UNBELiEVABLE.

Onderwerp: UNBELiEVABLE. za maa 10, 2012 9:31 pm

- A V E R Y .

Argh.. Op dit soort momenten moest Darren zichzelf zó inhouden om niet te transformeren. Maar hij begreep het gewoon écht niet. Waarom zag ze het niet wat die Anthony deed, wat hij wilde, hoe hij dacht? Nee. Ze was zeker over de dolle van hem, dan zag je negatieve dingen niet meer van mensen. Maar Darren wel. Inmiddels kende hij hem goed genoeg om te weten hoe hij in elkaar stak. Ja Anthony dit, Anthony dat! Oke, het leek nu misschien wel dat hij jaloers was ofzo. Voornamelijk was hij boos omdat Avery gewoon niet dacht zoals hij dacht dat ze was, dat ze zulke dingen wel in zou zien. Maar nee hoor. Oke. Misschien - héél misschien - was hij wel jaloers, maar wilde hij dat niet toegeven aan zichzelf. Naja, niet alleen aan zichzelf, maar ook aan alle anderen. Maar het lag er ook aan dat hij natuurlijk was ingeprent, dat hij Avery veels te veel wilde beschermen. En.. Eigenlijk, moest ze wel voor haar eigen beslissingen nemen. Maar deze was in zijn ogen gewoon roekeloos, daarom kwam er ook niet in zijn hoofd om het maar ook een beetje te begrijpen. Inmiddels was hij al een tijdje roommates met Avery, nog nooit had hij zo over haar gedacht als nu, maar hij kon het niet begrijpen. Of beter gezegd; hij wílde het niet. Het kon er ook aan liggen dat hij ruzie had met Anthony, waarom wist hij eigenlijk niet meer precies eerlijk gezegd. Omdat hij teveel aan zichzelf dacht? Omdat hij alleen maar wilde wat hij wilde, dat alles moest verlopen zoals hij wilde? Nee, Darren kon niet tegen zulke mensen én nu had Avery een date met hem. Lekker dan. Darren wílde het niet dat dat zou gebeuren, maar niets leek haar tegen te houden. Vandaar die ruzie. Hij had nog zo zijn best gedaan haar te overtuigen maar ach.. Koppig, En eigenlijk was hij dat zelf ook. Natuurlijk zou hij het leuk vinden dat Avery wél iets met iemand had, maar níet met Anthony. Dat werd hem gewoon teveel. En zomaar iemand vergeten waarop je was ingeprent, was onmogelijk. Dat bleef misschien wel voor altijd bij je. Iets wat hij ongemakkelijk vond. Darren wilde hun vriendschap hetzelfde zien als hoe zij er naar keek, maar op een of andere manier lukte het hem gewoon niet..
Achter zich sloot hij met een harde knal de deur van ‘zijn’ kamer. Meteen liep hij naar het bureau wat er stond, gaf hij er een knal op met zijn vuist en liet zichzelf languit op zijn bed vallen. ’Nee. Ik kan er niks aan doen om haar van gedachten te laten veranderen, om haar hem van een andere manier te laten bekijken.’ Zijn ijsblauwe ogen richtte hij even op het plafond waarna er een zware zucht uit zijn keel kwam. ’Je komt er zelf maar achter! Maar nee, dan niet bij mij aankomen dat hij was zoals ik zei!’ De zin had hij geroepen, zo hard als het kon in de hoop dat Avery het maar wist. Als ze niet wilde luisteren, moest ze er zelf maar achter komen. Maar nee, dan moest ze maar niet bij hem aankomen dat hij al die tijd gelijk had gehad, hoe eigendunkherig dat ook maar klonk. Hij was egoïstisch, misschien íets te erg. Maar op dit moment had hij even overal het schijt aan. Niets kon hem meer schelen. Darren had zelf misschien beter even weg kunnen gaan, naar het bos en dan zichzelf even uit laten leven. Dat was opzich wel beter geweest, maar het loste toch niks op en de woede zou zich weer opkroppen, steeds maar meer en meer. Dan kon hij niet altijd meer met een smoes wegkomen om naar het bos te gaan, dat zou teveel opvallen. Opzich zou hij het wel willen vertellen aan haar, dat hij snel boos werd enzo, wat de reden daar achter was. Beter van niet, het zou raar klinken; ‘Ja ik word snel boos omdat ik op je ben ingeprent en ik een weerwolf ben.’ Never. Darren zijn ogen gleden naar zijn horloge, liet zijn arm weer naast hem vallen op het bed. Wacht, hij had niet eens gekeken hoe laat het was. Nouja, dan niet. Was het raar dat dit alles zijn gedachten overstemden? Of was het normaal? Als je gewoon normaal verliefd zou zijn op iemand, zou het anders zijn. Darren wilde niets liever nu dan een gewoon, normaal mens zijn. Dan zou er een kans bestaan dat hij iemand anders leuk ging vinden, want meer tussen hun zou er toch niet gebeuren, ookal verlangde heel zijn ziel daar naar. Maar hij wist gewoon dat dat nooit zou gebeuren, dat gebeurde alleen in zijn dromen. Hoe mooi die ook waren, ze waren nep. Nu wilde hij niets liever dan iemand anders op het oog krijgen, van inprenting veranderen. Het leek onmogelijk, dat was het ook. Even slaakte hij een zucht, ging hij recht op zijn bed zitten. Zou ze nog beneden zijn? Eigenlijk had hij niemand de trap op horen komen, dus de kans dat ze beneden zat zou groot zijn. Behoefte om zijn excuses aan te bieden had hij niet, maar de verleiding om een opmerking te maken was gewoon te groot. De dwang overheerste zijn lichaam, liet hem opstaan, de trap afstormen en de woonkamer in lopen. Daar zat ze dan. ’Veel plezier.’ Oke, het sarcasme dróóp er echt letterlijk van af, zijn woorden had hij gezegd zonder emotie op zijn lichaam. ’Hmm. Gaat er vanavond nog iets gebeuren tussen jullie? Ik bedoel.. Ik heb zo van die dingen gehoord..’ Niet dat hij nieuwsgierig was of er echt wel werkelijk iets zou gebeuren. Mocht dat wel zo zijn, hij zou blij zijn voor Avery. Alles wat hij wilde, was dat ze gelukkig zou zijn. Met wie dan ook. Dat was het enigste, niets anders dan dat..

Onderwerp: Re: UNBELiEVABLE. zo maa 11, 2012 6:21 pm

Jezus wat kon Darren toch zeiken. Echt waar bemoeit ie zich ook mee! Zij ging toch ook niet lopen zeuren als ie met een meisje uit zou gaan. Al.. Avery fronste kort. Ze heeft hem nooit over andere meisjes horen praten, of jah mabye praatte hij daar over met zijn vrienden. Waarom zou hij dat ook haar neus hangen.. ze was immers een meisje. Nu zat ie lekker boven in zijn eigen kamer, weg lopen van een mening verschil.. ze had nooit gedacht zo over hem te denken maar, hij lokte het toch echt zelf uit. Als het aan haar lag mocht ie der blijven. Ze had zijn mening gezeur en gezeik echt niks van hem nodig. Met haar hand ging ze door haar haar, waarnaar ze haar armen weer over elkaar deed. Anthony was dus echt niet zoals Darren hem voorlegde. Hij was lief luisterde goed en ook vrij romantisch. Ondanks dat Avery niet van romantiek hield viel ze echt als een blok voor Anthony’s cliche romantiek zetten. En nu was ze eindelijk gevraagd om uiteten te gaan komt Darren met zijn gezeur. Leek wel alsof ie jaloers was ofzo. Man het was niet gelijk alsof ze zouden trouwen, al wilde ze misschien wel meer dan dit. Ligt schudde Avery haar hoofd en liep naar de woonkamer toe. Eerst was ze zo blij dat ze uit haar ouders huis was en hier met Darren ging wonen gewoon gezellig samen als vrienden maar dit. Op dit moment wilde ze echt dat ze nog gewoon thuis woonde. Ze keek even op toen ze Darren wat hoorde schreeuwen. ‘’Bij hem aankomen?! Mocht ie willen.’’ Mompelde ze kwaad terwijl ze op de bank plofte. Het was nu nog een kwestie van tijd voordat Anthony haar zou komen ophalen. Avery was helemaal klaar om te gaan, opgedoft en wel. Ze was nu gekleed in een zwart colbertje met een wit hemdje, daaronder een donker rokje en een paar van haar pumps. Ze zag er zeker niet alledaags uit. Wat ook de bedoeling was. Avery haar ogen gingen naar de grote klok die aan de muur hing. 5 voor half 7 binnen nu en 20 minuten kon hij hier zijn. Even rolde ze met haar ogen.. zolang dat stuk chagrijn maar boven bleef. Ze zou het hem echt niet vergeven als hij deze avond verder zou verpesten. Avery was vrij slecht gehumeurd maar, toch zaten er wel ergens vlinders in haar buik als ze dacht dat Anthony elk moment kon komen. Om tijd te verdrijven zette ze de tv maar aan en staarde naar het beeld zonder er echt aandacht aan te schenken. Ze kon het niet, ergens knaagde het wat Darren zij. Waarom dacht hij nou zo! Waarom kon hij nou niet die positieve kanten van Anthony zien. Die lieve zachte kant.. die hart smeltende complimentjes. Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht toen ze dacht aan de dingen die Anthony tegen haar had gezegd. Maar dat was weer als sneeuw voor de zon verdwenen toen ze Darren de trap af hoorde komen. ‘’Veel plezier’’ had overduidelijk sarcasme gezegd. Avery had echt geen zin aandacht aan hem te besteden en negeren vonden de meeste mensen vaak nog erger dan reageren. Zonder een spier te verrekken bleef ze naar het beeld staren. Echt kon hij niet weer boven gaan zitten, ze wilde echt niet dat Anthony in deze spanning binnen moest komen. De woorden die vervolgde deed haar echt versteld staan. Eerst die kut opmerking en dan ook nog eens met een plank voor zijn kop zoiets vragen. Ze wist niet eens wat ze tegen hem wilde zeggen. Ze had ook geen zin om echt naar hem te luisteren. Als hij toch alleen maar zo’n klootzak kon zijn.. echt alles wat Darren zij klopte.. Alleen ging het bij hem over het verkeerde persoon. Avery dacht nog eens aan wat hij zij.. ‘’Tja waarschijnlijk meer dan wat jij ooit zult doen. …..Echt.. wat doe ik hier.’’ En ze stond op liep richting de badkamer langs Darren op, waar ze voor een moment stopte. ‘’Jij gaat deze avond niet voor me verpesten, het kan me echt niet schelen wat je denkt.. echt Darren ik had niet gedacht dat jij zo laag kon zinken. Sommige mensen zijn niet zoals jij.’’ Siste ze en haar ogen gaven hem voor twee seconde z’n blik wat veel meer zij dan alleen dat Avery kwaad was, ook erg teleur gesteld op zij gedrag. Ze vervolgde haar stappen richting de badkamer. Ze moest nog echt even kijken of alles goed zat. Ze sloot de deur achterhaar en legde haar handen op haar wangen. Ze had het gewoon warm van het kwaad zijn. Ze hoopte zo dat Darren boven zou zijn als Anthony kwam. Dat hij niet degene was die de deur opende. Ze kon maar beter zorgen dat ze dicht bij de voordeur zou zijn. Ze spoot nog gauw even wat parfum op, werkte haar lippen bij. En wandelde afgekoeld de badkamer weer uit. Haar ogen richte zich gelijk op de klok hij kon hier nu elk moment zijn. Ze had zo’n vaag gevoel in haar maag en ze wist niet echt of het nou zenuwen waren of wat het nu was. Even bleef ze op de overloop dartelen en toen ze de bel hoorde kwam er weer zo’n klein glimlachje terug.

Toen ze de deur open deed stond Anthony daar met een bos rozen. Het was zo cliché maar op dat moment kon het er niet boeien. Haar gedachtes over Darren verdwenen in een mum van tijd toen Anthony begon met spreken. ‘’Dag Avery.. een mooie bos rozen voor een dame die nog mooier is.’’ Als Avery dit bij een ander zag gebeuren was ze waarschijnlijk gaan griezelen, maar nu was het anders. Het deed haar toch goed voelen dat iemand tegen haar zij dat ze mooi was. Ze nam de bos aan en liet Anthony binnen. ‘’Uhm.. dankjewel.. is heel attent van je.’’ Zij ze wat verlegen. Toen Anthony verder naar binnen wilde schoot er toch een knop op bij Avery. ‘’uhh.. ik zet deze gauw even in een vaas. Blijf maar hier dit duurt echt maar een minuutje.’’ Avery knipperde even met haar ogen en Anthony knikte. Snel liep ze de kamer in en zag ze dat Darren nog aanwezig was ‘’Hij is ook zo’n slecht mens dat ie me rozen geeft. Sjonge jonge dat is ook echt niet te geloven.’’ Dit maal waren het haar woorden waar het sarcasme vanaf straalde. Even rolde ze met haar ogen en stopte de rozen in een vaas. Voor een seconde ging er door haar hoofd de bloemen voor op tafel te zetten maar, dat liet ze toch achterwegen. Ze liet ze voor nu wel in de keuken staan, als ze terug kwam gaf ze ze wel een mooi plekje. ‘’Dag Darren.’’ Zij ze neutraal maar toch niet helemaal. ‘’Dus zullen we gaan’’ sprak ze tegen Anthony terwijl ze de gang in kwam. Die al met haar jas klaar stond als een echte gentleman.

