genieten.

Blauw grijze ogen glinsterde in het donker, een beige schim was herkenbaar. Een lichaam van een wolven teef werd zichtbaar. Haar passen waren ruim, en haar oortjes stonden recht vooruit. Ze was groter dan een gewone wolf. Dus ze moest uitkijken. Niet alle mensen konden hun mond dicht houden, en zouden de politie bellen en waarschijnlijk ook de dierenbescherming. Vele mensen hadden al bang van wolven zelf, wat dan van een enorme wolf? Nee, ze kon geen risico’s nemen nu. Het was al voor haar, een groot risico om in dit bos rond te dwalen in haar wolvenlichaam. Maar ze wou nu gewoon eens uitrennen. Het maakte niks uit voor haar pleegmoeder dat ze pas middernacht of zelfs 1 dag niet thuis kwam. Ja, dat was een chille pleegmoeder. Zolang er maar niets gebeurde. Zei ze altijd. Komop seg, niemand die het op neemt tegen een wolf. Buiten die rotte bloedzuigers van Vampieren. Die konden een wolf doden. Haar slanke lichaam sprong over een dikke, hoge boomstam en soepel kwam ze weer neer op de grond. Deze vrijheid betekende alles voor haar. Maar straks zou die vrijheid weer weg zijn, want ze moest studeren, pff. 1 dag naar school en ze had al huiswerk. Ach ja, dat was voor strak nu even genieten. Zorgen waren voor later. Uiteindelijk kwam ze uit in een prachtig gebied. Waar er watervallen te zien waren, dit was pas genieten. Toen ze geritsel hoorde keek ze naar achteren. Een beige vacht was vrij opvallend, dus ze hoopte maar dat het alles behalve een mens was…
Verschillende mensen welkom.

Donkere ogen gleden over de plek. De agressie die nu al langer dan een maand in hem verstopt zat wilde hij nu echt even kwijt. Hij had besloten naar een rustige plek te gaan. De plek waar hij vroeger altijd al naar toe ging wanneer het even niet lekker zat. Een afgelegen plekje bij de Lagune. Moeilijk bereikbaar en uit het zicht. Het was een soort grotje. Hij liet zit tegen de stenen naar beneden zakken en staarde naar het beetje licht wat de doorgang had gevonden. Hij transformeerde naar zijn wolvengedaante en ging uitgestrekt liggen. Zijn ogen sloten zich en de agressie verdween uit hem. Zijn zachte ademhaling was het enige geluid wat hij hoorde, op het fluiten van de vogeltjes en de stroming van het water dan. Het was een plek waar hij zich veilig voelde, niemand hem kon storen. Geen mensen aanwezig waren. Al snel was hij van de wereld vertrokken en diep in slaap. Het was nou niet bepaald een geweldige droom maar toch, beter dan wakker zijn. Uiteindelijk werd hij wakker. Zijn ogen opende zich langzaam en het duurde even voordat hij doorhad waar hij was. Moeizaam stond hij op en rekte zich uit. Hij keek naar het licht. Had hij nu zo lang geslapen of zo kort? Hij wist het eigenlijk niet. Hij liep de grot uit met de grootste steun op zijn overige drie poten. Hij likte wat aan het water maar had nu pas door dat hij hier net alleen was. Zijn blik was gericht op de beige wolf die daar stond. Niet eens zover bij hem vandaan. Voor zover hij wist kende hij haar niet. Hij nam een andere houding aan, aan de ene kant val me niet aan want je krijgt het terug, en aan de andere kant ik doe niks. Afwachtend bleef hij haar aankijken, benieuwt wat ze zou doen.

Ziva:

