Beware [Rachel]

Chagrijnig liep Elyaz de mensen voorbij. Ze liepen met een boog om hem heen, en dat was ze ook wel geraden. In een bui als deze wilde hij niet gestoord worden. En stoorde je hem wel eindigde je op straat met een grote plas bloed om je heen. De reden dat hij zo chagrijnig was, was een meisje. Ze wees hem gewoon af. Het had een deuk veroorzaakt in zijn eigendunk en dat deed pijn. Het raakte een gevoelige snaar. Het meisje had het echter niet na kunnen vertellen. Wanneer hij zijn zelfbeheersing verloor kon je maar beter jezelf van kant maken. Hij keek naar zijn shirt. Er zat nog een vlek op ook. Een rode vlek, uitlopend naar beneden. Het was niet zijn bloed, zoals bijna altijd. Ondertussen was hij al aardig ver buiten het mensen gebied. Woede speelde nog steeds in zijn lijf en de adrenaline stroomde nog door zijn aderen. Uiteindelijk kon hij niet meer verder lopen. Hij was bij het meer aangekomen. Twee kindjes zaten lief aan de rand te spelen, maar na een valse blik van hem rende ze vlug weg. Hij ging op de plek zitten waar de kindjes zaten. Fijn dat ze de plek vast hebben opgewarmd dacht hij en deed zijn petje goed. Hij staarde chagrijnig naar het water. Hij voelde de aanwezigheid van iets in zijn buurt. Zo te ruiken een wolf. Hij stelde zich wat groter op en wachtte af totdat degene die hier was die hem durfde te storen.

Een warme siddering streelde haar ruggegraat. Haar lichaam veranderde daarna in een snelle flits tot zijn wolvengedaante. Krachtig werd haar zwarte kop heen en weer geschud. Heerlijk. Het gevoel van vrijheid rustte op haar lijf. Ook een gevoel van eenzaamheid ergens. Rachel moest snel naar Sam gaan, dat wilde ze straks gaan doen. Eerst wilde ze gaan drinken, even tot rust komen. Alles tot zich laten verwerken. Het zou een paar kilometer rennen worden tot ze bij het meer was. Gelukkig was haar snelheid mee, haar lichaam was nu gigantisch. Veel groter dan het eerst was, voor haar gevoel. Het was een groot verschil natuurlijk. In haar menselijke lijf was Rachel ookal aardig lang, niet reuze lang zoals Paul of Sam maar toch gewoon lang. Haar poten strekte zich bij elke pas weer, de stijvigheid werd er makkelijk uitgerend. Bomen flitste voorbij terwijl de rest wazig leek te worden, behalve de route voor haar. Na enkele minuten was ze al bij het meer. Bedachtzaam liep ze richting het water terwijl haar houding licht agressief aantoonde. Ze had geen zin in gezelschap op dit moment. Haar zwarte lijf was opgepompt op het moment dat ze begon met drinken. Na enkele slokken merkte Rachel dat ze niet alleen was, er was een duidelijk hart te horen. Niet van een mens, maar een soort van soortgenoot ? Rachel draaide zich razend snel om en merkte een jongen op die zich groot opstelde. Haar tanden werden ontbloot, haar houding agressief terwijl er een luid gegrom hoorbaar werd vanuit haar borstkast. Oprotten gromde ze bijna hoorbaar en luid. Haar oren drukte zich plat tegen haar scheld aan terwijl haar staart dominant omhoog gesteld stond.

Zijn donkere ogen keken naast zich, naar het schepsel wat daar kwam te staan. Zo te zien had ze hem nog niet gelijk opgemerkt. Het was een wolf, een weerwolf. Vast weer zo'n pussy die mensen beschermt tegen die oh zo gevaarlijke vampieren. De meest nutteloze motivatie die hij ooit had gehoord. Waarom zou je die ondankbare wezens helpen? Ze moesten maar voor zichzelf opkomen. In een wereld als deze zouden alleen de sterkste overleven. En daar maakte hij deel van uit. Deel van de wezens die zo dachten. Zijn blik gleed over de agressieve houding. Aan de bouw van de wolf te zien was het een meisje. Toen hij naar haar ogen keek werd dat vermoedden bevestigt. Het gegrom toverde een grijns op zijn gezicht. Eindelijk weer eens een wolf die niet gelijk als een puppy aan kwam lopen. Terwijl hij opstond transformeerde hij naar zijn wolvengedaante. Zijn wilde dikke vacht bewoog mee met de wind. Zijn sterke poten hielden het goed getrainde lijf omhoog. Hij gromde terug. Zijn doordringende ogen waren diep in die van haar geboord. Ga nu, of vecht tot je dood. Seinde hij haar in terwijl hij klaar stond om aan te vallen. Zijn grote lijf werd nog eens groter gemaakt door zijn poten iets anders neer te zetten. Intimiderend bleef hij staan. Hij kon het bloed al bijna proeven. Oh wat wilde hij graag dat ze nu durfde te gaan vechten. Ze zou sterven onder zijn klauwen. Bezwijken aan zijn tanden. Maar wanneer dat gebeurde.. Was er geen weg meer terug voor haar.

