~Little Death~

"Welkom." Tim lachte zachtjes om het bord dat half gespijkerd zat op een oud ziend huisje. De deur stond half open en de planken die het huisje omhoog hielden waren half verrot. Het was beter dan niets, het was beter dan op straat rons zwerven op zoek naar niets. Opzoek naar antwoorden. Tim schudden zijn hoofd, hij wilde er niet meer over nadenken. Hij wilde nergens over na denken. Van zijn moeder moest hij meer naar buiten. Tada! Dat deed hij dan ook. Hij hoefde nog niet naar school van zijn ouders omdat het tragisch was wat hij mee had gemaakt. Nou tragisch was het zeker, maar dat was niet meer belangrijk. Vroeg of laat moest hij wel weer naar school, maar voorlopig zou hij zich hier schuil houden.
Tim had het al een paar dagen lang in de gaten gehouden. Maar niemand ging het huisje in of uit. Waarschijnlijk lag het zo ver weg gestopt dat mensen het waren vergeten. Niet dat Tim dat erg vond, hij wilde ook niet gevonden worden nu. Hij beet zachtjes op zijn onderlip terwijl hij behendig over de straat bewoog. Hij wilde niet opvallen bij de mensen. Hij vond het al erg genoeg dat ze hier heen waren verhuist omdat Tim een speciaal geval was. Opnieuw schudden Tim zijn hoofd, hij wilde er niet aandenken.
Hij stapte het stoffige oude huisje binnen en kuchte zachtjes. Waarschijnlijk zou hij hier dood gaan vanwege te veel stof, maar dat was het wel waard. Er stond een hout stoffige bank en een houte tafel waar een stomp met kaarsvet op stond dat over de tafel was gebrand. De lont stak er nog uit wat genoeg moest zijn om de kaard te laten branden. Tim haalde een aansteker uit zijn zak en blaasde over de kaars om de meeste stof weg te blazen. Daarna stak hij de kaas aan en het licht scheen zwakjes door de kamer. Het was geen groot huisje, niet meer dan twee kamers. Maar hij zou hier wel kunnen overleven overdag. 's Avonds ging hij terug naar huis en zei hij gewoon dat hij een leuke dag in de stad had gehad en nieuwe leuke vrienden had gemaakt, zoals hij in London ook vaak deed. Tim liet zich zakken op de houten bank en glimlachte tevreden. Ja hij zou het hier wel uit kunnen houden totdat hij naar school ging. Misschien kon hij wel nieuwe vrienden in deze buurt maken. Ook al waren de meeste hier volgens hem drugs verslaafd. Tim schudden zijn hoofd, hij mocht dan pas 18 jaar zijn, maar hij had al heel wat meegemaakt met zijn vrienden. Hij heeft een tijdje aan de drugs gezeten omdat zijn vrienden het ook deden. Hij was behoorlijk impulsief dus wat anderen deden deed hij ook vaak. Toch was het helemaal niet zo verkeerd toen. Wat wiet roken en gewoon chillen. Tim schudden meteen zijn hoofd, nee hij mocht daar niet meer aandenken. Hij mocht niet opnieuw aan de drugs gaan, het wat niet goed voor hem door zijn ADHD.

[Apollo]

Ze moest hier ergens zijn! Apollo had haar spoor gevolgd, maar het hield midden in het bos op. Hij was opzoek naar Jarael. Zij was zijn vriendin, een persoon van wie hij hield. Apollo kon niet geloven dat hij haar kwijt was, maar hoe anders kon haar geurspoor midden in het bos opeens verdwijnen? Ze moest wel dood zijn. Apollo staarde naar de grond waar haar geur verdween. Hij hurkte zich en keek naar het zand. De ogen van een vampier waren vlijmscherp, hij kon zien dat er hier zich een worsteling had plaatsgevonden. Hij schudde ongelovig zijn hoofd. Weer iemand kwijt, als mens had hij zijn ouders en broertje verloren en nu zijn vriendin. Hij had zijn familie gewroken en zou dat nu weer doen. Apollo was ziedend en liet zijn gave zijn weg gaan. Het trok al het leven uit de bomen, planten en vogels die bij hem in de buurt waren. Als er nu toevallig een mens in de buurt kwam, zou die persoon ook sterven, maar het deed hem niks. Apollo hoorde hoe enkele bomen de grond raakte en stond uiteindelijk op. Hij zuchtte diep en liep weg.
Na enkele minuten al nadenkend gewandeld te hebben, zag hij in de verte een huisje. Misschien was ze daar, dacht hij hoopvol. Toen hij het huisje naderde rook hij een smerige geur, een weerwolf. Apollo ging harder te lopen, zou dit de dader zijn? Hij hield zijn woede in bedwang, anders zou de wolf straks dood neervallen. Apollo moest het eerst zeker weten. Hij liep stilletjes het huis in, zelfs de houten vloer kraakte niet. Hij keek naar de rug van een jongen die op een houtenbank zat. Hij was niet getransformeerd, een makkie dus. Apollo rende op volle vaart op hem af, zo snel dat de ogen van de jongen het waarschijnlijk niet eens zouden waarnemen en greep hem bij de keel. ”Heb jij haar vermoordt?” zei hij met zijn tanden op elkaar. Hij bekeek de jongen, liet hem los en liep stomverbaasd achteruit. Liam had op zijn broertje geleken, qua karakter voornamelijk, maar dit sloeg echt alles. Deze jongen leek identiek op zijn broertje. Hij was zijn mensenleven vergeten, maar had in flitsen bepaalde dingen terug gezien. ”Ryan?” vroeg hij hoopvol.

