan de muur hing. Hij drukte verschillende codes in. Een groep werd geïnformeerd door de code, een andere code zorgde ervoor dat er meer sloten dicht vielen in de deuren en ramen. En weer een andere code zorgde voor stroom met zoveel kracht dat het je knockout kon raken als mens. Een buitengewoon mens zou er gewoon een flinke optater van krijgen. En dit zodra je zijn huis aanraakte. Het was niet voor niets, met een reputatie als die van hem had je veel vijanden. En hij wilde niet verrast worden.Toen alles klaar was, ging hij bij Ziva op bed zitten. Hij zou haar nooit verlaten.

Ziva deed haar ogen toe, en werd rustig bij de aanrakingen van Elyaz. Maar zodra hij weer verder ging haar wondes te verzorgen schoten haar ogen open. Ze keek nu gewoon naar het plafond en probeerde vanalles om niet aan de pijn te denken. Uiteindelijk had ze iets gevonden, waardoor ze rust kon vinden. Ze moest alleen proberen haar ademhaling onder controle te krijgen en haar lichaam te ontspannen. Ze was dan niet meer zelfzeker, maar haar passie was nog steeds: Rust. Ze sloot haar ogen en probeerde te denken aan de vertrouwde plaatsen. De grot. Het lukte haar even om zich van de pijn af te zonderen. Net lang genoeg tot al de wondes waren verzorgt. Dit vergde ook energie, omdat ze elke keer dingen moest inbeelden. Haar lichaam vond rust, en ze slaagde erin even geen meer te voelen, dat wou zeggen dat Elyaz ook even geen pijn had. ‘Ik had er wel oplossingen tegen’ Ze hoorde hem wel, ze zat nu gewoon in haar verbeelding. Ze deed haar ogen open en keek hem aan. Ze kon al raden wat hij gedaan had. Maar ze was niet van plan het hem na te vragen. “Het spijt me. Deels is het gewoon mijn eigen schuld. Ik had mijn groot bakkes maar moeten houden. Ik had gewoon mij beter moeten verdedigen.” Zei ze. Ze was al vele rustiger dan daarvoor, toch kon ze haar angst niet verbergen. De pijnscheuten kwamen weer naar boven, niet meer in staat het tegen te houden. Wat ze juist had gedaan, was geen toverij. Het was gewoon iets wat ze geleerd had. Toen er iemand binnen kwam spande ze weer haar lichaam op. Maar toen ze zag dat de gast geen bedreiging vormde werd ze weer rustig. Elyaz drukte wat dingen in, waar ze totaal niets van af wist. Maar door die dingen voelde ze haar wel weer veilig. Ziva haar tranen verdwenen. En opeens voelde ze geen energie niet meer. Haar ogen waren gesloten en ze kreeg ze niet meer open. Ze was in slaap gevallen. Ookal wou ze het niet, niet nu. Maar ze kon het niet meer tegen houden.

Midden in de nacht schoot ze wakker. En voor even dacht ze dat ze weer bij Redge was. Maar toen ze de vertrouwde geur van Elyaz had opgenomen wist ze dat ze niet gedroomd had. Opeens brande haar ribben weer en haar polsen. De rest van haar lichaam leek verdoofd. Ze had dorst en herinnerde haar dat ze al lang niets meer gedronken had. Ze keek naast haar. Ze wou Elyaz niet wakker maken, dus probeerde ze zelf op te staan. Traag en met veel pijn lukte het haar op haar benen te blijven staan. Ze probeerde te stappen. Ze stapte naar beneden en nam wat water. Toen ze genoeg had keek ze achter haar. En ze leek Redge weer te zien. Wat allemaal verbeelding was. Ze knielde neer, en leunde met haar rug tegen de kast. Steken kwamen terug, erger dan daarvoor. En ze wou het uitkrijsen van de pijn. Maar het enige wat ze kon was de tranen in haar ogen laten vloeien. In stilte bleef ze zitten, niet meer bereid om naar boven te gaan.

