Party Time! [Paul]

Port Angeles. Rachel greens bij de gedachte alleen al. Het was al redelijk laat in de avond. Vele jongeren liepen buiten, richting de discotheken en al die dingen. Een korte gedachte schoot door haar hoofd heen. Vroeger was Rachel hier wel is stomdronken vandaan gekomen en op haar dooie gemakje een aantal kilometers strompelend,vallend en lachend naar huis gegaan. Geweldig die tijden! Vroeger rookte ze ook afentoe, soms ookwel is blowende ze met haar vrienden.. Zou het nog steeds ‘effect’ hebben nu ze een weerwolf was ? Alles werd sneller verbrand door haar lichaam op een of andere manier. Rachel liep gezellig naast Paul terwijl Rachel hem op sleeptouw genomen had hierheen. Plagend keek ze hem aan. ’Kom op, we gaan ons gewoon vermaken. We laten de mensen gewoon met rust.’ Haar nadruk lag vooral op het woord mensen. Rachel zag er vrij normaal uit, voor haar gevoel. Aan haar voeten droeg ze dood gewone zwart poema’s met hier en daar roze lijntjes en roze veters. Daar boven droeg ze voor de verandering is een lange skinny jeans die licht blauw gekleurd was. Haar shirt was zwart terwijl deze korte mouwen had en net haar bovenbenen raakte. Haar zwarte haren hingen er losjes maar verzorgd bij terwijl ze zoals gewoonlijk een klein beetje make-up op had. Niet zoals sommige snollen heel veel, die liepen er echt bij als mode poppen.. Rachel keek naar Paul terwijl ze voor hem ging staan en op haar tenen moest staan om hem een kus te geven. Damn, hij was een behoorlijk stukje groter als Rachel zo voor hem stond. Daarna liepen ze de discotheek in waar Rachel’s lievelings nummer gedraaid werd. LMFAO – Every day i’m shuffeling. Rachel keek Paul meteen uitdagend aan. Vroeger konden ze ookal shuffelen. - https://www.youtube.com/watch?v=Az0ejFkMEMA – Rachel pakte Paul meteen bij zijn hand terwijl ze hem de dansvloer optrok met een lachend gezicht. ’Kom op Paul. Vroeger kon je behoorlijk goed Shuffelen maar ik was beter.’ Lachend sprak ze terwijl Rachel begon te shuffelen. Of ze beter was dan haar grote liefde ? Nee, dat wist ze om eerlijk te zijn niet echt. Paul was gewoon harstikke lief voor haar, en ze was harstikke blij dat hij mee was gegaan natuurlijk! Ze waren er wel aan toe na al het wachtlopen van de afgelopen tijd dat Rachel het Sam gesmeekt had voor een daggie vrij. Gelukkig begreep Sam het wel en was Jared het slachttoffer geweest dat extra moest wachtlopen. Rachel wilde het volgende keer overnemen van hem zodat Jared iets met Kim kon doen natuurlijk. Rachel stopte met shuffelen waarna ze weer naar Paul liep en haar armen plagend om zijn nek legde.

&& Die lieveeeee Paul.