Tim keek een beetje om zich heen. Wat moest hij gaan doen om de tijd te doden? Ha, grappig woord keuzen, misschien moest hij in wolf veranderen dan kon hij dingen doden. Misschien kon hij dan de tijd ook doden. Tim schudden zachtjes zijn hoofd. Hij moest daar niet aan denken. Hij mocht er niet meer aan denken. Hij had zijn vrienden niet expres vermoord.
'Hou op!'Riep Tim half uit tegen zichzelf en hij beet hard op zijn onderlip. Hij schudden zachtjes zijn hoofd en keek even om zich heen of niemand hem gehoord had. Hij moest er niet aan denken dat mensen hem zouden vinden. Dat ze dan tegen zijn ouders zouden zeggen dat hij zich zou verstoppen in een stoffig oud huisje om niet met mensen in contact te hoeven komen. Hij zuchtte zachtjes, hij leek wel langzaam gek te worden van de daad die hij gedaan had. Hij had er niets aan kunnen doen, hij was geschrokken en per ongeluk had hij zijn vrienden vermoord toen. Ze hadden het huis bijna in de fik gezet, dat kon niet. Waarom werd hij zo boos, werd hij zo boos dat hij veranderde. Waarom veranderde hij als hij boos was, een ander mens zou ook niet veranderen. Opnieuw schudden Tim zijn hoofd. Een stank drong zijn neus binnen, hij wist niet waarom, maar sinds die gebeurtenis rook hij gore dingen. Fijn, misschien kwam hij daar nooit meer vanaf. Tim keek lichtelijk op toen hij een zachte kraak hoorde. Waarschijnlijk de wind, waarschijnlijk zou het huisje elk moment in kunnen storten. Hij schrok op en een lichte kreet ontsnapte uit zijn keel toen een man hem bij zijn keel greep. ”Heb jij haar vermoordt?” Tim keek hem geschrokken aan en probeerde de woorden te herinneren die hij moest zeggen. Hij had niemand vermoord, niet hier! ”Ryan?”
'Ja!' Riep Tim half uit. Shit, waarom was hij zo impulsief? Waarschijnlijk zou het zijn dood betekenen als hij nee had gezegd, maar nu zei hij dat hij iemand was die hij helemaal niet was. Straks ging hij als nog dood, nee... De blik in de ogen van de man was niet dodelijk toen hij de naan uitsprak. Waarschijnlijk kon Tim alleen overleven als hij deed dat hij Ryan was.
'Ja, Ryan.' Zei Tim zachtjes, hij zou het spelletje maar gewoon meespelen...

"Ja, Ryan"zei de jongen zachtjes. Apollo kon zijn ogen niet geloven. Hadden de zielen gelogen? De zielen in zijn hoofd waren een bijsluiter van zijn gave, als hij een mens of bijvoorbeeld een vampier vermoordde, kwam de ziel van degene in zijn hoofd terecht. Toen hij wraak had genomen op de daders die zijn familie hadden vermoordt, kreeg hij de zielen in zijn hoofd van die personen. Ze hadden hem flitsen laten zien van zijn ouders en broertje die levend verbrandde, dat werd toen bijna zijn dood, maar blijkbaar had zijn broertje het op de één of ander manier overleefd. Maar hoe kon Ryan een weerwolf zijn? Was zijn vader misschien een weerwolf geweest? Maar waarom was hij dan geen weerwolf? Misschien was hij nooit in de buurt geweest van vampiers en toen het zover was, was hij al veranderd in een vampier. Apollo stapte op Ryan af en omhelsde hem. "Ik heb je gemist broertje" zei Apollo met een lach. "Hoe heb je de brand overleeft? Ik dacht dat je dood was!". Het interesseerde Apollo niet meer waar zijn vriendin was, nu hij zijn broertje terug had, maakte dat een hoop goed.

Het leek even te duren voordat de man voor hem het zou geloven. Tim was benieuwd of hij er uberhaupt in trapte. Wat als hij een goed bekende was geweest van hem. Dan moest hij zijn naam weten, en veel meer. Tim beet hard op zijn onderlip. Hoe kon hij zich weer hier verzeild in hebben geraakt. Stomme impulsieve ADHD'er, raasde er door zijn gedachtte. Hij liet zijn onderlip met rust toen hij omhelsd werd door de man. "Ik heb je gemist broertje"Tim schrok lichtjes toen hij dat hoorde. Shit hoe kon hij de broer spelen van deze man? Hij beet opnieuw op zijn onderlip en glimlachte daarna.
'Ik jouw ook.' Zei hij zachtjes terwijl hij de man omhelsde. "Hoe heb je de brand overleeft? Ik dacht dat je dood was!" Tim zijn hart maakte een sprong van opluchtig toen hij dat hoorde, dit was een mooi aanknopings punt voor zijn vergeetheid.
'Ik weet het niet.' Zei hij zachtjes en overtuigend.
'Ik zag het vuur, ik probeerde mezelf los te maken en daarna werd ik waker in een kamer.' Zei Tim en hij dacht na over zijn volgende zinnen.
'Ik wist niets meer, niet wat er was gebeurd wie erbij waren of waarom.' Zei Tim en hij beet weer op zijn onderlip. Kon hij het er op wagen om te zeggen dat hij ook namen niet meer herinnerde. Hij kon het er op wagen.
'Soms kan ik ook geen namen meer plaatsen bij personen. Dan zie ik ze en weet ik zeker dat ik ze ken. Alleen ik kan ze geen naam geven doordat ik het niet meer weet.' Zei Tim zachtjes en hij keek naar de man voor hem. Hij wist niet of hij het zou geloven, zo niet dat zou het zijn dood betekenen. Zo wel dan had hij geluk.
'Degene waar ik was, die mijn wonden had verzorgd kon mij alleen vertellen dat ik Ryan heette omdat ik dat in mijn slaap had gemompeld.' Zei Tim zachtjes en hij keek naar de grond. Shit waar had hij zich in verwikkeld dit ging fout aflopen. Dit zou zijn dood worden. Hij beet opnieuw op zijn onderlip en fronsde zachtjes zijn voorhoofd alsof hij heel hard aan het nadenken was. Nee het zou niet lang duren voordat hij het door had. Het zou niet lang duren of hij kon zijn eigen galg gaan bouwen. Misschien was dat niet eens nodig en kon de man voor hem, hem vermoorde binnen 1 seconde.
'Sorry.' Fluisterde Tim met een dubbele betekenis, sorry voordat hij zijn naam niet meer wist en sorry dat hij hem voorloog en deed alsof hij iemand was die hij niet was.

