Memories

Ze had haar handen in haar broekzakken gestoken. Ze was op weg naar haar crew…nou ja, wat ze haar crew nog kon noemen…het ging niet goed tussen haar en de crew. Maar wat maakte het ook uit, ze had andere dingen aan haar hoofd. Zoals meestal had ze een sport BH aan met daaronder haar joggingbroek en dansschoenen. Haar navelpiercing maakte het af. Alleen was ze nog steeds wat te mager. Ach ja, ze moest geduld hebben. Haar lichaam was zich nog aan het herstellen. Ziva kwam uiteindelijk aan bij de crew. Ze lachte toen er wat in haar oor werd gefluisterd. “Typisch.” Grinnikte ze . Ze knikte naar Niels en Niels gaf haar rustig een vriendschappelijke knuffel. Ze moest geen schrik hebben dat hij haar wou want hij had zelf een lief. “We zullen dan eens vertrekken naar de battle.” Niels schudde zijn hoofd. “De battle gaat niet door, het is afgezegt.” Ziva fronste een wenkbrauw, en draaide toen met haar ogen. “Dat was te denken.” Niels klopte eens tegen haar schouder en ging naar zijn beste maat. Ziva draaide haar om en stapte naar Arissa. Ze begon met haar een gesprek, en bleef er nog enkele uren. Toen ze het zat was stapte ze weg. Ze had geen zin meer om daar te blijven zeveren. Ze smste naar Elyaz dat ze weg was bij haar crew en nu even naar kliffen ging. Toen ze daar stond keek ze naar beneden en hoorde het water tegen de kliffen slagen. Het was best wel hoog. Hij had Sam’s roedel hier al eens vanaf zien duiken. En eigenlijk vroeg ze haar wel af hoe een kick dat niet moest geven. Ze zou dat wel eens op een andere keer uitproberen, niet nu . Ze draaide haar eigen om en stapte naar beneden. Ze kwam dan uit bij Seattle Beach. Ze ging zitten en nam wat zand in haar hand en liet de zandkorrels door haar vingers glijden. Ze keek naar voren en had nu pas door dat het eigenlijk al best laat was. Maar dat maakte haar niet uit, ze had geen regels meer waar ze zich moest van aantrekken. Nu ja, ze hield haar wel aan 1 ding: Elyaz nooit bedriegen. En daar hoefde ze zelfs geen moeite voor te doen, want hij was alles voor haar. Even dacht ze weer aan het verleden. Eigen besefte ze nu pas wie ze eigenlijk echt miste van haar vroegere vrienden. Een hoop waren er voor haar ogen gestorven, en dat nam ze haar eigen kwalijk. Ookal kon ze er niks aandoen. De andere vrienden, die nog leefde, zag ze niet meer… wat ze zonden vond. Quinten, zoë, Lars, asiya, Stef,dieter, Daan,Liesa, noa, aurelie,Miles…De groep was uit elkaar gegroeid. Het was echt zonde, want ze miste die groep echt. Ze glimlachte en keek naar het water. Ze kon toch niet klagen over haar leven, het belangrijkste was dat ze nu gelukkig was.

Spoiler:

