de Volturi

Ze hadden geen tijd gekregen om nog even te jagen, er zou genoeg mensenbloed in Italië aanwezig zijn, had Felix met een glimlach gezegd. Het was ironisch dat ze met het vliegtuig naar Italië zouden gaan, als normale mensen. Het stuk naar het vliegveld renden ze. Eenmaal aangekomen konden ze gewoon doorlopen, er werden geen vragen gesteld waarom ze geen koffers bij zich droegen of wat dan ook. Blijkbaar had de Volturi alles naar behoren geregeld. Kennelijk waren ze zelfs machtig onder de mensen.

Toen ze in het vliegtuig aankwamen, nam Apollo naast Iris plaats."Bedankt dat je mee gaat" zei Apollo dankbaar tegen Iris. Hij was blij dat ze mee ging. Zij had hem gered uit de handen van Lisa en hij wist dat ze dat weer kon doen, als het nodig was. Hij liet zijn blik vallen op de leden van de Volturi. Felix zat alleen en nam twee plaatsen in beslag. Demetri zat naast Jane. "Kan je me wat vertellen over de Volturi?" vroeg Apollo toen hij zijn blik weer richtte op Iris. Hij wou graag zo goed mogelijk voorbereid zijn. Hij wist niet wat hij kon verwachten. Demetri had gezegd dat de Volturi open stond voor vampiers met bijzondere gaven, verwachtte ze dat hij voor hun zou vechten? Zouden ze hem alleen maar willen gebruiken? Wat zou er voor hem tegenover staan? Hij hoefde geen mantel met een cape en aan Felix, Demetri en Jane te zien, waren ze ook geen hechte familie waar de liefde vanaf spatte.

&Iris

Eenmaal in het vliegtuig keek ze verveeld uit het raampje. Ze sloot kort haar ogen toen het toestel op steeg. Iedereen zei altijd dat ze last van hun oren kregen als er op gestegen werd. Maar zij had er geen last van. Waarschijnlijk omdat ze dood was. Iris keek naar de volturi leden. Allen Felix zat allen. "Geen dank" Fluisterde ze als late reactie. "Kan je me wat vertellen over de Volturi?" Iris knikte terwijl ze wachtte tot dat ze ging antwoorden. "Nou je hebt Aro. Dat is de baas zeg maar. Of nou ja de leider." Zo vertelde Iris alles over de Volturi zelfs wat hun gaven waren. "En er zijn veel vampiers met hun eens." Fluisterde ze. Iris keek weer uit het raam en zuchtte. Ze miste hem nu al.

-Flut-

Apollo was één en al oor toen Iris vertelde over de Volturi. Hij onderbrak haar niet en luisterde aandachtig. Alec en Jane hadden duidelijk de sterkste gaven, maar toch waren ze niet zo krachtig als die van hem. Toen Iris uitverteld was, deed het nog even voordat ze gearriveerd waren. Apollo merkte dat Iris ergens mee zat. "Als er wat gebeurd, bescherm ik je" zei Apollo. Waarschijnlijk kon ze wel voor zichzelf zorgen, maar hij wou laten merken dat hij klaar voor haar stond, net zoals zij nu klaar voor hem stond. Apollo voelde de turbulentie en wist dat het vliegtuig ging landen. Toen het vliegtuig geland was, liepen ze met z'n vijven naar buiten. Ze liepen door het vliegveld heen en weer konden ze gewoon doorlopen. Toen ze buiten aankwamen stond er een zwarte BMW met geblindeerde ramen. "Ga maar voor" zei Felix terwijl hij de deur opende en hem open trok. Apollo liet Iris voor gaan en nam toen zelf plaats. Felix ging achter het stuur, Demetri zat naast hem en Jane naast Apollo. De hele rit heerste er een stilte. Felix mompelde soms wat onverstaanbaars tegen Demetri, maar meer ook niet. Uiteindelijk kwamen ze aan bij een groot, antiek, maar prachtig gebouw. Het leek op een plek waar een adellijke familie had gewoond. Apollo keek verbaasd op toen hij zag, dat het deels ook een museum was. "Hoe denk je dat we ons bloed binnen krijgen?" fluisterde Felix met een glimlach. Ze liepen het pand naar binnen, met Felix voorop.

