You treath me like a stranger and that feels so rough.

Bij elke beweging die ze maakte, deinsde haar goudblonde lokken rondom haar middel mee. Elke pas was zo vloeiend, zo beeldschoon, dat het deed leken alsof het persoon vloog. Gemakkelijk wist ze steeds weer neer te komen met haar hakken, zonder enig takje op de bodem te raken. De goudgekleurde ogen schoten opzij. Plotseling verstakte haar lichaam en hield ze abrupt op met het herhalende en onnodige ademhalen. Niet veel later werd het geknars van takken erger, wat voor haar al van kilometers verder te horen was. Een mens. Precies wanneer zij het in gedachten had zag ze niet heel veel verder een gedaante wegrennen. Blijkbaar zat er iets van een dier achter hem aan of was er iets anders aan de hand. Dat maakte naar haar mening niet uit; het mens was nu toch weg. Oké, ze was dan wel een vegetariër, om maar in te gaan op de stomme bijnaam van Carlisle. Maar toch, het was niet makkelijk telkens rond te lopen in die snerpende geur van.. Bloed. Bloed, ja. Nog steeds wist ze niet hoe ze het zo goed kunnen volhouden toen ze Em redde van de beer. Ze had hem een hele poos moeten dragen, de toch duurde úren. Maar toch had ze hem niet gebeten. En daar was ze nu blij om. Die Em... Wat hield ze toch van hem. Hij was echt degene die ervoor zorgde dat ze op goede momenten kalmeerde. Want ze had nou eenmaal last van enkele buien soms, maar dat hoorde gewoon bij haar karakter. Als dat soort gevallen op kwamen drijven was Emmett altijd de eerste die haar gerust wist te stellen. Weer een nieuwe geur, en nieuw geluid. Een hert maakte stalten toen zijn donkere kijkers zich vermengden met de strakke blik van haar gouden. Ze had nu geen dorst en was hier eigenlijk voor niets. Anders had ze hem genomen. Wind streek langs haar elegant gebouwde lichaam, maar deerde haar niet. Ze voelde geen kou, zelfs geen teken dat er wind langs haar streek. Trouwens... Wat dééd ze hier eigenlijk? Normaalgesproken liep ze hier nooit zomaar. Alleen om te jagen of om gewoon even met Emmett of iemand anders te ontsnappen aan het huis. Ze zou zo wel teruggaan. Het klonk misschien raar, maar ze miste Emmett nu al. Tsja. Wéér nieuw geluid. Ze snoof, keek opzij en haar beeldschone gezicht stond in verbond met het gezicht van een ander meisje. Een mens.

[Bella included]

Bella hees zichzelf aan een laag hangende tak omhoog toen ze gestruikeld was door een plotselinge kuil die haar pad kruiste. Het was zo vreselijk frustrerend om zo onhandig te zijn; ondrááglijk. Een enkele keer schudde ze haar bruine lokken voor haar gezicht weg, veegde het vuil van haar kleren af en zette haar reis weer verder, haar doelloze reis; want Bella had geen idéé waar ze heen ging op het moment. De wind liet haar haren deinzen, de ene keer lagen ze voor haar schouders en de andere keer achter haar schouders. Wat maakte het ook uit; ze had niet het idee dat ze iemand tegen zou gaan komen in het bos. Rillingen liepen over haar lichaam zodra gekraak van takken te horen was, snel baande ze zichzelf een weg tussen de bomen door en stopte pas met lopen zodra het geluid geleidelijk weggevaagd was, ze had geen zin om weer voor haar leven te moeten rennen. Dit had ze één keer gedaan en dat zou ze niet meer doen, wáárom zou ze bang moeten zijn voor vampieren? Oké, ze moest toegeven dat ze zich dood schrok toen het meisje haar met verwilderde ogen aankeek, maar uiteindelijk deed ze haar toch niks? Bella zuchtte zachtjes, haalde even diep adem en liep vervolgens weer aan. Het was mistig, haar zicht werd belemmerd door de bomen die dicht bij elkaar stonden en op het moment voelde ze zich niet héél erg op haar gemak. Alsof er elk moment een of ander monster uit de bosjes zou springen en haar aan zou vallen of zo. Bella was niet snel bang, maar na het voorval met die vampier was ze wel meer oplettend geworden. Haar vader, Charlie, vertelde haar niet voor niets dat Forks heel veel anders was dan Phoenix. Zo wie zo het weer was een stuk anders, maar ook de mensen die hier woonde. Ondertussen had ze dat wel gemerkt, want in Phoenix was de kans nul comma núl dat ze een monster, vampier of whatever tegen zou komen. Desondanks vond ze Forks wel wat hebben, misschien om het feit dat ze een beetje begon te wennen aan het weer, de mensen hier en vooral het leven van haar vader. Want bijna elke dag hamburgers met vruchtensap was ze absoluut niet gewend. Bella greens lichtjes, zodra ze uit haar gedachten ontwaakte keek ze recht in de ogen van een meisje. Ze slikte, kneep haar ogen even samen en glimlachte kort. ''Hé.'' was het enigste wat ze op dit moment uit wist te brengen.

