Apollo's opkomst (Iedereen is welkom om te posten) [Open]

Hij opende zijn ogen en sprong overeind. Waar was hij? Hij keek naar de bloed vlekken op zijn kleding. Zijn jas was gescheurd en zijn broek zat vol met gaten. Het laatste wat hij zich herinnerde was die enorme pijn. Alsof vuur door zijn aders werden gepompt. Maar daarvoor, herinnerde hij zich niks! Helemaal niks! Hij keek of hij niets bezeerd had. Geen verwondingen te zien. Toen werd hij uit zijn gedachten gesleurd. Hij rook iets. Een overweldigende geur. Hij had opeens enorme .... - enorme dorst? Hij rende op de geur af en zag hoe snel hij ging. Hij wou even stoppen omdat hij zo verbaasd was, maar god wat had hij een dorst! Toen hij van ver af zag, van wie de geur afkomstig was, stopte hij. Hij zag een mens. Een onschuldige ouwe man liet zijn hond uit. De hond rook niet lekker, maar wat rook deze ouwe man verrukkelijk! Hij kon niet langer nadenken en stormde op de man af, die nog niks merkte. Hij beukte vol tegen hem op. De ouwe man knalde tegen een boom aan, die een meter verder op stond en viel bewusteloos neer. De hond blafte naar hem. Hij deelde een schop uit tegen de kop van het beest en deze viel dood neer. Hij stortte zich op de man en zette zijn tanden in zijn nek. Hij begon te drinken. Het duurde een aantal minuten voordat hij klaar was, maar het voelde als een aantal seconden. Ow wat was het een genot om menselijk bloed te drinken! Toen hij weer opstond, keek hij naar het bloed aan zijn handen. Hij had geen idee waar hij was, hoe hij zo was geworden. Het leek een sprookje. Maar hij wist ook niet meer wie hij was. Hij keek nogmaals naar het bloed op zijn handen. Toen zag hij een zilveren armband. Hij keek er naar en zag staan. 'Apollo'. Was dat zijn naam? Hij moest het er maar mee doen. Vanaf nu was zijn naam Apollo, of het klopte of niet.

(Iedereen is welkom om te posten) [Open dus]

Apollo had zich zelf nog eens goed bekeken. Hij zag er bleek uit. Bleek en bloeddorstig. Waar deed dit hem aan denken? Vampier. Hoe cliché dan ook, het had er alle schijn van. Hij wist nu hoe snel hij was, ongelofelijk snel. Maar hij voelde zich sterker dan ooit. Al wist hij natuurlijk niet hoe hij zich vroeger had gevoeld, aangezien hij alles vergeten was. Maar iets zei hem, dat hij pas sinds het gruwelijke pijn zo is. Apollo liep naar een boom toe en sloeg er met al zijn kracht tegen aan. De boom scheurde en viel met een klap om. Vogels vlogen weg en Apollo wist precies waar ze waren. Toen hij oogcontact maakte met een vogel, viel deze dood neer. Wat was dit nou?! Apollo liep er op af. Al het leven bleek verdwenen te zijn uit dit onschuldige wezen. Apollo was er niet rouwig om. Hij wist niet hoe het kwam, misschien was het wel puur toeval. Opeens hoorde hij een vrouw gillen. Apollo draaide zich om en zag een vrouw bij het lijk staan. De vrouw kon hem niet zien. Apollo stond te ver weg. Apollo haalde zijn neus op en lachte. Hij had pas gedronken, maar hij had wel zin in nog een portie. Apollo rende er naar toe en stopte voor haar neus. "Waar kom jij vandaan?" vroeg ze bang. Apollo zag nu dat het een meisje was van ongeveer 17 jaar oud. "Ik hoorde je gegil" zei hij nonchalant. "Ja vind je het heel gek! Er ligt daar een lijk, twee zelfs als je de hond mee telt! Ze zijn volgens mij gedood door een beer ofzo!". zei ze angstig. Apollo lachte. "Nee, ze zijn gedood door mij". Het meisje begon bang achteruit te lopen. Maar voordat ze zich had omgedraaid stond Apollo weer tegen over haar. "Heb jij enig idee hoe erg ik me inhoudt. Je had al lang dood moeten wezen. Maar sommige jagers spelen nu eenmaal liever met hun prooi". Apollo lachte weer en keek het meisje aan. Apollo had genoeg gehad. Hij wou haar doden, haar bloed drinken. Uit het niets begon ze opeens te gillen. "WAT DOE JE!! HOU AS..". Ze kon haar smeekgebed niet afmaken. Ze viel dood op de grond. Apollo's ogen ging wijd open. Het was geen toeval geweest. Apollo vroeg zich af of het alleen bij levende wezens kon. Die theorie zou hij later wel testen. Apollo hurkte zich naast het meisje en begon haar bloed te drinken. Toen hij genoeg had, stond hij weer op. Hij liep naar een bloem toe en keek het aan. Het begon te verwelken en viel uiteindelijk dood neer. Apollo kon zijn ogen niet geloven. Was hij nou werkelijk een vampier achtig iets met een gave? Zouden er meer van hem zijn?

