Just being yourself

Melody keek achter zich. Toen keek ze weer snel voor zich. Was hij hier. Was haar vader haar gevolgd? Zou ze hem aangeven? Er schoten zoveel vragen door haar hoofd. Haar vader was een moordenaar! Hij had haar moeder vermoord. Haar moeder die altijd zou lief en zorgzaam was. Ze snapte het nog steeds niet eigenlijk. Waarom haar moeder. Ze had niets fout gedaan. Ze keek opnieuw om. Wou hij haar ook killen? Ze wist het niet maar wist wel dat ze daar niet meer heen ging. Ze vroeg zich af waar ze dan heen moest. Vrienden had ze hier nog niet. Ze was daar pas nieuw. Ze liep kwaad verder. Ze schopte tegen een steentje die 20 meter verder neerkwam. Ze zuchtte. Melody richtte haar kastanje bruine ogen voor zich. Wat dacht hij eigenlijk wel niet. Hij was een doodgewoon mens en zij een weer wolf. Tuurlijk wist hij daar niets van maar toch. Hij had ook niet geweten dat haar moeder een weerwolf was. En het was maar goed ook. Maar waarom had haar moeder zichzelf niet verdedigd? Ze zuchtte. Ze wist het echt niet en waarschijnlijk zou ze het hier nog een lange tijd lastig mee krijgen. Melodie keek naar de lucht. Het was vroeg in de middag. Die nu zomaar even in een wolf veranderen kon ze niet. Ze moest dus wel iets anders zoeken om te doen. Ze liep richting de klif. Even klifduiken daar had ze nou echt zin in. Ze begon te rennen. Steeds harder. Opeens had ze er toch niets zo’n erge zin in. Ze sprong een paard rotsen naar beneden en ging daar zitten. Ze keek naar de zee. Ze wind blies wild. Ze haalde haar hand door haar haar zodat die achter op haar hoofd bleven en niet voor haar ogen gingen zitten. Melody keek omhoog. Ook als haar vader haar gevolgd was zou hij haar hier nooit vinden. Ze ging tegen een ander rots aan zitten en legde haar hoof in haar handen. Ze snikte waarna ze langzaam begon te huilen. Ze wou dit leven niet. Ze had er geen zin meer in. Maar ze zou geen zelfmoord plegen dankzij hem. Ze zou zich makkelijk zonder hem redden. Ze keek omhoog en zette haar voeten op de stenen. Ze klom weer naar boven. Ze had even zin om te klif duiken maar alleen zou ze dat niet doen. Dat was niet leuk. Ze zou hier misschien nieuwe vrienden kunnen maken. Of oude vrienden weer tegenkomen. Of ze zou vijanden maken maar dat dacht ze niet. Ze veranderde even in een wolf en liet een diepe huil horen. Ze keek even rond. Haar huil galmde rond. Ze veranderde in een mens en trok haar kleren aan. Ze glimlachte even en wachte op de wolven die zouden komen, zouden die wel komen. Ze wist het nog niet maar het zal wel.

[weerwolven]

Goude ogen hielden de omgeving in de gaten terwijl een zwarte snuit in de lucht geheven was. Een grote zwarte wolf liep door het bos heen, opzoek naar de vampieren die in Seattle een groot deel mensen vermoordde. Op een gegeven moment bleef hij staan omdat hij de grens had bereikt. Een onzichtbare lijn waar weerwil en aan de ene kant en de Cullens aan de andere kant niet over mochten. Het was een verdrag dat al jarenlang gold en zou blijven gelden. Grommend draaide Sam zich terug om en liep richting zijn huis. Toen hij een huil hoorde bleef hij staan en hield zijn kop een stukje scheef. Het was een uitnodigende huil geweest, maar onbekend. De grond trilde wat toen hij vooruit schoot naar de kliffen. Voordat hij veranderde naar zijn menselijke gedaante bekeek hij het meisje terwijl hij nog in de Schaduw van de bomen stond. Vooral de opgedroogde tranen op haar wangen vielen hem op, maar het zou onbeleefd zijn om ernaar te vragen. Na een tijdje had hij een besluit genomen, veranderde naar zijn menselijke gedaante en deed zijn broek aan. Klifduiken was de favoriete bezigheid van het pack, dus waarom zou hij die uitnodiging afslaan? Met zijn hoofd dominant geheven ging hij naast het meisje staan. Hij was een alfa en weerwolven mochten dat zien. Sam keek het meisje vanuit zijn ooghoek aan. "Sam Uley." was het enige wat hij zei. Het was beleefd om je eerst voor te stellen en zo was hij opgegroeid. Na die woorden richte hij zijn bruine ogen op de zee die wild tegen de kliffen sloeg. Een perfecte dag om te duiken.

