Time to teach you a lesson

Naast Sam liep Paul. Beiden gingen op zoek naar degene die hun bestaan gewoon aan iedereen bekend maakte. Het was ook een weerwolf dat kon gewoon niet anders. Als de mensheid te weten kwam dat er weerwolven bestonden, konden er oorlogen uitbarsten, en de weerwolven beschermde juist mensen. Het schoonste van al was, Paul kende de dader. Paul had hem al eens eerder verslagen bij een gevecht. Hij had Rachel aangevallen, en dat had hem woedent gemaakt. Maar degene was op het gebied van agressie hetzelfde als Paul, had hij de indruk. Alleen Paul had blijkbaar meer ervaring met vechten, en met vechtechnieken. Wat ook niet moeilijk was als je elke dag tegen die bloedzuigers moest vechten. Paul legde zijn donker grijze oren in zijn nek bij het ruiken van hun tegenstander. "Deze kant op." Zei hij waarna hij ergens indraaide. Wat die Elyaz ook had was dat hij ook naar bloedzuigers stonk. Zou hij met hun omgaan? Aan de gedachten alleen al. Al meteen zag hij de donker gekleurde wolf met een licht beige teefje. Hij keek hen woedent aan. "Zozo, wat die teef in jou ziet weet ik ook niet, prutser." De beige teef draaide haar eigen om en keek verbaasd naar Paul. "Noem me maar gewoon Ziva hoor. En wat zijn dat jou zakens, hond? " Sprak ze een beetje geërgert. Ziva ging meteen naast Elyaz staan, en ze zag dat Paul een dominante houding aannam. Wat was er gaande? Ze keek niet wetend naar de andere zwarte wolf. Die groter en fosser gebouwt was dan de grijze wolf. Daarna keek ze weer naar Elyaz. "Wat is er aan de hand, Elyaz?" Vroeg ze om meer duidelijkheid te krijgen. Weer keek ze naar beiden wolven. En zag hoe de grijze wolf woedent naar Elyaz keek. Paul wist wat hem te doen stond. Spijtig moest zijn vriendinnetje haar vriendje zien sterven als het verkeerd afliep. Maar Paul gaf er niks om, misschien zou hij eerst Ziva doden, om Elyaz te kloten. Hmm, hij zou wel zien. Elyaz had Rachel maar nooit moeten aanvallen én hun bestaan moeten bekend maken...

Sam, Ziva, Elyaz en Paul. Wil je erbij. Pb naar Sam, Elyaz of mij.

Geirriteerd schudde Jared zijn hoofd, zijn vacht bewoog lichtjes mee terwijl deze behoorlijk dik was voor zijn gevoel. Jared intresseerde zich eigenlijk weinig in zijn uiterlijk. Niet meer, terwijl Jared altijd bezig was met zijn haar, met zijn modieuze kleding die afentoe veelste duur was. Jared ging er toch altijd roekeloos mee om. Soms in een woede uitbarsting als hij veranderde en uit zijn kleren scheurde. Allemaal domme acties. Afgelopen tijd had hij minder kleren verscheurd omdat hij meer als 'wolf' rond liep dan als mens. Zijn woede beheersing was bepaald niet heel erg hoog meer namelijk. Kort snoof Jared, zijn oren waren strak tegen zijn schedel aangedrukt terwijl zijn staart iets geheven was. Zijn gedachtes waren nog steeds over hoop en niet op een rijtje te krijgen. Ookal leek het wel steeds makkelijker om het van zichzelf af te gooien. Toen een bekende geur zijn neus trotsseerde keek Jared verbaasd op. Hij was zo in zijn eigen wereldje geweest dat hij z'n bezoekers niet eens had opgemerkt. Paul en Sam. 'Deze kant op.' Hoorde Jared, Paul denken. Zijn gedachtes werden weg geschoven, zijn aandacht op één punt gericht. Jared had zichzelf de laatste tijd van zijn broeders en zusters afgesloten maar nu, besloot hij toch maar eens een kijkje te gaan nemen. Jared zocht naar antwoorden in Paul zijn hoofd. Sam en Jared waren opzoek naar iemand, diegene bleek iedereen te vertellen wat hun bestaan was. Intressant. Ook bleek hij Rachel, zijn nicht aangevallen te hebben. Onwillekeurig verliet een aggresief geluid zijn borstkast. Niemand moest iemand van zijn familie aanraken, zeker niet op dit moment. 'Zozo, wat die teef in jou ziet weet ik ook niet, prutser.' Jared schudde zijn hoofd terwijl hij op een rustig tempo de geuren van Sam en Paul volgde. Het was niet moeilijk om die twee te herkennen. Uiteindelijk werden de drie wolven zichtbaar, op zijn netvlies gebrand. Een zwarte wolf, een beige wolf, en natuurlijk Sam en Paul. Sam was veel groter dan de overige drie maar hij was de alfa. Paul stond aan de rechterkant van Sam terwijl Jared besloot aan zijn linkerkant te gaan staan. Als hij eenmaal daar was tenminste. Het teefje leek niet echt blij te zijn met haar nieuwe benaming. In een rustig tempo kwam Jared aangewandeld terwijl hij zich dus aan zijn linkerzijde van Sam opstelde. 'Stoffige Jared is gearriveerd. Hulp nodig?' Dacht Jared terwijl dit alleen tegen Paul en Sam was.