Paul liep naast Rachel en had zijn hand om haar -achterkant van haar- middel geslagen, zijn andere hand zat in zijn broekzak. Ze gingen naar een discotheek. Paul had hier veel goede herinderingen, maar ook veel slechte. Hij kwam hier vroeger af en toe met zijn vrienden naartoe, toen hij nog geen weerwolf was, en hij was af en toe Rachel tegen gekomen. En zo werden hun vrienden groep groter. Paul was niet echt zat geweest, misschien een beetje aangeschoten, maar niet echt zat. Hij wist nog dat Rachel zodanig zat was dat hij met haar mee naar huis was gegaan om op haar te letten, zodat er niks zou gebeuren. Hij was er kwaad om geweest, omdat hij zoveel met haar in had gezeten. Hun Ruzie duurde niet langer dan 3 dagen.Vroeger rookte hij wel wat sigaretten, zeker op feestjes. Meestal L&M. Maar nu rookte hij niet meer. Soms eens 1 x per zoveel maanden. Maar niet dat hij terug verslaaft werd. En trouwens, het kon nu toch geen kwaad meer, zijn lichaam brak het na zoveel minuten weer af. Dus ziek zou hij er niet van worden, kanker was ook niet mogelijk bij hem. Paul ging de laatste tijd niet graag meer naar discotheeks waar al die mensen waren. Sommige dachten dat hij geen mensen haatte, maar dat hij mensenschuw was. En eigenlijk was hij ook wat mensenschuw. ’Kom op, we gaan ons gewoon vermaken. We laten de mensen gewoon met rust.’ Klonk haar stem plagend. Hij keek haar aan met zo'n blik: Allee dan. Hij had een gewone jeansbroek aan van Jack & Jones en een zwart T-shirt met een speciale aftekening, waardoor de helft van zijn Tattoo zichtbaar was. Hij had Puma sneakers aan. Zijn haar lag zoals het altijd lag. Hij had ook een ketting aan, wat hij normaal nooit aan had. Ze schoven aan om te betalen. Rachel ging voor hem staan en moest op haar tenen staan om hem een kus te geven. Om haar te plagen maakte hij zich groter, zodat ze hem geen kus kon geven. Toen ze het opgaf maakte hij zich weer klein en gaf haar zelf een teder kusje op haar mond. Hij keek nu Serieus, en had bijna dezelfde blik dan Sam. Het verschil tussen Sam en Paul was. Dat Paul af en toe nog eens kon lachen, en af en toe eens wat streken uitstak, terwijl sam meer een serieus type was. Paul was de Beta van de roedel, zo noemde Sam hem toch eens af en toe. Soms leek het dat Paul en Sam broeders waren, omdat ze meestal bij elkaar waren. Maar dat was zo nu 1 x niet. Ook Jared leek voor hem een Broeder. Samen met hem haalde ze kattenkwaad uit. Uiteindelijk waren ze aan de Kassa gekomen en moesten ze betalen. Hij betaalde Rachel haar ticket ook en kregen een bandje. Hij ging samen met haar naar binnen. Hij had haar hand vast terwijl ze naar voren stapte. Het liedje Every day i'm Shuffeling was net begonnen. Zoals hij had gedacht wou Rachel daarop dansen. ’Kom op Paul. Vroeger kon je behoorlijk goed Shuffelen maar ik was beter.’ Zei ze lachend. En hij keek haar vragend aan. "Weet je niet hoelang dat geleden is? Denk je nu serieus dat ik dat nog kan." Natuurlijk nam Rachel hem mee op de dansvloer. Naja, ze moesten nu maar gewoon plezier maken. Niets aantrekken van de rest. Hij deed gewoon mee, eerst wat stijf omdat hij de pasjes niet echt meer kende, maar dat beterde met de moment. Toen het liedje gedaan was was er een rustig liedje. https://www.youtube.com/watch?v=q4-8WE6YizE. Rachel had haar armen rond de nek van Paul gelegt. En Paul nam haar achterkant vast en keek haar liefdevol aan. Hij draaide haar binnen. Ze betekende alles voor hem
."I remember we were driving driving in your car.
The speed so fast I felt like I was drunk
City lights lay out before us
And your arm felt nice wrapped 'round my shoulder
And I had a feeling that I belonged
And I had a feeling I could be someone,
be someone, be someone.."Zong hij rustig mee. Zijn stem klonk mooi, en een beetje hees wat het afmaakte. Op dit liedje hadden ze vroeger voor de 1ste keer samen gedanst. Het was een mooi liedje, vond hij zelf. Het bracht zoveel herinderen naar boven.Toen het liedje gedaan was, nam hij zijn portomonee boven. "Schat, wat moet je hebben voor te drinken?" Fluisterde ze in haar oor, zodat ze hem goed verstond. Hij wachte rustig af, voor wat ze zou nemen. Hij zelf zou gewoon een pintje pakken. Waarom ook niet? Roken zou hij nu niet doen, omdat het zot was een pakje Sigaretten te kopen voor 1 avond. Hij gaf haar nog een kus. En wachte nog steeds af.

Rachel kon het zich nog goed voor haar gedachte halen dat ze helemaal dronken was. De weg naar huis had ze niet eens meer geweten.. Haar groepje was toen het groepje van Paul tegen gekomen en Paul had haar naar huis gebracht en de hele nacht bij haar gebleven. Kwaad was hij op haar geweest en de ruzie had niet langer dan drie dagen geduurd. Rachel voelde zich toen heel erg rot, ze wilde geen ruzie met hem. Vooral niet met hem. Zoals gewoonlijk zag hij er adembenemend uit, gewoon super! Toen ze hem een kus wilde geven deed hij gemeen, hij maakte zich nog groter waardoor Rachel er helemaal niet meer bij kon.. Uiteindelijk gaf Paul haar toch een kusje. Paul keek haar vragend aan terwijl hij sprak. ‘Weet je niet hoelang dat geleden is? Denk je nu serieus dat ik dat nog kan.’ Rachel kreeg een grimas op haar gezicht terwijl ze begon te shuffelen. ’Haha, heel lang geleden..’ Rachel hield haar blik de hele tijd plagend op Paul gericht. Eerst begon hij wat stijfjes maar daarna werd het steeds beter, steeds soepeler en steeds sneller. ’Zie je wel dat je het niet verleerd bent! Misschien ben je wel beter dan mij op dit moment.’ Lachend keek ze hem aan terwijl ze haar handen om zijn nek sloeg. Zijn handen werden om haar onderug heen geslagen terwijl er een bekend nummer opgedraaid werd. Het nummer waarbij ze voor het eerst samen hadden gedanst. Rachel legde haar hoofd tegen zijn gespierde borstkast aan. Het was fijn om zo samen met hem te zijn, het maakte haar geheel gedachteloos. De gedachtes die er waren, die gingen over Paul. ‘I remember we were driving driving in your car’ Rachel glimlachte terwijl ze ook mee zong. ’The speed so fast I felt like I was drunk. City light’s lay out before us. And your arm felt nice wrapped round my shoulder. And I had a feeling that I belonged. And I had a felling I could be someone, be someone, be someone.’ Rachel greens terwijl ze inademde.Paul zijn stem was mooier, Paul had talent om te kunnen zingen, vond Rachel tenminste. ‘Schat, wat moet je hebben voor te drinken?’ Fluisterde Paul in haar oor terwijl Rachel rustig nadacht. ’Mag ik een bacardi cola ?’ Lief keek ze hem aan. ’Ik ga me vandaag niet dronken zuipen, is dat trouwens nog mogelijk? En ik ga ook niet roken dus er is niks om je zorgen om te maken denk ik..’ Paul kwam even later terug met de drankjes toen er alweer een sloom nummer opgezet was, maar wel een extreem mooi nummer. - https://www.youtube.com/watch?v=_Gcrx2Ab0FM – Rachel nam een slok van haar drinken en voelde het kort branden in haar keel. ’You’re not alone.
Together we stand. I’ll be by your side, you know I’ll take your hand.
When it gets cold And it feels like the end.
There’s no place to go.
You know I won’t give in.
No I won’t give in.’ Rachel ging weer op haar tenen staan terwijl ze hem nog een kus gaf. ’Keep holding on.’ ging het liedje weer verder terwijl Rachel geen zin meer had om mee te zingen. Het was niet haar beste ding om te doen. ’I wish you were here, before it’s too late, this could all disappear. Before the doors close And it comes to an end. With you by my side I will fight and defend. I’ll fight and defend.’ Het waren allemaal ontzettend mooie stukjes gewoon. ’Het blijft een mooi nummer, het doet me denken aan de vrijheid die ik heb als ik verander. Als ik aan jouw denk.’ Rachel plaatste haar hoofd weer tegen zijn borstkast aan terwijl ze inademde.

