Verhuizing (Opkomst Jarael Tracyn) [Open]

Het was 13 graden buiten en bewolkt, een perfecte dag dus om de verhuizing naar Forks door te zetten. Jarael had gister middag een grote zonnebril opgezet en was de auto ingestapt. vanuit Sudbury (Canada) was ze zonder te stoppen en met een snelheid van bijna 180 km/u over de snelweg gegaan. Haar gloed nieuwe BMW M5 Sedan in het bruin reed overal soepel doorheen. Mensen zouden nauwelijks in de gaten hebben dat ze voorbij kwam. De radio stond hard aan op de geweldige nummers van Muse. Af en toe zong ze een stukje mee. ze was nu bijna 16 uur onderweg en het was onderhanden al 4uur in de middag. Ze zag dat ze langs Port Angeles reed en wist dat het nog maar een klein stukje moest wezen met deze vaart, maar ze wilde niet teveel op vallen. Rustig drukte ze met haar voet het rem padaal in met haar zwarte all stars. hij begon nu zachter te rijden en met een gang van 80 km/u was ze dik te vrede. Het duurde ongeveer een half uur voor ze aangekomen was in Forks en haar nieuwe huis moest opzoeken. Ze reed rustig door het centrum op zoek naar haar adres. Op de bijrijders stoel lag een map met de gegeven erin. Ze pakte de map en begon erdoor heen te bladeren. Ze vond het adres: South Forks Avenue. Ze parkeerde haar auto snel in één van de parkeer vakken voor het eettentje Golden Gate. Ze stapte uit met de mappen en sloeg de deur dicht die automatisch op slot gingen. 'Wat een boel voordelen heeft die BMW toch' zei ze eigenlijk tegen zichzelf. Ze trok haar zwarte t-shirt iets meer over haar skinny heen en begon te lopen naar de overkant waar haar nieuwe huis moest staan. Ze stak zonder te kijken over en liep naar de overkant. Ze wist al waar ze moest wezen. Ze griste de sleutels van het nieuwe huis uit haar zakken en de eerste sleutel die ze vond stopte ze in het sleutel gat, met een paar snelle draaien hoorde ze de klik dat hij open was. ze duwde de deur open en keek naar het huis. het zag er niet uit. overal lagen nog vieze spullen van de vorige bewoners. Jarael zuchtte diep, ze liep naar het keuken blad wat er ook al niet zo fris uitzag en gooide al haar spullen die ze bij zich had daarop. 'Dan maar eens de stad verkennen, meubels inkopen en deze hele bende opruimen.' Ze pakte de sleutels van het keuken blad en liep de deur uit. Voor ze het hoekje van de straat om was hoorde ze de deur dicht knallen.

Apollo veegde het bloed van zijn mond. Hij begon hier beter in te worden. Het fatsoenlijk jagen op de mens. Zijn kleren waren niet meer vol met bloed. Apollo's dorst leek ook telkens minder te worden. Hij kon zich nog herinneren hoe hij was toen hij wakker werd als vampier, zijn reukvermogen nam het over van zijn brein en daar naast had hij zijn gave. Als zijn emoties het eenmaal overnamen, kwam die aan bod. Apollo wou eens kijken hoe ver zijn bloeddorstigheid ging. Hij wou zich onder mensen gaan begeven, kijken hoe sterk hij was. Misschien was het dwaas, maar hij hield wel van een uitdaging. Hij liep het bos uit en een stoep op. Het was even wennen om zijn normale snelheid niet te gebruiken. Het leek allemaal zo langzaam te gaan. Apollo liep voorbij verschillende huizen. Hij had nog niet geslapen. Het was gek, maar daar dacht hij nu pas aan. Vampiers sliepen niet. Apollo wou net de straat oversteken toen hij een beeldschone vrouw zag. Ze liep haar huis binnen. Apollo bleef even staan en zag dat ze later weer naar buiten liep. Ze kwam hem bekend voor. Weer herinnerde hij zich niets, maar hij voelde iets. Apollo liep zonder te aarzelen achter haar aan, tot hij haar inhaalde en onbeleefd voor haar ging staan. Toen hij haar ogen zag, keek Apollo haar aan. Ze had geen rode ogen zoals hij, maar ze waren toch bijzonder. "Jij bent zoals mij" zei Apollo onbeschoft, maar gefascineerd. Wat moest ze wel niet van hem denken? "Ken ik jou ergens van?" vroeg Apollo uiteindelijk.

Jarael stond met een schok stil toen ze de jongen voor hem zag. Ze keek even diep in zijn ogen en zag dat hij net als zij was.. een vampier. Toch was er iets anders aan deze jongen. Ze bekeek zijn jukbeenderen en de vorm van zijn gezicht. Ze moest hem wel kennen hij had een vreselijk bekend gezicht. Jarael sloot even haar ogen. Ze dacht na over haar jeugd, het was wel 10 jaar geleden dat ze als echt mens rondgelopen had. Ze herinnerde haar van alles en plots had ze het, haar ogen vlogen open. 'Gabriel?' vroeg ze geschrokken. Ze had niet verwacht hem hier te zien en al helemaal niet als vampier. Jarael pakte hem stevig vast en keek hem diep in de ogen. Alle herinneringen schoten door hoofd. Ze was een jaar of 16 toen ze voor het eerst moest oppassen bij de familie Cadhler. Ze moesten naar een begravenis en hadden geen andere oppas kunnen regelen dus hadden ze gevraagd of jarael kon,de familie Cadhler en Tracyn was altijd dik bevriend geweest. Ze herinnerde zelfs hun namen, Frank en Elisabeth. 'Wat doe jij in hemels naam hier? Waarom ben je een vampier? Waar zijn Frank en Elisabeth?' Jarael kreeg geen antwoorden op haar vragen hij bleef maar doodstil staan en haar aankijken. 'Gabriel, ken je mij dan niet meer?' Ze keek hem gespannen aan.

