~Sweet Sacrifice~

Tim staarde een beetje voorzich uit. Hij was hier nu twee weken en had zijn huis nog geen een keer verlaten. Zijn moeder had hem half gedwongen om eens naar buiten te gaan. Want dat zou hem goed doen. Hij merkte het, hij voelde zich al een stuk beter... Niet.
Hij zuchtte zachtjes terwijl hij nog een slok nam van zijn koffie. Hij was maar bij een van de koffie tentjes naar binnen gelopen om te gaan zitten. Hij wist nog helemaal niets van La Push of wat er om heen lag. Alleen maar dat het er saai was als hij naar buiten keek. Zijn moeder stond er ook op dat hij meteen weer naar school zou gaan, maar zijn vader had gezegd dat het misschien beter was als Tim eerst even bij zou komen van de schrik dat hij in een dier kon veranderen. Gelukkig gebruikte zijn vader het woord monster niet. Het idee alleen al als Tim er weer aan dacht wat er die avond gebeurd was. Hoe hij van twee benen naar vier was veranderd. Het deed geen pijn ofzo, het voelde ook niet prettig van, kom op dan doen we nog een keer. Waarom nou juist hij, hij had al last van ADHD dat was genoeg. Meer hoefde er niet bij. Hij hoede niet in een monster te veranderen. En dan nog een keer het feit dat hij twee mensen vermoord had.
Twee goede vrienden om duidelijker te zijn. Hij had zijn beste vrienden vermoord omdat hij veranderde in een monster. Hij had twee onschuldige....
Nou ja onschuldig... Zo onschuldig waren ze nou ook weer niet. Ze hadden bijna het huis van die oude man in de fik gestoken alleen maar om hem te treiteren. Vandaar dat Tim boos werd, dat hij veranderde omdat hij boos werd. Tim zuchtte zachtjes terwijl hij nog een slok van zijn koffie nam. Hij haatte zichzelf ja... Hij was een moordernaar. Toch begreep hij ook niet helemaal waarom zijn vader meteen terug wilde naar La Push. Dat was de geboorte plaats van hem. Niet dat Tim wilde blijven in London. Hij moest er niet aan denken dat hij werd ondervraagd door mensen, met wat er allemaal gebeurd was. Hij had de politie vertelt dat zijn vrienden werden aangevallen door een wolf en hij hard genoeg kon rennen om we te komen.
Niet echt geloofwaardig, Tim was nooit goed geweest in sport. Trouwens moest je niet als monster zijnde erg sportief zijn. Je zag het toch altijd in films, weerwolven waren super sterk en super sportief. Hij spijbelde meestal tijdens gym omdat hij er niets aan vond. Hij wilde niet altijd het mik punt zijn van het spelletje. Tim glimlachte droogjes en wreef zachtjes over zijn hals en nek.
Ach ja, Tim was maar voor het plezier van zijn moeder naar buiten gegaan, hij mocht de auto van haar nemen om ergens naar toe te gaan. Tim deed dat dan ook en reed naar Port Angeles. Dat leek de enige stad te zijn hier dat vlakbij La Push lag. Eigenlijk had Tim niet echt gekeken wat hier allemaal was, hij zocht het eerste de beste koffie tentje op om daar te gaan zitten. Hij zou vanavond wel terug naar huis gaan en zeggen tegen zijn moeder dat hij een leuke dag heeft gehad in de stad en veel nieuwe vrienden had gemaakt.

