Hello vampire.

Eefje ging is naar het kliff om het te verkennen en ze kwam korter bij de wand van de rotsen en hoorde het water op en neer gaan. Ze werd er rustig van en blij. Ze glimlachte bij elke beweging die het water deed. Ze zetten zich neer met haar benen over de rotsen en keek naar het water. Pas toen ze door had dat het een heel eind naar beneden was, trok ze terug. 'Dat doe ik nooit meer!' Zei ze met een bange stem. Ze kroop een heel eind naar achteren en keek in het rond. De wind was hier vele sterker dan ergens anders. Ze kreeg het er zelfs koud van. Ze legde zich even neer en keek naar de dicht bewolkte lucht. Ze haten de zon, door de zon glinsterden ze en dat vond ze niet echt leuk. Ze had nooit een vampier ontmoet om er over te praten. Ze bekeek de omgeving en zag hier en daar een paar gras sprietjes, daar een struik en heel ver een boom. Ze dacht dat er hier niet veel te beleven viel. Ze legde zich zelf goed in het zand en het gras dat onder haar lag. Ze sloot haar oren en hoorde alleen het water. Ze dacht aan de toekomst hoe die er zou uit zien. Stiekem hoopte ze om een paard te hebben. Ze viel een beetje diep in slaap.

-Apollo-

Apollo was al een paar dagen terug van de Volturi en had tot nu toe geen spijt gehad van zijn beslissing. Hij had er wel over nagedacht, maar zijn mening was onveranderd gebleven. Hij was het bos zat aan het worden en zocht naar een nieuwe omgeving, hij had ook net gedronken dus zijn honger naar bloed zou een tijdje verdwenen zijn. Eigenlijk had een vampier altijd trek in bloed, maar als je net gedronken had kon je het tenminste bedwingen. Apollo zag een meisje rustig de kliffen afgaan en hoorde haar bang zeggen dat ze dit nooit meer zou doen. Hij rook meteen dat ze een vampier was. Hij volgde haar stil zodat ze hem niet zou opmerken. Pas toen ze kwetsbaar op het zand lag, liep Apollo naar haar toe. Hij nam stilletjes naast haar plaats. ”Boe” zei hij droog. Apollo bekeek haar eens goed en schatte haar leeftijd rond de achttien. Waarschijnlijk was ze vele jaren ouder, maar hij schatte de leeftijd van haar uiterlijk. ”Apollo” stelde hij zich glimlachend voor. ”Wat brengt jou hier?” vroeg hij nieuwsgierig met nog steeds dezelfde glimlach.

Ze lag in het gras en in het zand tot ze plots 'Boe' hoorde. Ze deed haar ogen open en keek naar de man die naast haar zat. Ze ademde diep in en rook dat het een vampier was. Ze rook ook dat hij net zijn bloeddorst had bedwongen door te drinken. Eefje werd een beetje jaloers. Ze hoorde zijn naam: 'Apollo'met een glimlach. ze antwoord er op: 'Hoi, ik ben Eefje.'Ze glimlachte terug. Hij vroeg ook wat ze hier kwam doen, met de zelfde glimlach als hij zijn naam zei. 'Gewoon een beetje ontspannen en jij?'zei ze met een brede glimlach. Ze bekeek hem heel goed. Ze kon niet goed schatten en dacht dat hij rond de twintig was. Haar blik dwaalde af en keek naar voor, naar de zee. Even later sloot ze haar ogen en genoot van de wind en het water dat tegen het kliff sloeg. Ze zag er ontspannen uit. Ze hoopte dat hij wat meer over zichzelf zou vertellen.