---
Eenmaal op de bestemming viel het Avery toch wel wat tegen. Anthony leek wel iets anders iets meer jah zoals Darren zij. Ze schudden haar hoofd onopgemerkt en dreef die gedachtes ergens ver weg. Het eten was heerlijk en de gesprekken gingen ook aardig al leek Anthony toch meer vol van zichzelf te zijn dan de eerste keer dat ze hem ontmoete. Hij checkte vaak of zijn haar goed zat maakte een soort flirtachtige opmerkingen tegen de serveerster en leek veel minder aandacht voor haar te hebben. Ook deed hij moeilijk over eten want hij was allergisch voor dit en werd dik van dat. Waar had ze zichzelf mee opgescheept. ‘’uhmm.. excuseer me even.’’ Sprak ze zacht en verliet de tafel en liep richting de wc’s. Ze moest die gedachtes de hele tijd echt ergens dumpen. Het kwam allemaal door Darren dat ze nu anders naar hem keek. Ze werd al weer kwaad als ze der aandacht, echt ze had haar zelf gezegd dat hij haar avond niet zou verpesten en dat gaat dus ook niet gebeuren. Toen Avery terug kwam naar de tafel leek Anthony weer veranderd naar de gentleman. Zijn complimentjes deden Avery alles weer vergeten en ze had een zeer gezellige avond. De gedachtes over Darren waren helemaal verdwenen. Toen ze terug naar huis reden was Avery toch ligt aangeschoten van de champagne. Ze kon al niet zo erg goed tegen alcohol. Het kleinste beetje deed haar emoties al versterken. Anthony had haar netjes afgezet bij het huis en buiten stonden ze nog even na te praten. Avery was vrij giebelig over zijn grapjes ondanks dat sommige niet eens grappig waren. Al leek haar hart wel te stoppen toen hij met zijn hand haar gezicht streelde. Waarnaar zijn gezicht toch vrij dichtbij de hare kwam. Ze dacht echt dat hij haar ging zoenen maar op het allerlaatste moment.. bewoog hij zijn hoofd meer opzij en gaf haar een kusje op haar wang. Even stond ze verbaasd te kijken. Ze dacht echt dat hij haar zou zoenen. ‘’hehe daar ben je ingetrapt he.’’ Sprak hij waarnaar zonder dat Avery het echt kon beseffen hun lippen elkaar toch vonden. Gowd die kan goed zoenen. Was ook echt het enige wat door haar hoofd ging. Na de kus stapte hij de auto weer in en reed weg.
---

Ze wachtte buiten totdat zijn auto uit het zicht was en ging toen pas naar binnen. Ze kon wel een gat in de lucht springen. En ze had ook echt een smile van oor tot oor. Het was nog niet zo laat en Darren was waarschijnlijk ook nog wakker al was ze helemaal in de wolken en vergat de ruzie. Al was dat ook het werk van de alcohol die het nog eens een tikje erger maakte. Ze gooide haar pumps en jas uit en kwam bijna in trans de kamer binnen wandelen. Zonder een woord te zeggen liet ze haar zelf in de stoel vallen. Man wat een dag, ze hoorde compleet uit geput te zijn maar in tegendeel was ze klaar wakker. Ze gooide haar haren los en legde haar voeten op het tafeltje dat voor der stond. Pas toen merkte ze Darren op. ‘’fijne avond gehad?’’ vroeg ze vrij normaal terwijl ze haar ogen even op hem richten. Even bleef ze stil en dacht even na. ‘’Kun je hem geen kans gunnen?’’ sprak ze bedenkelijk. ‘’Ik bedoel ik weet niet in hoeverre jij Anthony kent maar, mensen kunnen veranderen, al lijkt het me nog stug dat Anthony zo is geweest. Bedoel ik heb echt een leuke avond gehad’’ Ze noemde Darren niet graag een leugenaar maar, wat hij zij klopte ook gewoon niet.