Rachel stond nog steeds in de aanvallende houding. Vechten was ze onderhand wel gewend, je moest je pootje staan tussen van alles en nog wat. Mensen, tja die moesten beschermd worden zodat hun geheim veilig zou blijven. Rachel beschermde net als de andere mensen tegen vampieren, tegen kwade vampieren met slechte bedoelingen. Toen de jongen een grijns op zijn gezicht kreeg stond Rachel nog steeds in de zelfde houding vol zelfvertrouwen. Toen hij opstond en transformeerde naar zijn wolvengedaante bewoog ze niet. Alleen haar kop werd dominant de lucht ingeworpen. Luid gromde hij terug terwijl zijn doordringende ogen op de hare gericht waren. Zijn blik was overduidelijk, ga nu of vecht tot je dood. Rachel gromde luid, niemand zou haar verjagen. Forks was haar thuis, niemand zou haar eventjes weg sturen als een schoothondje. Niemand, behalve Paul. Intimiderend bleef hij staan terwijl zijn lichaam breed en groter werd door een andere houding aan te nemen. Rachel gromde luid, haar tanden werden nog meer ontbloot terwijl hij op haar afsprong nadat hij haar keuze door had. Rachel gromde luid, sprong net optijd weg maar voelde de tanden in haar lichaam snijden. Rachel draaide zich snel om, haar zwarte haren stonden recht overeind terwijl ze op hem afsprong en hem aanvloog bij zijn keel. Alleen was hij ook slim, hij greep haar bij haar schouderbladen terwijl Rachel haar waarde omhoog wilde houden door hem nog een paar raken happen tegeven, harder te bijten en haar poten om zijn nek te slaan.

Een grijze/bruine, grote en gespierde wolf met op sommige plaatsen wat donkerder grijs, liep razend door de bossen. Hij wist het gewoon! Hij wist dat zijn inprenting in gevaar liep. Nou ja, in gevaar was veel gezegd. Hij wist dat ze voor haar eigen kon zorgen. Maar hij kon niet accepteren dat iemand zijn inprenting, zijn alles, aanviel. Hij versnelde zijn tempo tot hij bij het meer aankwam. Hij zag hoe de mannelijke wolf Rachel aanviel. Rachel was de beeldmooie zwart wolvin. Paul was misschien iets groter dan die andere wolf. Paul agressie begon te werken. En dan kon je beter weg lopen, hij had geen zelfbeheersing en zou iedereen verscheuren die in zijn weg stond. Paul schoot de bosjes uit. Hij liep op de wolf af die zijn zwarte schoonheid vast had tussen zijn kaken, en gaf hem een kop stoot tegen zijn maag. Paul beet agressief naar de kaak van de wolf en zette toen een paar passen naar achteren. Zijn staart hoog, en heel zijn lichaamshouding was dominant. Zijn tanden waren ontbloot waarbij hij luid gromde. En waag je nu nog eens aan mijn vriendin te komen. Dan verscheur ik je. Paul keek in de ogen van de wolf. Niks angst had hij. Meestal als Paul vocht met andere weerwolven, maakte Sam hier een eind aan. Want Sam wist dat hij nooit stopte met vechten, tot zijn tegenstander dood lag op de grond. Paul zijn sterkste kant was: Een heel hoge pijngrens en een goede vechter . Hij kon tegen veel. Heel veel, en zou geen gevecht aan de kant gaan.

Heb toestemming gekregen van Rachel.