De mooie Beige wolf ging op haar achterwerk zitten, maar al snel liet ze haar naar voren schuiven, haar poten waren over de rand, en net niet in het water. De zon liet haar Beige vacht blinken. Ze legde haar hoofd op haar poten en dacht na, over al de fijne dingen die ze had meegemaakt. Spijtig genoeg was daar een einde aan gekomen. Ze miste haar vrienden van vroeger, en ookal maakte ze snel vrienden, dit was niet hetzelfde. Haar vroegere vrienden waren ook weerwolven, en degene die dat niet waren konden het ten minste geheim houden. Ondanks ze met mensen overweg kon, beschermde ze hen niet. Ze had geen zin om te vechten over iets wat haar problemen niet waren. Niet dat ze de vampieren accepteerde, want dat deed ze niet. Maar ze had geen zin om haren eigen op te fokken door haar te bemoeien met iemand anders hun zaken. Ziva keek op en zag een andere wolf, die redelijk mank liep. De wolf had haar ook opgemerkt, en had een bepaalde houding aangenomen. Een houding die haar een beetje verwarde. Ziva duwde haar eigen tot een zit positie en keek de wolf rustig aan. Niks agressie was af te lezen aan haar houding. Zij nam ook geen Dominante of geen onderdanige houding aan. Maar een neutrale. Ze had nu echt geen zin om ruzie te maken. De zon liet haar vachtkleur verlichten, en blonk een beetje. Even had ze haar ogen tot spleetjes gebracht voor te genieten, en af en toe deed ze die rustig toe, en dan weer rustig open. Als de wolf niet wou dat ze hier was, zou ze gewoon haar rug keren en weg wezen. Waarom hier blijven? Als zij even alleen wou zijn dan wou ze ook dat de andere wolf dat accepteerde, en deed je dat, dan werd je sowieso geaccepteerd, want dan toonde je ‘respect’. Niet dat ze zomaar respect gaf, maar op dat gebied wel. Ze keek de wolf rustig aan. Ze had haar staart rond haar poten gewikkeld. En zo sierlijk en rustig als ze was zat ze daar. Uiteindelijk deelde ze iets mee met de wolf. “Ziva. Ziva Deh Pablo. Aangenaam.” Sprak ze rustig via gedachten. Ze was niet zo’n type dat meteen op een wolf afstormde en smeekte om vrienden te worden. Ze was meer een type, als het komt dan komt het. Zo niet, best. En zo maakte je meer vrienden, want dan kozen ze er zelf voor om kennis te maken ja of neen. div>

De wolf die daar stond, kwam niet bedreigend over, in tegendeel, eerder rustig en kalm. Zacht voelde hij een zuchtje wind langs zijn dikke vacht strelen. Rustig knikte hij naar haar als teken dat hij haar in zijn buurt accepteerde. Hij liet zich door zijn poten zakken en keek naar het water. Het was vreemd om hier te zijn. Tenminste, met iemand anders. Rustig dronk hij nog was. Hij was totaal relaxed geworden door deze plek. En daarbij was hij nu ook heerlijk uitgerust. Het kon niet beter in zijn ogen. Hij strekte zijn voorpoten wat uit zodat deze nu in het water lagen. Het heerlijk frisse en koele water zorgde voor een geweldig gevoel. Het verdoofde hem. Zachtjes legde hij zijn hoofd neer op zijn poten waarna hij af en toe eens naar haar keek. Hij twijfelde of hij iets zou zeggen of niet. In de stad, daar had hij een hoge muur om zichzelf heen gebouwd. Zijn gevoelens konden er niet uit, en andermans gevoelens konden er niet in. Dit was de ideale manier om andere mensen gevoelloos te vermoorden, meedogenloos te zijn en zijn agressie zonder enige moeite kwijt te kunnen. Maar nu hij hier zo relaxed lag, was het toch even anders. Toen ze zelf begon te praten keek hij op en hief zijn hoofd van zijn poten af. Hij vroeg zich af waar ze vandaan kwam, een naam als deze had hij nog nooit gehoord in zijn leven. 'Elyaz Sygalto, aangenaam' Antwoordde hij rustig. Hij voelde zich op een of andere manier op zijn gemak in haar gezelschap. Normaal bleef hij altijd enorm op zijn hoede, zelfs bij zijn vrienden.