Onderwerp: Re: UNBELiEVABLE. zo maa 11, 2012 8:56 pm

Fijn. Avery negeerde hem vólledig toen hij haar plezier wenste. Tja, was goed bedoeld toch? Dan niet hè. Het had een goede bedoeling gehad, dat Avery die dan niet accepteerde, was dan haar probleem. Nouja misschien had hij wel niet met zo’n sarcastische toon moeten praten, dan had het anders over gekomen. Na zijn tweede vraag, werd er vrijwel meteen weer een reactie naar zijn kop geslingerd. Wat Avery hier deed? Ze woonde hier. Dat was wat ze hier deed. Ze stond op, liep langs hem en verbazingwekkend genoeg stopte Avery even naast hem met lopen en stond ze stil, hoorde hij zijn woorden. Waarschuwend. Zijn ogen keken naar de hare, iets wat hij beter niet had kunnen doen, want hij kreeg meteen een soort dodelijke blik op zich gericht. Oke, eigenlijk wilde hij helemaal geen ruzie om zoiets kleins.. Maar waarom ging hij dan door? Tja, het zou raar zijn als de excuses maar van een kant kwamen. Maar gelukkig zou Avery al bijna weggaan, dan was hij alleen en kon hij eindelijk afkoelen. Iets waar hij al een paar uur behoefte aan had, maar nog steeds er niet van was gekomen. ’Mij best dat jij zo erover denkt. Maar andere mensen zullen wel inzien wat ik bedoel. Je weet niet wat hij allemaal heeft gedaan, wat hij wilt. Maarja, natuurlijk zie je alleen positieve kanten van iemand als voor die persoon valt.’ Zijn woorden waren niet echt heel bedreigend bedoeld, meer waarschuwend dat Avery er nog wel achter zou komen. Darren zag hoe Avery verdween en zelf liep hij naar de bank, liet zichzelf er met een plof op neervallen en staarde ook naar de tv. Nee, het voelde niet goed waar hij nu mee bezig was. Alleen maar door een of andere domme Anthony, de persoon die hij altijd al had gehaat eigenlijk, maar nu vooral. Zijn slijmen, complimentjes die hij gaf.. Allemaal fake. Anthony had dat al zo vaak bij vrouwen geflikt, elke keer weer en weer. Zo vaak had hij het al meegemaakt, maar elke keer lukte het hem opnieuw. Het was dat hij vroeger een vriend van Darren was geweest en die meeste meiden waarbij hij dat deed kon, dat hij hun verhalen kende, anders zou hij er nog best wel normaal uit zien. Maar dit moest hij niet doen bij Avery. Dan ging hij het maar lekker bij iemand anders doen, maar niet bij haar. Het zou haar kwetsen, pijn doen.. Want stiekem dacht hij dat ze al wat voor hem voelde, anders had ze natuurlijk nooit zo gereageerd op zijn woorden. Dan had ze dat zo gelaten. Maar wat hem het meeste kwaad maakte, was dat de ruzie om Anthony ging. Al ging het maar over iets anders, iets heel kleins, maar niet over hem.. Dan was het gewoon zinloos in Darren’ ogen.
