I don't feel like home..

Een zucht verliet de keel van het jonge meisje. Haar bruine ogen stonden licht depressief. Ze had er een reden voor. Het was niet zoals vroeger meer. Ze mistte alles in haar kleine leven. Ze mistte familie en vrienden, ookal had ze die wel in haar pleeggezin. Ook via haar inprent Jared had ze vrienden, maar dat was juist verkeerd. Niet dat ze hen stom vond of irritant. Dat was het niet. Ze had Jared een paar maanden geleden leren kennen als een rustige en lieve jongen, maar nu. Ze had gezien hoeveel plezier ze maakten met elkaar. Dat was natuurlijk omdat het echte broeders van elkaar waren en door de pack. Hij was nu ook zo anders. Daar hield ze niet van. Die rustige en lieve jongen werd opeens een klein kind. Ze wilde hem niet uitschelden of zien als een kind. Nee, ze wilde gewoon iets anders. Ze wist niet hoe ze het moest vertellen. Ze hield niet van drukte. Zoals het voedselgevecht. Het maakte haar onzeker en dan wil ze alleen maar vluchten. Ze hield van rust en liefde, zoals Jared bij haar was. Ze wilde iemand die zowel bij haar als bij vrienden hetzelfde was. Oké, zelfs in haar buurt kon hij plagend zijn, op een fijne manier. Maar wild en druk? Opnieuw zuchtte ze en kromp ze in elkaar. Ze zat aan het strand van Seattle. Het was midden in de nacht en het meisje kon niet meer slapen. Ze voelde haar slecht. Ze leek wel in stukken gebroken te zijn en nu kon ze zichzelf niet aan elkaar lijmen. Ze voelde haar niet meer thuis in de school. Ze waren met zoveel en allemaal druk en wild. Ze snapte wel dat het hoorde bij hun wolvengedoe, maar zo erg tot een vies voedselgevecht. Ze voelde tranen de in haar ogen vormden en zuchtte. Waarom kon ze niet gewoon zelf ook socialer zijn? Waarom kon ze niet gewoon tegen drukke en wilde jongens? Kim haalde diep adem terwijl ze de tranen uit haar ogen wegveegde. Ze was kapot. Ze voelde haar alleen en gebroken. Ze had geluk dat zij geen wolf was. Zij kon niet inprenten en zich zo voelen als Jared. Zij kon gewetst zijn en leven zonder eens te denken aan hem. Hoe zou Jared zich eigenlijk voelen? Vast gelukkig met zijn vrienden, denkend aan haar. Ookal zou hij niet weten dat ze hier nu zo bijzat. Kim snikte zacht en kromp in elkaar terwijl haar gezicht nat was van de tranen.

Open voor veel personen.
Ze mag veel mensen zien en leren kennen, of bekenden.
Later mag Jared zich bijvoegen (;

Met een piepende ademhaling en veel gevloek zocht een jongen naar zijn medicijnen. Vaneska, zijn pleegmoeder, was gaan jagen omdat ze bloed nodig had, dus kon ze niet helpen zoeken en als hij dat ding niet snel vond zou hij stikken. Nathaniël was een mens, maar werd opgevoed door een vampier die hem gevonden had toen hij door zijn echte ouders op straat was gezet. Ze wilde hem niet veranderen en probeerde zich te beheersen met hem in de buurt, wat niet altijd goed lukte. Een keer had ze hem gebeten en die beet was nog een klein beetje zichtbaar op zijn hals. Toen Nathaniël zijn puffer had gevonden haalde hij diep adem en besloot naar buiten te gaan omdat hij toch niet meer zou kunnen slapen, zeker na die nachtmerrie waarvan hij wakker was geschrokken niet. De jongen rilde toen hij buitenkwam en stak zijn handen in de zakken van zijn spijkerbroek. Nu maar hopen dat hij geen weerwolf tegen het lijf liep, want zijn eerdere ervaringen met die wezens waren niet echt leuk te noemen. Het was gewoon omdat hij met een vampier samenwoonde dat hij er ook naar rook, dus wilden ze hem meteen neerhalen. Totdat ze zijn ogen zagen die niet rood, goud of zwart waren zoals je bij een vampier ziet, maar groen met van die kleine gouden spikkeltjes aan de pupil. Nathaniël bleef verbaasd staan toen hij een schim zag zitten, doordat het zo donker was kon hij niet echt goed zijn of het een jongen, meisje, vampier of weerwolf was. Langzaam liep hij en toen hij dicht genoeg was om iets te kunnen onderscheiden merkte hij dat het een meisje was dat daar zat. Het meisje zat helemaal ineen gedoken terwijl ze zachtjes snikte. "Hé, gaat het wel?" Nathaniëls stem klonk schor terwijl hij naast het meisje ging zitten. Zijn astma had zijn stembanden wat aangetast en hij moest zorgen dat hij niet schrok of te zware inspanningen deed, anders kon het zijn dat hij stikte. De jongen staarde voor zich uit de nacht in. Net als zijn pleegmoeder hield hij wel van de nacht, maar om een heel andere reden. Vaak tekende Nathaniël de lucht die bezaaid was met sterren en de maan, daar hield hij van, maar omdat hij zijn tekenspullen thuis had laten liggen kon hij nu niet tekenen. Zijn vingers sloten zich om zijn puffer terwijl hij het meisje vragend aankeek.