Verrast keek hij op toen ze naar hem toe kwam lopen en bij hem ging liggen. Zijn donkere ogen waren nog even op haar gericht waarna hij zijn blik terug naar het helde blauwe water liet glijden. Hij genoot van de rust door zijn lijf, hij kon er geen genoeg van krijgen. Het was zo anders om even nergens aan te hoeven denken. Hij dacht zelfs niet helemaal na over wat hij moest zeggen, of vragen. Gewoon even niets. Heerlijk. Alles was zo rustgevend op deze plek. Hij had zelfs geen last van de aanwezigheid van de mooie wolf langs hem. Ze straalde rust op hem uit, eerlijkheid en puurheid. Zijn ogen richtte zich weer op Ziva toen ze toelichtte waar ze vandaan kwam. Hij trok zijn mondhoek een beetje op. Hij vond het wel wat hebben, iemand van zo ver weg. ‘Lijkt me een mooi land’ antwoorde hij haar en keek in haar blauwe ogen die net zo rustig stonden als heel haar lichaam. Hij knikte maar op haar vraag. Echt een dringende vraag was het niet geweest, maar nieuwschierigheid ernaar was er zeker. Zelfs haar stem had nog een rustgevend effect op hem. Het leek wel alsof ze wist hoe ze hem moest benaderen. Als hij zichzelf was, was hij allang grommend weggelopen. Of in het ergste geval haar aangevlogen. Maar door de rust van de plek en van haarzelf verdween die kant van hem en maakte plaats voor het overschaduwde deel. Het was maar een heel klein deel wat eigenlijk nooit het zonlicht te zien kreeg. Iedere dag weer door door en door, nooit eens rust, nooit eens gevoel. Een robot geprogrammeerd, zonder een ware hij. Maar toch was hij niet van plan het allemaal te veranderen. Zijn manier van leven was het enige wat vertrouwt voor hem voelde en dat wilde hij niet kwijt. Hij luisterde naar de woorden die ze zei. Het zette hem aan het nadenken, ookal wilde hij dat eigenlijk niet. Bij iedere zin die ze erbij zei, werd het moeilijker om er niet verder mee te denken. Eigenlijk had ze wel gelijk. Zijn leven was een stilstaande klok. Iedere dag hetzelfde ritueel, ja misschien iets anders maar toch redelijk hetzelfde. Zijn ogen staarde afwezig naar het water terwijl hij nadacht. Na een tijdje keek hij haar weer aan. Niet wetend wat te zeggen of te doen. Het was een situatie waar hij nog nooit in had gezeten. Hij wist hoe hij een grote bek moest hebben, iemand uit moest schakelen, iemand hard te laten lijden. Maar gewoon, rustig praten met iemand was gewoon compleet nieuw voor hem. Eigenlijk zelfs lichtelijk angstaanjagend. ‘Bedankt’ Zei hij uiteindelijk en gemeent. Meer kwam er simpelweg niet in hem op. Het woord bedankt had hij alleen nog maar als sarcasme uitgesproken. Best vreemd vond hij het om het nu zo te gebruiken.

"Lijkt me een mooi land." Antwoorde de reu Ziva glimlachte en keek de reu aan. "Dat is het ook. Toch op sommige gebieden. Maar ik kon er niet blijven." Zei ze rustig. Meer zei ze er niet over. Ze ging niet heel haar verleden zomaar vertellen, dat zou maar raar over komen. Even sloot ze haar ogen en genoot van de rustige geluiden die moeder natuur liet luiden. Dit was zoveel beter dan de drukke steden. Ze hielt niet van Drukte. Zij kon andere rustig laten worden, dus ze hoefde bijna nooit te vechten. Deed ze dat wel, was ze zeer behendig en snel. Maar ze vocht echt niet graag, ze vond dat dat nutteloos was. Maar omdat haar Element: Rust was, hoefde ze dat niet vaak te doen. Ze haatte ook bijna niemand, alleen maar Vampiers. Ze zou ook niet zo snel andere beschermen, ondanks haar Element:Rust was, ze niet met andere hun zakens wou bemoeien. Ze was geen bemoeial en zou altijd neutraal zijn. Nadat ze haar woorden had uitgesproken, zag ze hoe de wolf naast hem nadacht. En uiteindelijk Bedankt zei. Hij loog niet, want ze hoorde aan zijn manier van doen dat hij het echt meende. Ziva knikte en stond rustig op. Ze liet haar blik nog eens over het water gaan en daarna weer naar de reu. "Zulle we een stukje gaan wandelen? Er is hier meer te ondekken dan het zuivere water. Er zijn nog mooiere plaatsen, om tot rust te komen. En ik weet ook nog wel wat planten, die je verwondingen zullen helen." Ze had ook een aardige kennis van plantenproducten. Ze stapte rustig verder en keek rond haar heen. Ze had een ander plekje ondekt, een plekje die weinigen kende. Ze ging een grot in en na even in de donker te wandelen, kwam er licht te voorschijn. Toen ze even verder stapte zag je het. In het midden van de grot was er een groot gat waar de zonnenstralen constant binnen kon. Er was een klein mooi watervalletje, met mooi groen gras errond. Het water hier was nog zuiverder dan buiten. Herten en konijnen en sommige vogels hadden deze plek ook ontdekt en maakte hier hun eigen thuis van. Ziva en Elyaz waren de enige roofdieren die hier rond zwierven. Toch hadden de herten geen schrik van hen, ondanks ze natuurlijke vijanden waren. Ziva stapte naar een struik toe. Nam een bes in haar mond en beet erop zodat het sap in haar mond vloeide. Daarna smeerde ze het op de wonden van Elyaz. Natuurlijk was het geen wonder middel, maar het hielp de pijn te verzachten.
Dit is de plaats waar ik tot rust kan komen. De enige plaats waar niemand kan ruzie maken, omdat iedereen hier rustig word. De planten hier hebben een helend effect, en het water lest je dorst op een veel ander manier. Dit is zeker niet onmogelijk, want je kunt er duizende van deze plaatsen vinden, zolang je zelf maar rust vind in je eigen lichaam. Dat wilt niet zeggen dat je tegen iedereen vriendelijk moet zijn ofzo, maar het is van eigen belang. Dit alles verandert je Karakter niet, het zuivert alleen je geest. Zei ze op een rustige toon. In haar vroeger land had ze ook zo'n plaatsen gevonden, door naar haar hart te luisteren.