~Als het niet mag verwijder ik hem, maar kon het niet laten nu te posten! Aangezien Pris niet online is kan ik het niet vragen dus.... >.<

Een luide grom verklonk bij het meer, Bella was net weg en Jake was gebleven. Heel onverwachts haast toeval was Rachel hier ook, samen met nog iemand en zo te horen voegde Paul zich ook toe bij het tweetal. Het klonk niet best, de gedachtes van Rachel en Paul waren vaag, aangezien hij aan de andere kant was en dus niet dichtbij genoeg was. Jake twijfelde geen seconde, zijn zus en zijn vriend waren duidelijk in gevaar. Nouja, gevaar hij had het over Paul en die zou zich redden evenals zijn zus. Maar toch was hij er liever bij. Jake schoot overeind en schoot langs het meer, de grond was blubberig en smerig, modder spatte tegen zijn roest bruine vacht. De gedachtes werden luider, nadat hij naderde. In een ongelovelijke snelheid naderde hij steeds dichterbijer. Een paar keer gleed hij bijna uit, maar hij wist grip te houden met zijn spieren. Ondertussen begon het te regenen, zijn vacht was al binnen en paar seconden drijfnat. Jake zag dat een vreemde wolf zijn zus aanviel, en zag hoe Jared naderde. 'Wat is hier aan de hand?' Gromde, zijn aanwezigheid was gelijk duidelijk gemaakt bij de groep. Hij ontblootte zijn vlijmscherpe tanden, waarna hij kort naar Rachel en Jared keek. Zijn blik gleed automatisch naar de vreemdeling, al snel vlogen Rachel en de vreemdeling elkaar tegen de keel. Jake maakte hier snel een eind aan, hij duwde zichzelf in beweging. Met een ongelovelijk kracht beukte hij tegen de zijkant van de vreemde wolf aan 'Waren we niet duidelijk?' Jake gromde, waarna hij zijn tanden in de rug van de wolf boorde en hem tegen de boom aan smeet. 'Alles goed?' Hoogachtend keek hij kort naar zijn zus, hij wist dat ze waarschijnlijk zelf tegen hem vocht. Met het was een flinke reu, en ze zou hem gewoon weg niet aankunnen. Enkel iemand als Paul en hem. Niet dat hij zijn zus onderschatte, zeker niet. Jake vuurde zijn blik weer op de vreemdeling, zijn staart hoog in de lucht. Dit soort gedrag tollereerde hij zeker niet! Hij gromde, klaar voor een aanval die hij kon verwachten.

Een felle blik was op haar gericht. Ze moest niet denken dat ze het hier voor het zeggen had. Ongeduldig wachtte hij af, en toen ze het teken gaf dat ze koos voor vechten, was voor hem de maat vol. Vol agressie sprong hij met zijn bek open naar haar toe.Ze dook weg, maar door zijn hoofd net goed te draaien kon hij haar rug nog verwonden. Hij beet, hard, en voelde geen pijn door de adrenaline die door zijn aderen stroomde. Hij zou gaan winnen. Hij wist het gewoon! Niemand zou hem zomaar in kunnen maken. Toen hij opnieuw beet, voelde hij hoe hij werd weggebeukt. Grommend herstelde hij zich weer en bleef dominant staan. Hij bekeek de wolf die er zojuist bij was gekomen. En ja hoor, daar kwam de volgende alweer aan. 'Nounou, beter houdt je dat mormel in bedwang. Vreemde uitdagen is niet het slimste wat je kan doen als meisje' Gromde hij. Zijn blik fel, woedend, klaar om opnieuw aan te vallen. 'Zijn jullie nou echt zo zielig om met zn alle tegen een te beginnen? Of gaan jullie lekker terug die mensen helpen tegen "het kwaad"'. hij was benieuwt wat ze zouden gaan doen, hij had zo'n vermoedden dat ze met zn alle zouden beginnen. In dat geval zou hij er ook maar eens wat maten van hem bijhalen. Die miezerige wolven voor hem zou hij met de grond gelijk maken. Zijn blik was geriht op de roestbruine wolf. Kennelijk was hij de meest verstandige van de 3.