If you don't mind n_n

Haar ogen begonnen te prikken van de tranen die haar teveel werden. Teveel tranen en haar ogen konden niet volgen. Ze veegde in één keer met haar mouw over de natte ogen. Ze zuchtte en staarde voor haar uit. Ze wist echt niet goed wat ze moest doen nu. Ze wilde zo graag naar Jared stappen en alles uitleggen, maar langs de ene kant lukte dat ook weer niet. Het meisje voelde haar rot en echt kapot vanbinnen. Ze was de kluts kwijt en alles verloren. Zo leek het. Dat ze er helemaal alleen voor stond en dat ze verloren was. Alles verloren had dat ze liefhad. Ze beet nerveus op haar lip toen ze banger werd dan ze al was. Ze maakte zichzelf bang met haar eigen gedachten. Kim kromp nog meer in elkaar en trok haar sjaal een beetje voor haar gezicht. Ze rilde even van de kou, maar niets kon haar nu schelen. Er gebeurde een tijd niets. Het leek wel uren te duren, al waren het maar seconden en minuten. Het meisje wist dat het redelijk laat was en donker. Ze kon een goede prooi zijn, maar wat maakte haar het nu uit. Kim sloot haar ogen even, maar toen ze iets hoorde keek ze op. Ze draaide haar om en zag een bleke jongen lopen in haar richting. Kim zweeg en merkte dat hij bij haar was komen zitten. Ze keek even weg en luisterde naar zijn woorden. Hij had iets aan zijn keel, of zijn adem. Zo leek het. Ze wist niet meer hoe het noemde. Ze zuchtte en keek voorzichtig naar de jongen. Oké, hij zag er een beetje uit als een vampier. Ze wist het alleen niet zo goed want elke vampier kon zelfs eerst lief doen. Kim haalde even haar schouders op en zette het uit haar hoofd. "Een beetje.." antwoordde ze even later op zijn vraag of het wel met haar ging. Het ging al veel beter dan daarnet. Ze had haar redelijk lang ingehouden en nu was ze ook kalmer. Kim keek even naar de zee die rustig zijn golven neersloeg op het strand. Ze negeerde alles weer even terwijl ze voor haar uitstaarde en deels leek te wachten op een nieuwe vraag van de jongen.

Het meisje keek op, maar zei niets, dus hij nam het intiatief. Nathaniël grijnsde lichtjes bij haar antwoord op zijn vraag. "Iedereen heeft wel eens een dipje." Ja, zeker weten. Zelfs de jongen die altijd wel ergens mee kon lachen, zat stil in een hoekje toen Veneska hem gebeten had. Onbewust wreef hij met zijn hand over zijn nek en kromp even in elkaar bij de herinnering. Ze had er zo hongerig uitgezien, zoals hij haar nog nooit meegemaakt had. Na afloop was hij duizelig geweest en kon amper op zijn benen staan, waarschijnlijk had ze wat te veel bloed genomen. "Mijn naam is Nathaniël, trouwens." Hij haalde zijn hand uit zijn zak en stak die uit. Zijn huid had een normale lichaamstemperatuur, nog iets wat hij niet gemeen had met vampieren. Toen hij dacht dat ze zijn hand geschud had stopte hij deze terug in zijn zak. Even was het stil, maar toen schoot er een dier met zo'n snelheid voorbij dat Nathaniël achtover viel en zijn keel dichtslipte. Het duurde even voordat zijn vingers zijn puffer terug vonden en tegen die tijd was zijn gezicht al bijna blauw gekleurd door zuurstoftekort. Snel zette hij het ding aan zijn lippen en inhaleerde. Versuft ging hij terug overeind zitten en keek het meisje verontschuldigend aan. "Last van astma, niet echt geweldig." Nog altijd wat geschrokken tuurde hij rond om te zien of hij het beest nog terug kon vinden. Waarschijnlijk was het een vos ofzo geweest, maar wat deed zo'n beest op het strand? De jongen besloot er verder geen aandacht aan te besteden en dook dieper weg in zijn jas. Hij was redelijk hard geschrokken door die astma-aanval. Deze was erger geweest dan die van een halfuur geleden. "Wat is er gebeurd dat je midden in de nachten zit kou te lijden?" Soms was hij misschien iets te nieuwsgierig. Sommige mensen vonden het leuk dat hij wilde helpen, andere konden er weer niet tegen. In welke categorie het meisje behoorde wist hij niet, maar daar zou hij gauw genoeg achter komen.