Buurt verkenen.

lOpenl

Lilyian vloekte toen het spel al weer Game over aan gaf. Hoe moeilijk was het nou om een paar mensen te vermoorden heel moeilijk dus. Ze gooide de gamecontrole op de tafel en drukte de tv uit. Tja wat ging ze nu eens doen? Lilyian keek om haar heen. Ze had alles al uit gepakt. Haar blik viel op haar piano. Ze stond op en ging achter dat ding zitten. Ze drukte verveeld een van de toetsen. Daarna legde ze haar beide handen er op en sloot haar ogen. Ze liet haar handen het werk doen en haar stem klonk al snel door de ruimte. Het was niet echt haar smaak qwa muziek maar het was toch een mooi nummer. En het was een fijn nummer om te spelen.
I tell my love to wreck it all Cut out all the ropes and let me fall
My my my - my my my - my my my my - my my ... Right in the moment this order's tall
Lilyian beet op haar lip toen er een korte pauze was. Ze moest van haar ouders piano spelen. Dat hoorde bij een beschaafde familie. Maar zo beschaafd was ze niet. Ze hield van voetballen. En van stoeien. Maar ook vooral van gamen. En dan niet van die tuttige meiden games. Nee ze hield van het beste van het beste. Maar toch kon ze er niks aan doen om zich te kleden zo als ze daar voor deed. Voor dat alles veranderde voor haar. Haar haar zou ook altijd goed in model zitten. Ook zou ze altijd op gemaakt zijn. En dan niet hoerig. Nee netjes zo als een zakkenvrouw dat zou hebben. Niet te veel maar ook weer niet te weinig. Het was er gewoon in gestampt bij haar. Ze was er mee op gegroet. Haar ouders runde namelijk een meiden en jongens school. Hier door heeft ze altijd op een kost school gezeten. En ze waren ook bepaalt niet arm. Toen haar ouders dood waren erfde ze het geld en de scholen. Lilyian heeft de beide scholen verhuurd. Ze zag het niet zitten om met dit leeftijd les te geven. Laat staan een school te runnen. Ze maakte het liedje af en stond al snel weer op. Ze liep naar de gang waar ze haar schoenen aan deed. Ze moest even weg. Ze moest lucht halen. De natuur in. Lilyian liep daarom ook graag buiten. Eenmaal buiten keek ze om haar heen. Ze besloot maar eens de buurt te gaan verkennen. Zo lang woonde ze hier nog niet. Eigenlijk nog geen week. Zuchtend draaide ze de deur op slot en vervolgde haar weg.

Het liedje

Haar pasjes waren perfect. Haar breakdance moves paste gewoon bij het liedjes en de pasjes van haar Crew. Ziva deed een paar kickflippen naar achteren, de laatste maakte ze af met een achterwaartse salto. Daarna ging ze verder met de geschikte pasjes . Ziva had nu simpel weg haar nieuwe dans kleren aan. Een paarse sport BH met nog een bloesje dat alleen haar armen bedekte, een joggingbroek en stoere paarse schoenen. Haar navelpiercing blonk in het felle zonlicht, en haar lichaam was mooi bruin. Niet te bruin, niet te bleek. Gewoon perfect. Ze had haar haar los en deze krulde mooi over haar schouders. Ziva was een straatmeisje en woonde niet meer bij haar pleegouders. Ze woonde nu ongeveer bij Elyaz. Haar hobby’s waren dan ook simpelweg streetdance,Hiphop, Breakdance… Streetrace. Zelf zat ze ook bij een bende, maar zij was niet zo agressief als de andere. Integendeel, zij had zelfbeheersing en was behulpzaam; Vroeger was ze dan ook zelfzeker, maar na het ongeval was ze schichtig geworden. Haar ribben waren dan nog niet genezen, maar waren nu nog verdooft met een overdosis drugs. Ziva nam geen drugs voor de fun, maar omdat niets anders haar pijn weg werkte, nam ze het in… Achter Elyaz zijn rug dan wel. Ondanks hij zelf drugs inspoot, wist ze niet hoe hij er ging op reageren dat ze het nog steeds inspoot. Ze beëindigde haar dans en opnieuw wonnen ze de finale. Zo kwam Ziva en haar Crew aan geld… Maar Ziva moest van hara deel nog eens de helft afdokken aan haar … Maffia baas, dus veel bleef er niet meer over. Net genoeg om te overleven. Ziva was het beu om de helft te moeten afdokken, maar ze kon niet meer terug. Was je 1 maal bij zo’n bende, dan geraakte je er niet levend uit. Ziva dokte de helft af aan haar baas en ze trapte het af. Ze wou niet meer afhankelijk zijn van mensen. Ziva wou overgaan naar de bende van Elyaz, maar dat ging niet zomaar. Ziva had haar eigen crew en dan moest ze die ook in de steek laten en het wou niet zeggen dat ze de vriendin van Elyaz was, dat ze aangenomen werd in zijn groep. Ze zou waarschijnlijk niet geaxepteert worden door de andere. Ziva liep het bos in en evalueerde haar in haar wolven gedaante. Woedend liep ze verder. Dit leven was niet altijd genieten, ze moest constant oppassen dat de flikken haar niet tegen kwamen etc…