Miles keek voor zich uit terwijl hij naar zijn huis heen reed. Ja zijn huis zijn eigen huis. Wie kon dat nou geloven. Altijd bij zijn ouders gewoond en nu plots een eigen huis. En daar was hij blij om. Vooral zodat hij van dat gezeur af kwam. Zijn ouders gaven hem de schuld dat zijn jongere broertje Dj dood was. Kon hij er verdomme wat aan doen dat die eikels hem door schoten. Miles sloeg tegen de claxon toen iemand niet door reed. Het enigste wat hij terug kreeg was een middel vinger. Ja daar had hij wat aan. Miles schudde licht zijn hoofd en negeerde het. Eenmaal op de oprit stapte hij uit en pakte de dozen die achter in stonden. Miles opende de deur en zette alles in de gang eenmaal klaar gooide hij de deur dicht en liet zich op bank naar zakken. Miles wreef over zijn gezicht en hoofd heen waar door zijn pet op de grond viel. Zuchtend stond hij op en pakte de eerste doos. Hij liep naar de keuken zette hem op de keuken tafel en pakte hem uit. Miles zette alles op zijn plaats en ging zo door tot de laatste doos. Hij pakte een cd hoes en deed die open. Nieuwsgierig als hij was liep hij naar zijn dvd speler toe en stopte de dvd er in. Miles ging op de bank zitten en drukte hem aan. Hij keek toe de film begon. Het bleek te zijn op genomen door hun moeder. Hier waren Miles en zijn broertje nog jong. Hij grinnikte toen hij zag hoe Dj hem naar probeerde te doen maar het hem niet lukte. Miles hield van dansen. Al sinds hij kon lopen danste hij al volgens zijn moeder. Alleen deed hij het niet. In elk geval niet meer als vroeger. Voor dat zijn broertje dood was danste hij dag in dag uit. Maar nu alleen nog maar als het echt moest. Dus als hij in geld nood zat en de schulden zich op zadelde. Of als hij even alleen moest zijn. Zijn woede af reageren. Dan danste hij. Telkens wanneer Miles danste zag hij weer hoe zijn broer een jaar geleden voor zijn ogen dood geschoten werd. Het enigste wat hij nog van hem had was zijn ring die om zijn nek hing. En zijn handschoenen. Dj had altijd handschoenen aan. Miles zuchtte hij moest er uit. Hij pakte zijn pet weer op. Drukte de tv uit en zette zijn pet weer op zijn hoofd. Daarna liep hij naar buiten. Sinds de dood van zijn broertje was hij veranderd. Letterlijk en figuurlijk. Een paar dagen naar de dood veranderde hij plots in een zwarte wolf. Sinds dien moest hij uit kijken als hij boos werd aangezien hij het nog niet echt onder controle had. Miles deed zijn handen in zijn zakken van zijn spijker broek en liep het strand op. Voor zich uit starend liep hij richting het water. Plots zag hij in zijn ooghoek een bekend iemand. Of in elk geval dat dacht hij. Miles liep er heen om te zien of het haar echt was. "Ziva?" Vroeg hij voorzichtig en ongelovig. Ziva behoorde bij zijn oude vrienden groep. Helaas zijn ze uit elkaar gegroeid.

Ziva dacht nog steeds aan vroeger. Ze had goede tijden achter de rug, maar ook echte slechte tijden waaraan ze liever niet dacht. Hoeveel vrienden ze had moeten verliezen. Ze had ze stuk voor stuk dood zien gaan en ze had niets kunnen doen. Wat wilde je dan ook als ze je tegen de muur duwde en je moest toekijken. Keek je niet zorgde die mensen er wel voor dat je keek. Vroeger deed ze er alles aan om haar eigen te beschermen, ze had niet voor niets Arabisch bloed. Nu was Ziva nog altijd een volhoudster, maar door dat laatste ongeval was ze wat minder zelfzeker, maar ze begon haar weer te herpakken. Alleen had ze zo’n voorgevoel dat ze veel agressiever zou worden dan vroeger. Ziva zuchte en herinneringen stroomde naar binnen. Er waren nog veel dingen die ze nog niet tegen Elyaz had gezegd, maar Elyaz mocht het vaan haar part toch weten. Wat maakte haar verleden nu nog uit? Ze hoorde haar naam en schrok verschrikkelijk. Ze keek geschrokken naar achteren. Nu pas had ze door dat er iemand was. Dat was nu haar nadeel, als ze aan het dagdromen was sloot ze haar eigen af en rook of voelde ze niks. Haar ogen werden groot toen ze de geur op nam en de jongen zag. “Miles!” Ze stond in 1 beweging op en omhelsde de jongen. Het was gewoon puur een reactie. Ze had nooit gedacht hem terug te zien. Ooh wat was ze content dat ze hem terug zag. Ziva was hem veel verschuldigd. Hij was er altijd voor haar geweest. Ziva liet los. Ze maakte oog contact en kon een grimas niet van haar gezicht houden . “Hoe…wat…waneer.” Ze wou alles in 1 keer vragen. Maar natuurlijk ging dat niet. “Hoe is het met je? Hoe komt dat je hier bent?” Ziva was gewoon zo enthousiast. Het was echt wel toeval. Ze ging ook eens 1 keer over haar verleden denken. Dit was echt puur toeval…

