Take me away, to the end of time..

Haar lichtblauwe ogen staarden over het middenveld wat midden in het bos lag en omsingeld werd door bomen. Overal lagen takjes op de grond en de donkere aarde was bedekt met een laag bladeren. Bij elke stap die ze zette weerklonk een normaal zacht gekraak, maar door de stilte was het erg hard te horen. Het was warm. Er stond bijna geen wind en de zon stond bovenaan de hemel. De boomtoppen hielden het meeste van de zon tegen waardoor het op de hoogte waar zij stond niet zo erg licht was en de schaduwen het meeste overnamen. Dat maakte naar haar mening niet uit. Ze vond het niet erg om rond te lopen in een ietwat donkere stemming. Pikkedonker hoefde ook weer niet, want het bos was nooit honderd procent veilig. Er waren altijd roofdieren die altijd wel wat lekkers lustten. Nu was alles nog duidelijk te zien, en kon ze bij het minste geluid al horen of er gevaar dreigde. Het was immers zo stil. De vogels leken zelfs niet te fluiten, alsof ze bang waren voor iets wat hun pad versperde. Ze keek even om haar heen waarbij haar donkerblonde haar sierlijk rondom haar lichaam danste, maar ze zag niemand. Plotseling schoot er een ijskoude windvlaag langs die haar even liet schrikken. Gelukkig wist ze zich snel weer te bemannen, maar op de moment schoot er weer iets langs. Ze draaide haar lichaam om, maar zag niets. Het gebeurde weer. Ditmaal zag ze een vage flits die voorbij leek te schieten, sneller dan het licht. Wie was dat? Wat was dat? Geschokt bleef ze staan. Snel begon ze na te denken en begon ze de andere kant op te rennen. Zigzaggend door de bomen, waarbij je haar angstige adem hoorde weergalmen. Het kwam weer. Een rilling liep over haar ruggengraat terwijl ze haar hoofd opzij liet flitsen. Daar, tegen de boom stond een beeldschoon iemand. Bééldschoon. Echter de grijns die rond het gezicht speelde en de rode ogen lieten haar weten dat dit niet goed kon zijn. Langzaam kwam het dichterbij. Wat was dit? Wat was dit in godsnaam? Ze liep naar achter, knalde tegen een boom en zag het lichaam dichterbij komen. Precies op dat moment verscheen er een wolf. Réusachtig, dat het dier was. Wat.. Was dit? Was dit een droom? Leefde ze in een nachtmerrie? Ze verwachtte dat het dier haar zou vermoorden, maar in plaats daarvan scheurde hij het beeldschone mens of iets in stukken. Wat? Ze knipperde verdwaasd met haar ogen, voelde zich licht in haar hoofd. Ze liet zich op de grond zakken tegen de boom aan, wist niet waar ze kijken moest en wachtte tot het dier haar zou verslinden. In plaats daarvan rook ze een sterke brandgeur. Langzaam keek ze op, opende haar ogen en haar blik vond een jongen die het dode lichaam in brand zette. Wat. Was. Dit? "W... W.. Wat w- was dat?" wist ze enkel uit te brengen, verdwaasd starend naar de jongen.

Hij keek naar het leisje dat er verward bijstond en zag hoe hij het lichaam in brand zette, and he did it again. Hij zuchtte en keek naar het meisje, wat zou ze gezien hebben? Wat zou ze weten? 'wat heb je gezien, wat weet je?'vroeg hij toen dus maar. Hij ging nietz uitleggen als het niet nodig was. Hij had het eerder al aan een meisje moeten uitleggen, hoewel dat anders was, zij had hem als wolfgezien, en in zijn ogen gezien dat hij dezelfde persoon was. Maar wat hij zich nu afvroeg was waarom het mens hier in de nacht rondzwierf, dat was gevaarlijk, en meestal lagen de mensen toen in bed. Hij vond het een geschikte tijd om even goed te kunnen rennen en zich uit te leven, terwijl niemand het zou zien. En, hij zou dan ook nog wat vampieren die op mensenblooed uit waren kunnen tegenhouden. Maar nu had hij dat gedaan voor de ogen van het meisje. Zou ze bang zijn nu? 'Wat doe je hier eigenlijk, zo in de nacht?' vroeg hij toen. De woorden van het meisje klinken nogal, ja, verward, niet dat dat zo raar was, als je dat net gezien had. Zijn gouden ogen waren weer op het meisje gericht en hij stapte wat dichter bij haar, misschien ws ze in shock. Nee dat zal toch wel niet zo zijn? Tenminste, dat hoopte hij, anders had hij een probleem. 'Ik denk dat je beter naar huis gaat, je ouders zullen zich vast afvragen waar je bent. '  zei hij nog waarna hij even naar het vuur keek dat langzaam doofde.

Sorry dat ie zo fluttig is