~ Flutje ~

Toestemming van Elyaz aka Jennie.

Terwijl zijn blik de omgeving nauwlettend in de gaten hield liep hij door de bossen met Ziva. Hij wilde haar voor gaan stellen aan zijn vrienden, ook al had hij dit nog niet tegen haar gezegd. Zijn vrienden waren ook wolven, dus problemen zou ze er vast niet mee hebben. Hij was wel benieuwt wat ze ervan zou vinden. Ze waren dan wel een beetje getikt, vonden het leuk om mensen van het leven te beroven en hadden schijt aan alles en iedereen, maar als je eenmaal vrienden ermee was, kon je altijd op ze rekenen. Ze waren er voor je, 24/7. Je kon er lol mee hebben, eens lekker losgaan ect. Niets was te gek voor ze. Het was de bedoeling dat zijn vrienden haar ook kende, en haar ook uit de brand hielpen als hij er zelf niet to in staat was. Hij had contact via gedachten met een van de beste vrienden van hem. Hij gaf aan dat hij het gevoel had dat er iets aan de hand was. Dat had hij wel vaker, en het was nog altijd zo geweest dat er dan ook daadwerkelijk iets aan de hand was. Op ieder gevaar voorbereid bleef hij doorlopen. 'Ziva, ik heb het idee dat we niet alleen zijn' Zei hij en stopte met lopen. Hij voelde lichte trillingen. Op zijn minste twee wezens naderde. Hij herkende de geur. Het was die Paul.. Hij had al eens eerder gevochten met hem. Het was er hard aan toe gegaan. Maar toch niet tot het eind. Ze waren vroegtijdig gestopt. Ergens maar goed geweest ook, anders waren ze er waarschijnlijk beide nog aan bezweken. Luid grommend was zijn blik op de bosjes gericht. Zijn haren stonden overeind, zijn blik moordend. Inmiddels had hij doorgeven dat het inderdaad foute boel was. En aangezien Paul niet alleen was, had hij toch liever back-up. Vooral om Ziva veilig te houden. Ze naderde al snel en dat afgrijselijk verwaande hoofd kwam weer in beeld. De agressie liep hoog op, het liefst vloog hij hem gelijk naar de keel, stak duizenden messen in zijn romp, schoot miljoenen kogels door zijn hart, maar helaas ging dat dan weer niet. Zou wel mooi geweest zijn.. Dacht hij kort. Hij ging voor Ziva staan. Hij luisterde naar de woorden. Hij wist niet waarom die gast hem weer op had gezocht, maar wel dat dat geen goede zet was geweest. Het kon nog zo'n goede vechter zijn, tegen al zijn vrienden zou hij niet op kunnen. Het waren nou niet de slapste namelijk. Al snel naderde er al een deel van zijn maten. Met allemaal dezelfde blikken in hun ogen. 'Zorg dat haar niets overkomt' Seinde hij ze in, maar zorgde dat het niet hoorbaar was voor Paul en zijn homovriend. Tenminste, zo noemde hij hem dan, waarom liep deze anders samen met hem door een bos? 'Ik weet dat je wilt vechten, en dat gevecht kan je krijgen. Als je weer de ballen hebt om het één tegen één te doen is dat goed, anders schakel ik ook mijn maten in en ga je er zowiezo aan' Zei hij woedend. Het was een wonder dat hij nog de zelfbeheersing had om dit te regelen. Het liefst maakte hij ze gelijk af met zijn team. Hij keek even om, schatte het aantal. Er waren al zo'n 15 wolven aanwezig, met Ziva Paul en de vreemde niet meegeteld. En er bleven er komen. Hij had een groot netwerk, van wolven en vampieren. Als ze de kracht hadden om een hele gevangenis binnen te komen en iedereen vrij te laten, moest het zeker lukken dat ze deze twee uit konden schakelen. Inmiddels was er nog een wolf gearriveerd, maar dan van de tegenpartij. Hij negeerde deze. De wat grotere wolf bij Paul leek hem wel een beetje een baasje. Hij was niet onder de indruk van de grootte, hijzelf was namelijk ook niet klein te noemen. Als mens was hij al groot en breed. Nijdig wachtte hij af, bij ook maar één teken van een aanval, zou hij gelijk op Paul afvliegen. Zijn Ziva een teef noemen, oké ze was het dan wel technisch gezien, maar toch kwam het ongelofelijk minderwaardig over.