Miles glimlachte toen hij merkte dat Ziva in gedachten was. Je kon haar dan altijd zo leuk laten schrikken. En dit keer deed ze dat dus ook. Miles zag de blik van Ziva wat betekende dat ze in elk geval blij was dat hij er was. Hij sloeg ook zijn armen om Ziva heen en gaf haar een knuffel. Hij was blij om haar te zien ook al moest hij door haar weer aan zijn broertje denken maar daar kon zij toch niks aan doen. “Hoe…wat…waneer.” Hij had het al verwacht dat Ziva dat ging vragen en hij snapte ook wat ze bedoelde. Maar voor dat hij antwoord kon geven was Ziva al weer aan de praat. “Hoe is het met je? Hoe komt dat je hier bent?” Miles beet op zijn lip en probeerde te glimlachen. "Het gaat goed met me" Loog hij. Hij wou niet dat Ziva wist dat het zijn schuld was dat zijn broertje dood was. Dat wou hij gewoon niet hebben. Straks werd hij hier ook naar gekeken zo als in zijn oude woon plaats. Dat wou hij echt niet hebben, "Ik woon hier" Zei hij glimlachend. "In het dorp" Miles keek over haar heen naar de zee en keek toe hoe de golven het strand op kwamen. "En hoe is het met jou? Ben je gelukkig?" Vroeg hij. Miles hoopte van wel. En als het niet zo was dan zou hij wel zorgen dat ze gelukkig werd. Geen idee hoe maar hij zou het doen. Dat was een ding wat hij zeker wist. Miles liet snel een blik over Ziva's lichaam heen gaan. Ze zat aan de magere kant. Ze kon zeker wat meer vet krijgen. Een idee kwam in hem op. "Hmm heb je zin om wat te eten?" Vroeg hij glimlachend terwijl hij haar aan keek.

Ziva keek hem echt blij aan. Ze had nooit durven hopen hem nog eens te zien. Met hem had ze het langst contact gehouden, maar haar gsm was kapot gegaan en ook haar sim kaart. Dus ze had een andere moeten kopen en ze kende de nr van Miles niet van buiten. Echt, het was jaren geleden dat hij Miles nog had gezien of gehoord. Ze had wel nog aan hem gedacht, maar niet zo heel erg vaak. Toch zou ze hem nooit zijn vergeten, dat kon ze niet. Ze hoorde zijn woorden. Ze wist dat hij niet de waarheid sprak zeker niet als hij op zijn lip beet. Maar ze ging er niet over door drammen, niet nu. Ze zou het hem wel eens vragen op een ander moment. Toen hij zei dat hij hier woonde keek ze hem ongelovig aan. Wat deze keer positief was. Voor ze iets terug kon zeggen werd er gevraagd hoe het met haar was. “Alles gaat zo zijn gangetje. Ik ga niet liegen maar heb pas iets meegemaakt…Maar ik kom er wel overheen. En ik heb een vriendje en jij bent nu hier… dus beter kan het niet worden.” Ze had wel opgemerkt dat hij naar haar keek. En ze kon al raden wat hij dacht. Ze keek weg. Eens had ze een mooi buikje, niet te mager niet te dik…Alles mooi onderhouden door haar sport… en nu zag ze er zo uit. Ze zou die gast nog terug pakken, wacht maar. Hij hoorde zijn vraag. Even dacht ze na, zou ze nu wel gaan eten? Wat als Elyaz al eten had klaar gemaakt? Ze knikte. “Is goed ! Kies jij maar waar.” Ze nam haar gsm en typte snel in dat ze niet zou mee eten vandaag. Ze zou het Elyaz nog wel uitleggen, hij kon haar moeilijk verbieden met geen enkele vriend meer om te gaan. Ze wist dat Elyaz slecht gezind zou worden, maar dat begreep ze ook wel, ergens. Ziva stapte naast Miles. “Seg, nu dat je hier woont. Gaan we toch meer contact houden ea gastje.” Zei ze met een speelse glinstering in haar ogen. “Alleen gaat dat moeilijk zijn. Mijn vriendje is wat aan de jaloerse kant. Maar ik weet het hem wel te vertellen zonder hij er heel veel problemen over maakt.” Zei ze rustig en wachte af.