"Als er wat gebeurd, bescherm ik je" "Ik kan echt wel voor me zelf zorgen" Siste ze. Iris keek Apollo aan maar liet haar blik al weer naar het raampje gaan. "Maar toch bedankt" Fluisterde ze. En dat meende ze ook. Toen ze uit eindelijk op land waren was Iris toch wat blijer. Ze hield niet echt van vliegen. Iris stond veel liever met beide benen op de grond. Ze volgde de rest terwijl ze naar een auto liepen. Iris keek dankbaar naar Apollo toen hij haar voor liet gaan. Ze schoof naar de andere deur toe en legde haar hoofd tegen het raam. Vroeger hield ze er altijd van als ze haar hoofd tegen het koude raam aan legde maar nu voelde ze niks meer jammer genoeg. Iris merkte dat Jane naast Apollo ging zitten. Ze keek de rest niet meer aan en zonderde zich af door haar ogen te sluiten en niet meer aan hen te denken. Toen ze er uit eindelijk waren. Stapte ze uit en keek om haar heen. Ze kende het hier al. En dit keer was het bewolkt waar door de zon niet op hun huid te recht kwam. Iris volgde Jane en de rest ook al kende ze de weg. Maar je wist maar immers nooit of je fout liep. Eenmaal binnen werden ze naar een soort wacht ruimte gebracht. Hier kregen ze te horen dat ze moesten wachten tot dat ze naar binnen mochten. Iris ging zitten en keek naar de vrouw die achter de balie zat. Het was een mens. En ze rook nog verrukkelijk ook. Maar Iris probeerde zich in te houden. Zij hoorde bij de volturi en ze had geen zin in problemen.

Het verbaasde Apollo dat er een mens achter de balie stond, een vrouw. Hij nam tegenover Iris plaats in de wachtruimte. Hij keek haar aan en liet toen zijn blik vallen op de grond. Iris had verteld dat Aro met fysiek contact alle gedachten kon horen die iemand ooit heeft gehad. Aro zou misschien meer over Apollo's mensenleven kunnen vertellen. Het duurde niet lang of Felix verscheen weer. "Jullie kunnen komen" zei hij. Apollo stond op en liep Felix achterna. Ze liepen door een kille gang met antieke schilderijen aan de muur. "Na het gesprek krijgen we een heerlijk gerecht" zei Felix grijnzend. Gerecht? Hij bedoelde zeker mensenbloed. Na twee minuten lopen kwamen ze bij twee grote deuren. Felix trok aan de gouden deurhendels en hield ze open voor Apollo en Iris. Het eerste wat Apollo zag waren drie sierlijke bezette stoelen. In het midden zat een vampier met zwart golvend haar, dat moest Aro zijn. Rechts van hem zat een vampier met sneeuwwit haar, waarschijnlijk Caius, links van hem zat een vampier met zwart haar en dat was dan zeker Marcus. Aro stond met een glimlach op en klapte eenmalig in zijn handen. "Apollo, welkom! Iris, wat een verassing!". Aro liep naar hem toe en stak beleefd zijn hand uit. Apollo zag dat Aro in de gaten werd gehouden door een vrouw. Dat moest zijn persoonlijke lijfwacht genaamd Renata zijn. Hij pakte de hand van Aro beet en schudde hem. Aro liet zijn hand niet meteen los, waarschijnlijk bekeek hij al zijn gedachten. Dit gaf Apollo even de tijd om deze ruimte te verkennen. Het leek op een oude vergaderzaal. Links van de drie stoelen zat Jane naast iemand die precies op haar leek, dat was hoogstwaarschijnlijk haar tweelingbroer Alec. Demetri stond naast Felix voor de gesloten deuren. "Interessant" zei Aro toen hij Apollo's hand los liet. "Is het werkelijk waar wat ze zeggen over zijn gave?" vroeg Marcus. Aro draaide zich om en knikte glimlachend. Marcus fronste zijn wenkbrauwen en draaide zijn blik even weg. "Zijn naam is Gabriel overigens" zei Aro die zich weer wende tot Apollo. "Hij herinnert zich niets meer van zijn mensenleven". Apollo werd het zat, hij wou geen gespreksonderwerp zijn, zonder er zelf aan deel te nemen. "Wat was zijn gave precies?" vroeg Caius terwijl hij zijn vingernagels bekeek. "Hij trekt het leven uit je lichaam. Het doet pijn, maar uiteindelijk sterf je en beland jouw ziel in zijn hoofd" legde Aro uit terwijl hij nog steeds oogcontact maakte met Apollo. "Het werkt ook op bomen, planten en dieren" ging Aro verder. "Het heeft alleen een nadeel, de zielen in zijn hoofd kunnen het soms even overnemen, dat heeft Gabriel al bijna zijn leven gekost." Apollo staarde naar de grond en hield zich in. Hij heette geen Gabriel meer. Hij begon dit schouwspel zat te worden. Caius keek net zo verbaasd als Marcus. "Gelukkig heb ik een manier gevonden om de zielen te verwijderen" zei Apollo kil. "Behalve één" zei Aro vriendelijk met een opgestoken vinger.