[Nog steeds open voor iedereen om te posten].

De ademhaling ging als meer sneller en sneller terwijl een jongen zich aan een boom overeind hield. Hyperventileren, niet echt goed voor iemand die astma heeft. Eerst lijkt het alsof ze gewoon snel gaan blijven ademen, net zoals bij een gewoon mens gebeurd, maar na een tijdje slipt hun keel dicht en worden ze langzaam maar zeker blauw door zuurstofgebrek. Trillend zochten Nathaniëls vingers in zijn zakken naar zijn puffer, de stekende pijn in zijn scheenbeen negerend. Weerwolven hadden hem voor de zoveelste keer een heel eind laten rennen, want als hij dat niet gedaan had, was hij nu waarschijnlijk dood geweest. Die wezens letten ook niet op een kloppend hart of de kleur van ogen als ze een vampiergeur roken. Meteen als die lucht hun neus binnendrong wilden ze diegene die de geur met zich meedroeg aan stukken rijten. Ze waren gewoon veel te wanhopig om de mensen te beschermen dat ze er zelf een aanvielen. Wat kon hij eraan doen dat een vampier medelijden met hem had gehad en hem opvoedde als haar eigen zoon? Hij had de shape-stoffers op de een of andere manier kunnen afschudden, iets wat hem nog nooit was gelukt. Zouden ze problemen ofzo gehad hebben onderweg, want dit was nog nooit eerder gebeurd. Meestal hadden ze hem al tegen de grond gesmeten voordat het geluid van een kloppend hart tot hen doordrong, waarom waren ze dan nu gestopt. Zijn bleke vingers sloten zich om de vertrouwde puffer en hij dacht nog even na terwijl hij een grote ademteug nam. Ineens wist hij het antwoord op de vraag die in zijn hoofd rond spookte. Hij was de onzichtbare grens tussen de Cullens en de weerwolven over gerend, dus momenteel bevond hij zich in het gebied van de vampieren. Luid geblaf deed de jongen opkijken en langzaam liep hij naar het geluid toe. De pijn in zijn been maakte het hem bijna onmogelijk om te lopen en even bukte hij zich om te kijken hoe erg de situatie was. Toen hij zijn broekspijp opgerold had, werd de lange bloederige snee zichtbaar die hij had opgelopen toen hij over een boomwortel gestruikeld was. Echt perfect om dat aan de hand te hebben in een gebied voor vampieren. Nathaniël klemde zijn kaken op elkaar en liep toch verder omdat hij nieuwsgierig was naar de rede waarom die hond ineens gestopt was met blaffen. Zijn groene ogen verwijdde zich wat toen hij zag waarom dat was. Een vampier was net een oude man aan het leegzuigen terwijl de hond er levenloos naast lag. Spijtig dat hij een grote snap in zijn been had. Als dat nu niet was geweest had hij misschien nog een kans gehad om weg te komen, maar de vampier had de geur van zijn bloed waarschijnlijk allang geroken, dusnu moest hij zijn cursus zelfverdediging maar eens bovenhalen. Veel zou het niet uitmaken, maar hij kon altijd proberen wat tijd te rekken. Misschien kwam Vaneska hier toevallig langs om hem te helpen. De gil van een meisje verbrak zijn gewauwel en met een gezicht waar de afschuw duidelijk op te zien was keek hij toe hoe de vampier op een meisje die zo oud als hem leek, afliep. Even voerden ze een conversatie waar hij amper iets van verstond en zijn mond viel open toen het meisje ineens neerviel, zonder dat die vampier haar had aangeraakt. "Hoe deed jij dat." Kwam er geschokt over zijn lippen en hij sloeg zich in gedachten tegen zijn voorhoofd. Ja, nu had die vampier hem zeker gehoord. Zijn groene ogen bleven strak op de persoon voor hem gericht terwijl hij ondanks de pijn achteruit stapte. Dit was gewoon veel te eng om echt te zijn.

