My love

Het was pikkedonker. Logisch, het was immers midden in de nacht. Eén blik van haar gouden ogen op de klok liet weten dat het twee uur 's nachts moest zijn. Elke stervelijken lagen op dit moment te slapen. Tenminste, als het goed was dan. De Cullens en andere vampieren die geen nachtrust konden hebben waren allemaal net zo fit en wakker als normaal. Ook was het donker in de kamer die ze met Emmett deelde, maar dat maakte niet uit. Een grote lamp verlichtte de boel en haar scherpziende ogen konden alles makkelijk herkennen en opvangen. Ze zuchtte, liet haar bovenlichaam op het bed zakken en staarde zo een tijdje zinloos naar het plafond. Zo nu en dan weerklonk er gestommel; het geluid dat liet weten dat Emmett in de buurt was. En dat was hij ook, hij was immers ook in de kamer. Emmett was altijd zo hyperactief en vrolijk. Hoe kon hij dat in hemelsnaam? Het was niet zo dat zij sneller uitgeput was, want je kon niet eens uitgeput zijn als je tot een vampier verkeerde. Wél was hij gewoon altijd in een vrolijke stemming, iets wat niet beïnvloed kon worden door het vampier zijn. Alleen als je een Newborn was. Maar dat vond ze juist zo leuk aan Emmett. Hij paste gewoon bij haar. "Em?" vroeg ze, terwijl ze nog steeds niet in beweging kwam en roerloos naar boven staarde. Wat hij aan het doen was wist ze niet precies, omdat ze haar blik niet op hem gericht had. Wel was hij blijkbaar iets aan het doen en zat hij niet stil als haar, want je kon hem overduidelijk horen bewegen. Het jurkje die ze aanhad viel verfijnd rondom haar lichaam, dat alle perfecte vampiervormen extra deed uitkomen. Haar lange goudblonde haar krulde rondom haar lichaam terwijl haar steenharde lichaam op de dekens rustte. "Kom ook eens hier zitten." zei ze, waarna ze met haar hand klopte op de lege plek naast haar. Ze moesten zo gaan jagen. Ze had er niet echt zin in, maar het moest wel. En met Emmett wist ze daar altijd wel een spelletje van te maken. Nu wou ze nog heel eventjes hier blijven, ze hadden immers de hele nacht nog.

De geur die van beneden kwam maakte haar letterlijk gek. Ze hoefde met haar vampierenlichaam niet eens te ademen, maar omdat dit zo'n gewoonte was, was het irritant niet te ademen. En nu moest ze wel, anders was ze er bijna zeker van dat ze naar beneden zou stormen om haar bloed te drinken. Het klonk raar; ze liep altijd met mensen om haar heen als ze op school was. Maar de lekkere geur ging gepaard met een lichte haat die ze voor het meisje had ontwikkeld, waardoor niets haar tegen zou kunnen houden. Oké, ze deed het niet. Maar dit was dan ook voor haar familie. Emmett kwam in beweging. Ze kwam echter niet overeind, maar richtte haar ogen naar voren zodat ze hem van de bank af zag huppen. Hij kwam op haar afgelopen en zoals ze al had verwacht liet hij zich naast haar vallen, op zijn zij. Ze voelde zijn vingers langs haar wang gaan toen hij een plukje haar van haar gezicht streek. Ze liet haar hoofd opzij vallen, zodat ze Emmett kon zien en luisterde naar zijn woorden. Nogmaals zuchtte ze en knikte vervolgens. "Ik weet het.." zei ze, waarna ze lichtjes glimlachte bij het zien van de lieve Em. Ze wist het ook wel. Het kwam wel goed, ze wist dat ze niets zou vertellen. Maar toch, het zat haar dwars. Vooral omdat ze het hele verhaal van Edward niet snapte. Zingende bloed? Bloed dat voor je zingt? Daar had ze echt nog nooit iets over gehoord. Ze snapte het gevoel gewoon niet, dat was het vast. "Ik weet wel dat het goed komt. Maar ik begrijp hem niet, echt niet." Voordat ze nog een echt antwoord terug had veerde hij enthousiast op en begon over jagen. Dat moesten ze sowieso doen. En het was ook afleiding, daar had hij gelijk in. Ze kwam overeind waardoor ze op de bedrand zat, pakte de hand van Emmett aan en kwam ook overeind. "Je hebt gelijk." reageerde ze, ditmaal weer glimlachend door de vrolijkheid die van zijn woorden afspatte. "Een beer? Kennelijk wil je nog steeds wraak nemen op het soort dier dat je probeerde te vermoorden toen je mens was. Gelukkig was ik optijd.." zei ze tegen hem, haalde haar hand door haar haar terwijl ze Emmett aankeek. Nog steeds weerklonken er pianogeluiden door het huis, gespeeld door Edward. Bella zat nu vast naast hem om mee te luisteren. Snel bande ze het idee van Bella uit haar hoofd. Ze moest nu niet meer over dat nadenken, het was nu juist even tijd om alle gedachtes opzij te schuiven.