'Zie je wel dat je het niet verleerd bent! Misschien ben je wel beter dan mij op dit moment.’ Paul grijnsde. "Dat is gelogen." Zei hij spottend. Opeens voelde hij een duw tegen zijn schouder. Hij keek naar achteren en het was een gast die hem had geduwt. Paul draaide met zijn ogen, mensen hea. Zo arogant van tijd. Hij moest zijn eigen nu gewoon rustig houden. Wat moeilijk was. Hij had helemaal geen zelfbeheersing en kon voor het minste uit zijn vel schieten. Daarom ging hij niet graag naar Discotheek's. Paul kreeg meestal problemen met andere jongen. Omdat Paul zich simpelweg niet liet doen, en snel wou laten zien wie hier degelijk de baas was. Vroeger verloor hij ook af en toe, eigenlijk veel. Maar nu, was hij juist degene die altijd won. Zijn vechttechtnieken waren sterk verbetert, en niet alleen in zijn wolvenvorm. Paul probeerde zijn gedachten weer naar Rachel te gaan. En samen zongen ze rustig mee. Haar stem was zo mooi, ze kon prachtig zingen. In haar stem kon je weg zinken, ze was een pracht meisje, het was zijn meisje. En hij was zo gelukkig dat hij met een soortgenoot was ingeprent. Maar eigenlijk, nu dat hij erbij na dacht. Dit was allemaal zo voorspelbaar; Toen het liedje gedaan was had hij gevraagt voor wat ze moest drinken. "Mag ik een bacardi cola?" Vroeg ze lief. "Ik ga me vandaag niet dronken zuipen, is da trouwens nog mogelijk." Paul hief zijn schouders op. "Dat ik het niet weet. Ik denk als je echt blijft door zuipen dat dat dan mogelijk is, maar ik denk dat dat zeer slecht is voor je lichaam." Zei hij rustig. Hij gaf haar een kus op haar voorhoofd en ging de drankjes halen. Net toen hij zich terug wou omdraaien botste dezelfde jongen tegen hem aan, het bekertje was al half leeg door die stoot. Gelukkig was er niks op hem gemorst. Paul zette de drankjes even opzij en duwde de jongen naar achteren. "Wat is je probleem, gast?" De gast grijnsde vals.Paul draaide met zijn ogen. "Maak dat je uit men buurt bent." Raar genoeg ging de gast weg. Paul bestelde nieuwe drankjes en gaf 1 aan Rachel. Paul keek nog even rond zich dat die gast hem niet was gevolgt. Deed hij dat wel, dan had hij hem nog wel. Paul richte zijn gedachten weer naar Rachel. Rachel leunde met haar hoofd tegen zijn lichaam aan. En slowde toen samen. Paul veegde een bruine lok van haar gezicht en kuste haar. Toen ze iets zei grijnsde hij. "Jij zult altijd de mijne zijn, niemand die daar iets aan kan veranderen. " Zei hij zacht.

Een Paar uur later.
Het was ondertussen al 5 uur 's morgends en Paul en Rachel stapte naar buiten. Ze waren langer gebleven dan dat ze zelf wouden. Het was een geweldige avond geweest. Ze stapte rustig naar een bos zodat ze konden veranderen en naar huis konden gaan. 'Blijf je bij mij slapen? Ja toch hea? ' Vroeg hij op een normale manier. Maar zijn blik was bijna Smekend. Hij evalueerde in een wolf wanneer hij zeker was dat niemand het had gezien. En begon te rennen.