“Alles gaat zo zijn gangetje. Ik ga niet liegen maar heb pas iets meegemaakt…Maar ik kom er wel overheen. En ik heb een vriendje en jij bent nu hier… dus beter kan het niet worden.” Auwts ze wist dus dat hij gelogen had lekker was dat. Maar wel was Miles blij dat ze er niet naar vroeg. "Mooi dat het goed met je gaat" Zei hij glimlachend. En dat meende hij ook. Miles was er kapot van toen hij niks maar van Ziva hoorde. Eerst dacht hij dat Ziva hem niet meer wou spreken. Maar toen hij er beter over naar dacht wist hij dat er iets anders moest zijn. Toen dacht hij dat ze dood was. Hij had letterlijk een heel speurwerk gedaan. Om te weten of ze wel dood was. Maar later had hij het speur werk gestaakt. “Is goed ! Kies jij maar waar.” Oké de keuze was al snel gemaakt. Hij had nog niks in huis dus werd het pizza. Hij was Miles niet als hij niet minimaal een keer in de week pizza at want geloof me daar was hij verslaafd aan. Niks was lekkerder dan een stuk pizza. “Seg, nu dat je hier woont. Gaan we toch meer contact houden ea gastje. Alleen gaat dat moeilijk zijn. Mijn vriendje is wat aan de jaloerse kant. Maar ik weet het hem wel te vertellen zonder hij er heel veel problemen over maakt.” Miles haalde zijn schouders op en legde een arm om de hare. "Jij was de gene die niet meer terug belde. En Btw ik zag je het eerst" Niet dat hij er wat mee bedoelde. Ziva was een aardige meid en meer voelde hij niet voor haar. Maar je wist het maar nooit he. Ach hij moest er gewoon niet aan denken. Niet dat hij het niet wou. Ziva was een mooie meid. Al kon er een paar gram bij en daar zou hij voor zorgen. "Dus zijn de pizza's hier wel een beetje oké anders verhuis ik gelijk" Zei hij met een knipoog waarna hij samen met haar de pizza tent in liep en naar een tafel ging. Miles liet haar los en ging zitten. Hij pakte gelijk de kaart en keek naar wat hij wou hebben. "Zeg maar wat je wil ik betaal"

"Mooi dat het goed met je gaat"Ziva glimlachte. Ziva vroeg haar af of Miles nog danste. Hij kon zeer goed dansen en vroeger was hij sowiso 1 van de beste in de groep. Nu wist ze het niet. Ziva zelf was nu ook beter geworden en zij deed mee aan battles. Natuurlijk wist ze niet hoevaak hij danste, het kon zijn dat hij nog veel beter is geworden. Ach wat maakte het ook uit? Ziva voelde zijn arm rond haar en ze glimlachte. Ze was echt dood gelukkig dat hij naar forks was verhuist, ookal wist ze niet waarom. Ze hoorden de woorden en moest lachen met de laatste zin. Ze wist dat hij er niets mee bedoelde, maar toch ging ze er tegen in. “Maak hem dat maar eens wijs. Die filpt.” Zei ze op een spottende mannier. Toch hield ze veel van hem en ze wist dat Elyaz het goed bedoelde met haar, dus ze was er nooit kwaad over geworden als hij een gast op zijn plaats zette. Natuurlijk moest hij Miles niet gaan aanvallen, want hij betekende veel voor haar. En wou dat zowel Elyaz noch miles gewond geraakte door een gevecht. En als die 2 begonnen te vechten, dan zou Ziva echt er alles aan doen om hen uit elkaar te krijgen. “En waarom ik geen contact heb gehouden. Mijn gsm is op straat gevallen en een auto is er overheen gereden en ja toen was het kapot. Ik kende je gsm nr niet van buiten dus kon geen contact meer leggen. Ik baalde er echt van.” Zei ze rustig. Ziva grijnsde toen hij het over pizza begon. Dat was dus typisch Miles, als er geen pizza bestond overleefde hij het niet. Bewijze van spreken. “Ik ken wel een paar goede pizzahutten, en durf te wedden dat je meteen de pizza's goedkeurt.” Toen ze in de pizzaria waren keek Miles meteen op de kaart. Ziva zou een Pizza Hawaï pakken, daar had ze onderweg al over na gedacht. “Een pizza Hawaï is goed. De volgende keer trakteer ik, deal?” Ze gaf haar bestelling en keek toen weer naar miles.“Dans je nog? Tzou echt zonde zijn als jij niet meer danst. Je was vroeger altijd de beste.” zei ze met een grijns. niet wetend dat het hem misschien wel zou kwetsen. Ze wist niet dat zijn broertje dood was, dus kon ze ook niet weten dat hij gestopt was met dansen…Miles was een mooie en ook een lieve en stoere gast. Nou ja, tegen haar was hij toch lief...ze wist niet hoe hard hij verandert was in die tijd dat ze elkaar niet meer zagen. Maar het boeide Ziva ook niet echt hoe hard hij was verandert, ze zou altijd voor hem klaar staan en dat wist hij wel...hoopte ze toch.