Al snel merkte hij dat zijn aanrakingen effect hadden, het gewenste effect. Ze werd rustiger. Maar zodra hij verderging, aangezien het anders nooit af zou komen, voelde hij de stress weer toenemen. De pijn.. Het nam toe met sprongen. Damn.. Als hij niet bij haar was geweest had hij zichzelf allang neergehaald. Maar dat zou hij niet meer doen, aangezien hij gemerkt had dat ze zijn pijn ook kon voelen. Hij zou haar barstende hoofdpijn bezorgen met zijn oplossingen. Na een tijdje werd de pijn minder. Hij keek naar Ziva die diep in gedachten bleek te zijn. Het was wel fijn om er even van verlost te zijn. Nu kon hij tenminste de wonden beter verzorgen. Het enige wat hij bleef voelen was zijn eigen wonden. Maar die waren alweer aan het genezen. Al ging het niet zo snel door het weinige voedsel dat hij binnen had gekregen. Nu kon hij tenminste weer eten, met het gevoel dat Ziva weer bij hem was. Na een tijdje gingen haar ogen weer open. Hij keek in haar ogen, zag de spijt die ze had. De woorden die volgde bevestigde dat. ‘Ik zou hetzelfde gedaan hebben’ Zei hij. Het was een feit. Niemand zou hem klein krijgen. Nooit zou hij luisteren naar iemand die hem dwong. Niemand zou hem de baas kunnen zijn. ‘Ik ben gewoon zo blij dat ik je weer terug bij me heb’ Zei hij en vocht tegen zijn tranen. Serieus, dat hij die nog in zijn lijf had.. Na al die tijd gevloeit te hebben zouden ze toch wel een keer op moeten zijn? Hij voelde al snel weer de pijn terug in zijn lijf trekken. Hij merkte de spanning in haar lijf bij Michael’s binnenkomst. Van het ene op het andere moment was de pijn weg. Gehaast ging hij terug op het bed zitten. Maar aan haar hartslag te horen was ze gewoon aan het slapen. Opgelucht keek hij ernaar. Het deed hem goed om haar even zonder pijn te zien. Hij keek naar Michael. ‘Ga maar naar beneden, doe alsof je thuis bent’ Zei hij rustig. Hijzelf stond op en liep naar de badkamer. Daar liet hij zijn polsen koelen met ijskoud water. Hij zag de misvorming bij zijn pols. Hij zuchtte, die kettingen waren sterker dan hij had gedacht. Hij liep daarna naar een ander kastje. Hij haalde er een middeltje uit. Het vertraagde je bloedsomloop. Hij deed het in een spuit en zette deze in zijn arm. Rustig spoot hij het in zijn ader. Hierna kon hij er drugs bij nemen. Door het spul wat hij er in had gespoten, ging het niet zo snel uit je bloed, anders kon je om het half uur weer opnieuw nemen. En dat was geen optie. Hij nam nog wat extra, ruimde het op en sjockte toen naar het bed. Hij liet zich er op zakken en sloot zijn ogen. In een fractie van een seconde was hij weg. Hij had er niets van meegekregen dat Ziva midden in de nacht weg was gegaan. Hij was diep in slaap. Hij zou normaal allang recht overeind hebben gezeten op het moment dat ze ook maar een beetje bewoog. Opeens schoot hij wakker. Ziva was weg. Hij voelde dat er iets niet klopte. Hij stond op en sjockte naar beneden. Hij volgde haar geur naar de keuken en zag haar neer. Hij knielde bij haar neer. Hij vroeg zich af waarom ze zomaar naar beneden was gegaan. Hij stond weer op, en tilde haar zo zacht mogenlijk op. Hij voelde zelf nu amper pijn door de middelen die door zijn bloed stroomde. Hij liep naar boven en legde haar weer in bed. Hij ging weer naar beneden en pakte wat sinaasappelsap en brood. Hij was bang dat iets anders er zo weer uit zou komen. Hij liep ermee naar boven en gaf het aan haar. Hij bleef bij haar zitten in het licht van het kleine nachtlampje.