Sorry als er fouten in staan. Zie een beetje wazig

Paul hief zijn schouders op toen Rachel iets had gevraagd. ‘Dat ik het niet weet. Ik denk als je echt blijft door zuipen dat dat dan mogelijk is, maar ik denk dat dat zeer slecht is voor je lichaam.’ Rustig sprak hij terwijl hij haar een kusje op haar voorhoofd gaf. Even later stond Paul al weer naast haar en gaf Rachel haar drankje terwijl ze er een slokje van nam. Toen Paul een bruine haarlok uit haar gezicht haalde, kuste hij haar. Paul zijn lippen maakte haar geestelijk helemaal gek. Zijn woorden maakte haar op dit moment nog gekker. ‘Jij zult altijd de mijne zijn, niemand die daar iets aan kan veranderen.’ Rachel greens terwijl ze iets op haar tenen stond en hem een kus gaf. De uren vlogen voorbij terwijl Rachel na een aantal drankjes nog steeds niet dronken was, het was heel erg raar en wennen eigenlijk. Ergens had het ook z’n voordelen dat je alles gewoon nog wist. ’En jij altijd de mijne! Er zal heel wat moeten gebeuren voordat ze ons uit elkaar zouden krijgen.’ Een paar uren later was het al onder tussen vijf uur in de ochtend. Rustig stapte Paul en Rachel naar buiten terwijl het al ochtend begon te worden. Rachel leunde met haar hoofd tegen de schouder van Paul aan die heerlijk warm voelde tegen haar gezicht. Rustig liepen ze richting het bos, zodat ze konden veranderen . ‘Blijf je bij mij slapen? Ja toch hea?’ Vroeg hij op een normale manier terwijl zijn blik bijna smekend stond. Rachel gaf hem nog snel een kus terwijl ze inademde. ’Nou... Eigenlijk, was ik dat al van plan voordat je het gevraagd had..’ Lichtelijk verlegen klonk haar stem terwijl ze veranderde naar haar wolvelijkelichaam begon ze meteen te rennen. ’Het is echt heerlijk, dit gevoel van vrijheid tijdens het rennen.’ Sneller begon ze te rennen terwijler enkele stijfheid uit haar lichaam werd gerend door haar lange passen. Toen haar neus een walgelijke geur opving, hief ze haar neus op. ’Gadver, die geur is echt walgelijk.. Een bloedzuiger zeker..’ Ze bevonden zich al ongeveer bijna bij Paul zijn huis.. ’Nog zin in een goede daad voor vanavond ?’ Rachel liet een zacht grommend geluid horen terwijl haar kop laag gebracht werd om de geur beter te kunnen ruiken ookal stonk het nog zo erg.

’Nou... Eigenlijk, was ik dat al van plan voordat je het gevraagd had..’ Zei ze wat verlegen. Paul keek haar aan in haar ogen, die zo zuiver leken te zijn.En glimlachte toen. "Ooh, je bent schattig als je verlegen bent." Zei hij.Eigenlijk een beetje express zodat ze nog verlegender werd. Rachel veranderde in haar wolvengedaante en Paul keek nog eens om en toen hij zeker wist dat niemand hem zag evalueerde hij naar zijn wolven gedaant. Shit, hij had zijn kleren niet uitgedaan !! Hij draaide met zijn ogen. Daar ging 100 euro. Vloekend tegen zijn eigen volgde hij Rachel in een draf pasje. Uiteindelijk versnelde ze hun passen. Paul begon te grommen toen hij Vampieren rook. Rachel had het ookal opgemerkt. Ze roken naar de doodsgeur, en dat vond hij echt smerig. Hij knikte naar Rachel en volgde de vampierenspoor. Hij wist dat ze dichtbij waren. Hij rook er meer dan 1 dit kon nog gezellig worden. Een 2 tal vampieren kwamen te voorschijn. Paul gromde luid, die vampieren waren hier gewoon om ambras te zoeken. De gast liep naar Paul toe en winde zijn handen om zijn buik waar zijn ribben zaten. Hij wist wat hij wou doen, nee zijn ribben verbrijzelen zou hij deze keer niet doen. Paul draaide zijn nek om en beet naar de vampier zijn schouderblad. Hij smeet -net voor de vampier zijn ribben wou verbrijzelen- de vampier tegen boom op. Hij knikte naar Rachel. Nu zou hij Rachel gaan helpen. Paul liep op de vampier af waar Rachel mee bezig was. Net toen hij sprong, draaide de vampier zich om. En duwde hem hard weg, waardoor hij met zijn rug tegen een boom knalde. Even was een jank hoorbaar, maar hij stond weer op. De andere vampier stond ook weer op. Damn hij had zijn hoofd ervan moeten afbijten. De vampier liep naar Paul, en met een simpele beweging kon hij de Vampier ontwijken, en door die fout -Van de Vampier- kon hij hem weer tegen de grond duwen en beet zijn hoofd ervan af. Opeens voelde hij een klap waardoor hij met zijn hoofd tegen een boom knalde. Het werd zwart voor zijn ogen. Hij had zijn gedachten er niet bijgehouden, en dat kon zijn einde worden. Doordat hij bewusteloos was veranderde hij terug naar zijn mensenvorm.
Sorry had zin in een drama xp