[Open]

Elena Catherina keek naar de muur die nu eindelijk af was. Ze was er al een paar weken mee bezig en steeds vond ze hem niet goed. En eindelijk had ze de juiste kleur. Paars. Elena pakte een doek om de verf resten van haar handen en haar gezicht te halen. Ze moest het huis uit. Ze wou even de frisse lucht in. En aangezien ze zin in koffie had was het een slim plan om de stad in te gaan. Elena Catherina liep naar haar slaap kamer kleden zich om en deed haar haren in een vlecht. Ze keek naar haar leren broek die strak om haar heupen heen zat. Hmm misschien moest ze deze toch weg gooien. Elena Catherina trok haar broek uit en pakte een andere leren broek. Deze was ten minste wel goed. Elena Catherina pakte haar jas deed de deur achter haar dicht en haalde haar motor uit de schuur. Ze starten hem en reed weg. Op naar Port Angels. Eenmaal daar stopte ze bij een koffie tentje liep eerst naar een boekenwinkel om daar een tijdschrift te kopen en vervolgens naar de koffie tent om daar een koffie verkeerd te kopen. Ze liet haar gouden ogen door de ruimte heen gaan en zag nog een plekje vrij. Vlak bij het raam. Ze liep er heen maar bleef stil staan toen ze zag dat er al iemand aan zat. Twijfelend keek ze hem onderzoekend aan. Toen ze merkte dat hij ook een weerwolf was. Zette ze een glimlach op en liep naar het tafeltje toe. Ze ging tegen over hem zitten zonder het te vragen. "Je vind het vast niet erg als ik hier zit." Zei ze met een glimlachje.

Tim bleef voorzich uit staren uit het raam. Hij merkte de mensen niet op die binnen of naar buiten liepen. Keek niet op als hij mensen langs zich hoorde lopen of praten. Hij was nog te veel in gedachten bij een paar weken terug. Nog te veel in zijn gedachte, hij zocht een logische verklaring voor wat er met hem gebeurd was. Zijn vader zei tegen hem dat het nog geen tijd was om het hele verhaal aan hem te vertellen totdat hij alles zeker wist. Wat moest hij nog meer zeker weten? Hij was veranderd in een dier, dat is niet menselijk dat is niet normaal. "Je vind het vast niet erg als ik hier zit." Tim schrok lichtjes op uit zijn gedachte en keek naar het meisje dat voor hem stond. Het rook hier vreemd, niet onprettig maar wel vreemd. Hij bekeek het meisje, ze had blond haar in een vlecht en zag er aardig uit. Hij kon nee zeggen, omdat hij liever alleen bleef zitten en geen zin had om vriendelijk te gaan doen tegen mensen die hij niet kende. Aan de andere kant, misschien was het niet slecht om vrienden te maken. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en knikte.
Oke dat was niet echt overtuigend van, Ja leuk kom er bij zitten. Misschien hoefde dat nou ook weer niet. Maar iets vriendelijker kon ook wel.
'Ja is goed.' Zei hij droogjes en glimlachte kleintjes. Ze moest ook wel gedacht hebben dat hij lichtelijk gestoord was. Nou ja, dat was hij ook wel als hij een van zijn ADHD dagen had. Dan kon hij echt tot het plafond stuiteren en zo snel praten dat je het niet meer bij kon houden. Dan kon hij zo chaotisch zijn dat niemand er iets van begreep. Hij glimlachte lichtjes in zich zelf en dacht of hij ooit nog wel zijn oude ik kon zijn. Zo veel was hij nou ook weer niet veranderd toch?
Hij was een moordend monster, nou ja hij deed het niet expres. Hij was nog steeds zichzelf alleen dan met een groot geheim. Er waren zoveel mensen met geheimen, misschien niet zoals hij maar er zijn wel mensen met geheimen. Misschien heeft het meisje voor hem ook wel een groot geheim wat niemand mocht weten. Het was gewoon normaal om een geheim te hebben. Hij was gewoon normaal!
'Ja jij kan ook een geheim hebben.' Zei Tim en hij keek naar het meisje. Hij herstelde zich al snel uit zijn gedachte en glimlachte.
'Sorry...' Zei hij zachtjes.
'Ik zat een beetje in gedachte verzonken en dan kan ik er wel eens wat uit flappen.' Lachte hij zachtjes en voelde hoe zijn wangen rood werden van schaamte. Ja zij zal ook wel denken, wat voor een kneus is dat?