I want to be Normal

Rustig haalde Melody haar had door haar bruine haar. Ze keek rond. Het begon al donker te worden maar dat maakte haar niets uit. In het donker voelde ze zich beter. Geen mensen die haar iede rmoment konden zien en betrappen. En geen honden die die mensen meenamen. Nee die lagen dan allemaal te slapen. Ze zuchtte even. Toch wou ze dat zei ook normaal was. Ze bedoelde gewoon een mens. Niet zo'n wezen dat ik een wolf kon veranderen. Ze keek even rond. Ze luisterde scherp opzoek naar geluiden maar er was niets te horen op de wind die met de takken van de bomen speelde na. Ze veranderde in een sneeuw witte wolvin en keek opnieuw even rond. Ze gromde even en liep verder. Hoe graag ze ook een normaal mens wilde zijn ze kon haar wolvenkant niet weglaten. Ze voelde zich goed als wolf. Ze begon te rennen. Soepel ontweek ze de boom en liep een heuveltje op. Ze keek naar beneden. Daar was een nogal hard stromende rivier. Melody slikte even. Ooit was ze daarin ene goede vriendin verloren. Ze gromde. Ze sprong naar de andere kant van de rivier en liep daar naar beneden. Ze keek in het water en ging zitten. Nogaltijd miste ze haar. Ze had gewoon met niemand verder meer gepraat. Ze begon rustig met drinken maar hield haar oren gespitst om elk geluidje om haar heen op te pikken. Ze keek op toen ze voetstappen hoorde. Het waren geen sterke wolven poten maar van een mens. Ze snoof de lucht op. een dood gewoon mens. Wat deed die hier zo laat. Ze zette zich af en begon te rennen. Haar poten dreunde over de grond. Ze keek om. Toen de geur van het mens weg was stopte ze met rennen. Ze rekte zich uit en ging tegen een boom liggen. Ze zuchtte en legde haar kop neer. Maar met haar ogen en oren hield ze de omgeving strak in de gaten. Ze liep zich zeker niet zomaar pakken.

[alleen weerwolven]

De hoeveelste keer was het nu al dat hij door het bos liep? Deze keer als gewoon mens, maar dan nog. Noxwell liep met zijn handen in zijn zakken en zijn bruine ogen schoten van links naar rechts. Het was donker, dus konden er hier vampiers rondlopen. Zijn spieren spande zich aan toen hij geluid hoorde en hij liep langzamer dan normaal. Het geluid was niet afkomstig van een vampier of een mens, dus moest het wel een weerwolf zijn. De jonge man rende een stukje en sprong uit zijn vel. Als zwarte wolf liep hij door de bossen heen en bleef staan toen hij een spierwitte wolf tegen een boom zag liggen. Hier in Forks was hij alleen nog maar mensen tegengekomen en nog geen weerwolf, tot nu. Hij hield zijn kop wat schuin en bekeek de wolf van kop tot staart. Ze was iets groter dan hem, maar dat was iedereen van zijn soort. Noxwell stond nog altijd in de schaduwen, maar waarschijnlijk had de wolf al lang door dat er iemand naar haar keek. Behoedzaam liep hij een paar stappen naar voor zodat ze hem van de duisternis zou kunnen onderscheiden. Zijn staart zwiepte vrolijk heen en weer terwijl hij nog een stap in de richting van de wolf zette. Het was fijn om soortgenoten te ontmoeten, maar sommige vonden hem veel te speels voor zijn leeftijd. Noxwell zou altijd kinds blijven, ookal had hij gezien hoe zijn ouders vermoord werden door een vampier. Langzaam zakte hij door zijn achterpoten en ging zitten terwijl hij zijn ogen in die van de wolf boorde. Zou ze net zoals die andere zijn en hem als een kleine kleuter behandelen of was ze anders? Veel vragen schoten door zijn hoofd heen terwijl hij op een reactie wachte.

Melodie keek voor de zoveelste keer rond. Er konden vampieren zijn dus ze moest wel uitkijken. Maar ze was sterk en snel, en deed eigenlijk niets liever dan de kop van een vampiers lichaam te trekken. Ze grijnsde even bij die gedachten. Nooit zou ze vrienden worden met die Duivels. Ze waren gemaakt door de duivels en gehaat door de duivels. Niet dat weerwolven door de engeltjes gemaakt waren maar toch. Ze gromd even. Waarom kon ze nou niet een normaal meisje zijn. Ze voelde zich wel goed als wolf maar die normale meisje wisten niet wat echte zorgen waren, die wisten niet wat een weerwolf allemaal deed en dat ze wel bestonden. Ze schudde haar kop ze moests echt afleiding zoeken. Weer keek ze rond. Ze snoof de lucht op. Was er dan echt geen vampier in de buurt? Nee, dat niet maar wel iets hee andes, een weerwolf. Ze stond op en keek rond. Was het een vijandige wolf? of was het juist een speelse wolf. Duizende vragen schoten door haar hoofd. Sommige waar ze nooit antwoordt op zou krijgen. Sommige waarvan ze wist dat ze antwoord zou krijgen, maar er was er geen waarvan ze het antwoordt al wist. Ze gromde even zachtjes en keek rond. Hij was hier ergens ze wist het zeker. Ze bleef zoeken met haar ogen tot er iets in beweging kwam. De wolf stapte in het licht van de maan. Hij kwispelde. Mooi het was dus geen vijandeige wolf. Meteen stopte haar grom. Ze bekeek hem even en bleef toen hangen bij zijn ogen. Ze hadden een beetje een aparte kleur. Ze keek erin en keek toen even om. Volgens haar hoorde ze waat. Maar toen ze een konijn langs zag lopen snapte ze het. Ze keek terug naar de reu/ jongen,,hoi" zei ze rustig tegen hem. Ze bekeek hem nog een keer wachtend op zijn antwoordt. MAar ze wachte op nog iets maar ze wist nog net wat. Dus ging ze er maar even bij zitten. Ze maakte zich niet druk. De reu zou haar toch niet aanvallen.

