I knew They where real!

Romy had een paar oude sneakers aan getrokken. Ze had een donkere skinny jeans aan met hier en daar een scheur. Ze had een zwart vest over haar rode topje aan getrokken. Ze had een zilveren ketting aan met een kruisje als hanger. Het kruisje leek gemaakt uit sierlijke slierten zilver bedekt met steentjes. Het glinsterde lichtes in het weke zonlicht. Haar blonde haren had ze in een schuine vlecht gedaan. Haar ogen had ze donker gemaakt met oogschaduw en eyeliner. Nu vielen haar goudblauwe ogen extra op. Ze had kleurenlenzen ingedaan omat ze altijd al speciaal was geweest. Haar ogen leken nu zoveel mooier als gewoon blauw. Romy was gek van mythes en vreemde wezens. Ze tekende ooit van die wezens. Zo had ze tekeningen van vampieren, eenhoorns, elfen en weerwolven. Vandaag maakte ze gewoon even een wandeling, om haar gedachten op een rijtje te zetten. Ze was net nieuw hier en wou niet weer gepest worden zoals op haar vorige school. Nu woonde ze alleen bij haar moeder, haar vader was ergens anders gaan wonen. De scheiding van haar ouders was moeilijk geweest voor Romy. Ze had zich nog meer teruggetrokken als eerst, ze hadden haar nog vreemder gaan vinden. Het was dan ook een hele opluchting om opnieuw te kunnen beginnen. Ze had haar moeder belooft niet meer over die magische wezens te praten op school, anders zouden ze haar enkel vreemd aankijken. Zachtjes zuchtte ze eens. Het bos was redelijk donker. Ze vond loofbomen persoonlijk veel mooier als de naaldbomen die hier stonden. Het waren nog maar de eerste zonnestralen die op haar huid schenen toen ze in een open gebied kwam. Nog een dun laagje mist bedekte de ondergrond. De zon zou zo wel hoger komen te staan, of juist niet. Een dik wolkenpak hing boven haar hoofd. Ze was blij dat er een kap aan haar vest was. Anders kreeg ze misschien nog natte haren. Ze hoorde iets achter haar. Het was amper een zacht geritsel. Geschrokken draaide ze haar hoofd in de richting van het geluid. Ze zag niets meer. Ze wist dat er iemand was. "Wie is daar?!" Riep ze zo moedig mogelijk. Ze draaide de rest van haar lichaam ook die kant op. Ze zette zich klaar op wat komen zou. Misschien was het wel een of ander wild beest dat hier leefde. Ze wist dat hier veel wilde dieren waren. Als het daadwerkelijk zo'n wild beest was zou ze het op een lopen zetten. Romy had het niet zo op dieren, zeker niet op wilde dieren. Enkel haar konijn 'Jones' kreeg de nodige liefde. Langs honden of andere grote dieren zou ze met een boog omheen lopen. Stel je voor dat ze je zouden aanvallen ofzo. Nee, ze moest er niet aan denken.

De adrenaline gierde door zijn lijf heen terwijl hij door het bos rende. Noxwell moest even wat energie kwijt zodat hij niet meer aan de dood van zijn ouders zou denken. Want zeg nu zelf: als zesjarige jongen zien hoe een bloedzuiger je ouders vermoord laat toch een trauma achter? Alle herinneringen die zorgvuldig naar de achtergrond gedwongen waren kwamen langzaam terug naar voren en zijn zicht werd wazig. Het eerste wat hij zich terug herinnerde was het gezicht van de vampier, daarna zijn vader die hem met starende ogen aankeek terwijl hij als zesjarige jongen angstig onder het bed lag. De stortvloed aan herinneringen zorgde ervoor dat Noxwell niet meer keek waar hij liep en over een openliggende boomwortel struikelde. De zwarte wolf maakte een koprol en kwam tegen een boom tot stilstand. Natuurlijk was dit niet zonder geluid gebeurd en zo snel mogelijk stond het dier terug op vier poten. "Wie is daar?!" De stem van het meisje klonk moedig, maar toch hoorde hij een lichte angst. Zo geruisloos mogelijk liep hij verder naar voren zodat het meisje hem van de duisternis achter hem zou kunnen onderscheiden en trok zijn lip op zodat zijn tanden zichtbaar werden. Grommend liep hij nog een paar passen dichter naar het meisje toe. Als je in zijn bruine ogen zou kijken zou je een soort schaamte kunnen zien. Noxwell hield er niet van om naar mensen te grommen, maar anders zouden ze er achter komen dat hij geen normale wolf was. Ok, dat zagen ze al aan zijn grootte, maar als hij zich nog eens niet als een echte wolf zou gedragen zouden ze meteen weten dat er iets niet klopte.