Het geluid van de bel weerklonk in zijn oren, maar Darren bleef nog steeds zo stil op de bank zitten als dat hij voorheen had gedaan. No way dat hij voor hem de deur open ging doen, in zijn dromen misschien, maar door die ruzie al helemaal niet. Ach, wat scheelde het. De deur zou toch wel open gaan door Avery. En ja hoor, net toen hij dat dacht wandelde mevrouw naar de deur. Haar totaal negerend keek hij naar het beeldscherm van de tv, ookal zat hij niet echt helemaal in de serie die zich daarop afspeelde. Ofja, hij had er eigenlijk helemaal niks van binnen gekregen, het leek wel ofdat het niet eens bij hem aan kwam. Als hij wilde kon hij zo horen wat er allemaal werd gezegd bij de voordeur, maar bij de eerste openingszin van Anthony haakte hij af. Zie je wel, wat een slijmerd was het toch, nog steeds niet veranderd. Ineens verscheen Avery weer op zijn netvlies, ditmaal met iets in haar handen wat meteen zijn aandacht trok. Toen het rozen bleken te zijn schudde hij zijn hoofd, hoorde hij haar woorden en grinnikte hij even nonchalant. ’Nounou, als hij jou zo snel laat smelten door alleen rozen te geven.. Dat is wel knap van hem.’ Even sarcastisch zoals Avery het zei, rolde hij het balletje weer terug. Puh, wat zij kon kon hij ook hoor. Nooit had hij gedacht dat ze zo kon doen, maar het was dus maar weer eens bewezen van wel.. Na haar ‘dag’ sprak hij niet meer terug, de moeite nam hij er niet eens meer voor. Als het allemaal zo moest.. De deur knalde met een zwaai weer terug in het slot en Darren ging weer normaal zitten zoals hij daarvoor ook had gezeten. Nu was hij enkel ontspannen. Damn, van dat ruzie maken, had hij het toch best wel veel benauwder gekregen. Niet dat hij normaal niet warm was, want als hij normaal deed was hij gewoon een lopende kachel. Maar gelukkig wist niemand dat, zelfs Avery niet. En als ze zo door ging, hoefde ze en kwam ze het ook nooit te weten. Hij wilde het best goed maken hoor, graag zelfs. Maar waarom hij? In zijn ogen had hij niets verkeerd gedaan, alleen juist iets goeds. Darren had hij alleen gewaarschuwd, dat was toch alleen maar goed, of zat daar ook een slechte kant aan? Nouja.. Alleen als je als Avery dacht misschien. Want ja, die was nou eenmaal helemaal into Anthony. Geweldig, maar niet heus. Enkel werd het alleen tijd, dat hij niet de enigste was die dat inzag.
Bij het horen van de deur die open ging, deed het hem eigenlijk vrijwel niets. Nog steeds leek het of hij geen een centimeter was veranderd van plaats, want de tijd had snel lijken te gaan. Tot zijn verbazing leek het alleen wel of Avery vrolijk was. Hallo, hun ruzie? Was ze die vergeten? Nou, hij in ieder geval niet. Al leek het een paar minuten voordat Avery hem eigenlijk echt pas goed opviel, en tot zijn verbazing begon ze meteen tegen hem te spreken. Haar vraag liet hem niet eens opkijken, niets. Wat dacht ze zelf? Ja, geweldige avond, kan niet beter! Ja tuurlijk was dat niet.. Al leek de opeenvolgende vraag hem toch iets te ver gezocht. Pissed keek Darren Avery aan, wat dacht ze? Dat hij hem alles kon vergeven? Mooi niet. Never. Waarschijnlijk wilde hij niet eens weten wat ze samen hadden gedaan, want Anthony kennende, dan ging het altijd snel. Het was dus vrij simpel te raden. Naja, niet dat het persé zo was, maar een sterk vermoeden had hij echter wel. ’Ja tuurlijk. Ieder meisje geeft hij een leuke avond.’ Op haar reactie van dat iedereen kon veranderen ging hij maar even niet op in, daar zou hij eventueel later wel op terug kunnen komen. Ineens leek alles wel heel snel te gaan. Voor hij het wist leek het ofdat hun te ver waren gegaan, dat de maat vol was. Darren had niet echt tijd om zichzelf in te houden, want hij stond op, probeerde nog naar de keuken te lopen maar.. Het was te laat. Zijn lichaam nam zichzelf over. In een paar seconden tijd draaide de menselijke Darren zichzelf om, werden zijn kleren in zijn draai verscheurd en stond hij weer recht, naar de kant van Avery toe gericht, als weerwolf zijnde. Zijn ademhaling was zwaar en licht gegrom verliet zijn keelgat. Ineens sprong zijn lichaam naar voren, maar gelukkig kon Darren zichzelf net op tijd tegenhouden om niet Avery aan te vallen. De afstand tussen zijn kop en Avery’ hoofd was werkelijk echt maar een paar centimeter. Misschien stond hij zelfs zo dicht bij dat