Rustig staarde ze voor haar. Ze had misschien beter in bed blijven liggen. Haar ribben deden meer pijn, hoe het kwam wist ze niet. Waarschijnlijk had ze haar eigen gewoon geforceerd. Zwak bleef ze zitten. Al de beelden kwamen weer eens voor haar ogen en toen ze iemand hoorde drukte ze haar eigen weer harder tegen de kast. Maar toen de vertrouwde geur van Elyaz haar neus binnendrong, ontspande ze haar eigen weer niet in staat iets te zeggen. Elyaz nam haar vast en bracht haar weer naar boven. Ze voelde haar echt een hopeloos kind die niet in staat was haar eigen te verzorgen. Elyaz legde haar weer in bed en ze kromp weer lichtjes bijeen bij een steek in haar ribben. Elyaz was weer weg en weer leek het maanden te duren voor hij terug kwam. Hij had drinken en eten voor haar mee, maar nu dat ze juist gedronken had had ze geen dorst meer. Honger had ze wel, maar durfde niet te eten. Ze had gewoon weg schrik dat ze alles weer uit kotste. “Ik…ik .. wou je niet wakker maken. Het spijt me.” Zei ze rustig. Ze voelde haar schuldig, maar tegelijkertijd voelde ze haar veilig bij hem. Ze legde haar hoofd op hem toen dat hij terug ging liggen. Ze wou gewoon dicht bij hem zijn. Die nacht sliep ze in stukken. Ze had pijn, en schoot wakker van de nacht merries die in haar dromen speelde. Uiteindelijk viel ze dan weer in slaap en kon haar in slaap houden tot 9 uur ’s morgens. Toen ze dan weer wakker schoot kreeg ze geen oog niet meer toe. Ze kon haar dan ook niet goed leggen. Normaal sliep ze op haar zeiden of op haar buik, nu moest ze op haar rug slapen, zo sliep normaal nooit. Toen Elyaz wakker werd keek ze hem aan. Ze had ondertussen al geprobeerd recht te gaan zitten, en leunde met haar rug tegen de muur, met haar kussen tussen de muur en haar rug. Ze deed even haar ogen toe. Waarna ze haar ogen weer open deed. Ze had nu alleen een strak zwart marcelleke aan. Nu zag je duidelijk hoe mager ze geworden was en het liefst wou ze weer bijkomen. De uitwendige wondes deden minder pijn als gisteren. Alleen haar ontstoken polsen en Ribben staken en brande fel. Ze keek Elyaz dankbaar aan, maar haar pijn kon ze niet weg steken, ookal wou ze dat zoo graag.

Flut :c

Gelukkig voelde hij door al die troep in zijn lijf geen pijn meer. Ondanks dat Ziva wakker was en hij haar pijn bij hem ook aanwezig zou zijn nu. Toen hij haar naar boven droeg had hij de kracht op zijn armen gehouden. Hij kon gewoon geen kracht met zijn handen dragen. Hoe het kwam wist zijn niet. Het werkte gewoon niet. Toen hij uiteindelijk boven was en haar neer had gelegd keek hij er nog een keer naar, Ziva. Vlug liep hij weer naar beneden, om zijn gevoelens te slim af te zijn. Toen hij weer naar boven kwam, en het had gegeven, bleek dat ze niet wilde drinken. Misschien had ze dat al gedaan voordat ze op de grond belandde.. Hij zette het op het nachtkastje. Het was een flesje met een sportsluiting, dus kon ze liggend drinken als ze wilde en dorst kreeg. Gegeten had ze in ieder geval niet. Hij keek naar het brood. Hij zag dat ze bang was. Maar ze moest echt eten wilde ze niet verhongeren. Hij scheurde een klein stukje van het sneetje af en hield het bij haar mond. 'Je kunt het' Zei hij zachtjes, enigszins aanmoedigend. Toen hij weer ging liggen, voelde hij haar tegen zich aan. Hij genoot van de aanrakingen, gewoon, om haar weer te kunnen voelen. Hij had haar zo gemist. Hij was ook blij dat hij nu van de pijn af was. Het vrat gewoon je energie, je kracht. Stress maakte je futloos, in een gevecht kwam dat niet van pas. En eigenlijk had hij het vermoedden dat hij binnenkort alle kracht nodig had die hij kon hebben. Zijn oogleden werden zwaarder en al snel vielen ze dicht. In slechts enkele seconden was hij al vertrokken. Hij werd niet wakker van elke keer dat Ziva wakker schrok. Zijn lichaam, zijn zintuigen, zijn gevoel, allemaal verdooft.. Uitgeschakeld. Vroeg in de morgen werd hij uit zichzelf wakker. Gelijk ging er een shock door hem heen en keek hij om zich heen. Nadat hij doorhad dat er niets aan de hand was, relaxede hij weer. Zo ging het elke morgen bij hem. Het waren de trauma's. Hij keek naar Ziva langs zich. Zijn ogen bleven even bij die van haar hangen en daarna duwde hij zichzelf ook omhoog en ging ook tegen de muur zitten. Hij durfde zijn armen niet om haar heen te leggen, bang dat hij haar pijn bezorgde aangezien hij het zelf niet kon voelen nu. Hij sloot zijn ogen voor even, luisterde naar zijn erg lage hartslag. Hij genoot er altijd van om deze te horen. Het deed hem altijd terug denken aan dat ene mooie moment uit het verleden. De dag dat hij bijna was bezweken. Zijn ziel was al uit zijn lichaam, maar iets had hem teruggetrokken. Terug in zijn lichaam. Zijn hartslag weer op gang gebracht. Weken had het geduurd voordat hij weer de controle terug had, en al die tijd had hij de armen om zich heen gevoeld die hem nooit in de steek lieten. Het gezang zo mooi al dat van engelen. De hartslag rustgevend en ritmisch. Zijn eigen hartslag was altijd overdreven snel geweest. Dat was de reden dat hij genoot als hij een zachte kon horen. Na een tijdje afwezig in gedachten te zijn geweest kwam hij terug met zijn gedachten. Hij keek naar Ziva.