"Hoi, ik ben eefje" stelde ze zich voor met een glimlach. "Gewoon een beetje ontspannen en jij?" vroeg ze met een brede lach. Apollo haalde zijn schouders op. "Ik verveel me" zei hij. "Er is weinig te beleven hier". Hij staarde naar het water dat wild tegen de rotsen aansloeg, het spatte uiteen en kwam weer terecht in de zee. "Dus wat brengt jou hier rond Forks?" vroeg hij geïnteresseerd. Hij had rond Forks al wat vampiers ontmoet, de Cullens, Liam, Iris en nog wel wat. Buiten Forks om had hij de Volturi ontmoet, niet dat hij daar echt een keuze in had gehad. Drie leden van de Volturi hadden hem persoonlijk gevraagd mee te komen en als hij had geweigerd had het fout voor hem af kunnen lopen. Niet dat hij bang was geweest, hij had ze waarschijnlijk wel aan gekund. Uiteindelijk was Iris met hem mee gegaan en had hij geluisterd naar het voorstel van de Volturi, dit voorstel had hij geweigerd.

Eefje keek in haar ooghoek naar de man. Ze hoorde de woorden 'ik verveel me, er is hier weinig te beleven' uit zijn mond komen. Ze zag dat hij ook naar het water keek. Een poosje later zei hij: "Dus wat brengt jou hier rond Forks?" Eefje twijfelde... ' Ik wou meer vampieren leren kennen.' zei ze met een rustige en zachte stem. Ze had alleen nog maar weerwolven ontmoet, ze wou is iets anders. Ze was eerlijk gezegd benieuwt naar de krachten die hij had. Dan kon ze er over praten. Ze zuchten luid en keek naar hem in een ooghoek. Ze hoorde het water, daardoor was ze rustig en zat ze niet vol met energie. Ze wist niet echt hoe ze met hem moest praten. Ze was een beetje te verlegen daar voor. Dus ze hoopte dat hij een gesprek met haar aan ging. Ze bloosde een beetje, dat zag je aan haar wangen.

"Ik wou meer vampieren leren kennen" antwoordde Eefje. Apollo knikte en keek haar aan. Ze leek verlegen, dit was de eerste keer dat hij een vampier tegen kwam die verlegen was. "Nou je kent er nu in ieder geval één meer" zei hij vriendelijk. Hij staarde weer naar het water en dacht na over een gespreksonderwerp. Toen schoot hem iets te binnen, iets waar hij altijd wel interesse in had. "Heb je een gave?" vroeg hij. "Ik kan met mijn gave het leven trekken uit planten, bomen, mensen, vampiers, nou ja eigenlijk alles wat ook maar een ziel of iets levendigs bezit". Zijn gave had ook een bijsluiter, een mindere kant, maar daar praatte hij niet over. Hij wou haar niet bang maken, ze was al zo verlegen.

Hij antwoorden: nu ken je er al één meer. Ze lachte er om. Even later zei hij iets over zijn gaven. Eefje wist niet echt haar gave. 'Ik weet niet heb nog niet getest.' Toen dacht ze na en keek hem aan met een vraag gezicht. 'Is dat niet gevaarlijk?' vroeg ze met haar zachte stem. Ze vond het maar raar, een plant heeft dat een ziel? Ze dacht er over na dat zag je aan haar blik, ze staarde voor zich uit en ze luisterde even niet. 'Hoe wist je dat je dat had? Hoe kwam je er achter?' Vroeg ze met een nieuwsgierige blik. Ze wou haar gave wel weten. Ze begon te verzinnen... 'Misschien gedachten lezen, nee, nee , iemand pijn doen door er gewoon naar te kijken, lijkt niet zo leuk, misschien heel snel zijn, dat zou gaaf zijn.' Je zag haar ogen open gaan en haar mond ging ook open, rare blik. Wat moet hij nu van haar denken? Ze keek met die blik naar hem. Pas toen ze het door had lachte ze weer naar hem. 'Sorry.' Zei ze verlegen. Ze was aan het denken hoe ze dat zou kunnen te weten komen.

"Ik weet niet, heb nog niet getest" zei Eefje. Ze keek hem nieuwsgierig aan en vroeg; "Is dat niet gevaarlijk?". Apollo dacht even na hoe hij dit zou brengen, maar voordat hij antwoordde kreeg hij nog twee vragen. "Hoe wist je dat je dat had? Hoe kwam je erachter?". Apollo keek haar expres niet aan en gaf antwoord; "Ik was een keer woedend en toen vermoordde ik een meisje, dat was de eerste keer dat ik mijn gave gebruikte" begon hij. "Mijn gave kan heel gevaarlijk zijn, maar ik heb hem weten te beheersen, dus wees maar niet bang". Apollo merkte dat zij diep nadacht, waarschijnlijk wat voor gave zij had. "Sorry" zei ze verlegen. Apollo gaf haar een knipoog en glimlachte. "Ben je nog niet zo lang vampier?" vroeg hij uiteindelijk beleefd.