“Maak hem dat maar eens wijs. Die filpt.” Miles schudde lachend zijn hoofd. "Moet ik nu bang worden?" Vroeg hij haar. Kom op zo gevaarlijk kon die gast toch niet zijn. Ach wat maakte het uit. Hij kon goed vechten. Miles zuchtte en moest al weer aan zijn broertje denken. Man ging hij het ooit een keer vergeten. Nou ja dat niet helemaal maar wel zo dat hij er niet telkens aan moest denken. “En waarom ik geen contact heb gehouden. Mijn gsm is op straat gevallen en een auto is er overheen gereden en ja toen was het kapot. Ik kende je gsm nr niet van buiten dus kon geen contact meer leggen. Ik baalde er echt van.” "En ik maar denken dat je me niet meer wou spreken of dat je dood was." Sprak hij eerlijk. Hij had het echt gedacht. Maar was blij dat beide niet het geval was. Anders dan Tja voelde hij zich toch klote. “Ik ken wel een paar goede pizzahutten, en durf te wedden dat je meteen de pizza's goedkeurt.” "Ze kunnen nooit zo goed zijn als die van thuis. Wist je trouwens dat die keet af gefikt is. Man wat duurde het lang voor ik weer een goeie vond." Toen Miles wist wat hij wou legde hij de kaart neer en keek naar Ziva. Ze was niet echt veranderd kwa gezicht. En daar was hij blij om anders was de kans groot dat hij haar niet snel herkend had vanaf de verte. “Een pizza Hawaï is goed. De volgende keer trakteer ik, deal?” Miles lachte keek de serveerster aan en glimlachte naar haar. "Doe mij maar een cheese onion" Miles keek weer naar Ziva en speelde wat met de kaart. "Dat is dan afgesproken. Ik hoop voor je dat het mag van je vriend" Miles had een hekel aan jaloerse wijven. En vaak was dat ook het geval. De meeste danste niet dus werden ze jaloers als hij met iemand anders danste. Kom op hij moest het toch zelf weten? Als of hij gelijk het bed deelde met die meiden. Hij zou nooit maar dan ook nooit vreemd gaan. Wat schoot je er mee op. Je kreeg er alleen maar meer problemen van. En dat kon hij weten. Zijn ex was vreemd gegaan met iemand waar hij zo'n hekel aan had. En zij maar denken dat hij terug naar haar ging. Miles had haar heel duidelijk gemaakt dat ze op kon rotten. .“Dans je nog? Tzou echt zonde zijn als jij niet meer danst. Je was vroeger altijd de beste.” Miles keek even weg en beet op zijn lip. Oké die vraag had hij verwacht. Moest hij nu gewoon eerlijk zijn en zeggen dat hij het alleen nog maar deed als hij echt snel geld nodig had. Of zou hij gewoon liegen en zeggen dat hij elke dag nog danste. Nee dat laatste was niet slim. Hij wist dat Ziva er snel achter kwam dat hij loog. Dat kwam vooral omdat hij het vaakst met Ziva op trok dan met de rest van zijn oude vrienden groep. "Nee ik dans niet meer" Sprak hij dan maar. Miles speelde met een servetje en wachtte tot dat de pizza gebracht werd. Eigenlijk had hij geen zin meer om te eten. Miles sloot kort zijn ogen om ze vervolgens weer met een glimlach los te doen en Ziva aan te kijken.