Apollo luisterde naar de uitleg van Ryan, hij wist dat er iets niet klopte. Ryan verborg iets voor hem, maar wat maakte het uit? Hij had zijn broertje weer terug! "Geen zorgen meer Ryan" zei Apollo nog steeds glimlachend. "Ik heb ze allemaal vermoord, wij zijn veilig"ging hij verder. "Ook ik ben heel wat vergeten, ik herinner jou van bepaalde flitsen zeg maar" legde Apollo uit. "Eerst wist ik niet eens dat ik Gabriel heette". Hij liet even een stilte vallen en nam naast hem plaats. Hij had Ryan zoveel te vertellen, maar ook te vragen. Hij was namelijk zijn mensenleven vergeten. Uiteindelijk vroeg hij de vraag die onvermijdelijk leek. "Hoe kan het zijn dat jij een weerwolf bent?". Apollo had zelf zijn ideeën, maar toch was hij nieuwsgierig naar Ryan's theorie. ”Ik ben zelf veranderd in een vampier toen ik als mens mam, paps en jou wou wreken, maar ik faalde, ze dachten dat ik dood was en wouden me begraven in het bos" sprak hij. "Toen werd ik gered en veranderd in een vampier, uiteindelijk kregen de daders hun verdiende loon” zei Apollo kil.

"Geen zorgen meer Ryan" Tim glimlachte zwakjes, hij had makkelijk praten waarschijnlijk. Hij moest eens weten waar Tim zich in had verzeild. Hij slikte zachtjes toen hij naast hem ging zitten. Hij volgde hem met zijn ogen en liet zijn blik op hem staan. "Ik heb ze allemaal vermoord, wij zijn veilig" Tim knikte zachtjes en hij vroeg zich af wie hij allemaal vermoord had. Hij wist niet of hij het moest vragen misschien niet handig. Misschien ook wel.
'Wie heb je vermoord?' Vroeg Tim onschuldig en hij beet zachtjes op zijn onderlip. "Eerst wist ik niet eens dat ik Gabriel heette" Gabriel dat moest hij onthouden. Gabriel, Gabriel, Gabriel... Hij moest het in zijn geheugen prenten alsof hij hem al jaren kende. Gabriel! "Hoe kan het zijn dat jij een weerwolf bent?" Tim schrok lichtjes van zijn vraag en hij beet hard op zijn onderlip. Hoe moest hij hier op antwoorden, hij wist niet hoe hij weerwolf geworden was. Het was gewoon gebeurd, waarom zou hij dan niet gewoon de waarheid vertellen?
'Ik was met een paar vrienden in het bos en ze deden iets wat mij kwaad maakte. Daarna gebeurde het, ik was veranderd in een viervoeter. Ik snapte niet waar het gebeurde, maar echt normaal is het niet.' Sprak Tim, het was precies zoals het gegaan was, ook al hield hij zijn mond over het feit dat hij uit paniek zijn vrienden had vermoordt. Hij wist ook niet of hij het wel moest vertellen, misschien was dat niet echt handig om mee te beginnen. Aan de andere kant Gabriel had ook vertelt dat hij mensen had vermoordt.
'Uit paniek had ik mijn vrienden vermoord.' Fluisterde Tim met een brok in zijn keel en hij keek naar de grond. Hij was een afschuwlijk monster. ”Ik ben zelf veranderd in een vampier toen ik als mens mam, paps en jou wou wreken, maar ik faalde, ze dachten dat ik dood was en wouden me begraven in het bos"Vampier...
'Wacht even. Vampier? Je bedoelt dat vampiers bestaan?' Vroeg Tim licht geschrokken en hij beet harder op zijn onderlip. Zijn broer was vampier? Wacht hij was niet zijn broer, of wel? Tim schudden lichtjes zijn hoofd, hij was niet zijn broer dat heeft hij gelogen. Hij wilt alleen in leven blijven, waarom zou hij dan niet geloven dat hij zijn broer is? Hij was zijn broer, de broer van Gabriel, nou ja kleine broer. "Toen werd ik gered en veranderd in een vampier, uiteindelijk kregen de daders hun verdiende loon” Tim knikte. Iedereen hoorde hun verdiende loon te krijgen. Net zoals zijn ouders. Zij willen de waarheid niet vertellen dan is Tim bij deze hun zoon niet meer. Hij keek op naar Gabriel en glimlachte kort.
'Ik ben blij je weer te zien, ik was bang dat ik nooit meer iets uit mijn verleden terug zou krijgen. Misschien druipen zo de herinneringen ook weer terug.' Zei Ryan zachtjes.


[Om verwarring te voorkomen, ik laat Tim denken dat hij echt Ryan is daar spreek ik met Ryan in plaats van Tim bij die laatse zin xD]

"Wie heb je vermoord?" vroeg Ryan. "Degene die onze ouders hebben vermoord" antwoordde Apollo. Zijn broertje was de enige die hem waarschijnlijk Gabriel zou noemen. Toen hij zijn naam niet meer kon herinneren had hij zichzelf Apollo genoemd. Hij was er pas later achter gekomen dat Apollo zijn doopnaam was. "Ik was met een paar vrienden in het bos en ze deden iets wat mij kwaad maakte. Daarna gebeurde het, ik was veranderd in een viervoeter. Ik snapte niet waar het gebeurde, maar echt normaal is het niet" legde Ryan uit. "Uit paniek had ik mijn vrienden vermoord" zei Ryan. Apollo zag dat hij het er moeilijk mee had en legde zijn arm om zijn schouder. "Het maakt niks uit, ik heb vijftig onschuldige mensen vermoord toen ik wraak had genomen" zei hij emotieloos. Het deed Apollo uiteindelijk niet zo veel, het enige wat jammer was geweest, was dat er vijftig zielen in zijn hoofd hadden rond gespookt. Gelukkig had hij ze weten te verwijderen. "Ik heb namelijk een gave, die ik eerst niet kon beheersen" legde hij uit. "Wacht even. Vampier? Je bedoelt dat vampiers bestaan?" vroeg Tim geschrokken. Apollo haalde zijn arm weg en sloeg hem vriendelijk op zijn schouder. "Je bent niet het enigste bovennatuurlijke wezen" lachte hij. "Ik ben blij je weer te zien, ik was bang dat ik nooit meer iets uit mijn verleden terug zou krijgen. Misschien druipen zo de herinneringen ook weer terug" sprak zijn broertje. Apollo knikte. "Ik zal je helpen Ryan, ik zal altijd voor je klaar staan".