( Ik wil niet dat Elyaz teveel schade oploopt, aangezien hij nu ook een broertje en zusje heeft, en Ziva natuurlijk. Dit kan zichtbaar zijn in de posts )

De woede was duidelijk in zijn goudkleurige ogen te zien toen hij Paul volgde naar die ene wolf die overal rondstrooide dat weerwolven bestonden. Hoe kon je zo onozel zijn om dat rond te bazuinen terwijl je wist wat de gevolgen zouden zijn. De mensen zouden alle weerwolven opjagen en doden als ze konden en dat wilde die Elyaz precies op zijn geweten hebben. Met grote passen liep Sam de grijze wolf en gromde lichtjes toen hij de twee andere wolven zag. De zwarte wolf was niet alleen woest omdat Elyaz het feit dat weerwolven bestonden rondbazuinde, maar ook omdat hij een roedellid had aangevallen. De teef zorgde ervoor dat Sam zijn oren in zijn nek draaide en zijn tanden ontblootte, wat bemoeide zij zich hiermee? Momenteel bleef hij nog op zijn plaats staan, trots rechtop en met zijn staart in een dominante houding. Niemand bracht zijn roedel in gevaar of raakte ze met een vinger, of poot, aan zonder dat ze het wilde. Als er nu twee bloedzuigers voor hem gestaan hadden, zou hij ze zonder aarzelen verscheuren, maar spijtig genoeg waren dit weerwolven, soortgenoten die hij moeilijk zonder een woord uitleg kon vermoorden. De woedende blik in zijn ogen verzachtte wat toen Jared zich bij hen aansloot. "Fijn je te zien," Sprak voordat hij zich terug op de twee wolven voor hem richtte. "Dus, ik heb een verklaring nodig voor het feit dat er ineens een heleboel mensen zijn die weten dat weerwolven bestaan." Hij gebruikte zijn alfastem nog niet niet omdat die waarschijnlijk niet veel vat op de twee zouden hebben, maar de woede was er duidelijk in te horen. Emily zou het waarschijnlijk niet met hem eens zijn als ze wist wat hij zou doen als de donkerkleurige wolf hem die verklaring niet snel gaf, maar die gedachte schoof hij snel weer aan de kant ton een heel deel wolven zich verzamelde. Oh, maar dat kon hij ook. Sam onderdrukte voor nu de neiging om zijn kop in zijn nek te gooien en alle andere van de roedel te roepen. "We zijn hier niet om te vechten, ik wil alleen een verklaring." Vanuit zijn ooghoek keek hij Paul waarschuwend aan. Op dit moment konden ze het zich echt niet permitteren om gewond te raken, zeker niet met al die vampieren die in de stad en op hun territorium rondliepen.