"Moet ik nu bang worden?" Die reactie was echt zo voorspelbaar. Bijna alle jongens zeiden dat als je het over een andere jongen had . Ze keek hem rustig aan. “Dat heb ik niet gezegd, maar … ach het boeit niet.” Zei ze op dezelfde stem als altijd. Tegenwoordig was haar stem licht hees, wat haar wel stond. Ze deed even haar ogen toe. Ze wou hem waarschuwen dat er echt niet te sollen viel met Elyaz enzo. Natuurlijk bedoelde ze niet dat Miles zwak was ofzo. Want als er een gevecht zou komen tussen Elyaz of Miles zou ze echt niet weten wie er zou winnen. Ze dacht dat simpel beiden door bleven gaan tot de dood. En wat had het ook voor zin Miles te waarschuwen, Miles zou zich gewoon beledigt voelen en de waarschuwing niet serieus nemen. Jongens zouden dan ook bijna nooit zeggen van: How ik ga opletten want die kan sterker zijn. Nee, bij gasten was er gewoon der op of der onder. "En ik maar denken dat je me niet meer wou spreken of dat je dood was." Ziva keek hem aan en fronste een wenkbrauw en keek hem toen niet begrijpend aan. “Waarom zou ik geen contact meer met je willen? Jij bent er altijd voor mij geweest, jou kon ik als familie beschouwen en dat zal ik ook nooit vergeten.” Bij die laatste zin keek ze even afwezig, ze was inderdaad bijna dood. Maar ze wou het niet zeggen, ze gaf niet graag toe dat ze iets serieus had meegemaakt. Ze wou het hem wel zeggen, maar ze wist niet hoe en wou het ongeval liever vergeten. Ze schudde haar hoofd even om weer ‘op aarde’ te komen. "Ze kunnen nooit zo goed zijn als die van thuis. Wist je trouwens dat die keet af gefikt is. Man wat duurde het lang voor ik weer een goeie vond." Ziva keek naar Miles van: Wat zeg gij nu. * “Zwansde nij?” Ziva was verbaast. "Die mensen hebben dan ook geen geluk. Dat was hun enigste inkomen.” Ziva vond het wel erg voor die mensen…Maar er was niks meer aan te doen. Dat is dan afgesproken. Ik hoop voor je dat het mag van je vriend"Ziva grinnikte. “Het is niet dat hij jaloers is, dat ik niks mag. Btw, je weet wat ik je vroeger altijd zei: Ik zal nooit onder doen voor mijn vent, en dat is nog altijd niet verandert.” Zei ze. Haar ogen glinsterde van geluk, plezier, ondeugd,…Het licht zorgde ervoor dat haar ogen mooier werden en lichter van kleur, ze leken zuiver gras groen, net zo zuiver als haar ziel . Ze had rare ogen. Ze had donker / goudbruine ogen en als er licht op scheen en gelukkig was leek het dat ze gras groene ogen had. Als ze in haar wolvengedaante zat had ze blauwe ogen. Normaal bleven je ogen hetzelfde zowel in mensenvorm als wolvenvorm. Ogen waren de poort van je ziel dus kon het normaal niet dat je ogen veranderde, maar bij haar…was dat wel. Wie zou zeggen waaraan het lag? In Ziva’s ogen had het iets te maken met haar gaven:Rust. Volgens haar wist ze nog niet de helft van wat ze kon. En dat wist ze echt nog niet. Want haar gaven kon zorgen dat ze met geesten kon communiceren, maar dat ging nu nog niet… ze moest dingen los kunnen laten voor haar Gaven uit te breiden.. en ze kon die dingen nog niet los laten. "Nee ik dans niet meer" Ziva keek verbaast. Ze wist even niet wat zeggen. Dansen was na haar weten Miles leven. Waarom? Waarom danste hij niet meer. Opeens schoot haar iets te boven, Miles had altijd iets te zeggen over zijn broertje…maar vandaag had hij er geen woord over gezegd. Ziva voelde gewoon aan dat er iets serieus mis was. Ziva ademde diep in. “Miles… is er iet met je broertje?” Als dat zo was dan ging ze echt spijt hebben dat ze het gevraagd had. Ziva had zijn broer ook gekend. Ziva hoopte dat er niets erg was. En ze vond het ook eng dat dat opeens naar boven schoot. Misschien had ze het beter niet gevraagd?


*Ben je nu aan het zeveren.”