ze zijn ademhaling duidelijk kon horen. Naja, dat was vrijwel zeker want het leek of het stoom uit zijn oren kwam. Beter had hij dit gedaan toen ze weg was, toen ze aan het daten was, dan was ze er niet bij geweest. Maar nu was het al te laat. Zijn geheim was verraden. Avery wist het nu. Domme fout.. Even likte zijn tong langs zijn vlijmscherpe tanden, zette hij een paar passen terug. Zijn ogen zochten naar een opening om te kunnen ontsnappen en tot zijn verbazing was die er. Een paar seconden later stond hij buiten. Als wolf zijnde kon hij toch niet communiceren met mensen, dus haar iets duidelijk maken dat hij haar niks aan wilde doen was niet mogelijk. Helaas. Het speet hem zó.. Het meeste baalde hij nog van zichzelf. Darren had bijna op het punt gestaan om.. Haar iets aan te kunnen doen. Hij had het sowieso nooit zo ver moeten laten komen. Hij had het kunnen weten, kunnen voelen.. Dom dom dom. Dat was het enigste wat er nu in zijn hoofd rondspeelde. En het feit dat hij snel het bos moest bereiken voordat hij gezien werd en nog meer mensen zijn allergrootste geheim zouden weten. Dan zou hij pas balen. Zijn belofte was namelijk dat hij het eigenlijk voor iedere normale mens verborgen zou houden, maar die belofte was nu al gebroken. Avery wist het. En misschien.. Was het maar beter ook dat ze er achter was gekomen, nu wist ze het tenminste waarom hij zo snel was aangebrand. In een hele snelle drafpas belandde hij in het bos en zo te horen, was er niemand aanwezig. Darren leefde zichzelf even helemaal uit door zijn tanden in een boom te zetten bijvoorbeeld en die met al zijn kracht om proberen te krijgen. Wat een beetje lukte, maar zo kon hij misschien wel woede uiten. Waarom het ineens allemaal zo snel was gegaan was voor hem nog onduidelijk, maar wat hij wel wist is dat hij spijt had. Het huis was van binnen sowieso niet ernstig beschadigd want hij had -voor zover hij wist- niets aangeraakt. Eigenlijk hoopte hij dat laatste meer, want helemaal zeker wist hij het niet.. Dit alles voelde best wel opgelaten ja, het leek namelijk of alle woede die zich had opgekropt, er nu uit was. Daarom rende Darren -nog steeds in zijn wolven gedaante- terug naar het huis, bleef hij op een paar honderd meter afstand stilstaan en veranderde hij langzaam terug in zijn mensengedaante. Met zijn hoofd naar beneden gericht strompelde hij terug, belde hij aan en wachtte tot de deur open werd gedaan. Het verschil met hem hiervoor was alleen dat hij nu een kortere broek aan had die lichtelijk gescheurd was aan de onderkant, zijn schoenen weg waren en zijn shirt ook weg was. Liever liep hij gewoon helemaal zijn lichaam bedekt, hij was niet zo iemand die graag zijn buik liet zien. Maar qua lichaam zag hij er net zo uit als alle andere wolven. Gespierd, overal, wat duidelijk te zien was. Bij het openen van de deur keek hij op, zag hij Avery staan. Met een strak gezicht bekeek hij haar eens, stapte hij naar binnen en nog voor ze iets kon vragen verliet een opgelaten zucht zijn keelgat. ’Avery.. Ik.. Je weet mijn grootste geheim. Een weerwolf, dat is wat ik ben. Ik ben een shapeshifter, maar de reden dat ik je nooit iets heb verteld daarover, is omdat ik het geheim moest houden, ook tegen mijn beste vriendin. En.. Het was niet mijn bedoeling jouw aan te raken, want dat was gebeurd als ik zelf niets tegen die dwang had gedaan, als er ooit iets met jou gebeurd door mij zou ik dat echt niet over mijn hart heen krijgen en.. En.. Ik wilde helemaal niet zo tegen jou doen zoals ik vandaag deed. Natuurlijk kan ik mijn wolfzijn de schuld daarvan geven, maar ikzelf zit er ook achter. Ik ken hem al lang en.. Elke keer als Anthony met iemand date, is dat na een week ofzo weer over. Mijn bedoeling was alleen dat jij daar niet de dupe zou worden, dat hij jou geen pijn zou doen.. Maar blijkbaar geloof je mij niet, en dat maakt me nu helemaal niks meer uit. Je kan zelf kiezen wat je wilt. Ik wilde je enkel beschermen tegenover hem, maar jij moet het allemaal zelf weten.’ Alles leek zo snel gezegd, maar in principe was het dat eigenlijk ook wel. Een zucht verliet nogmaals zijn keel. ’Sorry,’ Zijn ijsblauwe ogen boorden zich in de bruine ogen van Avery. Hopelijk zou ze het begrijpen, hopelijk zou ze het hem vergeven. Darren wilde helemaal niet zo doen tegen haar. Juist niet.