Paultjeeee.

Het einde van de dag kondigde zichzelf aan. De zon begon langzaam naar beneden te zakken, liet zijn laatste stralen over het zoute zee water gaan van La Push waardoor er een oranje-roodachtige gloed zichtbaar was. Beeldschoon was het gewoon. Diep ademde Rachel in, haar zwarte haren hingen losjes over haar schouders heen. Denkend aan de dingen waaraan ze eigenlijk niet moest denken. Paul en Rachel brachten de laatste tijd minder tijd dan normaal met elkaar door. Na de bruiloft van Bella en Edward, was dit alleen maar minder geworden. Tot Rachel haar grote spijt.. Diep ademde in, probeerde ze de woede die de gedachtes met zich meebrachten, niet de controle over haar te laten nemen. Ergens was ze gewoon woedend op zichzelf, alsof het allemaal haar schuld was. In haar ogen. Binnen enkele secondes trilde haar lichaam waarna ze veranderde in haar zwarte wolvenlichaam. De gedachtes aan Jake maakte haar gek. Haar broertje, vastberaden en trots. Koppig en eigenwijs. Zijn eigen roedel was hij begonnen, om Bella te beschermen. Samen met Seth en Leah. Het liefst wilde Rachel hun helpen, ookal was het moeilijk om tegen Sam en de andere leden van de roedel te moeten strijden. Vooral tegen Paul. Dat zou het moeilijkst zijn. Diep ademde Rachel in. Haar poten maakte ruime sprongen, bij elke pas liet ze haar zorgen achter zich terwijl de ondergaande zon haar lichaam sierde. Na enkele kilometers afgelegd te hebben op het wel eindeloos lijkende strand, stopte ze. Haar lichaam werd tegen het zand aangeduwd, kijkend naar de ondergaande zon. Rustend. Nergens aan denkend.

&& Paul.

Paul keek van de kliffen naar beneden. Zijn grijze vacht waaide licht met de zachte wind mee. Hij keek recht voor zich uit. Hij wist gewoonweg niet wat hij nu moest doen. Hij slikte even bij de gedachten die de toekomst leken te zijn. Hij wou helemaal niet met Rachel vechten, maar hij wou zijn roedel ook niet verraden. Hij wist stiekem af van dat Rachel aan Seth en Leah’s kant stond. Paul zelf zou niet wijken van Sam’s kant. Maar hij kon niet anders, hij zou niet meedoen als hij daardoor Rachel kwijt zou spelen, hij wou haar nooit pijn doen. Maar terug vriendjes worden met Jacob…nee, niet met die verrader. Paul draaide zijn lichaam om en stapte de donkere bossen achter hem in. Hij was zich ervan bewust dat hij en Rachel uit elkaar aan het groeien waren, en dat was nou net iets wat hij wou vermijden. Hij spande zijn spieren en ging over in een dravend pasje. Paul sprong behendig over de boomstam die zijn pad kruiste en moeiteloos zette hij zich af waardoor hij mooi weer op zijn 4 poten lande en verder liep. Zijn gedachten raasde door zijn hoofd, en hij vroeg zich af wanneer hij weer rust kon vinden in zijn eigen lichaam. De zon daalde en sierde de lucht met zijn prachtige kleuren. Paul’s wachtperiode was gedaan voor een dag. Hij ging richting huis, hopend Rachel daar tegen te komen en haar stevig tegen hem aan te drukken. Maar dat zou helaas niet gebeuren. Rachel woonde momenteel niet meer bij Paul, en Xiraz… waar hij was gebleven wist hij ook niet. Hij zou hem dan ook maar eens moeten gaan zoeken. Mooi zo, ze hadden een jong in hun gezin genomen maar ze keken er te weinig naar om. Daarom wou Paul het jong ook niet, het was allemaal een beetje te snel gegaan. De wondes die hij had opgelopen bij het gevecht tussen hem en Elyaz waren nog altijd op zijn lichaam te ontdekken. Paul kwam zijn huis binnen, en zoals meestal was er niemand thuis. Het voelde leeg, even leeg hoe hij zich nu voelde. Hij veranderde zich in zijn mensenvorm en keek rond zich heen. Hij stak zijn handen in broekzak en ging in de zetel zitten. Hij legde zijn hoofd naar achteren en steunde zo op de rugleuning, wat naar onder gezakt zat hij daar. Met 1 ding dat in zijn hoofd dwaalde. Rachel, Xiraz waar zitten jullie? Na even was hij het zat, hij wou hier niet zijn. Niet alleen. Hij stond op en toen hij buiten was, evalueerde hij zich weer in zijn wolven gedaante en begon te rennen. Nog steeds kleurde de hemel roos, babyblauw, oranje. Hij liep richting La Push, zonder hij het eigenlijk wilde. Maar toen hij telkens iets dichter kwam, werd Rachel der geur sterker. Paul volgde de geur toen hij inderdaad bij La Push aan kwam. Wanhopig staarde hij beide kanten op, en volgde de geur van Rachel. Zijn 1 oog was lichtjes verminkt door een diepe snee, maar toch kon hij alles nog zien. Hij vervloekte die Elyaz echt. Toen hij de zwarte teef zag, iets kleiner als Paul, vertraagde Paul zijn pas en kwispelde lichtjes. Niet dat zijn staart hoog en dominant geheven was, deze keer laag en kwispelde rustig. “Rachel? Waar heb je gezeten?” Vroeg hij zachtjes via gedachten. Het was echt lang geleden, schandalig lang.