“Dat heb ik niet gezegd, maar … ach het boeit niet.” Miles grinnikte en keek haar aan. "Ja tuurlijk" Zei hij glimlachend. Miles merkte nu pas de heesheid van Ziva's stem. Het had wel wat. Eerlijk gezegd klonk het wel sexy wat opwindend. Oké Miles mocht dan niet meer puberen en de meeste hormonen moesten nu langzamer hand weg zijn maar het klonk gewoon zo sexy daar kon hij toch ook niks aan doen.
“Waarom zou ik geen contact meer met je willen? Jij bent er altijd voor mij geweest, jou kon ik als familie beschouwen en dat zal ik ook nooit vergeten.” Hij haalde zijn schouders op. Hoe moest hij nou weten. Hij dacht het alleen. Oké soms dacht hij te veel. Net zo als net. "Die mensen hebben dan ook geen geluk. Dat was hun enigste inkomen.” "Zo is het leven" Zei hij enkel. Miles keek op toen hun Pizza werd gebracht. Hij glimlachte naar de serveerster en nam gelijk een hap van zijn pizza. Miles sloot kort zijn ogen en kreunde voor de grap toen hij proefde hoe lekker ze waren. Hij deed zijn ogen weer open en keek Ziva aan. "Je hebt gelijk ze zijn heerlijk" Zei hij lachend. “Het is niet dat hij jaloers is, dat ik niks mag. Btw, je weet wat ik je vroeger altijd zei: Ik zal nooit onder doen voor mijn vent, en dat is nog altijd niet verandert.” "Liefde maakt blind" Zei hij alleen maar. Miles keek in haar ogen en merkte nu pas op hoe mooi dat ze waren. Snel nam hij weer een hap van zijn pizza. “Miles… is er iet met je broertje?” Miles verslikte zich en begon te hoesten. Hij sloeg op zijn borst en kreeg een glas met water voor zijn neus. Dankbaar nam hij hem aan en nam een paar slokken. Miles zette het glas op tafel en beet op zijn lip.Oké hij moest het nu dus zeggen. "Er valt niet over hem te praten Ziva, Hij is dood" Miles deed als of het niks was en at verder terwijl hij met een meid verder op begon te flirten. Om er niet aan te denken.

De serveerster kwam de pizza’s brengen en ookal had ze niet echt veel zin om te eten nam ze een stuk en beet erin. Ziva grijnsde toen hij kreunde. Ze draaide met haar ogen en schudde haar hoofd. Verder zei ze niks meer. Miles was kortaf vond ze, dus gaf ze maar geen commentaar op de korte antwoorden van hem. Na haar vraag begon Miles te hoesten en al snel kwam de serveerster met water af. Ziva veronderstelde dat dit niet het juiste moment was om dat te vragen. Ze zette de halve pizza aan de kant, de rest kreeg ze niet meer op. Toen ze woorden hoorde slikte ze. Ze wou vragen hoe het kwam, ze wou vragen dat dat iets te maken had met zijn verhuis, ze wou zoveel dingen vragen. Maar het enige wat eruit kwam was. “Het spijt me voor je, ik had het niet moeten vragen.” Ze wende haar blik af en zuchte. Ze had het echt niet moeten vragen, ze had het kunnen weten dat dit niet het goede moment was. Ze keek terug naar hem en zag dat hij aandacht had voor een meisje. Ziva keek hem aan van: Wat doe je nu? Daarna schudde ze haar hoofd. “Ik ga een sigaret roken.” Ze stond op, ging naar buiten en ging op de grond zitten tegen de muur, ze nam haar sigaretten en haar aansteker. Ze stak haar sigaret op waar een beetje wiet in zat. Ze probeerde te minderen met drugs en al die sh¨t. Maar dat was helemaal niet zo makkelijk dan dat ze had verwacht. Haar hele lichaam snakte ernaar. Het was ondertussen al donker geworden en toch had ze nog steeds geen koud. Haar lichaamstemperatuur hield haar warm Ziva deed haar ogen toe, ze voelde haar schuldig maar ook vreemd. Haar gevoel had het juist en ze vroeg haar opeens af hoe ze er eigenlijk was opgekomen dat er iets met Miles broer was. Haar hoofd steunde tegen de muur en zo keek ze naar boven, ze nam nog een trek van haar sigaret en dacht na over dingen van vroeger. Ze vroeg haar eigenlijk wel af of dat het wel echt zo positief was Miles terug te zien. Nou ja, Miles was haar beste vriend, maar hoe kwam dat ze 2 keer achter elkaar aan iets dacht en dat dat ook zo was. Ze dacht aan haar oudere groep en hup…daar stond Miles. Ze dacht dat er iets schol met Miles broertje…en ze had het weer juist. Dat was toch geen toeval…wel soms?