‘Ooh, je bent schattig als je verlegen bent.’ Door die woorden werd ze enkele secondes nog roder voordat ze in haar wolvenlijf veranderd was. Paul was tegen zichzelf aan het vloeken omdat hij zijn kleren was vergeten uit tedoen en hij dus uit zijn kleren scheurde. Rachel rende op een rustig tempo naast hem en duwde haar hoofd tegen zijn flank aan terwijl ze harder gingen. Toen de vampieren op hun afkwamen was het duidelijk, ze waren uit op een gevecht. Rachel stopte naast Paul terwijl ze zichzelf groter maakte. De grootste liep op Paul af terwijl Rachel de ander voor haar rekening nam. Toen de vampier zijn armen om haar heen wilde slaan beet Rachel in een arm terwijl ze eraan begon te scheuren totdat deze na enkele keer bijten ervan afviel. Rachel haar vampier zag hoe Paul op hun afkwam en sloeg hem weg waardoor hij met zijn rug tegen een boom aanknalde. Een zacht gejank was hoorbaar terwijl Rachel kort een blik op Paul wierp die de vampier van hem zijn hoofd eraf beet terwijl Haar vampier ineens bij paul stond en een klap gaf waarna hij met zijn hoofd aan beukte en bewusteloos neerviel. Zijn gedachtes, weg. Rachel jankte verschrikt terwijl ze met een grote sprong boven op de levende vampier kwam en zijn hoofd zonder pardon van zijn romp afbeet. Daarna veranderde ze in haar menselijke gedaante en sleurde de twee vampiers naar elkaar toe terwijl Rachel ze in de fik stak. Daarna rende ze naar Paul toe die in zijn menselijke lichaam op de grond lag. Rachel veranderde terug naar haar wolvenvorm terwijl ze Paul met een paar wikken en wegen op haar rug kreeg. Zijn benen aan de ene kant en zijn armen aan de andere kant. Rachel voelde hoe haar lichaam in protest ging omdat er iets op haar rug lag wat behoorlijk zwaar was. Bij elke pas kromp ze licht in elkaar door het gewicht terwijl ze in een rustige looppas door liep. Eenmaal bij Paul thuis opende ze met haar tanden de deur terwijl ze zich met gemak door de deur heen werkte en richting Paul zijn bed liep en hem met moeite op zijn bed kreeg. Rachel veranderde terug, trok haar kleren aan terwijl ze een natte washand pakte en deze op zijn voorhoofd legde. ’Paul. Paul! Paul, word alsjeblieft wakker! Paul!’ Laat me niet in de steek dacht ze, laat me alsjeblieft niet in de steek. Ze wist niet veel wat het allemaal betekende bewusteloosheid, misschien ging hij wel dood.. Angstig keek ze richting Paul terwijl ze op de grond ging zitten en haar hoofd op het bed legde. Na enkele minuten lag haar hoofd tegen Paul zijn arm aan terwijl ze weg doezelde en uiteindelijk in een lichte slaap viel.

Hahah =)

De volgende morgend.

Paul werd wakker, al snel kreeg hij barstende kopijn. Even kromp hij ineen. Het enige wat hij van gisteren herinderde, van het gevecht was hoe hij met een klap bewusteloos was gevallen. Paul wou recht zitten mar zijn lichaam vertikte het om naar hem te luisteren. Dit had hij nog nooit meegemaakt, echt nog nooit. Tot hij zich misselijk begon te voelen, toen moest hij echt opstaan. Hij deed snel een boxer aan en al wankelend op zijn benen liep hij naar de wc en ging erover staan en gaf over. Bloed was erin verwerkt. Hij draaide met zijn ogen. Dit kon echt niet waar zijn. Zijn rug deed ook zeer, maar hij deed alsof hij geen last had. Hij wandelde weer naar de kamer en zag hoe Rachel naast zijn bed op de grond lag. Paul nam haar op, een pijnscheut drong zijn lichaam binnen, maar toch vocht hij tegen de pijn. Hij legde Rachel op bed en stopte haar in. Weer voelde hij zijn eten naar boven komen. Weer haaste hij zich naar de WC. Nu kwam er meer bloed uit zijn lichaam. "Dit kan toch niet waar zijn?" Zei hij geërgert. Hij had nu totaal geen medelijde met zijn eigen. Hij kon het gewoon niet verwerken dat hij verloren had. Dat was hetgene wat hem dwars zat, niet dat hij zoveel pijn had. Paul draaide met zijn ogen toen hij nog maals braakte. Hij spoelde door en stapte naar benede. Hij ging in de zetel liggen. Dat was weer een nadeel, hij kon geen medicatie slikken want dat werkte toch niet bij weerwolven. Hij moest wachten tot zijn lichaam het zelf oploste. Hij spande zijn spieren op toen hij weer een steek in zijn hoofd voelde. Hij probeerde zich te herinderen waar hij verkeert was gegaan. Maar dat kon hij niet. Sam belde naar Paul "Ja, Sam?" Zijn woorden leken bot. "Paul, je moet vandaag nachtwaken." Paul draaide met zijn ogen waardoor er stilte heerste. "Paul, wat is er?" Paul dacht na. Nee, hij ging echt niet zeggen dat hij verloren had. Hij wou niet dat de rest van de Pack hier iets vanaf wist. "Niks. Oké ik zal vanavond bij de Rivieren waken." Sam zei dat het goed was. En paul legde af. Hij stond op, en stond wat wankel op zijn benen. Maar hij vertikte zijn lichaam rust te gunnen. Hij stapte naar boven en keek in de spiegel. Daar zag hij dat hij gebloeit had. Paul veegde de restjes opgedroogt bloed van zijn voorhoofd. Toen hij zich weer misselijk voelde, liep hij weer naar de wc en weer kwam er bloed uit. Door de woede sloeg hij hard tegen de muur waardoor. "Verdommen seg." Dit had hij echt nog nooit meegemaakt, en het was balen dat hij dat nu wel meemaakte. Hij wou niet herrindert worden dat hij verloren had, toch had hij geen zelfmedelijden.