Zijn donkere ogen vingen haar glimlach op, en zonder er echt bij na te denken ontstond er ook een glimlach op zijn mond. Geen sprankje valsheid of agressie er in verwerkt. Gewoon totale kalmte. Hij luisterde naar wat ze zei en knikte. De laatste zin maakte hem ergens wel nieuwschierig maar toch twijfelde hij of hij er meer over zou vragen. Misschien zei ze er wel expres weinig over, probeerde ze het te vergeten om de een of andere reden. Maar aan de andere kant had hij toch het gevoel dat het niet veel uitmaakte of hij er naar vroeg. ‘Waardoor kon je niet blijven?’ Vroeg hij toen toch voorzichtig. ‘Als je het niet wilt zeggen maakt me dat niet uit hoor’ Zei hij er daarna achteraan. Eigenlijk begreep hij zowiso niet wat er met hem aan de hand was. Hoe er na al die jaren ineens iemand kwam die hem volkomen relaxed kon krijgen. Maar was het wel de moeite om het te vragen? Hij wilde haar tenslotte niet tot last zijn, al had hij daar bij andere mensen geen problemen mee. Dan vond hij het juist fijn om iemand eens even gruwelendig te irriteren. Hij keek naar haar toen ze opstond. Hij besloot hetzelfde te doen. Hoe relaxed hij dan ook was bij haar, bij iemand op deze afstand moest je toch bereid zijn jezelf te verdedigen. En wanneer je op de grond lag, kon een ander wezen je makkelijk neerhalen. Vooral in deze staat. Hij luisterde naar haar kalme stem. Even keek hij naar de wonden die inmiddels wel dicht waren gegroeit en genezen. Maar er waren er nog wel enkele die ontstoken waren geraakt. Uiteindelijk stemde hij mee in. Hij gaf niet snel toe aan verwondingen. Maar hij zou zichzelf er harder mee hebben wanneer hij het zo liet en uiteindelijk voor altijd een diep litteken zou blijven. Hij liep rustig achter haar aan. Hij steunde nu op alle vier zijn poten. Het was niet bepaald een fijn gevoel in zijn voorpoot maar zwak wilde hij zeker niet overkomen. Hij kon pijn goed negeren. Dat had hij vroeger wel geleerd van zijn vader. Even kwam de agressie weer en beetje opborrelen door de gedachten aan zijn vader, maar dat hield al snel op toen hij eenmaal op de plek kwam. Hij keek rond, zijn blik gleed over alles wat er te zien viel. De planten, het water, de dieren. Alles bij elkaar gewoon. Het verbaasde hem dat de herten hen hier accepteerde. Zelfs de konijnen bleven gewoon rustig zitten eten wanneer ze naderde. Hij keek naar de struik waar Ziva naartoe liep. Er hingen besjes aan. Verbaast maar toch weer nieuwschierig keek hij toe. Hij voelde hoe ze het spul wat uit de bes kwam op zijn wonden smeerde. Het deed geen pijn, het was eerder een fijn gevoel. Zachtjes glimlachte hij dankbaar naar haar. Hij luisterde aandachtig naar wat ze hem vertelde. Eigenlijk wist hij er niet goed op te reageren. Wijze teksten uit zijn mond kon je wel vergeten. Hij had alleen kwetsende, haatvolle, bedreigende en ander onprettige woorden en zinnen in zijn woordenboek staan.