Jared ademde diep in, zijn lichaam graaide zich vooruit in een snelle beweging. Zijn kop werd laag gedragen, geuren begroette hem terwijl er een paar geuren boven uit staken. De geur van Sam en een onbekende weerwolf. Er waren de laatste tijd een groot aantal vampiers op hun gebied kwamen. Een onzichtbare lijn was bij de grens aangebracht. De scheidingslijn die al jarenlang gold, een verdrag met de Cullens. In een rustig tempo volgde Jared het spoor van Sam. Dit leidde direct tot de kliffen. De zee klonk ruw tegen de rotsen aan te kletteren terwijl het een perfecte dag leek om te klifduiken. Jared greens terwijl hij terug veranderde naar zijn menselijke lichaam, zijn korte broek aantrok. Jared had best zin om te klifduiken eigenlijk, zijn gedachtes sloegen op hol. Niet alleen door de gedachtes aan Kim maar ook aan de gedachtes aan het klifduiken. Sam leek niet alleen te zijn, er was ook een onbekend meisje bij hem. Jared liep rustig op hun af terwijl hij inademde en sprak. ’Aangenaamd, Jared.’ Sprak Jared rustig tegen het meisje terwijl hij Sam een een klap op zijn schouderblad gaf, niet heel hard. ’Hee, Sam.’ Jared glimlachte terwijl hij dacht aan het klifduiken, zijn ogen waren gericht op het water terwijl de rest van het Pack ookwel zou komen na zijn gedachtes aan het klifduiken.

Gegrom was luid te horen toen hij een vampieren geur ondekte. Maar deze waren al een paar uren oud. En blijkbaar was de Vampier er makkelijk vanaf gekomen. Hij had Sam nog zo gezegt om meer te pattrouilleren. Alsof hij naar Paul luisterde. Hij volgde de geur naar de Cullen gebied. Maar stond stil toen hij voor de grenslijn stond. De vampier was naar de Cullens gegaan. Het was nu niet aan hem om dat gebied ook te beschermen. Soepel draaide hij zijn lichaam om en begon weer te lopen. Hij vernauwde zijn ogen toen hij aan die Vincent dacht. Dat mensenjong zou eens beter moeten opletten, want Paulde dulde niet langer dat hij zoveel bij Rachel was. Een huil klonk in zijn oren. Paul zijn oren gingen naar achteren en de grond begon te beven toen hij zijn lichaam in een sprintje zette. Deze keer had Sam Paul en Jacob waarschijnlijk in het oog gehouden. Want elke keer als zij gingen Pattrouilleren, werd er een zooitje van gemaakt. Zelfs als beide ergensanders moesten Pattrouilleren. Het probleem was dat Jacob en Paul elkaar opzochten, en zo begonnen te stoeien en zich met dingen bezig hielden -Niet verkeerd denken- waar ze op dat momment zich niet mee hoorde bezig te houden. Ach het was niet altijd leuk. Er waren ook veel dagen dat ze voor niets hadden gepattrouilleert. Paul rook op een gegeven moment Jared en Sam maar ook iemand onbekent. Hij vertraagde zijn tempo tot hij begon te stappen. Hij ging aan Sam's Rechterkant staan en knikte naar Sam en Jared. Hij keek de witte wolf voor hem aan. Paul knikte haar ook toe. "Paul." Zei hij gewoon kortaf. Straks zou heel de roedel hier staan, Voor wat? Voor niets. Gewoon omdat een Dame hen had geroepen, om een praatje te slagen. Lang ging hij hier niet blijven. Hij had betere dingen te doen.

