It's enough

Ziva stapte rustig over straat, haar handen waren verstopt in haar jogging broek, en haar kap van haar vest had ze opgezet. Haar haren waren los en krulde. Sommige mensen keken haar schichtig en angstig aan. Ondertussen wist iedereen dat zij het meisje was die met Elyaz verkeerde, en die mensen hielde nu liever afstand van haar. Ze hadden schrik dat Elyaz hen zouden aanvallen. Alleen sommige jongens, die dachten stoer te zijn, floten soms op haar. Normaal zou ze zelfzekerder rondlopen dan nu. Maar dat had allemaal een reden. Een litteken – die wel zou weg gaan- was nog op haar voorhoofd en wang te zien. Als de littekens genese, zag je er niets meer van. Maar vandaag was er meer aan de hand dan die nare herinneringen. Vandaag was ze iemand tegen gekomen en degene had gevraagd of zij de vriendin van Elyaz was. Ze had bekent en opeens zei degene dat Elyaz haar zou bedriegen, dat ze hem moest dumpen voor haar eigen best wil. Ziva wou dat helemaal niet, en was weg gegaan van degene. Ze hielt veel te veel van Elyaz en ze wist dat hij zoiets niet zou doen. Nee toch? Ze dacht terug aan de ruzie voor Redge haar had meegenomen. Het ging ook over dat alles. Toen geloofde Ziva de leugens van andere mensen, ze was hard uitgevlogen tegen Elyaz en kregen zo een ruzie die niet leek opgelost te geraken, want Elyaz had dan weer gehoord dat Ziva hem bedroog. Vandaag had ze dan nog zo’n geroddel gehoord en deze keer had ze besloten niets tegen Elyaz erover te zeggen. Degene die die roddels door vertelde zouden ervoor boeten. Ziva stapte het bos in en evalueerde haar zelf in haar wolven lichaam. Deze was beige en ze had knal blauw ogen. Ze begon lichtjes te lopen. Ze wou de agressie, onzekerheid, schichtigheid,.. in haar lichaam verwijderen door even aan niets te denken.