If you don't mind?

Apollo kon zijn lach niet van zijn gezicht krijgen. Hoe zijn vorige leven ook was geweest, hij had nu macht. Misschien was hij wel het sterkste .. - wacht eens even? Wat hoorde hij? Apollo haalde zijn neus op. Hij had nu genoeg gedronken, maar toch rook hij weer de overheerlijke geur van mensenbloed, precies van de plek waar het geluid vandaan kwam. Binnen enkele seconden stond Apollo tegenover een jongen met een wond op zijn been. Hij had waarschijnlijk alles gezien, of hij moest hier net verschenen zijn. Apollo keek recht in zijn ogen en zag zijn angstige gezicht. "Ik weet niet wat je gezien hebt. Het interesseert mij ook niet. Maar ik zal je sparen als je mij verteld waar ik ben en wat er hier in de buurt allemaal te vinden is". Toen verscheen er een straaltje zon tussen de takken op zijn arm. Apollo zag hoe zijn arm begon te glinsteren en weer viel zijn mond open. Het leek alsof zijn arm uit duizenden diamantjes bestond. Het fascineerde hem, maar aan de andere kant verafschuwde het hem ook. Het nam iets weg van zijn koelbloedigheid, hoe letterlijk en figuurlijk hij dat ook had.

Ieder mens zou nu kotsend voorovergebogen staan bij de aanblik dat iemand met zoveel gemak een mens kon vermoorden. Nathaniël was een uitzondering, had wel wat meer moorden gezien, maar het feit dat die vampier ineens voor zijn neus stond zorgde ervoor dat zijn hart toch een slag oversloeg. Ondanks dat hij samenwoonde met zo'n wezen zorgde hun snelheid er toch nog altijd voor dat hij geschrokken en stap achteruit zette. Het was goed dat zijn keel deze keer niet dicht slipte, daar was hij op dit moment veel te gefocust voor. Het zenuwcentrum van vampieren lag nog altijd hetzelfde als die bij mensen dus als hij bij dat plekje op zijn nek kon komen zou hij voor een tijdje veilig zijn. De volgende woorden van de man zorgde ervoor dat de jongen zijn concentratie voor even verloor. Dus hij zou hem sparen als hij zei waar deze zich op dit moment bevond. "Je bent hier naartoe gekomen en je weet niet eens waar je bent?" De vraag kwam er eigenlijk redelijk droog uit met een stem die helemaal niet trilde van angst. Wie kwam er nu naar een stad en wist niet waar hij juist was? Het was best raar om een vampier die net voor je ogen twee personen vermoord heeft wegwijs te maken. Misschien was het beter als hij gewoon zijn mond hield en dat die vampier hier voor altijd in het bos rond zou dwalen, of nog beter: door de weerwolven verscheurd werd. Maar eigenlijk kon het toch geen kwaad om te zeggen waar ze waren? "Op dit moment bevind je je in Forks, maar wat bedoel je met dingen die hier in de buurt te vinden zijn." Het was net alsof hij een gesprek voerde met een normaal mens, al veraadden de vuurrode ogen van de man dat hij geen normaal mens was.