Rachel had enkele wonden opgelopen, haar rug lag open terwijl er ook andere plekken open lagen. Rachel was klaar voor een nieuwe aanval. Rachel had eigenlijk helemaal niet op de gedachtes gelet. Die van Jacob en Paul hoorde ze namelijk overduidelijk meestal maar nu ? Nee, alles was gericht op het gevecht met het wezen voor haar. Woedend stonden haar bruine ogen die goud leken optekleuren. Toen er geritselhoor was en er iets uit de bosjes schoot lette ze er niet op. Als ze afgeleid zou zijn, zou haar tegenstander haar alleen maar meer kunnen verwonden. Kort voelde ze een steek in haar rug, het bloed vloeide er glansrijk uit. Shit, dat was niet de bedoeling. Binnen een paar minuten zou het wel weer weg zijn maar toch, het kleurde donker op haar vacht terwijl iets een kopstoot tegen haar tegenstander gaf waardoor ze los kwam tussen zijn tanden. Haar schouder had hij toen vast gehad. Toen ze enkele passen achter haar redder zette ademde ze diep in. Haar lichaam zwol op van agressie die door haar lichaam stroomde. Haar zicht werd deels rood gekleurd doordat ze zichzelf moeilijk onder controle had. Paul! Hij had haar gered! Zijn lichaamshouding was dominant, aanvallend. Luid gromde hij terwijl zijn gedachtes goed hoorbaar waren. ‘En waag je nu nog eens aan mijn vriendin te komen. Dan verscheur ik je.’ Rachel deed een paar strompel passen naar voren terwijl ze haar neus kort tegen de flank van Paul drukte. Alleen door die korte aanraking voelde ze zichzelf al kalmeren. Waarschijnlijk had hij het woord vriendin gewoon bedoeld als in vriendschap of toch anders ? Kort begreep ze er even niks meer van terwijl haar blik op haar tegenstander was gericht. Toen er een nieuwe gedachte duidelijk hoorbaar was keek ze verbaasd op. De stem was duidelijk. ‘Wat is hier aan de hand?’ Het was Jacob! Jacob kwam ook tussen Rachel en haar tegenstander. ‘Waren we niet duidelijk?’ Jake gromde waarna zijn tanden in de rug van de wolf boorde en deze tegen een boom gesmeten werd. ‘Alles goed?’ Rachel keek hem aan en knikte. ’Ofcourse, het is wel is slechter gegaan. Laten we het daar maar ophouden.’ Rachel luisterde aandachtig terwijl de andere begon te spreken. ‘Nounou, beter houdt je dat mormel in bedwang. Vreemde uitdagen is niet het slimste wat je kan doen als meisje’ Grommend klonk het, zijn blik was fel en woedend. ‘Zijn jullie nou echt zo zielig om met z’n alle tegen een te beginnen? Of gaan jullie lekker terug die mensen helpen tegen ‘het kwaad’ Rachel maakte zichzelf groot, deed enkele passen naar voren terwijl haar blik bozer was dan ooit. Mormel?! Hoe durfde hij! Een rode waas kwam in haar zicht terwijl haar oren in haar nek lagen, haar staart stond dominant omhoog, haar lichaam pompte zich nog meer op waardoor ze nog groter was. Misschien even groot als Paul ? Maar iniedegeval even groot als haar tegenstander. Haar ogen straalde pure woede uit, het maakte haar niks uit dat ze gewond was, dat ze bloedde, dat ze pijn had. Door de adrenaline voelde ze geheel niks meer. Haar woede nam de overhand terwijl ze naast Paul ging staan, haar tanden ontbloot werden terwijl er een hoop gegrom hoorbaar. Luid woedend gegrom. ’Mormel? Heb je jezelf nog niet gezien in de spiegel! Lelijk,vies,stinkend mormel! Rotbeest! Rot lekker op, ga de vampiers dan lekker behandelen als je koning. Schoothond van de bloedzuigers ben je zeker!’ Rachel schudde krachtig haar kop terwijl er nog een keer een luid grommend geluid hoorbaar was vanuit haar borstkast. Toen zijn blik gericht was op Jacob deed Rachel enkele passen in zijn richting. Niemand kwam aan hem, voordat ze haar aan de kant gebeukt zouden hebben. ’Ik geef je drie tellen om te verdwijnen! 1... 2...’ Haar poten werden iets uit elkaar gezet waardoor ze een betere aanvalspositie had. Maar net op het moment dat ze wilde aanvallen hield iemand haar tegen. Het maakte niet uit wie van beide maar alleen de aanraking van diegene zorgde ervoor dat haar lichaam iets ontspande, dat ze rustiger werd op een of andere manier. Voor kort, niet heel lang want Rachel was weer klaar voor de aanval. Rachel gaf niet zomaar op, zeker niet als iemand haar had uitgescholden voor mormel. Van Jake pikte ze het, van Paul pikte ze het maar van een vreemde ? Nee zeker niet!