Rachel was in slaap gevallen. Ze droomde alleen maar over Paul. Het was haar schuld dat het was gebeurd, ze had beter op moeten letten. Uiteindelijk werd ze door iets opgetild en op het bed gelegd. Langzaam begon ze wakker te worden terwijl haar lichaam stijf was omdat ze op de grond in slaap was gevallen. Rachel werd wakker doordat ze een telefoon haalde. ‘Ja,Sam? Paul, je moet vandaag nachtwaken. Paul, wat is er? Niks. Oké ik zal vanavond bij de rivieren waken’ Het was een gesprek tussen Sam en Paul. Maar Paul was ziek, dat had ze ook gehoord. Langzaam stond ze op terwijl ze zich uitrekte en enkele botten in haar lichaam kraakte. Rachel stond op terwijl Paul tegen de muur aansloeg. ‘Verdommen seg.’ Rachel vreef de slaap uit haar ogen terwijl ze op Paul afliep. ’Blijf jij vannacht maar thuis Paul, ik loop vannacht de dienst wel, ik had vannacht toch vrij, en ik kan best twee diensten achter elkaar rennen. Moet lukken, ik ga je niet zo laten rennen.’ Rachel ademde diep in terwijl ze haar armen om zijn middel heen sloeg, zacht en voorzichtig. Haar hoofd legde ze zachtjes tegen zijn schouderblad aan. ’Zal ik iets te eten of te drinken voor je halen ?’ Dit was allemaal haar schuld, weer. Als ze die gekke bloedzuiger tegen had gehouden voordat hij Paul te pakken had gekregen was dit allemaal niet gebeurd. Rustig liet ze Paul los terwijl ze haar armen achter haar rug bracht om haar armen te strekken. Haar armen kraakte terwijl haar rug dat ook kort deed. ’Weer iets geleerd, van niet op de grond in slaap, daar word je stijf van..’ Rachel greens kort terwijl ze Paul aankeek. ’Kan ik iets anders voor je doen Paul? Zeg het maar en ik doe het voor je.’ Rachel wilde hem graag helpen, het maakte haar nu echt niet uit op welke manier.

- Ik denk dat ie kort is.. -

Hij wreef even met zijn hand over zijn gezicht en hoorde iets, het maakte hem weer rustig. Niet veel later werden er armen om zijn middel gelegt. Paul draaide zich om en nam Rachel rustig vast. En wreef over haar rug. Hij liet niet zien dat hij pijn had. "Neen, nu dat je eens vrij hebt. Blijf maar thuis. Het zal straks wel over gaan." Hoop ik dacht hij er nog achterna te zeggen, maar toch sprak hij het niet uit. Hij wist dat Rachel schuld gevoelens had. Dat het haar schuld was, dat dacht ze altijd als er iets was gebeurt waar zij bij was. Hij liet Rachel los en spoelde de WC door. Hij had nu een vrij norse blik. "En nee, het is niet jou schuld. Ik was er niet met men gedachten erbij. Een kleine hersenschudding houd me niet tegen." Zei hij op een gewone manier waarna hij even over haar gezicht streelde. Hij nam snel een tandenborstel en veel tandpasta, en begon zijn tanden te poetsen. Hij had geen zin om door het overgeven een slechte smaak in zijn mond over te houden, en een stink bek te hebben. Toen hij dacht dat de slechte geur en de slechte smaak uit zijn mond verdwenen was, spoelde hij zijn mond en spuuwde het uit. Hij droogde zijn mond af en keek Rachel aan die begon te praten. Hij ging nog eens met zijn hand over zijn gezicht. "Nee. Ik sla het eten nu wel even over." Zei hij rustig. Toen hij gekraak hoorde afkomstig van de armen van Rachel keek hij raar op. "Ja, wie is er nu ook zo slim op de grond te slapen?" Paul stapte achter Rachel de badkamer uit. Hij ging naar beneden en ging in de zetel liggen. Rachel vroeg dat ze iets voor hem kon doen."Neen. Niks maakt het er nu beter op, Rachel." De woorden kwamen er botter uit dan dat hij wou. Dat was niet de bedoeling. Hij keek Rachel aan. "Je bent al bedankt dat je me naar huis hebt gesleurt. Dat je me niet hebt laten liggen, of naar de rest van pack hebt gebeld." Zei hij wat vriendelijker. Hij was haar echt dankbaar. Zijn misselijkheid was al wat verbetert. En hij kreeg toch wat trek. Hmm, eten overslagen was misschien geen goed plan. Hij stond op en stapte naar de keuken. Hij nam het brood en legde die op tafel, daarna nam hij wat vlees en tartaar. Ook legde hij ander beleg op tafel, zodat Rachel niet terug naar de keuken moest om haar dingen te pakken. Hij nam een boterham en legde er hesp op en smeerde er Tartaar op. "Schat, kom je eten?" Riep hij. Weer ging zijn Gsm. HIj draaide zijn ogen en Sm belde hem weer. Hij legde af. Geen zin om nu aan de telefoon te komen