Spoiler:

Naar wat rond te hebben gekeken besloot ze het bos in te gaan. Niet wetend of het daar wel veilig was. Zuchtend liep ze wat rond. Toen ze eenmaal niks meer gehoord had glimlachte ze en begon ze te rennen. Binnen een paar tellen stond ze met 4 poten op de grond. Lilyian schudde haar wilde kop en keek met een tong uit haar bek om zich heen. Ze had het best warm. En eigenlijk moest ze haar haren eens gaan knippen maar dat deed ze niet. Ze hield van haar haren. En dan moest ze maar met een dikkere vacht rond lopen. Lilyian begon te rennen zo hard als ze kon. Ze moest terug denken aan haar tiener jaren. Toen het gebeurde man wat was dat schrikken. Ze was woedend geweest op die bitch van een vriendin van haar. En die avond begon ze al te trillen. Hier door was ze de bossen in gerend. Daar had ze dagen rond gelopen. Tot dat ze eindelijk wist hoe je terug moest veranderen deed ze dat ook. Snachts was ze terug geslopen. Gelukkig had ze wat kleren van mensen kunnen stelen want anders moest ze naakt terug. En aangezien ze eerst langs een jongens school moest leek haar dat niet zo slim. Eenmaal thuis kreeg ze op haar kop van haar moeder. Lilyian mocht een paar maanden niet meer naar buiten. En de meiden maakte het haar moeilijk. Uit eindelijk was ze dan toch gevlucht. Maar ook was ze die zelfde dag weer terug gekomen. Lilyian schudde haar kop om weer terug te komen naar deze wereld. Ze keek om haar heen en hoorde een geluid. Nieuwsgierig liep ze er op af. Eenmaal bij het geluid keek ze oog in oog met een andere wolf. Ze had er nog nooit een gezien. Hier door boog ze in gevecht houding en begon ze luid te grommen.
De wolf was bijna even groot als haar. Maar toch was Lilyian een paar centimeter groter. Maar het scheelde niet veel. Lilyian bleef de wolf driegend aan kijken. Als hij of zij een stap zou zetten viel ze aan.

Ziva vond al snel rust. Ze was niet echt een agressief type en had dan ook behoorlijk veel zelfbeheersing. Haar woede verdween en haar lichaam ontspande zich. Ze stopte met hard lopen en begon te stappen. Ziva haar ribben waren nog steeds niet genezen en ze wist dat als ze nu in een gevecht zou zitten, ze sowieso zou verliezen… puur omdat deze pijn gewoon niet meer te houden was. Zziva stapte rustig verder en toen ze een andere wolf rook, had ze zin om van richting te veranderen…Ze had geen zin nu in een gesprek, ze had er gewoon geen behoefte aan. Maar eer ze haar lichaam kon omdraaien en kon vluchten stond de wolvin al voor haar neus. De wolvin stond meteen in een aanvals houding. Ziva was dan ook een paar centimeters kleiner als de wolvin. Maar als Ziva in haar goede staat was, wist ze zeker dat de wolvin haar niet aankon… Ziva was totaal geen vechter, maar ze kon het wel zeer goed. Maar nu… nu zou ze verliezen. Ze was nog steeds niet hersteld en nog steeds heel mager, wat je niet zag door haar haren. Ziva zette een pas naar achteren. Haar oren lagen naar achteren, maar niet tegen haar schedel. Normaal straalde ze 1 en al zelfzekerheid uit, nu straalde ze onzelfzekerheid uit en je kon gewoon zien dat ze eerder zou vechten van schrik dan uit agressie. Ziva was fel gebroken geweest en het zou haar maanden kosten weer de oude Ziva te worden. Ziva haar staart hing laag, haar houding was ineengedoken, haar oren lagen onderdanig en haar ogen zochten wanhopig naar een uitweg. Haar ribben leken nu meer pijn te doen dan daarvoor. Ziva keek naar de wolvin. Ze hoopte dat Elyaz ergens in de buurt was, ze kon het nu echt niet aan. Ze voelde haar een zwakke pup zoekend naar haar moeder, terwijl ze vroeger nooit afhankelijk was van iemand. Ziva maakte haar iets groter en probeerde haar angst te onderdrukken. “Laat me gewoon gerust.” Sprak ze via gedachten tegen de wolvin. “Ik heb geen zin in dit.” Sprak ze duidelijker. Ze keek de wolvin iets zelfzekerder aan, maar ze wist dat de wolvin allang door had dat ze niet in staat was het gevecht te winnen. De wolvin kon haar nu gewoon verscheuren als ze het echt wou. Misschien maakte Ziva een hele kleine kans om te winnen, maar dat betwijfelde ze…