Apollo hield zijn adem in. Hij was door blijven ademen omdat het een gewoonte was. Maar nu wist hij dat het helemaal geen nut had. Ook wist hij dat als hij nog vaker de geur van het bloed rook, dat hij deze jongen zou doden. "Je bent hier naartoe gekomen en je weet niet eens waar je bent?" vroeg de jongen droog. Apollo schudde zijn hoofd. "Ik herinner me niks meer. Hoe ik hier ben gekomen, hoe ik zo geworden ben. Ik weet niet eens of ik mijn eigen naam wel weet". Het viel Apollo op dat deze jongen niet zo bang was als het meisje van daar net. Hij had van een afstand ook niet hetzelfde geroken. Hij had natuurlijk wel dat heerlijke menselijke bloedgeur gehad, maar ook iets bekends. "Op dit moment bevind je je in Forks, maar wat bedoel je met dingen die hier in de buurt te vinden zijn." Apollo begon zijn geduld bijna te verliezen maar legde het toch uit. "Ik ben nog niet lang zo. Pas sinds vandaag. Wat mij ook veranderd heeft, het moet hier in de buurt zijn. Ik heb namelijk een paar vragen voor die persoon". Apollo deed nonchalant zijn handen in zijn broekzak. Hij voelde een brief. Hij pakte de envelop en zag dat hij al open gescheurd was. Apollo haalde er een foto uit. Hij zag een vrouw. Apollo herinnerde haar. Niet met herinneringen, maar hij had gehouden van haar. Het was zijn moeder. Hij draaide de foto om. Het enige wat we van je moeder terug vonden. Het spijt ons. De rest is verbrand. Apollo dacht niet meer aan de jongen die voor zijn neus stond. "Ze is dood" fluisterde hij. Het leven wat in de grond zat onder hem begon te sterven. De vogels die naar eten zochten op de grond vielen dood neer. Het waren niet alleen zijn ogen, maar ook wat hij aanraakte dat stierf als hij boos was. Apollo keek nu weer omhoog en zag de jongen staan. Hij probeerde zijn woede te laten verdwijnen en keek de jongen aan. "Nou vertel me alles wat je weet en met alles, bedoel ik alles".

Jeaj, een vampier die zich niets meer herinnerde en langzaam zijn geduld begon te verliezen, zijn dag kon echt niet meer stuk. De pijn in zijn been werd met de minuut erger en hij moest echt zijn kaken op elkaar klemmen om het niet uit te schreeuwen van de pijn. Waarom was Vaneska er nu niet? Normaal verloor ze hem gaan moment uit het oog en nu hij haar het meeste nodig had was ze er ineens niet meer. Zwarte vlekken begonnen zich al voor zijn ogen te vormen door het bloedverlies, maar na even schudden met zijn hoofd verdwenen ze voor even. Blijkbaar had de vampier wat gevonden in zijn broekzak, want ineens keek hij naar een foto van een vrouw, iemand die hij kende waarschijnlijk. Het gebeurde allemaal tegelijkertijd en de jongen werd er ziek van. Hoe kun je zoveel leven met een vingerknip vernietigen? Nathaniël zou zichzelf haaten moest er bij hem zoiets gebeuren. Eigenlijk had hij geluk dat hij nog een paar meter van de man afstond toen hij al het leven om hem heen wegnam. Anders had hij hier gegarandeerd net als die beestjes gelegen en was de vampier zelf ook ten dode opgeschreven. Vaneska kon erg agressief zijn als er iets met hem gebeurde, dat had hij al ondervonden toen een paar mensen hem van een klif wilden duwen. "Hey het wil niet zeggen dat iemand van wie je hield nu dood is dat je direct het leven van andere moet gaan nemen." Nee, dit ging echt veel te ver. Alle opgekropte woede tegen de weerwolven liet hij nu naar buiten terwijl hij een gewond been had in de buurt van een pas veranderde vampier. Je bent echt geweldig bezig, serieus. De emoties die hij voelde werden allemaal te veel en voor de tweede keer in tien minuten sloot zijn luchtpijp zichzelf af. Met een piepende ademhaling probeerde hij zichzelf rustig te krijgen, wat niet echt lukte. De pijn in zijn been werd erger en erger terwijl hij wanhopig naar zijn medicijnen zocht. Waarom moest dat juist op dit moment gebeuren? De woorden van de vampier drongen nauwelijks tot hem door terwijl hij helemaal blauw werd. Waar was dat ding nu? Op het allerlaatste moment voelde hij de vertrouwde vorm van zijn puffer en zo snel mogelijk nam hij een grote ademteug. Deze keer gingen de zwarte vlekken niet weg en zag hij de grond langzaam dichterbij komen. Met een harde smak landde hij tegen de grond en hoorde nog net hoe een vrouw met een prachtige stem zijn naam schreeuwde. Vaag zag hij het bekende gezicht van Vaneska voor zich voordat alles zwart werd.