Eefje dacht na over de vraag van Apollo. 'Ik zal je anders heel mijn verhaal vertellen...' ze aarzelde een beetje. 'Ik was pas vijf jaar. Er kwamen mensen binnen, die daarna in wolven veranderde. Mijn vader heeft ze proberen te doden met een jachtgeweer. Mijn moeder... was het eerste slachtoffer. Daarna mijn vader. Ik was de volgende, maar hij wou mij niet doden alleen tot zijn soort maken, dat ging niet door doordat de buurman kwam kijken. Ze vluchten weg en ik beland op straat. Ik zat al een paar nachten op straat en er kwam een mens op mij af. Even later beet hij mij en mijn hoofd begon te branden en mijn aderen. Ik werd vier, vijf, misschien wel zes dagen nadien wakker. Ik voelde mij terug normaal. Ik heb daar een maand gelegen, maar in die maand ben ik elke nacht buiten geweest, ik had dorst, dorst naar bloed. Die maand van in het ziekenhuis te liggen was voorbij en ik kwam bij een pleeg gezin terecht. Natuurlijk toen ik tien werd kregen zij een kind en die zagen ze liever dan mij. Ik werd verwaarloost zal ik maar zeggen. En nu loop ik elke nacht weg en kom pas wanneer ik zin heb terug.' Eefje vertelde het verhaal vlot en aarzelde niet. Ze vond het niet echt zo erg, hij was tenslotte ook een vampier. 'En hoelang ben jij al een vampier?'

- Je weet dat vampiers niet ouder worden (qua uiterlijk)? Dus als je verhaal klopt, ben je nog steeds vijf jaar?

"Een paar maanden" begon Apollo. "Ik wou als mens wraak nemen op de moordenaars van mijn broertje en ouders, maar ik faalde en werd bijna vermoord. De daders dachten dat ik dood was en wouden mij in het bos begraven" ging hij verder. "Maar een vampier hoorde blijkbaar mijn hartslag en redde me, uiteindelijk veranderde hij of zij mij in een vampier, omdat ik wel op sterven lag, ik weet nog steeds niet wie het was". Apollo staarde weer naar het water dat op de rotsen sloeg en dacht na. Hij was nog steeds nieuwsgierig naar de vampier die hem gered had. Hij had al wat vampiers ontmoet, maar nog steeds had hij niet zijn redder gevonden.

Eefje antwoorden op de vraag van Apollo. 'Ik ben nog even groot als toen ik vijf was, maar mijn karakter is een beetje anders geworden en ik ben ook binnen in een puber.' Apollo vertelde zijn verhaal en Eefje luisterde naar hem heel aandachtig. 'Ik hoop dat je hem vind.'Zei ze kalm. Eefje staarde weer naar het water. Een paar minuten later kreeg ze een beetje dorst. 'En welk is je favoriete bloedgroep? Nee, ik lach maar, Hoe was je te weten gekomen dat je een vampier was en je bloeddorst?'Zei ze met een nieuwsgierige blik. Toen ze wist dat ze een vampier was. Wist ze nog niet hoe ze de dorst kon stoppen en hoe ze het te weten was gekomen... Ze vind het nog altijd erg. Ze vraagt zich soms ook nog af waarom zij een vampier moest worden en niet de voorbijganger die erna kwam. Ze keek naar de man die naast haar zat. Ze wilde ook haar gave leren kennen. Eefje vertrouwde Apollo die deed haar toch niks, met zijn gave dan toch, anders zei hij dat toch niet. Eefje dacht even weer aan de lagere school dat ze veel sneller was dan de andere kinderen, en de goede punten. En voor ze het wist schreeuwde ze het er uit. 'Ik weet wat mijn gave is! Ik was altijd tijdens sport, veel sneller dan de anderen, misschien?' En ze keek hem aan, alsof ze hem al jaren kende.

