I've been waiting so long for this moment[Delilah]

Met zijn verstand op nul en zijn tempo hoog liep hij de stad uit, de natuur in. De mensen om hem heen keken weg na weer zo'n emotieloze blik ontvangen te hebben. De adrenaline van het gevecht dat hij had gehad werd minder en minder. Op het moment dat hij vond dat hij diep genoeg de bossen in was, keek hij oplettend om zich heen. Aangezien er niks te zien, te ruiken of te voelen was transformeerde hij naar zijn wolvengedaante. Zijn dikke warme vacht kwam tevoorschijn, iets wat toch wel lang gelede voor de laatste keer was geweest. Hij versnelde zijn passen en na een tijdje rende hij in volle vaart richting de afgesproken plek. Tegen de tijd dat hij het gebied van de Lagune betrad was hij al volkomen gekalmeerd. Niemand was hem gevolgd, en dat was ze geraden ook, aangezien hij zo geteld had op dit moment wilde hij dat niets het zou gaan verstoren. Dagen leken eeuwen te duren voor zijn gevoel. Maar dan eindelijk was het zover. De laatste paar hectometers verminderde hij zijn tempo. Zijn blik gleed naar de lucht. Hij was veelte vroeg. Na nog even gelopen te hebben liep hij de laatste struikjes voorbij. Daar was het dan, de mooiste plek op aarde voor zijn gevoel. Hij checkte nog even of echt niemand hem was gevolgd waarna hij zijn mensengedaante weer aannam. Hij ging aan de rand van het water zitten en keek naar zijn weerspiegeling. Hij liet zijn blik over zichzelf glijden. Wat was er toch van hem geworden? Zijn diep bruine ogen die ooit zo sprankelend schitterde in het zonlicht, waren nu zwart, dof en grauw. Zijn gezicht was wat volwassener geworden, maar ook veel strakker, emotielozer. Een diepe zucht verliet zijn keel en hij wende zijn blik af. Hij dacht aan zijn zusje. Wat had hij haar gemist. Zij was het enige waar hij zijn leven voor zou geven. De enige reden waarom hij überhaupt nog leefde. Ze was de enige wie hij durfde te vertrouwen. Ze was immers de enige die wist dat hij een weerwolf was, en dat wilde hij zo houden. Niemand mocht ooit weten dat ze zijn zusje was. Hij vreesde voor haar leven. Iedereen waar hij van hield, of alleen al mocht, werd vermoord, of verdween op mysterieuze wijze. De tijd tikte aardig door terwijl hij in gedachten verzonken was. Maar hij werd al snel weer uit die gedachten gehaald bij de geur die zijn neus binnendrong.. De geur van zijn zusje.

&&Delilah

In Forks:
Soraya liep door de drukbevolkte straten van Forks. Het was een regenachtige dag. De regendruppels vielen op haar neer. Soraya kon maar aan één ding denken: Sairon, haar broer. Ze had hem al een tijdje niet meer gezien. Soraya had veel meegemaakt in de tijd dat ze hem niet gezien had. Ze was veranderd, nou ja van binnen was ze nog steeds Soraya. Alleen van buiten niet meer. Soraya was langer geworden en had haar haren laten groeien. Die vielen als een sluier om haar mooie gezicht. Soraya droeg een geheim met haar mee. Ze was een half jaar geleden voor het eerst in een weerwolf veranderd. Alleen haar broer wist hiervan, hij was zelf ook een weerwolf.
Soray liep de stad uit, richting de Lagune. Daar had ze een geheime meeting met haar broer. Ze keek er erg naar uit om haar broer weer te zien. Ze wist niet of hij erg veranderd was. Ze zou hem vast wel herkennen. Soraya liep vrolijk richting de Lagune. Met in haar gedachten Sairon.

Bij de Lagune:
Soraya stond aan de rand van het bos. Ze keek om haar heen. Er waren geen mensen hier. Alleen af en toe een enkele auto die langsreed. Soraya zuchtte diep en verdween het bos in. Toen ze een uit het zicht van de weg was, veranderde ze in haar wolvengedaante. Het was altijd heerlijk om weer wolf te zijn. Ze was veel sneller en had betere zintuigen dan in haar mensenvorm. Soraya begon te rennen richting de Lagune. Ze rook de geur van haar broer al. De grijze wolvin begon nog harder te rennen. Ze raaste met meer dan 150 km/h door het bos. Met iedere pas kwam ze steeds dichter bij de Lagune en haar broer. Toen kwam Soraya eindelijk bij de Lagune aan en zag haar broer. Ze begroette hem enthousiast door met haar staart te kwispelen. Ze liet een blije huil ontsnappen uit haar bek.
Soraya veranderde snel in haar mensengedaante. 'Hey broertje.' grapte ze. Ze keek vrolijk haar broer aan.