Flutje

Paul nam Rachel vast terwijl zijn hand over haar rug heen wreef. ‘Nee, nu dat je eens vrij hebt. Blijf maar thuis. Het zal straks wel over gaan.’ Rachel keek hem met een serieuze blik aan van, uhm.. ’Ik vind het echt niet erg Paul, dan kan ik gelijk even m’n lichaam goed strekken door te rennen.’ Rachel glimlachte. Een norse blik sierde Paul zijn gezicht terwijl ze hem kort aankeek. ‘En nee, het is niet jou schuld. Ik was er niet met men gedachten erbij. Een kleine hersenschudding houd me niet tegen.’ Rachel knikte een keer terwijl zijn hand haar gezich streelde. Hij ging zijn tanden poetsen terwijl Rachel nadacht, misschien moest ze straks ook even langs Jake gaan. Billy kon niet meer zoveel en Jake was veel weg dus moest er iemand het huis het huis schoonmaken. ‘Nee. Ik sla het eten nu wel even over.’ Woow, dan was Paul echt ziek, Rachel volgde hem rustig na beneden en parkeerde zichzelf op de heerlijk zachte bank. Dit was zoveel beter dan de grond. ‘Ja, wie is er nu ook zo slim om op de grond te slapen.’ Rachel greens een keer. ‘Neen. Niks maakt het er nu beter op, Rachel.’ Bot kwamen de woorden eruit terwijl hij Rachel aankeek. Rachel slikte een keer terwijl ze luisterde naar hem. ‘Je bent al bedankt dat je me naar huis hebt gesleurt. Dat je me niet hebt laten liggen, of naar de rest van de pack hebt gebeld.’ Vriendelijker klonken zijn woorden ditmaal. ’Ja, ik wilde je niet van last zijn en ben blijkbaar in slaap gevallen, denk ik..’ Bedenkelijk keek ze. ’Je wilt niet weten hoe ik je meegesleurd heb.. Ik heb de vampiers verbrand nadat ze beide dood waren. Daarna veranderde ik terug, heb je op m’n rug gekregen en al bungelend ben ik naar je huis gewandeld. Damn, het was echt moeilijk om je er niet vanaf te gooien ookal wilde elk deel van me lichaam het. Weetje, je bent behoorlijk zwaar spierbundel.. Maar ik ben blij dat ik je uiteindelijk je bed in heb gekregen.’ Rachel greens terwijl ze adem haalde. ’Zonder hulp lukte het ook, gelukkig.’ Paul stond op en liep naar de keuken terwijl Rachel haar hoofd neerlegde op de bankleuning. Verschillende geuren begroette Rachel terwijl ze inademde. Ergens had ze honger, ookal at ze de laatste tijd vrij weinig. Heel afentoe ving ze een wild dier maar brood at ze heel soms maar. ‘Schat, kom je eten?’ Rachel greens en hees zichzelf overeind en liep naar de keuken. Rachel zag hoe Paul de telefoon weg drukte, misschien was het wel Sam.. Uhm. Rachel pakte een boterham en legde er een plakje kaas op. ’Zo, doe maar luxe Paul. Ik wist wel dat als jij geen honger had, dat het echt heel erg was. Maar blijkbaar had ik het toch mis. ‘ Rachel glimlachte terwijl ze een paar kleine happen van haar boterham nam. Hmm, heerlijk die smaak van kaas. ’Bedankt voor het ontbijtje! Ookal weet ik even niet meer hoelaat het is eigenlijk..’ Vragend keek ze hem aan. Hoelaat was het wel niet? Ochtend? Middag? Avond? Rachel schudde verward haar hoofd terwijl de boterham op was. Lichtjes begon ze te blozen. ’Ik heb het gevoel dat het ochtend is.. Maar volgends mij is het later, we gingen rond een uur of vijf weg dacht ik.. Ookal weet ik dat niet zeker meer..’ Rachel was zo moe geweest.