Woedend rende Leah haar wachtrondes. Helemaal klaar was ze der mee, met deze roedel, met het feit dat ze Sam zijn gedachtes aan moest horen over Emily. Met alles was ze gewoon klaar. Een wolvenhuil was hoorbaar, haar oren werden gedraait terwijl haar tanden zichtbaar werden en een mopperend gegrom hoorbaar was. Was ze net lekker bezig, moest ze weer naar een of ander geval wat haar riep. Of eerder, het roedel riep zo te horen. Haar oren werden naar achtere gedraaid, haar hoofd werd laag gedragen om eventuele vampiers die haar pad kruiste uit de weg te ruimen te onderscheppen. Lang wilde ze zowiezo niet blijven, ze wilde het liefst zo snel mogelijk weer weg. Het ding doen waarvoor ze moest komen en dan snel weer verdwijnen om haar wacht af te maken. Leah haar licht grijze poten strekte zich bij elke pas. Soms had het een voordeel om de snelste van de roedel te zijn, niemand kon je bijhouden en met een wedstrijdje.. Won je simpel genoeg omdat je sneller was. Kort greens Leah bij die gedachte. Haar lange poten strekte zich bij elke pas meer, aarde vloog achter haar omhoog terwijl ze de geuren volgde van de andere die hier zo te ruiken eerder waren geweest. Sam, Jared en Paul en een onbekende. Mopperend gromde ze terwijl ze een ander pad insloeg en stopte om haar hoofd naar achtere te gooien en een jank hoorbaar werd. Haar lichaam schoot daarna weer vooruit terwijl de verschillende nieuwe geuren haar neus vulde. Het was een schone lucht, geen vampierenstank aan de lucht te bekennen. Leah minderde gedwongen snelheid terwijl het groepje in zicht kwam. Sam en Jared in hun menselijke lichaam en Paul in zijn wolvenlichaam.. Het meisje voor hun was ook een Shape-shifter maar ze was in haar menselijke lichaam. Ruw schudde ze haar kop, werd ze hiervoor gestoord? Om een praatje te maken? Om klif te duiken.. Nee, ze zou het wel overslaan en wachtlopen. Dan vroegen ze zich af hoe het kwam dat het aantal vampiers dat zich op hun terrein bevond toe nam.. Hierdoor dus, misschien werden ze wel afgeleid door haar.. ’Wat is dit? Een gezellig theekransje ? Dan vragen jullie je af waarom er meer bloedzuigers op ons terrein komen, hierdoor dus!’ Gooide ze er fel tegen aan, haar tanden werden ontbloot en een grommend geluid hoorbaar was.

De kastanje buine ogen onderzochten even snel het gebied. Zouden er wel weerwolven komen. Ze hadden toch wel iets beter te doen zoals op de wacht staan voor die bloedzuigers. Nou ja als ze niet zouden komen zou ze gewoon in haar eentje gaan klifduiken. Het was gewoon leuk of je nou in je eentje was of met zijn alle. Al was het altijd gezellig met anderen erbij. Ze keek naar de jongen die zich bij haar voegde. Hij had een andere lichaamsuitdrukking dan de andere. Hij was vast een alfa of een hoge rang. "Sam Uley." hoorde ze hem zeggen. Ze keek hem even aan. Ze wachtte nog maar even met haar naam. Anders moest ze het vast wat vaker zeggen. Echt de kans kreeg ze ook niet want er voegde zich nog een jongen bij ze met de woorden: ’Aangenaamd, Jared.’ Ze knikte naar hem. Hij blik Sam te kennen want hij begroete hem gelijk. Ze keek naar de volgende jongen. Die leek toch een stuk minder op zijn humeur. "Paul." stelde hij zich voor. Nog even en hij gaat grommen dacht ze. Ze keek hem aan. Van de gedachtes kreeg ze een glimlach op haar gezicht. Er kwam nog een wolf bij. Een meisje deze keer. Ze keek haar aan. ,,melody Legend aangenaam"zei ze tegen niemand in het bijzonder. Ze bekeek ze allemaal even. Ze grijnsde even. ,,ik dacht misschien kunnen we even klifduiken" zei ze rustig. Gewoon om mijn gedachtes even af te leiden dacht ze verder. Ze keek naar de rand en keek naar het water die woest tegen de rotsen aanbeukte. Ze keek weer om en glimlachte. ,,maar als jullie gaan zin hebben" zei ze vooral op Paul en het meisje gericht. Ze richte zich even op haar geur. Er waren hier geen bloedzuiger. Dat mocht ook wel. Dit was volgens het verdrag hun plek, en als een van hun zich hier toch durfde te wagen was die dood. Geen enkele bloedzuiger kon op tegen vijf wolven. Ze keek naar het water. ,,dus.." zei ze wachtend op hun antwoordt

[kort sorry]