"Ik hoop dat hij weet wat hij doet. Ik blijf me afvragen hoe hij het kan volhouden met die mensengeur constant om hem heen. Ik word nu al gek." zei ze weer glimlachend. Hij had wel gelijk. Het ging hier over Edward; een van de meest slimme onder hun. Oké, de anderen waren ook slim. Maar Edward was altijd op zijn manier zo intelligent, waardoor er zoals Em al zei weinig mis kon gaan. Toch bleef ze afstand houden van het meisje. Ze vertrouwde haarzelf nog niet helemaal in de buurt van haar. Oké, het maakte ook niet uit. Ze zou haar sowieso toch niet doden, maar toch.. De bulderende lach van Emmett deed haar opkijken, waardoor haar glimlach wat verbreedde. Hij had inderdaad altijd gelijk. Zijn harde gelach verminderde. Iedereen zou het wel gehoord hebben door het huis. Die gekke Em toch. "Je hebt inderdaad altijd gelijk." zei ze lachend, wat door haar vampiergenen beeldschoon klonk, ook al was het maar simpel gelach. De armen die hij om haar heen sloeg zouden en mens verpletteren, maar bij haar voelde het niet anders dan dat twee mensen het bij elkaar zouden doen. "Geen dank, ik ben nog steeds blij dat ik je gered heb." Ze grinnikte, wat alweer mooi klonk op een bijzondere manier, gaf hem snel en kusje op zijn wang waarna hij haar gretig begeleidde naar het raam. Samen sprongen ze soepel naar beneden alsof het niets was, en kwamen allebei perfect neer op de grond. Ze hadden geen behoefte om te bepalen waar ze heen zouden gaan, want door het zovaak jagen wisten ze allebei waar ze heen moesten. Het was ongelovelijk donker, maar alles was zo ontzettend scherp waardoor het totaal geen kwaad kon. Verschillende geuren kwamen van allerlei kanten. Haar zintuigen gingen vooral voor de geur die het lekkerste rook, van een poema. Makkelijk te herkennen. Er klonk en licht gegrom van Emmetts' kant en hij liet haar hand los, waarbij hij liet weten dat hij zijn slachtoffer al gevonden had. Blijkbaar zaten ze allebei dichtbij elkaar, want allebei gingen ze dezelfde kant op. Ook verliet er ditmaal bij haar een licht gegrom haar keel. Vliegensvlug schoot ze door de bomen, kreeg ze de zwarte poema in het fizier. Het gebeurde allemaal binnen een seconde; een gekrijs van het dier, het geknars van tanden die zich in het beest drukte en vervolgens het gebonk van een leeg lichaam dat op de grond viel.

Het gegrauw van de beer waarmee Emmett bezig was werd afgewisseld met een kreet van pijn die het grote dier sloeg. Het was zo gek dat beesten die veel groter waren dan vampiers zo gemakkelijk gedood konden worden. Het kostte niet eens moeite. Wel moest je natuurlijk precies op tijd zijn, goed inschatten en pijlsnel zijn. En die vaardigheden hadden ze allebei, waardoor Emmett ook al snel terugkwam. Het was nu doodstil, enkel haar lichte ademhaling was te horen, en als ze goed luisterde ook die van Emmett. Hun lichamen waren maar heel weinig te zien zo in het donker, en een eventuele tegenligger zou waarschijnlijk alleen de vier gouden ogen kunnen zien. Niet dat ze hier bang voor hoefden te zijn, het kon niet zo zijn dat iemand zich nu in het bos verkeerde. Langs de randen kon je rond late tijdstippen wel eens tegenkomen, en na ervaring wist ze nu precies waar ze moest zijn. Dat had je nou eenmaal als je al tig jaren leefde. Ze glimlachte toen Em naderde, en hij sloeg zijn arm om haar heen. 'Heeft het gesmaakt, mijn liefste?' Klonk zijn stem. Ze knikte. Het smaakte altijd. En dat was ook zo; als je altijd je dorst moest beheersen als je tussen de mensen liep was dit gewoon echt een ontlading. Na zijn tweede woorden moest ze grinniken. Toen ze naar zijn shirt keek zag ze enkele scheuren, die lieten weten dat de beer zijn nagels of tanden in het stof hadden gezet. Wisten hun veel dat ze hun lichaam niet konden openreten net zoals dat bij mensen kon. Elk dier bleef het maar proberen, maar het lukte nooit. Alleen de weerwolven konden dat, eventueel. "Arme jij." zei ze liefjes en plagerig glimlachend. Ze keek even naar beneden, maar haar satijn lichtblauwe jurkje was nog zo goed als heel. Al snel waren ze binnen het huis, en ook waren ze ontzettend snel weer binnen. Emmett verruilde zijn shirt en gooide de andere weg. "Maakt mij niet uit, lieverd." reageerde ze op zijn vraag. Nog steeds was het meisje er, want de geur was nog duidelijk te ruiken. Duidelijker dan eerst zelfs, wat betekende dat hij blijkbaar met haar naar zijn kamer was gegaan.