Ziva keek Elyaz koppig aan. Ze wou niet eten, nu niet. Al hoewel haar lichaam schreeuwde voor te eten. Het maakte haar moeilijk te kiezen. Als ze zou eten, dan zou het op alle verschillende mogelijkheden het er terug uit kunnen komen. Maar at ze niet, zou ze snel in het ziekenhuis belanden. Ze zuchte en draaide met haar ogen. Ze moest er maar aan toe geven. Koppig nam ze het brood aan om het daarna op te eten. Ze had dan tenminste iets gegeten. Ze was dan nu ook veel te moe om te eten, dus veel zou ze niet eten. 1 boterham was dan wel genoeg voor haar. Ziva vroeg zich af hoe het kwam dat Elyaz lichaam nu redelijk ontspannen was, en het leek dat hij geen pijn meer voelde. Toen wist ze wat hij had gedaan, hij had waarschijnlijk drugs ingespoten. Ziva deed haar ogen dicht, zou ze het ook laten inspuiten? Voor deze 1ne keer? Ziva deed haar ogen open en ze vertikte het zich mee te laten sleuren door dat spul. Ze zou verslaaft geraken, en dat liever niet.

De volgende morgend.
Elyaz werd na even wakker en keek in Ziva’s ogen. Toen hij zich omhoog duwde ging Ziva tegen hem leunen, en wikkelde ze haar hand in de zijne. Dit alles had ze gemist en ze had echt geen idee gehad dat ze ooit nog naast hem kon liggen. Ze was dan echt stom om degene te geloven die haar en Elyaz uit elkaar wouden. Het was een mix van jongens en meisjes. En ze wist dat de meisjes Elyaz wouden versieren. En ze had dan ook het gedacht dat hun liefde serieus op de proef ging worden gezet. Niet dat 1 jongen concurrentie vormde voor Elyaz. Want Elyaz was gewoonweg haar droom jongen, zelfs de agressie in hem vond ze wel iets hebben. Misschien omdat stoere jongens haar aantrokken. Toch vond ze het ook leuk als zo’n stoere jongen als Elyaz, liet zien dat hij van zijn meisje hielt. Het waren zoveel dingen wat haar aantrok aan hem. Maar het was vooral die klik die ze meteen bij hem had gehad. Ziva pitste even haar ogen toe, toen een hevige pijn haar lichaam betrad. Zo was het genoeg geweest! Ze keek Elyaz aan. “Ik weet dat je drugs hebt gebruikt, zodat je pijn verlichte. Schat….Ik smeek het je…Spuit het ook bij mij in.” Ze keek hem smekend aan. Ze wist dat hij sowieso haar raar ging aankijken. En ze wist dat hij er niet meteen zou bij instemmen, omdat hij wist hoe erg verslaaft je ervan kon worden. Maar nu was het puur om die erge pijnen te kunnen onderdrukken, zodat haar lichaam rust vond en kon genezen zonder zij er moest onder lijden. Als ze dan genezen was, zou ze waarschijnlijk moeten afkikken. Want zou wou niet afhankelijk zijn onder drugs en al die dingen. Ziva keek Elyaz smekend aan. Niet wetend wat hij ervan ging zeggen.


Sorry moet eten <3