Iris keek toe terwijl Apollo tegen over haar ging zitten. Al die tijd bleef ze hem onderzoekend aan kijken. Zij zelf wist al wat erg ging komen. Maar toen ze hier voor het eerst zat wist ze niet wat ze moest zeggen. En als ze mens was dan was haar handen als een gek gaan trillen. Iris stond op toen Felix eraan kwam. Ze volgde hen en rolde met haar ogen toen Felix over het gerecht begon. Het was een hel geweest om al die mensen te horen schreeuwen maar wel was het heerlijk. Heel lekker zelfs. Maar dit keer zou ze zich niet laten gaan. Al had ze niet genoeg gehad. Maar ze moest haar zelf testen. Ze moest het proberen. Iris keek naar Aro die naar hen toe kwam lopen. "Denk maar niet dat ik me bedacht heb Aro" Sprak ze. Hier naar trok ze zich terug. Ze wou niet dat Aro achter haar twijfels kwam. Iris ging tegen de muur aan zitten op de grond, Ze voelde de blikken op haar branden maar negeerde het. Iris luisterde naar de gesprekken voor haar. Misschien kon zij Apollo helpen met die laatste. Ze had hem ook geholpen om haar te negeren. Dan kon ze ook proberen hem helpen met haar los te laten gaan. Ja dat ging ze doen als ze weer terug waren. Als Apollo weer mee terug ging wel. Anders niet.

"Kunnen we nu tot het onderwerp komen waarom ik hier ben?" vroeg Apollo ongeduldig. Aro had nog steeds een vriendelijke lach op zijn gezicht staan. "Natuurlijk Gabriel!" begon Aro. "Wij hebben vernomen, dat je iets over de scheef bent gegaan met je gave! Vijftig moorden in vijf minuten niet waar?" Apollo keek hem strak aan. "Minder als vijf minuten, maak er maar één minuut van" zei hij dreigend. Terwijl de gezichtsuitdrukking van Marcus en Caius veranderde, bleef de glimlach op Aro's gezicht gewoon staan. "En bij vampiers?" vroeg hij. Apollo dacht even na. "Iets langer, maar als ik ze aanraak, duurt het niet zo lang". Aro knikte en gebaarde met zijn hand door de zaal. "Wij, de Volturi kunnen jou wel gebruiken!" zei Aro enthousiast. "Wat heb ik daar aan?" vroeg Apollo bot. "Je krijgt een familie, wat te doen, hoger aanzien, zoveel mensenbloed als je maar wilt, ontmoet interessante vampiers en zult gerespecteerd worden als geen ander!" legde Aro uit. Het was een interessant voorstel, met name het idee om iets omhanden te hebben. "En als ik weiger?" vroeg hij. Aro's glimlach verdween. "Dan zou de volgende keer als je over de scheef gaat, je laatste keer zijn" antwoordde hij. Apollo liet zijn blik vallen op Jane en Alec. Als het ooit op vechten uitkwam, waren zij het gevaarlijkst. "Stel je voor, ik wil, wat zou dan mijn aankomende taak zijn?" vroeg hij. Aro zette een stap in zijn richting. "De Cullens in de gaten houden" fluisterde Aro zodat alleen Apollo hem hoorde. "Geef me even wat tijd" zei Apollo. Hij liep naar Iris. "Kan ik je even onder vier ogen spreken?" vroeg hij. Apollo liep door de twee deuren die werden bewaakt door Felix en Demetri. Hij zag dat ze hem met tegenzin doorlieten. Toen de deuren weer gesloten waren, wende hij zich tot Iris. "Wat zou jij doen? Hoezo heb jij geweigerd?" vroeg Apollo.