Ziva zag dat er nog een reu aankwam. Ziva ging rustig zitten. Ze wist haar eigen te verdedigen, maar zou nog steeds niet zomaar vechten. Elyaz ging voor Ziva staan. Ze vond het lief dat hij haar wou beschermen, maar toch ging ze weer naast Elyaz zitten. Meerdere vrienden van Elyaz kwamen opdagen. ‘Zorg dat haar niets overkomt.’ Zei Elyaz. Meer wolven en vampieren kwamen er opdagen, en zorgde ervoor dat de andere 3 wolven niet meer weg konden. “'Ik weet dat je wilt vechten, en dat gevecht kan je krijgen. Als je weer de ballen hebt om het één tegen één te doen is dat goed, anders schakel ik ook mijn maten in en ga je er zowiezo aan” Paul kneep zijn ogen tot spleetjes. Hij kon dit alleen afhandelen, als het 1 tegen 1 zou zijn. Paul wou er net op ingaan, maar Sam nam het woord. "Dus, ik heb een verklaring nodig voor het feit dat er ineens een heleboel mensen zijn die weten dat weerwolven bestaan. We zijn hier niet om te vechten, ik wil alleen een verklaring." Ziva zag de uitdagende blik in de grijze wolf zijn ogen. Ze zag hoe hij zich moest inhouden, het gevecht aan te gaan. De wolf was vast hetzelfde als Elyaz. Ook zag ze hoe de zwarte wolf, die blijkbaar een leider was, waarschuwend naar Paul keek. Ziva glimlachte nog eens vals naar Paul. Een beetje uitdagen, maar toch leek ze zo onschuldig. Ze zag hoe Paul zich groot en breed maakte. Hij kon elk moment zijn zelfbeheersing verliezen. Elyaz wist even goed dan Ziva zelf, dat Ziva haar eigen perfect kon beschermen, en geen bescherming van andere nodig had. Maar toch vond ze het lief van Elyaz. Dat bewees hoeveel hij met haar inzat. Ookal moest ze Vampieren zelf niet. Ze hadden haar familie vermoord, en dat kon ze hen niet vergeven. Ziva deed een stap naar voren. “Hoe kan je bewijzen dat hij dat is geweest? Wie zegt dat dat die agressieve grijze wolf naast je het niet gedaan heeft? Ik bedoel, er zijn heus meer wolven dan wij hoor.” Zei Ziva Geërgerd. Paul gromde. “Hou je erbuiten. We hebben je commentaar niet gevraagd, teef. Dit zijn niet jou zaken. ” Ziva legde der oren in der nek. “Mijn mening geld hier ook, Vlooienbal. “ Zei ze nog steeds rustig. Paul zweeg, en ze wist dat Paul liever haar nek had over gebeten. Of er tegenin was gegaan. Maar hij moest blijkbaar onder doen voor de Zwarte. Dat was typisch als je in een roedel zat. Je moest naar andere luisteren. Ziva genoot en bofte toch van haar vrijheid. Ziva deed terug een stap naar achteren, tot ze naast Elyaz stond. Ze keek haar tegenstanders aan. En wachte wat er komen zou. Ziva was een beetje verandert sinds ze Elyaz had leren kennen. En Elyaz was waarschijnlijk verandert door Ziva. Ziva keek nog eens rond haar. Wauw, die Elyaz had echt veel vrienden. Als ze nu ook eens haar vrienden moest roepen, hadden ze geen schijn van kans. Maar dat deed ze niet.