De nog enkele minuten die ze had te vervullen voordat het mens haar pad betrad duurden kort. De geur van menselijk bloed voelde zo ongelovelijk pijnlijk in haar keel. Snel stopte ze abrupt met ademhalen, gebruikte haar neus en mond niet om van de lucht gevuld met het heerlijke aroma van bloed in te ademen. Dat leek haar op een moment als deze geen goed idee. Ze kwam trouwens zo vaak in contact met mensen door school, waardoor het gelukkig al makkelijker was. Maar nog steeds, het was zó ondragelijk. Argh. De stem van het meisje weergalmde door het lege bos. Hé? Hé? De glimlach op het gezicht van het meisje verraadde dat ze niet in staat was angstig weg te rennen. Logisch, want zo angstaanjagend zag ze er niet uit. Eerder beeldschoon. Té beeldschoon. Maarja, op de één of andere manier leek ze vanaf de buitenkant al anders te lijken, waardoor menselijke wezens zowat meteen op de vlucht sloegen of iets dergelijks. Zij blijkbaar niet. In een fikse en tegelijkertijd nog steeds haast mooie beweging draaide ze haar hoofd wat haar richting toe. Haar gouden lokken deinsden gewillig mee en vielen over haar schouders. Normaal was ze niet zo ingesteld op mensen die ze niet kende, al helemaal niet als ze ook nog eens wat tegen ze zeiden. Daar was ze veel te naïef voor. Haar karakter was allesbehalve iets dat iemand meteen aardig vond. Ze had meestal een hekel aan andere personen, op haar eigen manier. Ze knikte alleen maar, zei niets terug. Ze moest zelfs blij zijn zo'n gebaar van haar te mogen aanvaarden, anderen werden straal door haar genegeerd. Wat deed dit meisje in het bos? Hier kwamen de laatste tijd nog geen mensen meer? Het was maar goed dat ze niet aan het jagen was, anders had het meisje haar hier toevallig getroffen terwijl ze met een panter of hert zat te worstelen. Niet echt iets waar je naar uitkijkt, als vampier zijnde. Wel deed ze alsof ze ademde, het moest immers lijken alsof ze gewoon doodleuk aan het ademen was. Een mens kon natuurlijk niet zonder zuurstof. Goed dat ze hier aan dacht, anders had het het meisje opzeker opgevallen. Ze ademde zonder haar neus te gebruiken, zodat de mensengeur niet meer binnendrong. "Wat doe jij hier?" vroeg ze toen, onverschillig. Haar perfecte gezicht keek haar wat lichtjes vragend aan, maar toonde verder geen extra belangstelling. Nee, die kreeg niemand. Behalve haar familie en Emmett.