"Degene die onze ouders hebben vermoord"Wat? hun ouders waren vermoord? Ryan beet zachtjes op zijn onderlip en hij keek Gabriel geschrokken aan. Hij begreep het niet hoe kon het? Hoe konden hun ouders vermoord zijn?
'Zijn zij omgekomen bij de brand?' Vroeg Ryan zachtjes en hij voelde een steek door zijn borstkast gaan. Wacht... Hij was Ryan niet, hij was Tim. Hij heette Tim, hij was geboren in London. Hij woonde ook in London tot het ongeluk. HIj beet harder op zijn onderlip en schudden opnieuw zijn hoofd. Nee hij was Ryan, zijn ouders waren omgekomen bij een brand en nu heeft hij zijn broer Gabriel weer gevonden. Nee dat kan niet, hij moest Tim zijn... Of niet? Was hij al die tijd Ryan geweest? Zijn de mensen waar hij bij woonde niet zijn echte ouders. weten ze daarom niet wat er met hem aan de hand is. Heette hij geen Tim maar Ryan. Ja hij heette Ryan, hij was Ryan... Ryan wie? Ryan Yule of had hij een andere naam? Ryan keek naar Gabriel en glimlachte zwakjes. "Het maakt niks uit, ik heb vijftig onschuldige mensen vermoord toen ik wraak had genomen"
'Vijftig onschuldige mensen?' Vroeg Ryan zachtjes en hij keek naar de grond. Vijftig was een hoop, veel meer dan twee. Twee mensen was niets vergeleken met vijftig. De rest van het gesprek hoorde Ryan niet eens mee, alleen de getallen bleven door zijn hoofd gaan. Vijftig, twee, Vijftig, twee. Dat was een groot verschil. "Ik zal je helpen Ryan, ik zal altijd voor je klaar staan". Ryan keek op naar Gabriel en hij glimlachte opnieuw.
'Ik zal er ook voor jouw zijn, alleen ik weet echt niets meer van onze geschiedenis. Ik weet alleen mijn naam, ben geadopteerd en hun hebben mij dingen vertelt. Wat ik vroeger heb meegemaakt als klein kind bij hun. Maar dat zal waarschijnlijk een leugen zijn.' Fluisterde Ryan, hij wist niets van zijn geschiedenis niet meer. Hij wist ook niet precies wie de mensen waren bij hem thuis. Ze hadden hem geadopteerd. Hij was echt gek geworden, zijn persoonlijkheid was gewisseld van Tim naar Ryan. Dus wie was hij nou werkelijk?

"Zijn zij omgekomen bij de brand?" vroeg Ryan bijna fluisterend. Apollo knikte, zijn broertje wist echt niks meer. "Vermoordt door criminelen, ma had een schuld of zo" zei hij vaag. Eigenlijk had hij het ook niet precies geweten. "Vijftig onschuldige mensen?"vroeg Ryan zachtjes. Apollo glimlachte onschuldig en knikte. "Ik had mijn gave destijds niet onder controle" legde hij uit. "Ik zal er ook voor jouw zijn, alleen ik weet echt niets meer van onze geschiedenis. Ik weet alleen mijn naam, ben geadopteerd en hun hebben mij dingen vertelt. Wat ik vroeger heb meegemaakt als klein kind bij hun. Maar dat zal waarschijnlijk een leugen zijn" zei Ryan. Apollo keek hem met gefronste wenkbrauwen aan. "Ik weet ook amper iets meer van mijn geschiedenis, blijkbaar heb jij een trauma van de brand opgelopen, dat kan" zei Apollo geruststellend. Hadden een paar volwassen mensen werkelijk Ryan in huis genomen en gelogen tegen hem? Gedaan alsof hij hun zoon was? Wat een psychopaten! Apollo wist niet of zijn ouders Ryan geadopteerd hadden, als dat waar was, maakte dat veel duidelijk. Waarom Ryan bijvoorbeeld een weerwolf was en hij niet. "Ik denk dat je geadopteerd ben, dat zou verklaren waarom jij een weerwolf bent en ik niet" zei Apollo. "Maar deze mensen die deden alsof ze je ouders waren, hebben je voorgelogen". Ze zouden sterven, daar zou hij persoonlijk voor zorgen, niemand kwam aan zijn familie, op wat voor manier dan ook.

"Vermoordt door criminelen, ma had een schuld of zo"Ryan knikte, dat klonk vrij logisch niet waar? Hij kon zich er niet veel van herinneren dat hij zijn ouders schulden hadden. In elk geval zijn moeder niet. Hij dacht altijd dat zijn moeder alles netjes betaalde.
'Nooit verwacht van mam.' Mompelde Ryan zachtjes en hij beet daarna op zijn onderlip. Niet dat hij het kon verwachten want hij had die vrouw nooit gekent toch? Gabriel vertelde iets over zijn gave niet onder controle hebben. Fijn straks kon hij gedachtte lezen ofzo en dan? Dan wat hij had toch niets te verbergen voor zijn broer? Nee hij had niets te verbergen voor zijn broer, waarom zou hij dan bang zijn als zijn broer gedachte kan lezen. En trouwens als hij gedachte kan lezen zou hij dit gesprek horen. Oke niet meer denken aan het feit dat hij misschien gedachte kan lezen. "Ik weet ook amper iets meer van mijn geschiedenis, blijkbaar heb jij een trauma van de brand opgelopen, dat kan"
'Fijn, dan zijn we twee monsters die beide niets meer weten van onze geschiedenis.' Lachte Ryan zachtjes en hij schudden lichtelijk zijn hoofd. Misschien geen leuk grapje, hij vond het hilarisch... Hij vond zijn eigen grappen altijd hilarisch. Twee monsters die niets meer weten van vroeger, best handig als ze op gepakt zouden worden. "Wat is er gebeurd? Nha dat weet ik niet, ik weet niets meer van mijn geschiedenis!" Oke nu werd het een flauw grapje. Opnieuw schudden Ryan zijn hoofd en hij keek weer naar Gabriel.
'Sorry.' Zei hij zachtjes met nog een klein glimlachje. "Ik denk dat je geadopteerd ben, dat zou verklaren waarom jij een weerwolf bent en ik niet" Dat kon, wist Ryan veel waarom hij weerwolf was. Hij voelde zich niet anders dan normaal, alleen het feit dat hij kan veranderen in plusche moordend beest. "Maar deze mensen die deden alsof ze je ouders waren, hebben je voorgelogen"
'Tja.' Antwoorde hij droogjes en stond op.
'Wie zegt dat ik nog terug hoef daar naar toe. We kunnen gewoon weg gaan, gewoon weg lopen en niet meer na denken over het verleden. Gaan leven in de toekomst en alles vergeten, nieuwe mensen... Wezens worden!' Zei Ryan enthousiast. Hij zag het wel voorzich om een nieuw leven op te starten alles vergeten wat er in het verleden is gebeurd, niet dat hij daar nog veel van wist. Ryan beet op zachtjes op zijn onderlip. Eigenlijk wist hij wel wat het juiste was, maar hij wilde het niet zien. Hij wilde Ryan zijn en Tim vergeten.

