If life turns

Een zacht gekraak was te horen bij elke stap die hij zette. De takjes en bladeren waren uitgedroogd. Zijn blik was in het niets gericht. Hij voelde zich verlaten, in de steek gelaten, bedrogen. Na al die tijd was hij van iemand gaan houden, en dan gebeurde er dit. Die fout wilde hij niet meer maken. Het was inmiddels wel een hele tijd geleden, maar toch voelde het als de dag van gisteren. Het adrenaline gehalte in zijn bloedvaten was inmiddels hoog gestegen door de gedachten aan haar. In een soepele maar krachtige beweging transformeerde hij naar een grote wolf. Hij gromde een keer luid waarna hij aanrende. Op volle snelheid schoot hij tussen de bomen door. Bij elke beweging voelde hij er snelheid bijkomen. Zijn donkere ogen staarde maar naar een doel. De Lagune. Hij naderde het al snel en minderde vaart. Anders zou hij het zo voorbij vliegen. Hij stopte met een sliding en transformeerde terug naar zijn mensengedaante. Hij liet zich op de grond zakken en vouwde zijn armen om zijn knieën. Hij miste zijn zusje, waar hij ook al een hele tijd niets meer van gehoord had. Het gaf een onaangenaam gevoel. De Lagune maakte hem rustig, haalde even alles uit zijn hoofd. Een kleine vis sprong boven het water uit en blonk in het schrale licht van de zon. Diep ademde hij in en liet zijn adem vervolgens weer zachtjes ontsnappen. Het water zag er aantrekkelijk uit. Hij transformeerde en liep erin. Als wolf vond hij het fijner om te zwemmen. Als je dan verrast werd door een vijand kon je gelijk in de verdediging zonder dat je eerst weer moest transformeren. Hij voelde het koude water hem omringen. Even dook hij kopje onder en keek naar de vissen die vlug dekking zochten. Hij kwam weer bovenwater en klom er weer uit. Hij schudde al het water van zijn vacht en transformeerde weer naar zijn mensengedaante. Vlug deed hij zijn haren weer door de war aangezien het anders aan zijn hoofd vast droogde, en dat was echt geen gezicht. Toen hij zich omdraaide zag hij dat hij niet alleen was. Hij draaide zich om naar het meisje. Oké, hij moest toegeven, ze zag er echt goed uit. Maar dat zette hij snel uit zijn hoofd. Hij wilde niet weer in de steek gelaten worden, en bovendien, alsof dat meisje er hetzelfde over zou denken. Hij kende haar niet eens. 'Hee' Zei hij uiteindelijk en ging zitten op een rots. Hij merkte wel dat ze ook een wolf was, een stuk beter, ze zou zichzelf in ieder geval kunnen beschermen.

&Yancey<3

Het ritmische geluid van haar passen galmden tussen de dicht op elkaar staande bomen door, waarna het langzaam en geleidelijk wegvaagde en mee werd gevoerd door het frisse windje dat er stond. Geheel ontspannen en nog in haar wolven gedaante slenterde ze over de droge takken en bladeren heen, haar goudbruine ogen gericht op het pad dat ze volgde. Vogels floten hun ochtendmelodie, landde op de uitstekende takken die vastgeklemd zaten aan de dikke stam terwijl een paar droge bladeren langzaam naar de grond dwarrelde. Een lichte grom was hoorbaar uit haar keelgat, ze ontblootte haar tanden toen een konijntje voor haar door schoot en snel rende ze het dier achterna. Toen ze dichtbij was, opende ze haar bek en klemde haar kaken om het karkas van het beest. Gekraak van botten was hoorbaar toen ze doorbeet, al snel was het over en stroomde haar mond vol met bloed. Yancey liet het beest los, scheurde er een paar stukken vlees van op en vervolgens haalde ze haar neus ietsjes op.
Nadat ze klaar was met haar maaltijd, trok ze een paar takken van een struik af en legde die over het dier heen, zo was hij verborgen; iets wat wel zo netjes was. Een dood dier kon je niet zomaar midden op het pad laten liggen, dat schrok de mensen alleen maar af. Een tevreden grimas speelde met haar bebloedde lippen, al snel was ze veranderd in haar mensengedaante en schudde ze haar haren even los, waardoor de blond lokken speels langs haar schouders vielen. Yancey liep op bloten voeten verder, draaide haar slankgebouwde lichaam soepel om waarna ze haar snelheid verhoogde. Behendig sprong ze over een omgevallen boom heen, kwam aan bij het water waar ze tot stilstand kwam. Haar armen strak langs haar lichaam, haar ene voet wat meer naar achter geplaatst dan de ander en haar sprekende, perfecte ogen gericht op de jongen die daar stond. Een zachte begroeting kwam vanuit zijn kant, even kort glimlachte ze en haar opgemaakte kattenogen keken richting de zijne. `Hé,` Was de korte, maar zeer vriendelijke begroeting die ze vervolgens uitsprak. `Ik ben Yancey.` Na die woorden nam ze plaats aan de waterkant, strekte haar tenen en liet die langzaam in het water glijden, waarna ze haar handen achter haar plaatste en iets naar achter leunde.