'Ik weet dat je wilt vechten, en dat gevecht kan je krijgen. Als je weer de ballen hebt om het één tegen één te doen is dat goed, anders schakel ik ook mijn maten in en ga je er zowiezo aan.' Jared schudde zijn hoofd een keer, toen er een stank zijn neusgaten betrok. Bloedzuigers. Ook de geur van andere wolven was duidelijk te ruiken. Niet veel later zag Jared ze ook. Sam die naast hem stond, leek ook niet bepaald de vrolijkste op dit moment. Logisch, als diegene zomaar over het geheim vertelde, was het niet bepaald erg fijn. Straks werden ze allemaal vermoord door die idioot. Diep ademde Jared een keer in terwijl Sam zijn woedende blik leek te verzachten. 'Fijn je te zien,' Sprak Sam tegen hem, Jared knikte kort. 'Er is toch iemand die jullie uit de brand moet helpen wanneer het fout gaat. Nee, ik kwam jullie eigenlijk toevallig tegen, dus hulp aanbieden is geen probleem toch?' Dacht Jared tegenover Sam en Paul. 'Dus, ik heb een verklaring nodig voor het feit dat er ineens een heleboel mensen zijn die weten dat weerwolven bestaan.' Jared dacht kort na, het was wel zo. 'We zijn hier niet om te vechten, ik wil alleen een verklaring.' Jared dacht kort na, Rachel was degene die het ontdekt had. Misschien, konden ze haar erbij halen. 'Tja, we kunnen Rachel vragen te komen. Die heeft het een en ander gemeld aan jou, toch Sam?' Kort dacht Jared aan zijn nicht. Niet alles was koek en ei, maar uiteindelijk stonden ze voor elkaar klaar als het puntje bij paaltje was. Paul leek het er niet mee eens te zijn, in de starthouding stond hij. Maar Sam had hem een waarschuwende blik toe geworpen. 'Hoe kan je bewijzen dat hij dat is geweest? Wie zegt dat dat die agressieve grijze wolf naast je het niet gedaan heeft? Ik bedoel, er zijn heus meer wolven dan wij hoor.' Sprak de vrouwelijke wolf geërgerd. Paul gromde meteen terwijl Jared kort met zijn ogen rolde. 'Hou je er buiten. We hebben je commentaar niet gevraagd, teef. Dit zijn niet jou zaken.' De teef legde haar oren in haar nek. 'Mijn mening geld hier ook, Vlooienbal.' Paul leek wel te koken van binnen als je het Jared vroeg. 'We hebben het bewijs, het is bevestigd door iemand.' Jared sprak duidelijk terwijl zijn lichaam breed opgesteld stond. Het was zo. Rachel was degene die allés had moeten aanhoren. Jared had alles gevolgd toen Rachel veranderd was, aangezien Rachel soms luidruchtig dacht over haar gesprekken. 'Dus kom maar op met die verklaring van je.' Sprak Jared kalmpjes. Jared was nog redelijk kalm eigenlijk. Voor z'n gevoel.

~ Flutje ~

Luid grommend liep hij dreigend heen en weer. Het koste een hoop moeite om zijn woede en agressie onder controle te houden. Zijn blik schoot naar de wolf naast Paul toen deze zijn bek opentrok. Hij kalmeerde een beetje toen Ziva wat zei, maar dit was slechts voor een fractie van een seconde. Al snel ging het adrenalinegehalte in zijn bloed weer aan het stijgen. Toen de andere wolf ook nog wat zei ontblootte hij zijn tanden naar hem. Vooral toen deze nog verder ging praten. 'Ik ben jullie geen verklaring schuldig, ik mag zelf wel bepalen wat ik doe' Gromde hij vals. Niemand zou hem ooit kunnen zeggen wat hij moest doen, wat hij wel en niet mocht. Nooit. 'En noem Ziva nog één keer teef of iets anders en je zou willen dat je dat woord nooit geleerd had' Dreigde hij naar Paul. Elyaz kon een goede vriend zijn, je beste maat. Maar wanneer je hem als vijand had.. Dan had je ook echt iemand tegenover je. Hij hielt het drietal sterk in de gaten. Één misstap en hij zou erop af springen. De haat zat diep in zijn ogen te lezen. Hoe durfde ze hem op te komen zoeken? Net nu het zo fijn was met Ziva. Hij keek kort om zich heen. Het waren er behoorlijk wat. Hij was ze dankbaar. En deze vrienden van hem konden dus ook op zijn steun rekenen. Zoals de vriend die hij laatst nog uit de bak had gered nadat deze levenslang had gekregen. Hij was inmiddels hersteld en weer op de straten. Grommend wachtte hij af op wat ze zouden doen, als ze een gevecht wilde kregen ze dat. Als ze nu omkeerde, zouden ze het zeker uit hun hoofd moeten laten om ooit nog om te keren naar hem. Hij gaf ze nu nog te kans om weg te gaan. Die konden ze aangrijpen of verwerpen. Hun keus.