"Fijn, dan zijn we twee monsters die beide niets meer weten van onze geschiedenis" grapte Ryan. Apollo moest er niet om glimlachen. "We hoeven geen monsters te zijn" zei hij. Ryan ging door met zijn grap en bood uiteindelijk zijn excuses aan. Apollo wuifde het weg. "Lachen is gezond voor je". Hij vond nog steeds dat er iets niet klopte aan Ryan, alsof er iets gebeurd was wat hij niet vertelde. Ach, wat maakte het ook uit. Apollo had zijn broertje ook nog niet alles verteld, als Ryan eenmaal wist wat zijn gave was, zou Ryan waarschijnlijk heel anders over hem denken. "Wie zegt dat ik nog terug hoef daar naar toe. We kunnen gewoon weg gaan, gewoon weg lopen en niet meer na denken over het verleden. Gaan leven in de toekomst en alles vergeten, nieuwe mensen... Wezens worden!" sprak Ryan enthousiast. Apollo moest glimlachen om zijn gretigheid, maar hij zou deze mensen die zich voordeden als ouders van Ryan laten boeten. Dat had hij met zichzelf afgesproken. Apollo merkte dat hij dorst kreeg naar bloed, maar negeerde het. ”Wat eten weerwolven eigenlijk?” vroeg hij nieuwsgierig.

Gabriel kon duidelijk niet lachen om de grapjes van Ryan. NIet dat hij het erg vond. Hij zei nou eenmaal dingen die niet echt goed uitpakte soms. En soms konden mensen er wel lachen soms niet, het maakte Ryan niet uit als hij maar kon lachen. Daar draaide bij hem het hele leven om. Toch zag hij duidelijk een glimlach op Gabriel zijn gezicht toen hij enthousiast werd over weg gaan. Ja hij zag het al helemaal voorzich, gewoon deze rottige plek verlaten. Zijn ouders verlaten en dan gewoon opzichzelf gaan wonen. Kom op hoe erg kon hij nou zijn in de keuken. Als hij een ei kon bakken vond hij het prima. ”Wat eten weerwolven eigenlijk?” Ryan keek een beetje vreemd op. Hij fronsde lichtjes zijn wenkbrauwen en lachte zachtjes.
'Uhm... Gewoon eten. Wat anders?' Sprak Ryan en hij bleef Gabriele en beetje vreemd aan kijken. Hij at toch ook gewoon voedsel... Nee dat deed hij waarschijnlijk niet.
'Bedoel je met vampier dat ook zo leeft als de vampiers in die oude griezel verhalen?' Vroeg Ryan en hij glimlachte.
'Zoiets als Dracula die opzoek gaat in de nacht naar jonge maagden en ze dan leeg zuigt vanuit hun slag ader in hun nek?' Vroeg Ryan en zijn glimlach werd nog groter. Hij zag Gabriel dat namelijk niet echt doen. Of misschien ook wel, hij had al vijftig moorden op zijn geweten, misschien was de helft daar van inderdaad gegaan zoals in die oude griezel verhalen. Hij wreef zachtjes in zijn nek en hals en fronsde opnieuw zijn wenkbrauwen.
'Trouwens...' Sprak Ryan voorzichtig en bij beet zachtjes op zijn onderlip. Hij wist niet zeker of hij dit onderwerp wel aan moest slaan, maar toch waagde hij het erop.
'Die mensen die mij hebben opgevoed, die ga je toch niet vermoorden?' Het schoot bij Ryan naar binnen toen hij na dacht over die vijftig moorden. Gabriel had iedereen vermoord die iets te maken hadden met de dood van hun ouders, maar Ryan wilde niet dat zijn pleegouders misschien vermoordt zouden worden. Misschien kwam dat omdat het niet zijn pleegouders waren maar zijn echte ouders. Misschien was Ryan niet de persoon die hij dacht te zijn... Alles klonk logisch, maar het was het niet. Hij kon geen weerwolf zijn als Gabriel vampier was. Gabriel had dan ook weerwolf moeten zijn, het zit in je bloed zoals zijn vader had gezegd. Het zat ook in zijn bloed.
'Zij konden er niets aan doen, ze wilde mij gewoon en goed leven geven.' Zei Ryan zachtjes en hij beet zachtjes op zijn onderlip.

"Bedoel je met vampier dat ook zo leeft als de vampiers in die oude griezel verhalen?" vroeg Ryan glimlachend. "Zoiets als Dracula die opzoek gaat in de nacht naar jonge maagden en ze dan leeg zuigt vanuit hun slag ader in hun nek?" Apollo keek hem met een lach aan. Ryan maakte hem vrolijk, misschien had hij dat altijd al gedaan. "Vampiers leven van mensenbloed ja of dierenbloed, maar ik prefereer mensenbloed" antwoordde Apollo. Hij kreeg telkens meer zin in mensenbloed, het was al een tijdje terug dat hij had gedronken. "Trouwens..." begon Ryan twijfelend. Apollo was benieuwd naar wat er zou komen. "Die mensen die mij hebben opgevoed, die ga je toch niet vermoorden?" vroeg Ryan. "Zij konden er niets aan doen, ze wilde mij gewoon een goed leven geven" Apollo keek uit het raam. "Ryan" begon hij. "Deze mensen hebben tegen je gelogen. Het zijn psychopaten die waarschijnlijk geen kinderen konden krijgen en daarom maar een getraumatiseerde jongen van de straat plukte" ging hij verder. "Ik ga ze niet vermoorden nee. Ik ga ze vernietigen" sprak hij kil.