Het meisje was beeldschoon, maar dat deed er niet toe. Bella bekeek haar even kort, op de een of andere manier straalde ze echt het karakter van een naïef persoon uit; maar dat negeerde ze. Ze zeiden immers ook over Edward dat hij een freak was, maar toen ze uiteindelijk aan de praat raakte vond Bella het meevallen. Natuurlijk was hij niet zoals elk random persoon, maar hij trok haar zo enorm aan. Ze wist niet wat het was, maar ze was er iniedergeval overtuigd van dat ze er nog wel achter zou komen waarom hij zich zo gedroeg. De vraag van het meisje zorgde ervoor dat ze even haar voorhoofd fronste en haar wenkbrauwen optrok, ze haalde haar schouders op en keek even de andere kant op. Tsja, wat dééd ze hier inderdaad? Bella zuchtte, keek weer richting het meisje en op de een of andere manier voelde ze zich niet helemaal op haar gemak. ''Ik..'' begon ze aarzelend, maar al snel pikte ze haar zin weer op. ''was opzoek naar een vriend van me.'' loog ze. Bella verborg haar leugen door even lichtjes te glimlachen en vervolgens veegde ze wat lokken uit haar gezicht, duwde ze achter haar oor en keek het meisje aan. Zo te zien interesseerde het het meisje vrij weinig wat Bella hier deed, maar waarom draaide ze zich dan niet gewoon om en liep ze weg? Wat maakte het ook uit. De wind streek langs de zachte huid van Bella, ze rilde even kort en voelde duidelijk hoe de temperatuur langzaam aan het dalen was. De avond was bijna aangebroken, eigenlijk tijd om terug te keren; het bos was immers gevaarlijk. Tevens had ze nog huiswerk te doen, maar zoveel zin om thuis te zitten had ze op het moment gewoon niet. Bella voelde zich nog niet helemaal op haar gemak bij haar vader, maar dat kwam puur omdat ze elkaar zo'n lange tijd niet hadden gesproken én gezien. Dat kwam allemaal nog wel, maar voor nu was ze er liever op uit dan dat ze thuis zat. Zo wie zo had ze wat afleiding nodig, Bella zuchtte en keek het meisje even kort aan. Wíe was ze? Bella had haar nog niet op school gezien, of ze was Bella gewoon niet opgevallen.

Deze is flut. :'3

Er viel een tijdje een stilte. Enkel het geruis van het lichte windje en het geklapper van vogelvleugels was te horen. Kleine insectjes waren in boomschorsen en takken genesteld. Ook dwarrelden er beestjes rond in de lucht die voor mensenogen onzichtbaar waren. Zelf was ze het allemaal ondertussen gewend. Ze kon niet eens meer wat van haar mensenleven herinneren. Wel iets, maar heel weinig. Niet dat dit uitmaakte; dat was toch een tijd die ze achter haar had gelaten. Het waren dingen die ze echter niet meer wou herinneren. Het grootste deel van die tijd was fantastisch geweest, maar het laatste vergat ze liever. Gelukkig had ze op een geweldige manier afgekerend met die misdoeners. Ze was nog een beetje overdreven toen. De stem van het meisje vulde de stilte weer, en ze keek op waarbij haar gedachtes meteen in een reflex wegzakten. "Ik zou maar oppassen in het bos, het is hier gevaarlijk." murmelde ze wat. De hoge klanken van haar stem werden echter niet onderdrukt door het normaalgesproken laag gebrom. Nog steeds, hoe hard ze ook schreeuwde, klonk haar stem prachtig. En ze hoefde er niet eens moeite voor te doen. Ze bewoog wat met haar rechter naaldhak, die ze tegen de kleine kiezelsteentjes aan duwde waardoor er licht geknars rondging. Wat deed ze hier eigenlijk? Op de één of andere manier hield het meisje haar door iets tegen. Wat was het? Wacht eens. Edward had het over een menselijk meisje bij hem in de klas. Was dat niet zo? Het meisje die bijzonder was, of iets dergelijks. Haar bloed scheen in feite te "zingen" voor Edward? Was zij dat? Met moeite ademde ze via haar neus in en de geur van bloed brandde meteen in haar keel. Voor haar rook ze niet anders dan andere, niet bijzonder, in elk geval. "Zit jij bij mijn broer, Edward, in de klas?" vroeg ze toen, haar wenkkbrauw wat vragend ophalend. Haar gezicht stond nog steeds scherp, opelettend. Morgen moest ze weer naar school. Nu ze er over nadacht, ze moest als die meid weg was even jagen. Haar ogen hadden nog steeds een karamel kleur, maar het was niet de volle gouden kleur. Het was altijd irritant om op school te zitten als je dorst niet totaal gestild was. Ze zou het zo wel even aan Em vragen, of hij mee zou gaan. Hij was immers toch in het huis en ze zou er met rennen binnen enkele minuten zijn. Al deze gedachten schoten binnen één seconde door haar hoofd, waardoor het meisje het niet eens door kon hebben. Nog steeds wachtte ze met haar lichtelijke vorm van ongeduld af op antwoord.