"Ik hoop dat je hem vind" zei Eefje. Apollo gaf haar een glimlach. "En welk is je favoriete bloedgroep? Nee, ik lach maar, Hoe was je te weten gekomen dat je een vampier was en je bloeddorst?" vroeg ze. Apollo dacht even na voordat hij antwoordde. "Ik kan me herinneren dat ik wakker werd van een pijnlijke nachtmerrie en dat ik een enorme dorst had" vertelde hij. "Toen rook ik iets heerlijks, ik rende erop af en luisterde naar mijn instinct. Toen maakte ik mijn eerste slachtoffer, ik vermoordde een oude man en zoog hem leeg, daarna heb ik nog wat mensen vermoord, voornamelijk criminelen. Nu heb ik het beter onder controle." Apollo keek haar aan en maakte oogcontact. "Ik weet wat mijn gave is! Ik was altijd tijdens sport, veel sneller dan de anderen, misschien?" zei ze enthousiast. Apollo haalde zijn schouders op. "Dat kan zomaar een gave zijn, snelheid, lijkt me niet gek". Hij wende zich af en keek naar de zee. Hij mocht Eefje wel.

Eefje lachte naar Apollo. Ze keek naar het wilde water, dat op en neer sloeg. Ze staarde er naar. Terwijl ze staarde was ze in haar gedachten weg gedrongen. Ze dacht over alles na. Haar school, ouders,.... Ze wist niet veel meer te zeggen dus duwde ze speels Apollo. Ze daagde hem een beetje uit. Ze duwde hem nog is, tegen zijn schouder. Ze keek hem recht in zijn ogen. Ze hoorde iets en ademde diep in. Ze rook niks. Haar hoofd draaide naar waar het geluid kwam. Ze bekeek de struiken aandachtig. Ze draaide haar hoofd even later weer naar het water dat wild op en neer ging. Even later duwde ze hem weer, speels, ze daagde hem een beetje uit. Ze gaf hem een schouder klop en lachte naam hem. Ze hielt haar hand op zijn schouder. 'Ik voel me nu gelukkig.' Zei ze droog en lachend tegelijkertijd.

Apollo glimlachte toen Eefje speels met hem begon te stoeien. Hij duwde haar terug en lachte. "Ik voel me nu gelukkig" zei ze met een lach. Hij keek naar de hand op zijn schouder en daarna naar haar ogen. "Geluk is iets moois, iets waar niet veel wezens over beschikken en jaloers op zijn" zei Apollo vriendelijk. Hijzelf was niet gelukkig, integendeel zelfs, meestal was hij boos of depressief. Hij had dan ook al veel dingen meegemaakt. Hij had niet alleen zijn ouders en broertje verloren, maar nu was er ook nog eens een vriendin van hem vermist, een vampier. Ach, hij zou haar later wel zoeken. Eefje bleek in ieder geval een goede afleiding te zijn van al dit leed.

Eefje zag dat hij glimlachte. Haar glimlach verdween ineens en ze staarde voor zich uit. Ze wou iets vragen aan hem. Maar ze bedacht zich snel. Daarna lachte ze terug. Eefje heeft nooit een goede jeugd gehad. Eerst haar ouders, daarna vreemde mensen. Eefje mocht nooit iets overhoop halen of nooit spelen, alleen werken. 'Is er iets?'Vroeg ze aan hem. Ze keek naar hem, met haar nieuwsgierige blik. Ze duwde hem speels terug. Ze duwde hem en ging een beetje opzij.'Zou hij volgen?' Dacht ze in haar hoofd. Ze keek naar hem. Ze begon op haar onderlip te bijten en ze dacht weer aan de moorden. Met dat ze er over dacht beet ze door, in haar lip. Het bloede een beetje, niet zo fel als je... in je vinger sneed. Ze legde haar hand in het gras. Het begon te kietelen aan haar hand. Ze legde zich in het gras en keek naar de lucht. Ze had vele vragen, die bijna niemand kon beantwoorden. Ze lachte ineens. En sprong terug recht.