Lilyian keek toe hoe de andere wolvin een houding van onderdanigheid gaf. Niet dat Lilyian dit wou hebben. Ze wou de wolvin alleen maar waarschuwen. Aangezien zij zelf niet wist hoe ze zou moeten vechten. In al die jaren dat ze een shapeshifter was had ze ook nog nooit gevochten. Ja ze had wel eens haar aardvijand tegen gekomen. Maar dan nog had ze niet hoeven vechten. Lilyian keek toe hoe de wolvin angstig om haar heen keek. Zo te merken probeerde ze een uit gang te vinden. En of haar dat lukte wist ze niet. Lilyian was best benieuwd waarom deze Wolvin niet gelijk in gevecht ging. Zij zelf had het wel gedaan als iemand zo voor haar stond. Lilyian keek toe hoe de wolvin zich groter maakte en haar angst probeerde te onderdrukken. “Laat me gewoon gerust.” Lilyian schrok toen ze de stem in haar hoofd hoorde. Verbaast schudde ze haar kop. Dat kon gewoon niet. Dit kon niet waar zijn. Lilyian gromde wat van ongeloof. Ze was gewoon gek dat was er aan de hand. Het kon niet anders. Wie kon er nou in gedachten tegen haar praten. “Ik heb geen zin in dit.” Lilyian schudde weer haar kop en ging weer normaal staan. Haar kop stond nu verbaast en nieuwsgierig. "Je kan praten tegen me" Vroeg ze onbegrijpelijk.

-Flut-

Ziva keek verbaast hoe de wolf reageerde toen Ziva tegen haar sprak. Ze leek het niet te begrijpen. Ziva zette een stap naar voren en hoorde de stem in haar hoofd. Ziva knikte instemmend. Ze kwispelde rustig met haar staart .”Nee, je bent niet gek. Ik kan tegen je praten en jij ook tegen mij. Je bent vast niet lang een shape-shifter… ik stond eerst ook versteld toen andere tegen me spraken via gedachten. “ Dacht ze rustig. Ziva zette nog een stap naar voren en ging toen zitten. Ziva had door dat de wolf niet meer wou vechten, dus Ziva kon haar eigen ontspannen en hoefde ook geen uitweg meer te zoeken . Man… Ze moest echt veranderen, ze was toch geen kind meer ?! “Ik ben Ziva. En sorry dat ik zo deed. Ben mijn eigen de laatste tijd niet meer.” Sprak ze rustig. De bomen zorgde voor beschutting. Ze had het gewoon veel te warm en soms was het balen dat je nooit koude voelde. Weerwolven konden in de sneeuw gewoon lopen in een short en in een t-shirt. Ze voelde zelfs dan geen koude. Ziva was verzwakt en had het soms wel koud, maar dat zou wel in orde komen wanneer ze weer opgeknapt was. Voor de rest zorgde haar beige vacht ervoor dat ze het niet té warm kreeg. Ziva keek weer naar de wolvin, met haar hoofdje wat schuin. Ze was benieuwt wat de wolvin nu zou zeggen.

Lilyian keek naar de staart van de wolvin. Dit betekende meestal dat een hond blij was ofzo. Natuurlijk waren zij geen honden maar waar gebruikte ze anders een staart voor. Niet voor evenwicht. ”Nee, je bent niet gek. Ik kan tegen je praten en jij ook tegen mij. Je bent vast niet lang een shape-shifter… ik stond eerst ook versteld toen andere tegen me spraken via gedachten. “ Lilyian schudde haar kop. Ze was al best lang een shapeshifter. Om eerlijk te zijn 5 jaar. "Nee, Ik ben het al 5 jaar. Maar ik ben nog nooit iemand tegen gekomen die het zelfde is als ik." Lilyian keek toe hoe de wolvin ging zitten. Zo te merken was de wolvin niet meer bang. En hierdoor ging ze zelf ook maar zitten. “Ik ben Ziva. En sorry dat ik zo deed. Ben mijn eigen de laatste tijd niet meer.” "Het maakt niet uit ik begon. Maar mijn naam is Lilyian" Lilyian keek om haar heen en keek daarna weer naar Ziva. "Hmm misschien is het handiger om weer terug te veranderen. Het lijkt me niet fijn als mensen ons zien" Sprak ze waarna ze voetstappen aan hoorde komen.