Miles zuchtte toen hij haar weer aan keek. “Het spijt me voor je, ik had het niet moeten vragen.” "jij kon het niet weten." Sprak hij zachtjes. Miles keek naar zijn Pizza en zuchtte weer. Hij had er geen zin meer in. Miles keek weer op toen Ziva zei dat ze ging roken. Miles knikte alleen maar en keek haar naar. Mooi hij had het weer verknalt. Zuchtend stond hij op en legde geld op het tafeltje en verdween ook naar buiten. Plots rook hij een bekend maar vieze geur. Miles keek naar waar de geur vandaan kwam en liep op Ziva af. Hij pakte de peuk af en gooide hem op de grond en drukte hem uit. "Waarom gebruik je die troep Ziva?" Vroeg hij haar vragend, En deels teleur gesteld.


-Sorry heb het druk en sorry dat hij zo flut isxD-

De drugs werkte deels en hielp haar om rustig te worden. Toch was ze er niet trots op. Ze bestelde de drugs via Elyaz en die gaf de bestelling door aan een maat van hem, toch betaalde ze het Elyaz. Het nadeel was, Elyaz wist hoeveel ze smoorde en ze mocht maar een beperkt aantal op smoren van hem. Ziva begreep hem wel deels, maar aan de andere kant: Ze betaalde het wel zelf! Opeens voelde ze dat haar jointje uit haar vingers werd getrokken ze schrok en zag hoe Miles haar jointje vast had. “Nene, niet…” Maar het was al te laat. Het jointje werd uitgedaan en weg gesmeten. “..Doen” Zei ze achterna, terwijl ze spijtig naar de peuk keek. Daarna keek ze naar Miles. “Je weet niet hoeveel dat kost, zeker!” Zei ze wat geërgerd. Naja, hoe zou je zelf zijn? Als je ergens geld hebt ingestoken en het word gewoon weg gesmeten? Ziva zuchte en had de neiging weer 1 te nemen. Maar toen ze net uit haar broekzak het spul wou pakken hoorde ze de vraag van Miles. "Waarom gebruik je die troep Ziva?"Ziva haalde haar hand uit haar broekzak en keek Miles aan. “Ik heb het niet willen gebruiken, maar dat was de enige oplossing om mijn pijn te stillen.” Ziva zuchte en keek afwezig naar voren. “Ik had ruzie met men vriendje en ben weg gelopen. Ik weet niet meer hoe ze het gedaan hebben, maar een paar gasten hebben me knock-out geslagen en meegenomen. Ze hebben me in een kamer gestoken en hebben me willen dwingen om te zeggen waar Elyaz was. Ik wou het niet zeggen omdat Elyaz anders in de problemen zou komen omdat hij een van die gasten had vermoord. Ik werd geslagen en had de kracht niet om in mijn wolvengedaante te evalueren. Ze hebben me vast gemaakt aan kettingen en me mishandelt. Dat is ook de reden dat ik zo mager ben. Ze gaven me geen eten. Weken heb ik daar zo geleefd, elke minuut was een hell. Geloof me, wat ik heb mee gemaakt wens ik niemand toe.” Ze zweeg even en keek toen weer Miles. Ze zag alles weer gebeuren. “Uiteindelijk heeft Elyaz me gevonden en hoe het hem is gelukt weet ik niet, maar hij heeft me gered. Ik crepeerde van de pijn. Elke beweging die ik maakte deed pijn, die pijn is onbeschrijfelijk. Uiteindelijk smeekte ik Elyaz om zware drugs in te spuiten bij mij. Ik moest echt even rust hebben. Elyaz wou het niet maar deed het toch. Sinds dien ben ik het blijven doen. Elyaz heeft gezegd dat ik het niet meer mocht, maar ik heb gezegd dat het voor mij te zwaar is om in 1 keer te stoppen, dus nu probeer ik te minderen. “ Ziva keek weer weg en keek voor haar. Haar ogen glinsterde door de trauma. “Ik ben nog steeds niet 100 % genezen.” Voegde ze er stilletjes aan toe.