-Yeay, ik ben JARIG xD Ik ga nu wel echt slapen, het is al Zeven over 1 -

Net toen Paul terug wou aanvallen sprong een roestbruine wolf uit de bosjes en smeet hun tegenstander tegen een boom op. Toen hij iets op zijn flank voelde, kreeg hij een warm gevoel van binnen. Hij keek om en zag Rachel daar staan hij gaf haar een lik. Toen hij de woorden van hun tegenstander hoorde gromde hij luid. Hij maakte zich groot en zag dat Rachel ook naast hem ging staan.”Amaai, wat een gentleman.” Dacht Paul. Hij keek woedent naar de reu en hij stapte naar voren. Zijn nekharen stonden overeind. "Dat zeg je geen 2 keer, Reu." Hij keek naar Achteren en knikte naar Jacob en Rachel. Nu keek hij weer woest naar de reu en hoorde zijn volgende woorden. "Nee, het zal geen 3 tegen 1 gevecht zijn. Het zal een 1 tegen 1 gevecht worden. En ik zal het tegen jou opnemen. Vergeet niet ik ben het gewoon om tegen types zoals jou te vechten. Jij hebt het tegen de verkeerde persoon, prutser. " Prutser spuugde hij er gewoon uit.Hij ging voor de reu staan en nam een aanvalshouding aan. Maar keek goed naar de reu zijn houding. Je kon er uithalen wat hij van plan was. Paul zijn hoofd stak dominant naar boven, zijn oren lagen in zijn nek en scherpe snijtanden werden zichtbaar. Het maakte hem niet uit hoe sterk die prutser was, hij zou sowieso winnen. Degene die Paul kenden, namen het niet graag op tegen hem, degene die Paul niet kende reageerde zo als deze prutser.

Flut sorry

Zijn nog altijd woedende en felle ogen waren vooral op haar gericht. Zij was immers degene die voor dit alles had gezorgd. Ze had geluk dat ze waren gekomen. Ze zou gesneuveld zijn, hier, langs het meer. Haar laatste hartslag zou luiden. Toen hij het woord mormel had gezegd, zag hij haar boos worden. Dat was precies wat hij wilde. Ze mocht er nog wel wat meer onder lijden. Doordat ze zo boos werd, zou haar bloed sneller stromen, en zou ze meer bloed verliezen. Dat was dus een grotere kans dat ze er langer dan vandaag last van zou gaan hebben. Hij keek naar haar vriendje die ook weer een paar stappen naar voren zetten en gromde. Erg onder de indruk van het gedrag was hij niet. Hij had met honderden pistolen op zich gericht nog zijn tegenstander vermoord. Zelfs Sicilia, het meisje dat veel indruk op hem had gemaakt, was nog angstaanjagender. Ze had zijn respect voor haar weten te winnen. Door hem op de goede manier te behandelen. Maar die mormels hier voor hem zouden nooit zijn respect krijgen. Oké, misschien als groot stoer vriendje het daadwerkelijk zou winnen. Maar die kans was te klein om zichzelf zorgen over te maken. Nooit zou hij een 1 op 1 gevecht gaan verliezen. Echt gewoon nooit. Ondertussen stond de wolf voor hem alweer in aanvalshouding. Bij het woord prutser dat hij naar hem had uitgesproken had hij zijn lach in moeten houden. Hoe kwam hij op zo'n woord? Dacht hij in zichzelf. Maar gelachen had hij niet, het zou hem uit zijn concentratie halen. Zijn blik werd in de zijne geboord. Zijn grote gespierde lijf werd gefocust op wat hij van plan was. Aangezien hij eigenlijk wel zeker wist dat die andere wolf niet als eerste ging aanvallen deed hij dat maar. Hij maakte een schijnbeweging naar de verkeerde kant waarna hij de andere kant opsprong. De kant waar de wolf waarschijnlijk heen was gesprongen door de schijnbeweging. Uiteindelijk had hij hem tussen zijn tanden. En liet niet los als een pitbull in een arm. Zijn poten sloegen tegen de poten van hem, harde klappen. Hij zou moeilijk kunnen vechten met poten die misschien zelfs gebroken waren.