Een beetje drama? :3

"Hey het wil niet zeggen dat iemand van wie je hield nu dood is dat je direct het leven van andere moet gaan nemen." zei de jongen boos. Apollo keek hem kil aan, maar negeerde wat hij zei. "Vertel me nou maar wat ik wil weten" zei Apollo. Hij zag hoe de jongen begon te wankelen en een puffer pakte. Apollo keek hem alleen maar aan en zag hoe hij uiteindelijk op de grond viel. Toen hij de grond net raakte, verscheen er een vrouw die zijn naam riep. Verstond hij nou Nathaniël? Apollo moest zijn woede in bedwang houden. Nu had hij nog geen antwoord. Maar wie was deze vrouw? Ze rook anders, ze rook ook lekker, maar op een andere manier. Zij leek op hem. Al had Apollo zichzelf nog niet goed kunnen bekijken. Er was geen spiegel in de buurt geweest. Maar waar vind je dan ook een spiegel in het bos? De vrouw leek bezorgd. "Wie ben jij nou weer? vroeg Apollo ongeduldig en brutaal.

De verhuizing was goed verlopen en hier was ze dan. Forks, zoals de plaats heette, was haar nieuwe thuis. Haar vader en stiefmoeder waren bezig met het uitpakken van de auto om het vervolgens in het huis neer te stallen. Ze voelde zich afschuwelijk. Ze was iedereen kwijt. Haar moeder, haar vrienden en vriendinnen, Sam... Iedereen. Zogenaamd moest alles hier goed komen, kon ze hier nieuwe vrienden maken. Kom toch op, ze hoorde hier niet thuis. Wel wist ze dat ze hier niet weg kon, dat ze dit maar als haar nieuwe thuis moest gaan beschouwen. Ze slaakte een zucht, schopte met haar laars tegen een takje die op de grond lag. Het scheen hier altijd te regenen. Gelukkig was het op dit moment droog, iets wat nog meeviel. Haar zwarte haar zwierde achter haar slankgebouwde lichaam aan terwijl haar blauwe ogen gericht stonden op enkele vogels die zoals gewoonlijk vloten. Het was nog best wel lekker weer en omdat het niet regende hoefde ze zich niet in te pakken in een dikke jas. Bij elke stap die ze zette kraakte er een tak onder haar hakken. Het was hier best donker, voornamelijk door de hoge boomtoppen die het zonlicht tegenhielden. Er hing naar haar mening een soort duistere sfeer, maar dat was gewoon in een bos. Plotseling weerklonk er een keihard gegil, waardoor ze geschokt stilstond. Als je heel goed luisterde kon je twee stemmen horen. Wat was daar aan de hand? Aan de ene kant wilde ze weten wat er met het meisje die gegild had aan de hand was, maar aan de andere kant leek het haar geen goed idee het eventuele gevaar op te zoeken. Toch koos ze voor het laatste. Haar vader en die zogenaamde stiefmoeder van haar hadden toch een hekel aan haar, dus als er iets gebeurde kon het hun toch niets schelen. En sowieso, waarschijnlijk was er niet eens wat aan de hand. Zo liep ze verder, het geluid volgend om het meisje en de andere twee stemmen op te sporen. Enkele minuten, misschien bij elkaar wel een half uur, liep ze door het bos waarvan de paden steeds smaller werden en de lucht steeds donkerder. Voor ze het zelf doorhad stond ze in het zicht van een jongen - of beter gezegd man -, een andere jongen, een vrouw en een meisje die roerloos op de grond lag. Dood?! Wat was dit? Ze zette voorzichtig een stap dichterbij en merkte toen de rode ogen van de man pas op. "W.. Wat is dit?" sprak ze aarzelend, terwijl ze stilstond.

Apollo had nog maar net zijn vraag afgemaakt of er was weer een nieuw gezicht verschenen. Apollo zuchtte diep. Hij was aardig geweest. Hij had nog geen poging ondernomen om deze jongen ook maar te vermoorden. Wanneer kreeg hij antwoorden! Hij wou antwoorden! Wie was hij!? Waarom was hij zo?! Waarom was zijn moeder dood?! Een brand. Dat was duidelijk. Maar was het een ongeluk? Was het met opzet gedaan? Apollo leek minuten lang na te denken, maar het waren maar seconden. Alles ging zo veel sneller als vampier zijnde. Hij kon over meerdere dingen tegelijk nadenken. Apollo wist dat een mens maar tien procent van zijn brein gebruikte. Misschien een wezen zoals hij wel de volle honderd procent. Misschien had zijn brein zelfs één of andere maffe update gehad. "W.. Wat is dit?" sprak het meisje aarzelend. Apollo keek het meisje aan, maar zei niks. Hadden ze enig idee hoe erg hij zich moest verzetten tegen zijn dorst?