’Ik vind het echt niet erg Paul, dan kan ik gelijk even m’n lichaam goed strekken door te rennen.’ Paul antwoorden door zijn gezicht ‘nee’ te schudden. Hij hielt niet van medelijden. Paul zuchte toen hij weer aan zijn verleden dacht. Daar had hij Rachel ook niks over gezegd, en liefst zou hij er nog even mee wachten. Hij zag het niet als: Verzwijgen. Maar hij zag het als: Wachten om het te zeggen. ’Zo, doe maar luxe Paul. Ik wist wel dat als jij geen honger had, dat het echt heel erg was. Maar blijkbaar had ik het toch mis. ‘ Even grijnsde hij. Hij nam 2 boterhammen met kaas en 2 met vlees. Als hij hier niet mee genoeg had, nam hij gewoon bij.;” Ben ik ook. Maar….ik en niet eten? Hoort niet samen.” Zei hij waarna hij zijn boterhammen binnen smokkelde. Hopend dat het er deze keer in zijn lichaam bleef, en langs de juiste kant zijn lichaam verliet. ’Bedankt voor het ontbijtje! Ookal weet ik even niet meer hoelaat het is eigenlijk.. ’Ik heb het gevoel dat het ochtend is.. Maar volgends mij is het later, we gingen rond een uur of vijf weg dacht ik.. Ookal weet ik dat niet zeker meer..’ Paul keek op zijn GSM het was net 12 uur. Het ochtend eten hadden ze dus overgeslagen. Niet erg, dat zou straks meer eten worden. “Graag gedaan schat. En het is net 12 uur. “ Zei hij weer rustig.” Om 20.00 uur moet ik bij Sam zijn en dan moet ik nachtwaken tot 8 uur ’s morgens. Dan ga ik wat slapen. En dan heb ik dag waken om 16.00 tot 20.00 uur. Dus het gaat niet lang zijn dat we bij elkaar kunnen zijn dit weekend. Sorry. Had het echt anders gewild. “ Zei hij waarna hij opstond en de tafel afruimde. Hij liet het bestek staan tot straks. Hij dacht even na, eigenlijk was het liefdesleven wel wennen. Vroeger kon hij doen en laten wat hij wou, moest hij niet naar iemand zien. En moest hij zich vooral niet schuldig voelen dat hij zijn vrouw ‘in de steek’ liet. Maar hij kon er niet onderuit komen. Sam had hem nodig, en Paul was altijd al gewent om voor hem te werken. En hij kon het echt niet maken tegenover Sam om nu minder voor hem te doen. Maar aan de andere kant, hij vond het erg voor Rachel. Omdat hij zielsveel van haar hield. Hij nam haar vast, en gaf haar een knuffel. Inwendig maakte ze hem helemaal zot, verlangde hij naar meer. Zijn leven maakte hem gewoon zot, en niet zo positief als zot zijn van je geliefde. Paul had nu net door dat zijn spieren opgespannen waren, en hij probeerde zich terug te ontspannen. Hij liet Rachel los en ging in de zetel liggen en keek naar het plafond, denkend aan dingen waar hij nu niet aan moest denken. Maar hij zou er niet over praten met Rachel, nu was het nog te vroeg.

Rachel zag hoe Paul twee boterhammen met kaas en twee met worst naar binnen werkte. Rachel kon niet eens zoveel meer eten als je het haar vroeg.. ‘Ben ik ook. Maar... Ik en niet eten? Hoort niet samen.’ Rachel knikte instemmend. Het was inderdaad raar als Paul zijn eten oversloeg, of als er eten aangeboden werd en dit afgewezen werd.. Dan was Paul ook ziek als je het haar vroeg. Rachel greens bij de gedachte terwijl haar lichaam aan één boterham genoeg had, vlak voor het wachtlopen zou ze wel even een wild dier vangen. Soms jaagde Rachel liever dan dat ze menselijk voedsel moest eten. Drinken viel opzich nog wel mee. Toen Paul zijn GSM pakte en keek hoelaat het was begon hij weer met praten. ’Graag gedaan schat. En het is net 12 uur.’ Rachel knikte kort, Jacob had nu ongeveer wachtdienst als ze het goed had. Damn, Billy zat dus alleen thuis of hij was al naar Sue en Harry gegaan. Je wist het nooit met Billy en zijn dingetjes die hij deed als Jake weg was. Misschien kon Rachel haar huiswerk wel ff maken en haar strafwerk.. Dan was ze daar ook weer vanaf. ‘Om 20.00 uur moet ik bij Sam zijn en dan moet ik nachtwaken tot 8 uur ’s morgens. Dan ga ik wat slapen. En heb ik dagwaken om 16.00 tot 20.00 uur. Dus het gaat niet lang zijn dat we bij elkaar kunnen zijn dit weekend. Sorry. Had het echt anders gewild.’ Rachel dacht kort na. [i]’Nu je het zo zegt.. Dan wissel ik jou dus af. Zeg maar. Ik moet om 8.00 beginnen morgen ochtend. Tot 16.00 en dan om 20.00 tot 9.00 uur. Nja, is maar een paar uurtjes, dus ik denk niet dat ik maandag naar school ga, als ik tot negen uur moet wachtlopen..’ Rachel zou half kapot zijn maar luisteren naar Sam deed ze. Misschien dat ze wat rustiger aan zou doen dan normaal, alleen op volle snelheid gaan wanneer het echt nodig was. Als er een bloedzuiger dichtbij was, of in de buurt. Rachel was kort in gedachtes toen ze schrok omdat Paul haar vast pakte en haar een knuffel gaf. Rachel kon zich soms te goed afsluiten van dingen.. Daarna liet hij Rachel los en ging in de zetel liggen. Rachel ademde diep in, dan zou ze dus om zes uur op moeten staan, om op haar gemakje nog te kunnen jagen. ’Volgend weekend is het vast beter! Binnenkort komt er ook nog iets van vakantie aan. Wat hou ik toch van dat vak.. Ookal ben ik bang dat we dan toch nog wacht zullen gaan moeten lopen.. Maar dan is het makkelijker te combineren, denk ik.