Zoals hij al had gedacht begon de reu als 1ste. De reu maakte een Schijnbeweging. Dacht hij nou echt werkelijk dat hij daarin trapte. Die truc was al zo oud. Op zen gemak ontweek hij de aanval van de wolf. Hij moest zijn lach in houden. Typisch beginners. Hij voelde de reu zijn tanden in zijn nekvel schuren. Paul Voelde een klap tegen zijn poot, terwijl hij bijna inzakte. Paul draaide met een volle snelheid zijn nek en beet in wat hij kon bijten. Hij beet in de kaak van de wolf, en beet echt door tot hij loste. Hij draaide zich om en beet vervolgens in zijn nek. Maar in een mum van tijd stond hij schouder tegen schouder met de wolf hij, beet weer maar dan tussen zijn oren. Hij trok zijn kop omhoog en drukte zijn poot krachtig op de rug van de wolf. Des te harder hij tegen pruttelde des te harder beet hij. Dit was een nieuw trucje van hem, en hij wist gewoon weg dat dat trucje niet bekend was. Hij deelde zijn gedachten met de wolf. "Je had me onderschat hea." Toch voelde hij nu wel de pijn in zijn nek, en zijn nek werd donker van het bloed, maar toch liet hij niet los. Hij had nog veel van die trucjes. Sam had al de trucjes aan hem geleerd, aleja, de meeste. Maar dit trucje was zijn truckje. En als hij wou kon hij de wolf naar achteren trekken zodat hij van allende op zijn rug viel, maar dat was té gemakkelijk. Hij wou vechten, dan kreeg hij een gevecht. En hij zou hem niet ontzien. Nog steeds had hij niet los gelaten. De wolf kon onmogelijk bijten. Stampen ging ook niet zo goed, er was 1 mogelijkheid te ontsnappen, maar die was moeilijk uit te voeren. Aah hij dacht dat Paul zwak was. Paul was graag iemand die respect afdwong bij andere, niet in zijn roedel.

Nog steeds waren de woedende ogen van de reu op haar gericht. Vooral toen Paul ingreep werd ze bang. ‘amaai, wat een gentleman.’ Waren de eerste gedachtes van Paul terwijl hij woedend naar de reu keek waarna hij naar voren stapte. Nee! Nee! Nee! Dit was allemaal haar schuld! ‘Dat zeg je 2 keer, Reu!’ Waarna Paul naar achtere keek en knikte. Rachel keek hem aan met een blik van, Nee! Dit is allemaal mijn schuld. ‘Nee, het zal geen 3 tegen 1 gevecht zijn. Het zal een 1 tegen 1 gevecht worden. En ik zal het tegen jou opnemen. Vergeet niet ik ben het gewoon om tegen types zoals jou te vechten. Jij hebt het tegen de verkeerde persoon, prutser.’ Toen ze elkaar aanvlogen verstijfde Rachel van angst. Straks gebeurde er iets, raakte Paul ernstig gewond door haar! Vooral toen ze elkaar in de hare vlogen werd Rachel alleen maar banger en drukte ze haar woede opzij waardoor haar lichaam iets in elkaar zakte door de pijn die voelbaar was doordat de adreline uit haar lijf verdween. Rachel deed een pas naar Jake toe en drukte haar neus tegen zijn vacht aan. Ze kon het niet aan zien, om paul. Haar Paul zo te zien vechten. Bloed was zichtbaar op zijn nek. ’Dit is allemaal mijn schuld...’ Angstig en vol van schuldgevoel klonk haar gedachte terwijl deze alleen maar hoorbaar was voor Jake en Paul.