De zwarte vlekken werden minder als hij met zijn ogen knipperde, maar zijn been deed echt vreselijk veel pijn. De vrouw met blonde haren en vuurrode ogen knielde bij hem neer en legde haar handen op zijn been. "Het komt wel goed." fluisterde ze zachtjes voordat ze zich woest omdraaide. Het ko goed zijn dat de vampier voor haar niets met de wond in het been van haar 'zoon' te maken had, maar het was wel zijn schuld dat Nathaniël zich helemaal had opgejaagd. "Wie ben jij nou weer?" De woorden klonken veel te brutaal naar haar zin en met een woeste grauw greep ze de vampier bij zijn keel en duwde hem tegen de dichtsbijzijnde boom. "Vaneska Valerie Esmiralda Kaznikski en met wie heb ik het genoegen? Nathaniël had Vaneska eigenlijk nog nooit zo kwaad gezien. Normaal bleef het bij een vernietigende blik naar haar soortgenoten. "Over die vraag die je de jongen gesteld had: er lopen hier een heel deel vampieren rond, dus ik zou niet weten wie jou veranderd heeft." Het was raar dat de man niet meer wist wie hij was, normaal herinnerde je je nog wel een klein deel van je vroegere leven, niet veel maar toch iets.
"W.. Wat is dit?" Zijn groene ogen richte zich op een meisje dat blijkbaar geschrokken was van wat ze zag, een mens dus. "Niets aan de hand. Dit is een..." even aarzelde hij. Moest hij echt liegen terwijl ze er vroeg of laat toch wel achterkwam wat voor wezens er hier rondliepen. Na een tijdje besloot hij om toch maar te liegen. "... opname voor de allernieuwste horrorfilm." Hopelijk zag de man in dat hij het spelletje maar mee moest spelen, tenzij hij wilde dat hier een paar mensen hysterisch werden.

De vrouw met blond haar die bezorgd naar de jongen had gekeken, drukte Apollo tegen een boom aan. Er verscheen een grijns op Apollo's gezicht. "Vaneska Valerie Esmiralda Kaznikski en met wie heb ik het genoegen?" zei ze kwaad. Apollo liet even een stilte vallen en keek haar in de ogen aan. Hoe snel zou zij sterven? Ze was duidelijk hetzelfde als hij. Dat rook, zag en voelde Apollo. Bloemen verwelkte het snelst, vogels vielen snel dood neer, maar bij een mens ging het wat langzamer. Zou het bij een vampier werken? Of zou het misschien alleen pijnlijk zijn? "Mijn naam is Apollo" zei Apollo rustig. Zijn grijns verdween, hij trok haar hand los van zijn keel en hield zijn woede in bedwang. "Over die vraag die je de jongen gesteld had: er lopen hier een heel deel vampieren rond, dus ik zou niet weten wie jou veranderd heeft". Zijn theorie klopte, hij was een vampier. "Jammer, ik zou degene namelijk hartelijk willen bedanken". Ondertussen had de jongen een smoes verzonnen. "Niets aan de hand. Dit is een opname voor de allernieuwste horrorfilm". Apollo had gemerkt dat hij even had geaarzeld. De vrouwelijke lijfwacht van deze jongen waarschijnlijk ook. Maar een normaal mens zou het vermoedelijk niet gemerkt hebben. Apollo dacht weer aan de foto en nieuwsgierig begon hij zijn andere broekzakken te verkennen. In zijn achterzak voelde hij weer wat. Dit maal geen brief, maar papier. Hij haalde het verfrommelde stuk krant rustig uit zijn broekzak. Gezin gedood door brand. Vermoedelijk is het huis met opzet in brand gestoken. Ook werden er resten van touwen gevonden. Het gaat hier om een afschuwelijke daad. Er zijn nog geen daders bekend. De rest was allemaal doorgestreept. Apollo zag onder het artikel, met stift vet geschreven tekst staan. Firenzo. Weer herinnerde hij zich wat. Geen ware herinneringen, maar hij voelde haat als hij dacht aan Firenzo.