De wolvin stopte met grommen toen ze hem in zicht kreeg en bekeek hem. Noxwell bleef op zijn hoede, maar kon het echt niet laten om speels te kwispelen. Met zijn bruine ogen volgde hij het konijn dat langsliep en hoopte voor het dier dat het geen vampier tegenkwam. Toen het konijn uit het zicht verdwenen was richtte hij zijn aandacht terug op de wolvin voor hem. "Hai." Ze was jonger dan hem, dat was te horen aan haar stem, maar volgens hem kon ze zich vele volwassener gedragen dan hem. Zijn aandacht werd weer getrokken door een vlinder die voorbij fladderde en hij was er bijna achterna gesprongen, maar wist zich in te houden. Het was ook niet echt beleefd om weg te rennen terwijl je met iemand in gesprek was en ze zou hem zeker voor gek verklaren, moest hij als een kind van vijf achter een vlinder zou aanrennen. Noxwell heeft het altijd al moeilijk gevonden om als wolf te 'praten', dus liep hij terug de struiken in, veranderde terug naar zijn menselijke gedaante en trok zijn kleren weer aan. Op zijn gemak ging hij tegen een boom zitten en keek de wolvin aan. "Iets makkelijker voor mij om te communiceren, maar het is geen probleem als je liever wolf blijft." Hij wist dat sommige shape- shifters zich beter voelde als wolf voor het geval er gevaar dreigde, maar zelf zou hij gemakkelijk terug uit zijn vel kunnen barsten als het nodig was. "Mijn naam is Noxwell trouwens, maar je mag ook gewoon Nox zeggen aangezien sommige mensen dat makkelijker vinden."

Melody keek opnieuw om zich heen. Een aantal mensen waren toch echt wel zo gek om ’s nachts te gaan wandelen in een bos. Maar vannacht was ze er maar een tegen gekomen. Ja, zonder de wolven dan mee te tellen. Ze naar de reu toen de opeens opstond en zonder verder iets te zeggen na zijn Hai wegliep. Ze bleef rustig liggen. Ze kleine dieren waren geen dreiging voor haar en de stank van een vampier was van kilometers ver te ruiken. Ze keek op toen ze een jongen zag komen. Snel stond ze op en ging krachtig staan. Ze legde haar oren in haar nek en ontblootte haar tanden. Was ze gezien door een normaal mens. Ze snoof zijn geur op, ze ging meteen zitten en haalde haar oren ut haar nek. Ze keek hem even aan. Zijn ogen waren hetzelfde als die van de reu dus dat moest de reu wel zijn. Ze ving met haar oren zijn woorden op en knikte. Ze liep toen ook de bosjes in. Ze veranderde weer in een mens en deed haar kleren aan.
Melody liep terug naar de jongen en keek hem rustig aan. ,,leuk je te ontmoeten Noxwell”zei ze. De mensen mochten haar nu wel zien. Het maakte nu toch niets meer uit. Het waren nu twee doodnormale mensen. Nou ja normaal? Ze wisten zelf natuurlijk wel beter. ,,ik ben Melody”zei ze rustig. Ze haalde haar hand door haar haar en haalde die naar achterhaar schouder. Ze glimlachte even. Ze bekeek hem even in zijn menselijke vorm en richtte zich toen weer op zijn ogen. Dat was toch een punt waar ze telkens weer terug kwam

Ze keek de wolvin voor hem zonder een spier te vertrekken aan toen ze haar oren in haar nek legde en vervaarlijk begon te grommen. Ze werd terug rustig toen ze zijn geur waarschijnlijk had opgevangen of aan zijn ogen had gezien dat hij diezelfde wolf was als daarnet. Ze knikte en liep naar de bosjes om ook terug in haar menselijke gedaante te veranderen en even later verscheen een meisje in zijn gezichtsveld. Hij knikte toen ze vertelde dat ze Melody heette en bekeek haar van top tot teen, net zoals ze bij hem deed. Ze had zwarte haren, die ze met een simpel gebaar van haar hand achter haar schouders veegde, en bruine ogen. "Al veel vampieren tegengekomen?" Waarom waren zijn vragen altijd zo abnormaal? Bij Calista begon hij over haar lievelingskleur en nu begon hij over vampieren? Noxwell haalde zijn schouders even op bij die gedachte en keek het meisje vragend aan.