Hij haatte dit, vechten. Jake deed het alleen als het nodig was, en dit was totaal zinloos als het aan hem lag. Maar hij had alles over zijn vrienden en familie. Deze vreemde wolf begon aardig aan zijn zenuwen te knagen, gelukkig voor hem had hij ijzeren zenuwen. Paul en de vreemdeling begonnen te bekvechten met elkaar, iets wat hij met alle liefde aan Paul overliet. Iets waar zijn vriend erg goed in was, evenals vechten. Jake was meer iemand die het wel bekeek en zou toeslaan als het nodig was. Als het eenmaal zover was dat hij zou moeten vechten, dan deed hij het goed. Hij had een hoge pijngrens, een goeie conditie en een goede uithoudingsvermogen. Allemaal dingen wat je nodig had om goed te kunnen vechten, maar toch was het anders om tegen een wolf te vechten. Hij nam het meestal op tegen vampiers, wat hij wel graag deed. Jake gromde, waarbij hij tanden ontbloot werden. Paul en de vreemdeling vlogen elkaar om de keel, dit was niet de bedoeling. Niet nu Rachel er bij was, en zei moest zien hoe haar imprent werd verscheurd. Hij vertrouwde Paul en wist wel dat hij het zou redden, maar toch deed hij dit liever. Hopelijk maakte hij Rachel hier blij mee. 'PAUL GENOEG!' Bulderde zijn stem, hij hoorde Rachel zeggen dat dit haar schuld was. En voelde dat ze haar neus in zijn vacht verstopte. Jake spande zijn spieren en maakte zich massief, hij sprong tussen beide wolven en nam het gevecht over. 'Rachel heeft je nodig!' Hij greep de wolf bij zijn nek en drukte hem tegen de grond, 'Dit is zinloos, kappen nu!' Jake beet niet door, 'We willen je niet vermoorden, iets wat wij met zijn drieen makkelijk kunnen doen!' Jake klonk vrij rustig 'Dus we vertrekken beide!' Paul was bij Rachel gaan staan, Jake liet de wolf los. Langzaam liep hij achteruit, als de wolf hem nu zou aanvallen was hij er klaar mee. Hij had hem genoeg kansen gegeven, en als de wolf ze niet accepteerde. Zou Jake hem vloeren, of de wolf hem. Maar alles beter dan dat de wolf Paul of Rachel zou doden. Dan maar hem, Jake was niet bang om dood te gaan. En hij zou zijn leven op offeren voor zijn geliefde mensen die hem dierbaar waren.

De woede gierde door zijn lichaam tijdens het gevecht. Hij kende veel trucjes en voerde er ook heel wat uit. Maar zijn tegenstander kende er ook wat van. Hij streed door, niemand zou hem zomaar neer krijgen. De agressiviteit zat voor een deel ook in zijn bloed. Zijn ouders waren hetzelfde. Lang had hij het moeten pikken dat zijn vader hem onderdanig liet buigen voor hem. Hij was simpelweg te jong om het te kunnen winnen. Hij bleef proberen en trainde ondertussen met zijn vrienden. Hij was een verzameling van de technieken van zijn vrienden. Samengebundeld, verenigt. Door de agressie, de diepe haat, de technieken en nog enkele andere factoren kon hij gewoon niet meer stoppen. Hij ging door met vechten tegen de wolf. Pijn deed het uiteindelijk wel, de tanden, de diepe wonden. Hij probeerde los te komen toen de wolf hem vest had. Hij sloot zijn ogen, bond alle krachten bij elkaar en liet gewoon een soort bom ontploffen van agressie en kracht. Hij kwam uit de greep maar zijn poot schrijnde, het stak diep door zijn botten. Maar van ophouden wist hij niet. Hij vloog hem gelijk weer aan. Respect kon de wolf vergeten. Al was het wel een waardige tegenstander. Hij was goed getraind, dat was duidelijk te merken. Toen de andere wolf tussen hen insprong wilde hij eigenlijk gewoon doorgaan. Hij voelde de tanden in zijn nek maar het was niet door zijn huid heen. Hij twijfelde. Ergens had hij wel een sprankeltje respect voor hem. Hij was niet zo'n wolf die zich gelijk met alles bemoeide, gelijk ging vechten. Zelfs nu beet hij nog niet door. Maar aan de andere kant zou hij het gevecht wel kunnen afmaken als hij die andere wolf die schijnbaar Paul heette nog aan zou vallen. Tot de dood. Maar aan de andere kant zat er het risico in dat hijzelf er dan ook aanging. Dat ze gelijktijdig stierven aan hun verwondingen. Hij was niet bang om dood te gaan, maar wat had het voor zin om te vechten voor je status als die verdween als je dood was. Hij luisterde naar de woorden. Toen hij losgelaten kwam hij gelijk weer overeind. Op de grond was je een zwakke schakel. Uiteindelijk keek hij zonder iets te zeggen Paul nog eens aan. Daarna de bruine wolf. De zwarte achtte hij nog geen blik meer waardig. Hij verdween in de bossen. Weg bij dat ongedierte.