"Vampiers leven van mensenbloed ja of dierenbloed, maar ik prefereer mensenbloed" Ryan glimlachte lichtjes en plofte weer neer op het houte bankje naast Gabriel. Best wel vreemd zou hij het vinden om geen normaal eten meer te eten maar bloed te drinken. Ryan beet zachtjes op zijn onderlip, hij zou die hamburger dan echt wel missen als hij die niet meer kan eten.
'Je eet helemaal geen normaal eten niet meer.' Vroeg Ryan en hij keek naar Gabriel. Dan kon hij moeilijk Gabriel een keer uitnodigen voor een avond snackbar. "Ryan" De uitspraak van zijn naam liet Ryan de rillingen over zijn rug lopen. Hij wist niet zeker of het iets goed betekende of niet. "Deze mensen hebben tegen je gelogen. Het zijn psychopaten die waarschijnlijk geen kinderen konden krijgen en daarom maar een getraumatiseerde jongen van de straat plukte"
'Maar dat deden ze vast niet expres!' Zei Ryan een beetje geschrokken. Hij wist wel dat het niet goed was wat hun hadden gedaan. Wacht ze hadden niets gedaan... Wat was er met hem aan de hand, waarom dacht hij zo raar na? Waarom wist hij niet zeker wie hij was en wat hij hier deed. "Ik ga ze niet vermoorden nee. Ik ga ze vernietigen" Ryan sprong meteen weer op van het bankje en hij begon rond te lopen door het houte huisje. Nee dat kon hij niet doen. Hij kon die arme mensen niet iets aan doen. Waarom maakte hij zich zo druk om die mensen? Waarom wilde hij dat ze niet dood zouden gaan? Ze betekende iets voor hem, maar wat? Wie was hij en wat maakte dit zo, dat hij zich zo druk maakte om deze mensen.
'Ja dat klinkt een stuk beter, volgens mij hoef ik me nergens zorgen om te maken.' antwoorde Ryan sarcastisch.
'Gabriel! Die mensen hebben niets gedaan. Ze hebben niemand vermoord, dus je hoeft ze niet te vermoorden!' Riep Ryan half uit omdat hij niet precies wist wie hij nou werkelijk was.

"Je eet helemaal geen normaal eten niet meer" merkte Ryan op. Apollo knikte. "Ook geen behoefte aan, mensenbloed is voor mij wat alcohol is voor een alcoholist". Ook nu moest hij zich beheersen, de dorst was er altijd. Toen hij net vampier was geworden, had hij zich helemaal niet ingehouden. Hij had weliswaar op criminelen gejaagd, maar ook op nietsvermoedende tieners. "Maar dat deden ze vast niet expres!" zei Ryan geschrokken. De gedachtegang van Ryan verbaasde Apollo, natuurlijk deden ze het expres. "Ja dat klinkt een stuk beter, volgens mij hoef ik me nergens zorgen om te maken" sprak zijn broertje sarcastisch. Apollo keek hem met een kille glimlach aan. "Met mij in de buurt hoef je, je nooit meer zorgen te maken" zei hij zelfverzekerd. "Gabriel! Die mensen hebben niets gedaan. Ze hebben niemand vermoord, dus je hoeft ze niet te vermoorden!" riep Ryan. Doordat hij hem bij zijn echte naam noemde moest Apollo denken aan zijn moeder, aan de flitsen in zijn hoofd, zijn moeder die zijn naam gilde toen ze levend verbrande. "Jij je zin ik dood ze niet, ik ben jagen" zei Apollo emotieloos. Hij liep naar de deur, opende hem en rende toen naar buiten.

Hij gaf zich over aan zijn instinct en rook mensen op een kilometer afstand. Het waren er twee. Hoogstwaarschijnlijk een koppeltje dat de hond uitliet. Hij rende met volle vaart op ze af.
Voordat ze hem ook maar aan zagen komen had Apollo de nek gebroken van de man en viel hij dood neer. De vrouw gilde en keek bang om zich heen. Apollo draaide zich om en sloeg nog eens toe in volle snelheid, ook de vrouw stierf zonder ooit geweten te hebben wie haar man had gedood. Hij gooide zich op de vrouw en zette zijn tanden in haar nek. Hij genoot van het bloed dat over zijn tong, zijn keel in stroomde. Toen hij klaar was met de vrouw, keek hij naar de man. Eigenlijk had hij wel genoeg gehad. Hij pakte een flesje uit de binnenzak van zijn jas en gooide wat brandbare vloeistof op beide lijken. Daarna pakte hij enkele lucifers en stak ze aan. Hij gooide ze nonchalant op de lijken en zag hoe ze verbrandde. Apollo keek er nog even na en rende toen weer terug naar Ryan. Dat had geholpen, door het bloed voelde hij zich meteen weer sterker. Hij liep het stoffige houten huisje naar binnen en zei; "Ben er weer."

"Jij je zin ik dood ze niet, ik ben jagen" Ryan keek toe hoe Gabriel daarna het huisje verliet. Een zachtte zucht ontsnapte uit zijn lippen en hij liep weer verder het huisje door. Hij werd gek van zichzelf, hij werd gek van de gedachtte die door zijn hoofd ging. Hij wilde weten wie de andere persoon was die tegen zijn persoon aan duwde. Alsof hij twee verschillende persoonlijkheden had. HIj blij door het huisje door lopen en stopte voor een gebroken spiegel. Hij keek in de spiegel en zuchtte opnieuw zachtjes.
'Ik ben...' Hij kon zijn zin niet eens af maken. Wie was hij? Hij heette geen Ryan. Hij heette Tim... Hij speelde Ryan omdat hij anders dood zou gaan, wacht...
Gabriel was van plan zijn ouders te vermoorden. Hij wilde zijn ouders vermoorden die Tim had voor gehouden als zijn pleeg ouders. Man hij werd gek! Hij werd echt gek, hij moest pillen hebben, hij kreeg een tweede persoonlijkheid. Tim draaide zich om en liep weer verder door het huisje. Wat moest hij gaan doen. Hij moest Ryan blijven spelen om zijn ouders te redden. Hij moest Tim aan de kant zetten en doen wat Gabriel van hem vroeg om zelf ook in leven te blijven. "Ben er weer." Tim schrok op en draaide zich naar Gabriel om.
'Gabriel, nu al terug?' Vroeg hij lichtelijk schrokken maar herstelde zich snel.
'Vampiers zijn snel niet waar?' Vroeg hij droogjes.