Terwijl hij vol verwachting bleef wachten op zijn zusje dat snel naderde. Even wist hij zichzelf geen houding meer te geven. Zou ze veel veranderd zijn? Of zou ze nog steeds zo eruit zien als dat hij haar voor her laatst had gezien? Vele vragen schoten er door zijn hoofd, maar tijd om er echt over na te denken had hij niet meer. Voor hij het wist was ze daar dan. Zijn blik was gericht op de mooie grijze wolvin voor zijn neus. Haar nog altijd zo lieve en betrouwbare oren waren op hem gericht. Haar vrolijke verschijning zorgde voor een brede grijns op zijn gezicht. Wat was hij blij om haar eindelijk weer bij zich te hebben. Op het moment dat ze weer naar mens veranderde keek hij haar aan, betoverd door haar uitstraling. Ze was absoluut veranderd, met haar langere haren en haar langere lichaam. Maar ze 'was overduidelijk de Soraya die ze altijd was geweest. Bij het horen van haar stem kwamen de twinkelingen weer in zijn ogen. 'Hey zusje' Zei hij op dezelfde tonen terug met zijn nu weer vriendelijke stem. Het leven was niet bepaald makkelijk. Maar zij gaf de kracht om door te zetten. 'Eigenlijk niet meer zo 'sje' he' Greens hij. Tja, hij moest er aan toegeven. Zijn zusje was een grote meid geworden. En niet zomaar een. 'Hoe gaat het met je? Beetje geluk in de liefde?' Smilede hij, tja, bij deze leeftijd hoorde natuurlijk ook vriendjes. Het was een raar idee om een vriendje bij zijn zusje te gaan zien. Maar volgens hem zouden alle broers dat wel hebben bij hun zusjes.

Soraya zag dat haar broer's ogen begonnen te twinkelen. Ze grijnsde breed. 'Hey zusje.' begroette Sairon haar, op een vriendelijke toon. Soraya was superblij dat ze hem weer zag en zijn heerlijke stem kon horen. Zo erg had ze die dingen gemist. 'Eigenlijk niet meer zo 'sje' he.' greens haar broer. Soraya liep naar hem toe en stompte hem grijnzend. 'Ik ben gegroeid hè?' grapte ze, terwijl ze haar broer aankeek. Net alsof Soraya de gedachten van haar broer kon lezen. 'Ik heb geen vriendje, hoor.' zei Soraya geheimzinnig. Of ze dat ooit zou willen? Geen idee. Ze wachtte op inprenting. Maar, niet bij alle wolven kwam dit voor. Het was zelfs zeldzaam! 'Stukje rennen?' vroeg ze aan haar broer. 'In wolvenvorm dan.' plakte ze er nog snel achteraan. Soraya voelde warme rillingen langs haar lichaam vloeien. De transformatie was nabij. Ze liep een eindje van haar broer vandaan, zodat ze hem niet zou verwonden als ze aan het veranderen was. De rillingen liepen steeds sneller over haar lichaam. En voor ze het wist, was ze al veranderd in haar wolvengedaante. Soraya draaide zich om en wachtte geduldig op haar broer. Ze ging liggen en legde haar grijze kop op haar voorpoten. Ze ademde in en uit. De lucht in haar longen en er weer uit. Keer op keer op keer. Zo kon je nog wel een eeuwigheid doorgaan. Soraya zuchtte en keek haar broer nu ongeduldig aan. Geduldigheid was niet haar meest sterke punt. Soraya was van het snelle, daarom vond ze het ook altijd heerlijk om snel door het bos te rennen. Ze dacht er weer aan en voelde de bladeren die langs haar grijze vacht streken. Ze ging er helemaal in op.

Er waren geen woorden die het gevoel dat hij nu had konden beschrijven. De blijdschap op weer herenigt te zijn met haar. Hij keek toe hoe ze dichterbij kwam en hem grijnzend stompte. Lachend zette hij een stap achteruit. Precies hoe het altijd was geweest, een beetje dollen, lachen en samen genieten van de momenten. Zoals het ook hoorde te zijn in zijn ogen. 'En niet zo'n beetje ook' Grinnikte hij. Toen ze zei dat ze nog geen vriendje had kon hij het bijna niet geloven. Waren die jongens van tegenwoordig blind? Of hadden ze geen ballen meer. Dat kon natuurlijk ook. Hij vond het in ieder geval niet zo erg, dan zou hij zijn zusje niet hoeven te delen. Het was alsof ze zijn gedachten kon lezen. En eigenlijk had hij de indruk dat dat ook was. Ze hadden het wel vaker dat ze elkaar de woorden uit de mond haalde. Hij vond het wel apart. Bij het voorstel om te rennen grijnsde hij en keek toe naar hoe ze veranderde. Hijzelf deed nog geen enkele moeite. Hij wist dat ze van snelheid hield, en dat was de reden dat hij nu extra sloom deed. Gewoon om te plagen, net als vroeger. Toen hij de ongeduldige blik van haar zag schoot hij in de lach. 'Oke oke' Zei hij en aanrende en transformeerde. Hij hield een beetje in zodat hij geen voorsprong kreeg omdat ze nog op moest staan. Toen ze zij aan zij rende versnelde hij weer. Steeds sneller en sneller totdat ze op topsnelheid waren. Hij keek naar zijn zusje. 'Je bent wel sneller geworden he' Zei hij terwijl hij de omgeving ook in de gaten bleef houden. Op deze snelheid zat je zo met je neus tegen een boom..