What ya waiting for?

Eindelijk was ze klaar met haar lange reis, kon ze écht beginnen met haar leven zonder de bemoeienis van haar ouders. Ze wisten niets van haar, niet eens dat ze in een wolf kon veranderen; dat ging ze overigens ook niets aan.
De zon scheen, haar gouden stralen raakte de vacht van Yancey. Op dit moment was ze in haar wolven gedaante, gewoon omdat het meer voordelen gaf tijdens het reizen. Stromend water klonk in de oren van de beige kleurige wolf, haar oren werden gespitst en terwijl ze haar lichtbruine ogen even bij elkaar kneep liet ze haar blik over het gebied glijden. Misschien was het beter om op twee voeten rond te lopen, dan zou niemand haar opmerken; al had ze van horen zeggen te weten gekomen dat hier meer wolven waren. Vandaar dat ze hierheen gekomen was.
Yancey keek even kort om zich heen, liet de gedaante zijn gang gaan en stond vervolgens weer op twee binnen. Ze had een kort, zwart broekje aan met een hempje erop en aan haar voeten had ze niets, gewoon omdat ze een hekel aan schoenen had. Zachtjes liep ze verder, kwam aan bij het water en trok haar hempje uit, een wit bikinitopje werd zichtbaar en ze liet zichzelf in het doorzichtige spul glijden. Het geklets van water dat uit de hoge watervallen kwam overstemde haar gedachten, kort schudde ze haar hoofd en haalde haar haren uit de paardenstaart die ze daarnet had. Blonde, lange krullen vielen langs haar schouders af, terwijl de puntjes ervan in het water dwarrelde. Het enigste wat ze nu nog moest zoeken, was een veilige plaats om te overnachten.
Geritsel was hoorbaar vanuit de bosjes, langzaam draaide ze haar hoofd om en zuchtte diep. Niks. Yanc liep verder het water in, liet zich erop drijven en sloot even voor kort haar ogen. Het zachte geruis van de wind, het geklets van het water en het gevoel van het koude spul op haar warme lichaam alleen al deed haar genieten. Deze plek was awesome, dat wist ze nu al.

[Open voor een andere wolf.]

D A R R E N

Vier poten bewogen zijn zware, brede lichaam voort. Darren' ogen keken de omgeving goed rond, kijkend of er iemand was. Niemand.. Gelukkig. Een grijns sierde zijn lippen en Darren versnelde zijn vaart. Bij iedere pootafdruk in de grond en hij weg was van die plek, voelde hij aan de achterkant van zijn poten aarde omhoog schieten. Toen Darren iemand rook - iemand bekends welgezegd - minderde hij vaart, veranderde hij terug in een mens. Zijn lichaam was bedekt met een korte broek, geen schoenen en een dun, simpel shirt. Toen Darren een meisje in de verte zag glimlachte hij, rende hij op haar af. Was dat.. Yancey? Zijn zus? 'Yancey!' Darren' stem had vrolijk geklonken, luid. 'Lang niet meer gezien..' Langzaam ging hij naast haar staan, spreidde hij zijn armen en voor hij het wist knuffelde hij haar. Hij had haar gemist, dat was zeker. Vragend keek Darren naar haar, wat zou ze gaan zeggen? Was ze ook een weerwolf?

Yancey opende haar ogen, ging naar het minder diepe waar ze kon staan. Haar handen vormde een kommetje, het werd met water gevuld en vervolgens wreef ze het even over haar gezicht. Ze was enorm moe, de reis had veel energie gekost en de gedaante verandering ging ook niet zonder moeite. Yancey draaide haar hoofd om toen ze haar naam hoorde, een glimlach sierde haar lippen toen ze zag dat het Darren was, haar broer. Het was lang geleden dat ze hem had gezien, ze was dan ook blij dat hij er nu was. 'Darren! Dat is inderdaad lang geleden.' Haar honingzoete stem sprak, terwijl de glimlach rond haar lippen breder werd. Yancey wist niet of Darren ook een weerwolf was, maar ze was niet van plan daar nu over te vragen; eerst wilde ze weten hoe het met haar broer ging.
'Hoe is het met je?' Vroeg ze hem glimlachend, het deed haar goed om nu tenminste een iemand te kennen op het nog onbekende gebied voor haar, dan kon ze toch ergens steun zoeken als dat nodig zou zijn. De band met haar broer was altijd sterk geweest en daar was ze blij om, niet elke broer of zus kon dat zeggen. Yancey haalde haar hand een enkele keer door haar haren, priemde haar ogen in die van Darren en schudde een enkele keer haar hoofd. 'Waar ben je al die tijd geweest dude?' Lachend had ze de woorden uitgesproken, Yancey was een enorm vrolijk meisje dat zich zeker nog niet volwassen gedroeg. Ze schaamde zich nergens voor, maakte veel lol en wist niet precies wat het leven inhield; maar daarvoor was je vijftien, toch? ~

D A R R E N

Yancey draaide haar lichaam om na zijn woorden en dat bezorgde hem een lichtelijke grijns. Voor hij het wist liep hij naar haar toe en omhelsde hij haar. In de laatste paar maanden was Darren steeds groter en breeder geworden, maar nu bleef hij wel een beetje hetzelfde. Dat kwam natuurlijk door het wolf-zijn, zo'n groeispurt. Hier en daar dacht hij eigenlijk wel dat Yancey ook een shapeshifter was, want het moest in je bloed zitten en aangezien dat er bij Darren wel in zat, was de kans groot dat dat er ook bij Yancey in zat, ze was zijn volle zus namelijk. Bij haar vraag glimlachte hij even breed. 'Goed! Zoals altijd. Met jou?' Toen ze vroeg waar hij al die tijd was geweest fronste hij even, wist ze dat niet? Hadden hun vader en moeder dat niet verteld, of was ze gewoon niet bij hun geweest? 'Hmm. Laten we zeggen; overal en nergens. Maar ik heb geld gekregen van pap en mam, dus heb ik hier een huis gekocht, in Forks. Woon je nog bij hun?' Met een nieuwsgierige blik keek hij Yancey aan. Nu ze zo voor hem stond leek het of hij haar al misschien wel tien jaar niet had gezien, maar in werkelijkheid was het misschien maar één jaar, of twee jaar languit. 'Weetje.. Ik vroeg me zo af hè.. Die verhalen die mam vroeger aan ons vertelde over die weerwolven, die shapeshifters, die zijn volgensmij echt waar.. Want.. Ik ben er een. En dat moet in je bloed zitten dus vroeg ik me zo af of.. Jij er ook een bent?' Eigenlijk zou het wel heel toevallig enzo zijn, en misschien nog vrijwel vroeg om een shapshifter te worden, op je 15e.. Darren was er zelf achter gekomen dat hij kon veranderen toen hij een woedeaanval had door iemand, maar gelukkig wist hij zichzelf in zijn andere gedaante te beheersen en had hij diegene voor hem niks aangedaan. Gelukkig zag hij die jongen nu nooit meer, maar hij zou het geheim vast en zeker ook niet door vertellen, daarvoor had Darren hem gewaarschuwd. Dat had hij gehoord uit de verhalen van Avelynn, dat die krachten geheim moesten blijven.. Even schudde Darren zijn hoofd en keek hij weer voor zich, naar zijn zusje, die hij eigenlijk best wel veel had gemist. Heel erg zelfs.