Romy keek even om zich heen. Ze hoorde een klap op de grond. Ze fronste haar wenkbrauwen even. De piercing in haar bovenlip glinsterde lichtjes. Romy kon je allesbehalve een normaal meisje noemen. Ze was verslaafd aan mythes en had een heel andere stijl als de meeste meisjes die in de meer afgelegen wijken woonden. Ze zouden haar hier vast en zeker raar gaan vinden. Ze zuchtte eens en bleef in de verte staren. 2 ogen keken haar aan. Automatisch zette ze een stap naar achteren. Haar ademhaling stokte even. Ze staarde met grote ogen naar de twee kijkers in het donker. Echt vriendelijk keken ze niet maar ze hadden iets speciaals. Het leek alsof de ogen haar vat nagelden aan de grond. Ze had haar handen tot vuisten gebald, het wit van haar knokels was te zien. Een grote zwarte snuit kwam tevoorschijn. Romy hield haar adem in, zette nog een stap naar achteren. Ze struikelde haast over een tak maar hield zich nog net overeind. Een gigantische wolf kwam grommend op haar af. Toch ging Romy niet lopen. Ze stond aan de grond genageld, ze kon haar lichaam niet bewegen. Ze bleef de wolf aankijken en hapte even naar adem. Wat zou er nu gebeuren? Romy wist het niet, ze zou wel zien hoe het dier reageerde.

Noxwell zag hoe het meisje struikelde en stopte met grommen. Een kleine zucht van opluchting verliet zijn lippen toen het meisje zich overeind wist te houden en langzaam liep hij dichterbij. Wat kon hem het schelen dat het meisje er kon achter komen dat hij geen normale wolf was? De jonge man kon er gewoon niet tegen dat mensen bang van hem waren wilde hen dan altijd geruststellen.. Zo van die bloedzuigers met rode ogen mochten wel bang zijn van hem, maar mensen niet. Toen hij recht voor het meisje stond zakte hij door zijn poten en keek haar met grote bruine ogen aan. Noxwell jankte zachtjes en duwde met zijn hoofd tegen de benen van het meisje. De boodschap was duidelijk: het meisje hoefde niet bang voor hem te zijn. Hij legde zijn kop op zijn voorpoten en zijn oren stonden recht overeind. Zijn tong stak wat uit zijn bek en zijn ogen stonden levendig waardoor hij er minder angstaanjagend uitzag.

"Denk maar niet dat je er ooit bij zult horen Romy!" Merkte een meisje met zwarte haren op. Romy zat buiten aan een bankje met een klein groepje. Het populairste meisje van school was naar haar toe gekomen en weer eens een scène te komen maken. Dacht ze nu echt dat Romy haar gelijk zou geven. Damn, waar waren vampier als je ze nodig had? Ze had het zo graag voor haar gezien. Een gruwel van een beest dat het leven uit haar zou zuigen. Romy kreeg meteen een vals grijnsje rondhaar lippen. Oh wat zou ze dat toch graag zien. "Like I care. Ik wil niet bij een stelletje tentsletjes horen." Antwoorde Romy giftig. Haar vriendin keek haar even aan. Die wist dat romy erg boos kon worden. Ze hoorde het meisje vals lachen. Ze draaide haar om en liep heupwiegend weg. "Ik sla dat wijf nog eens op haar bakkes!" Zei Romy zo hard dat het meisje het gehoord had. Romy's beste vriendin, saartje, legde haar hand op haar schouder. "Hou je een beetje kalm, ze is het niet waart, achter 3 weken ben je hier toch weg." Zei ze met een spijtige glimlach. Romy zuchtte eens. Ze zou een nieuwe start maken waar ze helemaal niemand kende.