"Gabriel, nu al terug?" vroeg Ryan. "Vampiers zijn snel niet waar?". Apollo keek hem aan. Het leek wel alsof Ryan even geschrokken was. Een mens had dit nooit gemerkt, maar voor een vampier bleef niks onopgemerkt. "Ja, we zijn behoorlijk snel" sprak Apollo zelfverzekerd. "Maar als jij veranderd in een wolf toch ook?". Apollo liet zich zakken op een houten bank. "Als je van plan bent hier te gaan wonen, moet er wat ingekocht worden" zei hij starend naar alle oude meubels. Hij had zelf al behoorlijk wat geld gestolen en wou dat graag aan zijn broertje besteden. ”Als je geen geld hebt, koop ik het wel voor je.” Tegenwoordig kon je ook online meubilair inkopen, maar ze zaten in het bos dus leek het hem sterk dat het bezorgd kon worden.

"Ja, we zijn behoorlijk snel" Tim glimlachte zwakjes en probeerde zijn rug te rechten zodat hij wat meer op de jongen leek die hij eerder speelde vandaag. Ryan, zo was zijn naam nu voortaan. Hij moest in elk geval zo ver mogelijk bij zijn ouders uit te buurt blijven. Hij was dus niet van plan om lang hier te blijven. "Maar als jij veranderd in een wolf toch ook?" Ryan haalde lichtjes zijn schouders op.
'Behoorlijk. Ik kan ver reizen in wolf vorm zonder moe te worden.' Zei hij met een klein glimlachje en liet zich weer neer zakken op de houte bank die in het huisje stond. "Als je van plan bent hier te gaan wonen, moet er wat ingekocht worden" Ryan keek naar Gabriel en hij lachte zachtjes.
'Je denkt toch niet dat ik hier wil blijven?' Ryan luisterde niet eens naar de volgende woordend die Gabriel uitsprak. Hij moest wel gek lijken als hij hier wilde blijven.
'Ik denk dat ik opzoek ga naar een huis dat iets meer gangbaar is. Eentje waar ik niet veel aan hoef te doen.' Zei Ryan en hij stond weer op om door het huisje te lopen. Tja het was wel een makkelijke plek om hier te blijven. Ze moesten het dan wel opknappen, maar het lag aan de rand van het bos. Niemand zou hier snel komen en eigenlijk was het een perfecte plek om een wolf en een vampier schuil te laten houden.
'Aan de andere kant.' Mompelde hij zachtjes terwijl hij een deurtje van een kastje open troke en meteen weer dicht deed toen hij zag wat voor grote harige zwarte spin er in zat.
'We kunnen hier makkelijk blijven. Het huis is van niemand en als we het een beetje opknappen kunnen we hier gemakkelijk blijven.' Zei Ryan en hij draaide zich om en keek naar Gabriel.
'Opzich is dat geen slecht idee.' Zei hij met een glimlach.

[sorry dat het wat langer duurde]

"Je denkt toch niet dat ik hier wil blijven?" vroeg Ryan. Apollo haalde zijn schouders op. "Ik vind het wel een ideale plek hier" zei hij. "Ik denk dat ik opzoek ga naar een huis dat iets meer gangbaar is. Eentje waar ik niet veel aan hoef te doen."b] sprak Ryan terwijl hij opstond. Apollo reageerde hier niet op en wachtte af wat hij nog meer te zeggen had. [b]"Aan de andere kant" mompelde Ryan die in verschillende kastjes keek. "We kunnen hier makkelijk blijven. Het huis is van niemand en als we het een beetje opknappen kunnen we hier gemakkelijk blijven" zei zijn broertje. "Opzicht is dat geen slecht idee." Apollo glimlachte. "Precies wat ik dacht". Hij stond nu zelf ook op en keek rond. Hij trok een luik van het plafond open en liet een trapje zakken. "Er is een zolder" zei hij terwijl hij omhoog klom. Er was niet veel ruimte, er stonden wat oude schilderijen, boeken en nog wat antiek spul. Hij sprong naar beneden, sloot het luikje en ging verder met zijn verkenning. Het huisje had twee slaapkamers, de keuken en woonkamer waren in één grote kamer. Ook was er een oude badkamer met een bad en douche in één. Hij fronste zijn wenkbrauwen toen hij het bad bekeek. Het zag er niet slecht uit. Waar was de eigenaar van dit huis? Misschien wel vermoord? Misschien had hij de persoon in kwestie wel leeggezogen, dacht Apollo cynisch. Hij liep weer naar de woonkamer en nam plaats op een stoffige oude zetel. Het was een fascinerend huisje.

"Ik vind het wel een ideale plek hier" Gabriel was het wel eens met de plek. Langzaam maar zeker begon Ryan ook de voordelen van het huis te zien. Het was een pracht lokatie voor een vampier en een weerwolf. "Precies wat ik dacht" Ryan glimlachte terwijl hij naar Gabriel keek. Dat kwam mooi uit dat hij hetzelfde dacht, het geld was opzich geen probleem. Ryan had nog wat geld van zijn ouders en van zichzelf. In elk geval zijn ouders hadden hem ooit geld gegeven voor een eigen plaats, op dit moment was dit het. Aangezien hij nu minder de drang had om terug te gaan naar zijn ouders en terug te gaan naar London. Daarna begon Gabriel het huisje te verkennen. Op zich had Ryan de woonkamer en keuken die in een waren al lang verkent en vond hij eigenlijk de rest niet zo heel intersant. Maar toch het feit dat er een zolder was vond hij wel leuk. Toen hij nog in London woonde had hij ook een zolderkamer die behoorlijk groot was.
'Die had ik ook in London, Mijn kamer was de zolder. Ik wilde die kamer graag hebben omdat het licht inval zo mooi was, je kon de zon altijd onder zien gaan in mijn slaapkamer.' Vertelde Ryan en hij beet zachtjes op zijn onderlip.
'Toen op een zomer avond toen ik niet kon slapen had ik een vel papier gepakt en een potlood. Ik had nog nooit getekend, maar ik ging het proberen de ondergaande zon na te tekenen.' Vertelde hij verder en liet zich weer langzaam op de bank zakken.
'Sindsdien probeerde ik elke avond de ondergaande zon te tekenen en het werd steeds mooier. Ik kan wel zeggen dat tekenen een deel van mijn leven is geworden, dingen die ik niet kon verwoorden kon ik wel tekenen.' Zei hij zachtjes en keek Gabriel weer aan alsof hij hem voor het eerst hier zag. Het was slecht hem voor de gek te houden.