De korte stilte in haar hoofd duurde niet al te lang. Ookal had ze zich grotendeels afgesloten van iedereen van het roedel, waren er enkele mensen die haar toch zouden kunnen bereiken. Paul, Jacob en Sam. Dat waren de enigste drie, die haar afentoe zouden kunnen storen. Niet dat ze Paul nog vaak zag.. Ze was terug bij Billy gekomen, om hem te steunen nu Jake weg was. Rachel had hem nog niks verteld over haar besluit, dat zou ze het beste zo kunnen laten op dit moment als je het haar vroeg. Al het wachtlopen deed haar de laatste tijd meer goed dan kwaad, aangezien haar lichaam zich steeds bleef vullen met opgekropte haat, die het ene moment weg waren en de andere keer ineens weer kwamen. Meestal sloot ze zichzelf af, om de rest van het roedel niet te laten lijden onder haar gekwel. Haar goudkleurige ogen bleven op het water gericht, totdat er nieuwe geluiden hoorbaar waren. Haar kop werd de lucht in gegooit, haar lichaam omhoog geworpen terwijl ze zich omdraaide. De geur was meteen duidelijk waarna de juiste gedachte hoorbaar was, Paul. ‘Rachel? Waar heb je gezeten?’ Zachtjes waren zijn gedachtes. Zijn staart laag gedragen, lichtjes kwispelend ditmaal. Rachel liep rustig op hem af terwijl haar snuit tegen zijn nek gedrukt werd. ‘Over het algemeen wacht gelopen. M’n woede een beetje weg rennen en zoveel mogelijk tot rust komen.’ Rachel bekeek Paul kort terwijl haar tong zachtjes over de wond ging die bij zijn oog zat. Dat was door het gevecht van Elyaz, dat zij was begonnen.. ‘Ik heb je gemist Paul.’ Dacht ze zachtjes. Het deed haar werkelijk goed om hem te zien. Kort liet ze alle gedachtes toe die er te horen waren, zo te horen was er niemand aanwezig bij hun gedachtes. Niet op dit moment tenminste. Misschien zou dit het juiste moment zijn, om het hem te vertellen over haar besluit. Niet dat het voor altijd zou zijn, maar voor kort. Ze wilde Paul niet in de steek laten, niet nu, nooit niet. Maar ze wilde niet dat Bella iets zou overkomen. Bella zou het gewoon halen, punt. Misschien niet als zichzelf, maar er was overal een reden voor. Misschien bracht dit allés, nog iets goeds met zich mee. Dat voelde ze ergens gewoon. Plagend duwde ze haar neus tegen de zijne aan waarna ze speels in zijn poot hapte, niet hard maar gewoon op een spelende wijze. Hem pijn doen.. Dat kon ze nooit. Al zou ze ooit in een gevecht tegen over hem komen te staan, zelfs dan zou ze alles over zichzelf heen laten komen.