Iris luisterde ongintreseerd naar hen. Het boeide haar niet echt wat er gezegd werd. Toen Apollo naar haar toe liep stond ze op en knikte. Ze was benieuwd wat hem gezegd was. Want ze had de lippen van Aro wel zien bewegen maar ze had niks gehoord. Iris volgde Apollo en voelde de blikken van de rest op haar rug branden. Ze haatte het als ze dat gevoel had, Iris keek Apollo nieuwsgierig aan. Wat hij ging zeggen en of doen. "Wat zou jij doen? Hoezo heb jij geweigerd?" Iris trok hem mee van de deur weg. Ondertussen pakte ze twee cape en gooide die naar Apollo toe. De andere deed ze zelf aan waarna ze het gebouw verliet. Ze wist dat ze hen hoe dan ook konden horen in het gebouw. Eenmaal in een steegje bleef ze staan. "ik wil niet als slaaf worden behandeld." Fluisterde tegen hem. "Het mag dan een familie zijn. En ik zou ook graag een familie willen maar niet zo als hier. Het enigste wat je doet is Aro dienen. En dat noem ik geen Famillie" Sprak ze zachtjes. Waarna ze hem aan keek. "Maar de keuze is aan jou." Hiernaar draaide ze zich weer om en liep terug.

"Ik wil niet als slaaf worden behandeld" fluisterde Iris tegen hem. [b]"Het mag dan een familie zijn. En ik zou ook graag een familie willen maar niet zo als hier. Het enigste wat je doet is Aro dienen. En dat noem ik geen familie" sprak ze zachtjes. "Maar de keuze is aan jou.". Toen ze klaar waren met de conversatie liepen ze weer terug. Alle leden van de Volturi stonden nog steeds op exact dezelfde positie. Aro glimlachte toen Apollo naar hem toe liep. "Denk eraan dat Iris haar situatie heel anders als die van jou is, zou je niet je gave voor goede dingen willen gebruiken?" sprak Aro hoogmoedig. Deze opmerking maakte Apollo weer aan het twijfelen. De Volturi leek een soort rechtbank te zijn onder de vampiers. Hijzelf hield van dingen onderzoeken, maar zou hij Aro kunnen dienen? Zijn eerste taak zou zijn, de Cullens bespioneren en dat terwijl ze hem juist geholpen hadden! Apollo keek Aro strak aan. "Het is een interessant aanbod, maar ik weiger" zei hij nonchalant. Aro keek hem teleurgesteld aan. "Wat jammer. Onthoud dat we je voor de volgende keer gewaarschuwd hebben" zei Aro kil. Hij wees naar de deur. "De uitgang is daar". Apollo knikte en draaide zich om. Man, wat had hij een dorst. Hij liep samen met Iris naar buiten. "Heb jij ook zo dorst?" vroeg Apollo. Ze zouden samen kunnen jagen. "Hoe zou Italiaanse bloed smaken?"

Toen ze weer eenmaal binnen waren ging ze verveeld op de grond zitten. Man wat duurde dit toch lang. Kon Apollo nou niet gewoon de keuze maken of was dat nou zo moeilijk? Iris volgde Apollo even later naar buiten. Zonder te antwoordden schoot ze een steeg in en vond haar slachtoffer al snel. Iris grijnsde en liep op de vrouw af. Oké de vrouw zag er niet verkeerd uit. Ze viel niet op vrouwen maar daarom kon ze toch wel zeggen dat die vrouw er niet verkeerd uit zat. Iris sloop dichter bij en sloeg plots haar armen om het lichaam van de vrouw heen. Hiernaar drukte ze haar lippen tegen haar hals aan waarna ze haar tanden door de huid heen liet gaan. Toen de vrouw eenmaal leeg was gooide ze haar neer. "Nou niet zo speciaal als anders" Antwoordde ze te laat op de vraag van Apollo.

"Nou niet zo speciaal als anders" antwoordde ze na een vlugge jacht. Apollo wou net zelf gaan jagen, toen hij voetstappen hoorde naderen. "Wat is hier gebeurd?" vroeg een vrouw. Apollo draaide zich om en glimlachte. "Dit" zei hij kil. Hij sprong naar haar toe en brak haar nek met een simpele slag. Apollo sloeg zijn tanden in haar nek en begon te drinken. Hij voelde hoe het overheerlijke bloed langs zijn smaakzintuig gleed en hij genoot. Toen hij klaar was, liet hij nonchalant het lijk op de grond vallen. "Je hebt gelijk, het smaakt niks anders" zei hij. "Tijd om weer naar huis te gaan". Gelukkig was het geheugen van een vampier hartstikke goed en wist hij de weg terug naar het vliegveld. Hij zocht in zijn zakken naar het retourticket en liet hem zien aan de controleurs. Uiteindelijk mochten ze doorlopen en zaten ze weer in het vliegtuig. Het was leuk geweest om met Iris te reizen, maar toch vroeg hij zich af of hij wel de juiste keuze bij de Volturi had gemaakt. Straks was hij weer alleen, alleen met een ziel in zijn hoofd die elk moment kon toeslaan. Apollo verwierp de gedachte en staarde doelloos uit het raam.