"Die had ik ook in London, Mijn kamer was de zolder. Ik wilde die kamer graag hebben omdat het licht inval zo mooi was, je kon de zon altijd onder zien gaan in mijn slaapkamer" vertelde Ryan. "'Toen op een zomer avond toen ik niet kon slapen had ik een vel papier gepakt en een potlood. Ik had nog nooit getekend, maar ik ging het proberen de ondergaande zon na te tekenen" ging hij verder. Apollo vroeg zich af wat hij helemaal in Londen had gedaan. Er klopte iets niet. "Sindsdien probeerde ik elke avond de ondergaande zon te tekenen en het werd steeds mooier. Ik kan wel zeggen dat tekenen een deel van mijn leven is geworden, dingen die ik niet kon verwoorden kon ik wel tekenen". Apollo keek Ryan doordringend aan. "Londen hé? Tekenen een deel van je leven?" somde Apollo op. Hij stapte intimiderend op Ryan af en stopte enkele centimeters voor hem. "Ik vraag me af als in Port Angeles onze ouders en thuis zijn verbrand, hoe jij in Londen ben terecht gekomen" sprak Apollo. "In theorie is dit eigenlijk niet mogelijk, of je moet opgepikt zijn door mensen die terug naar Londen gingen. Maar we weten beiden dat dit niet klopt". Hij keek Ryan aan. Ryan had gelogen, gelogen! Hem bedrogen, gedaan alsof hij zijn broertje was! Apollo werd woedend en moest zijn gave in bedwang houden. Hij greep Ryan bij de keel. "Wie ben jij bedrieger?" vroeg hij kil.

"Londen hé? Tekenen een deel van je leven?" Ryan keek op naar Gabriel. Waarom somde hij zijn woorden op alsof hij het niet geloofde, Wat was er aan de hand? Ik vraag me af als in Port Angeles onze ouders en thuis zijn verbrand, hoe jij in Londen ben terecht gekomen" Ryan haalde zijn schouders op. Hij wist maar al te goed dat hij nooit ergens anders had gewoond. Dat hij gewoon Tim heette en dat hij helemaal niets met Gabriel te maken had. Maar hij wilde ook niets meer met zijn ouders te maken hebben. Hij wilde helemaal niets meer met zijn oude leven te maken. Hij wilde zijn wie hij wilde zijn. Hij wilde de jongen zijn die Gabriel zo graag wilde die hij was. De jongen die Ryan heette en die Jongen die zijn ouders verloren had bij een brand. "In theorie is dit eigenlijk niet mogelijk, of je moet opgepikt zijn door mensen die terug naar Londen gingen. Maar we weten beiden dat dit niet klopt."
'Misschien kan het niet in jouw theorie, maar ik hem maar een jaar ofzo in London gewoond.' Antwoorde Ryan zonder er bij na te denken. Hij wist niet of het logisch klonk. hij wist niet of het überhaupt wel kon. Maar hij wist dat hij iemand anders zou worden. En diegene zou Ryan heette of Gabriel nou wilde of niet. Ryan wilde zich nog verzetten tegen de gree die hij om zijn keel voelde toen gabriel hem vast greep. "Wie ben jij bedrieger?" Fuck... Shit, hij had hem door, hij wist dat hij geen Ryan heette. Hij probeerde te ademen maar door de greep kreeg hij bijna geen lucht door zijn keel.
'R-Ryan.' Probeerde hij te zeggen tussen de lucht die hij inademde. Hij voelde zijn lichaam trillen. Net zoals op die avond toen hij zijn vrienden had vermoord. Het begon langzaam en het werd steeds erger. De lucht die hij in zijn neusgaten rook was ondragelijk. Zijn lichaam begon harder te shaken, het wilde niet stoppen. Ryan kon het niet laten stoppen. Hij wilde Gabriel niet vermoorden, maar als hij niet los liet zou hij veranderen in een wolf, dan zou hij hem net zo vermoorden als dat hij had gedaan bij zijn vrienden.

[Sorry voor meag late post]

'Misschien kan het niet in jouw theorie, maar ik hem maar een jaar ofzo in London gewoond' antwoorde Ryan. Apollo keek hem woedend aan. "Mijn famillie is pas enkele maanden dood" zei hij emotieloos.

Apollo kneep zijn hand meer dicht. "R-Ryan" bracht zijn fake-broertje moeilijk uit. Apollo merkte dat de fake-Ryan aan het veranderen was. Dat zag hij onder andere aan de manier van ademen en zijn trillende lichaam. Ach, zo werd het tenminste een eerlijk gevecht, dacht Apollo. Eigenlijk hoefde hij zelfs geen hand uit te steken. Met zijn gave kon hij de leugenaar eenvoudig vermoorden. Maar dat zou laf zijn en hij is niet laf. Dit bedacht Apollo allemaal in misschien nog niet eens een seconde, de gedachtegang van een vampier ging vele malen sneller als dat van een mens. Apollo keek de jongen aan. Man, wat leek hij toch op zijn broertje. Apollo liet de jongen los. "Rustig aan, ik zal je niet vermoorden" zei Apollo geruststellend. Misschien was de jongen wel bang geweest en had hij daarom gelogen. Hij was bovendien het huisje binnengevallen en was intimiderend op de jongen afgestapt.