Ze zag het nog zo vaar haar. De woorden sinderden even na in haar hoofd. je zult er nooit bij horen, ze weergalmden de hele tijd. Wat als Celine gelijk had gehad? Wat als ze er inderdaad nooit bij zou horen? Romy schudde haar hoofd. Waarom ging ze er nu over denken terwijl er een wolf voor haar stond. Het dier kwam in beweging en liep naar haar toe. Ze zette een stapje achteruit. Toch liet ze het dier tot bij haar komen. Hij jankte zachtjes. Romy keek het dier met een schuin hoofd aan en grijnsde. Hij duwde zijn kop tegen haar aan. Hij ging op de grond liggen en keek haar aan. Romy hurkte voor hem neer en keek hem aan. Anders moest ze zo fel naar beneden kijken. "haha, jij bent een vriendelijkerd zeg." Zei ze vrolijk. Toch klopte er iets niet aan het dier. Zijn ogen leken boekdelen te spreken, hij was abnormaal groot en abnormaal vriendelijk. Dit kon toch geen normale wolf zijn? Ze dacht even na, maar kon niet direct iets bedenken. Ze streelde even over zijn kop en schrok eigenlijk een beetje van haar eigen actie. Normaal was ze helemaal niet close met dieren. Maar deze wolf leek eerder mens als dier. "Weet je, je lijkt net zo'n gemuteerde zwarte golden retriever, die zijn ook zo overdreven lief." Zei ze ineenkeer met een grote grijns rond haar lippen. Mensen zouden haar gek verklaren als ze haar hier zouden zien zitten. Zelf vond ze het niet zo erg. Deze wolf lachtte haar tenminste niet uit als ze tegen hem zou spreken.

Noxwell sloot genietend zijn ogen toen het meisje over zijn kop streelde. Dit was eens wat anders dan de lijfstraffen in het wijshuis als hij iets fout had gedaan. "Weet je, je lijkt net zo'n gemuteerde zwarte golden retriever, die zijn ook zo overdreven lief." Zijn ogen gingen op toen hij de woorden hoorde en hij zette een stapje achteruit. Mensen hadden hem in wolvenvorm nog nooit vergeleken met een golden retriever. De weinige mensen die ooit een glimp van hem hadden opgevangen renden meestal weg en schreeuwden dat hij 'Satans gebroed' was. Hij duwde speels met zijn kop tegen haar schouder zodat ze waarschijnlijk zou omvallen, want op je hurken zat je ook niet erg stevig. Noxwell drukte het meisje met zijn poot tegen de grond en hield zijn kop schuin. Zonder waarschuwing haalde hij zijn poot terug weg en rende de bosjes in. Het was niet echt simpel om als wolf te commiceren dus veranderde hij terug naar zijn menselijke gedaante. De jonge man liep met een wijde boog om het meisje heen zonder dat ze hem kon zien en stapte naar voren. "Gaat het wel?" Hij stak zijn hand uit zodat hij het meisje recht kon trekken en hoopte vurig dat ze niet zou merken dat hij en die wolf van daarnet een en dezelfde persoon waren.

Romy zag dat het dier genietend zijn ogen had gesloten. Zelf kreeg ze er een glimlach van op haar gezicht. Ze vond het eigenlijk helemaal niet eng om het dier te aaien. Ze vertrouwde hem op een of andere manier. Toch schrok ze toen het dier zijn kop tegen haar schouder op duwde. ze viel op haar kont en bleef verdwaast zitten. Met zijn poot drukte het dier haar neer. Geschrokken keek ze het dier na dat speels verdween tussen de bomen. Ze ging zitten en staarde het dier na. Ze zag een jongen wandelen die naar haar toe kwam. Ze fronste even haar wankbrauwen. Ze was nog zo verbaasd van de wolf die ze net had gezien. hij zou haar vast en zeker voor gek verklaren. Hij stak zijn hand uit en dankbaar nam ze zijn hulp aan. "Ja hoor, dankje." Zei ze dankbaar. Zou hij de wolf ook gezien hebben? Zou ze het hem vragen? "Had je die wolf ook gezien? " Hopelijk beaamde hij. Anders zou ze weer aan het dagdromen zijn geweest. Dan maakte ze zich nu al belachelijk bij iemand die ze niet kende. Dat wou ze zeker niet. Ze had het zo al moeilijk om mensen te leren kennen en vrienden te maken.
[sorry dat hij zo kort is, weinig tijd]