Iris keek toe toen de vrouw naar hen toe stapte. Ze hoorde hoe de vrouw vroeg wat er gebeurt was.
Iris keek toe hoe Apollo de vrouw vermoorde. Iris knikte toen Apollo vond dat het tijd was om naar huis te gaan. Eenmaal in het vliegtuig merkte ze dat er iets met Apollo was. "Wat is er?" Vroeg ze terwijl ze hem nieuwsgierig aan keek. "Spijt dat je er niet voor gekozen had?" Iris keek op naar een vrouw die vroeg of ze wat te eten of drinken wouden. Iris antwoordde door haar hoofd te schudde en keek weer naar Apollo.
Ze tikte met haar vingers op haar been terwijl ze wachtte.

-Flut-

""Het is niets" zei Apollo, maar een seconde later besloot hij toch om de waarheid te vertellen. Iris was de enige vriendin die hij had, dus kon hij maar beter eerlijk tegen haar zijn. "Bij de Volturi ja of nee, maakt me niet zo veel uit" begon hij. "Het gaat meer om het princiepe dat ik straks alleen ben en dat ding in mijn hoofd, het iedereen moment weer kan overnemen" ging hij verder. "Misschien voel ik me eenzaam en ben ik deels jaloers op de Volturi dat ze een soort familie zijn". Apollo staarde nog steeds uit het raam. Hij voelde zich als een klein kind dat aan het klagen was bij zijn moeder.

"Het is niets" Iris geloofde hem niet meer liet het maar zo. Als hij zei dat er niets was dan was het maar zo. Bij de Volturi ja of nee, maakt me niet zo veel uit Het gaat meer om het princiepe dat ik straks alleen ben en dat ding in mijn hoofd, het iedereen moment weer kan overnemen. Misschien voel ik me eenzaam en ben ik deels jaloers op de Volturi dat ze een soort familie zijn" Iris knikte begrijpelijk. Even dacht ze snel naar. Misschien kon hij in het huis van haar tante. Maar waar ging zij dan wonen. Ze had nog geen idee waar zij dan ging wonen. En wie zei dat Michael daar zo blij mee was. Ze kon het beter eerst met hem bespreken voordat ze het voorstelde. "Apollo misschien kan ik helpen. Met dat ding in je hoofd" Fluisterde ze voorzichtig waarna ze weer naar buiten keek.

"Apollo misschien kan ik helpen. Met dat ding in je hoofd" fluisterde Iris. Ze keek weer uit het raam. "Ik zou graag willen dat je me helpt Iris" zei Apollo. "Maar hoe?" Hij had zijn vraag net afgemaakt en de vliegtuig begon aan zijn landing. Ze liepen weer probleemloos langs de douane en uiteindelijk het vliegveld uit. Hij had het gevoel dat dit de eerste keer vliegen was in zijn leven, al kon hij zijn mensenleven niet herinneren, Apollo werd uit zijn gedachten gesleurd toen hij zich iets bedacht. Wat dom van hem! Aro had alle gedachten die hij ooit had voor zijn ogen gezien. Hij had zo veel meer kunnen vertellen over zijn leven! Weer kreeg Apollo spijt dat hij geen ja had gezegd, Aro had hem kunnen helpen, meer dan wie dan ook.

"Ik zou graag willen dat je me helpt Iris maar hoe?" "Ik moet eerst zekerheid hebben voor ik wat doe en of beloof. Maar je komt er snel genoeg achter" Fluisterde ze. Iris liep gelijk door naar buiten. Daar hield ze een taxi aan en ging zitten. Ze wachtte tot dat Apollo er ook ging zitten en vertelde de man de straat waar ze woonde. Iris was blij dat ze ook gelijk weer terug waren naar Forks ze wou Michael zien heel graag zelfs. Iris legde haar hoofd tegen het raampje aan en dacht aan hem.


-Heel erg flut-

"Ik moet eerst zekerheid hebben voor ik wat doe en of beloof. Maar je komt er snel genoeg achter" fluisterde Iris terwijl ze naar buiten liepen. Ze hield een taxi aan en nam achterin plaats, Apollo volgde haar voorbeeld en plofte op de achterbank. Onderweg was het stil. Apollo zag dat de taxichauffeur meerdere malen zijn blik liet vallen op Iris, ze was waarschijnlijk het prachtigste wat hij ooit had gezien. Toen ze eenmaal aankwamen betaalde Apollo de rit, stapte uit en hield de autodeur voor Iris open. "Leuk huis heb je" zei Apollo starend naar het pand.