'Gabriel?' vroeg ze geschrokken. De vrouw pakte hem stevig vast en keek hem diep in de ogen. 'Wat doe jij in hemels naam hier? Waarom ben je een vampier? Waar zijn Frank en Elisabeth?' Frank en Elisabeth? Wie waren dat nou weer?! Maar toen herinnerde hij ze. Hij voelde hetzelfde voor deze namen als voor zijn ouders. Frank Chadler, Elisabeth Chadler en hij was Gabriel Chadler. Zijn broertje had geheten; Johnny Chadler. 'Gabriel, ken je mij dan niet meer?'. Apollo keek haar bedroefd aan. Hij negeerde haar laatste vraag. "Mijn ouders zijn dood" zei Apollo. Hij wist dat zij zou willen weten waarom en waarom zou hij het verzwijgen? Zij was ook een vampier en bovendien kende zij hem! Apollo zuchtte diep, wat weinig effect had. Vampiers ademde niet, maar het had wel wat geruststellends. "Mijn ouders en broertje zijn vermoord door een stelletje criminelen. Die heb ik pas om zeep geholpen, plus vijftig andere onschuldige tieners en jong volwassenen. Ik heb namelijk een gave die ik niet kan beheersen. De Gabriel die je denkt te kennen, is er niet meer. Er is alleen nog maar een monster over, het monster dat Apollo heet". Apollo zei het kort samengevat en zonder enige emotie. Hij was blij dat iemand hem herkende van voor zijn vampier tijd, maar hij was veranderd.

Jarael liep naar hem toe en drukte hem stevig tegen haar aan. Ze vouwde haar armen om hem heen en liet zijn hoofd rusten op haar schouder. Ze ging met haar vingers door zijn haren heen en probeerde hem te kalmeren. 'Het komt goed Gabriel' fluisterde ze zachtjes tegen hem. Ze was geschrokken van alles wat hij verteld had. Elk woordje moest ze nog even laten bezinken, het leek net of ze niet eens bij haar aankwamen. Jarael dacht aan Frank en Elisabeth, ze kon er gewoon niet bij dat hun gestorven waren. 'Hoe ben je zo geworden Gabriel.. vertel het me alsjeblieft, ik MOET het weten!' Jarael wachtte op zijn antwoord maar gelijk nadat ze haar vraag gesteld had wist ze dat ze het antwoord toch niet zou krijgen. Haar Gabriel, haar oppas kindje, was veranderd. Ze voelde dat er niks meer over was van dat vrolijke enthousiaste jongetje die haar vroeger bij binnen komst altijd gesmeekt had om te gaan voetballen of elke andere bezigheid. Jarael was gekwetst dat hij haar niet had herkend. ze had immers tot haar 21ste op hem gepast.

'Het komt goed Gabriel' zei ze geruststellend, terwijl ze hem omhelsde en hem op zijn gemak probeerde te stellen. Apollo wist niet of het ooit nog met hem zou goed komen, dacht hij terwijl hij met zijn hoofd op haar schouder lag. Dit kwam hem zo bekend voor, deze aanraking. Alsof ze hem vroeger wel vaker had getroost. 'Hoe ben je zo geworden Gabriel.. vertel het me alsjeblieft, ik MOET het weten!'. Apollo ging weer rechtop staan en keek haar aan. Wat nou als hij in haar bijzijn een keer de controle over zijn gave zou verliezen? Het liefst zou hij zeggen dat ze weg moest gaan, hem met rust moest laten. Na een lange stilte, begon Apollo te praten. "Ik wou als mens zijnde, mijn ouders wreken. Ik faalde en werd neergeschoten, ze dachten dat ik dood was. Toen wouden ze me begraven in het bos van Forks. Maar een vampier hield ze tegen, deze vampier heeft blijkbaar mijn leven gered. Daarna werd ik wakker als vampier, ik wist niet wat me overkwam. De bloeddorst, de kracht, het functioneren van de brein, de snelheid, vond ik allemaal geweldig. Maar toen ik mijn ouders en broertje wou wreken, kwam ik pas echter achter waar mijn kracht lag. Ik heb een gave. Ik kan het leven uit dieren, planten, mensen en waarschijnlijk alle andere wezens trekken. Maar toen ik al die vijftig mensen had vermoord. Omdat ik geen controle had. Zag ik ze later terug. Als geesten, als zielen, wat het ook waren! Ze lieten me zien in flitsen hoe erg pijn ik hun famillie had gedaan. Maar het ergste was nog, was dat de criminelen die ik met mijn gave had vermoord, lieten zien hoe mijn moeder gilde om mijn hulp en mijn broertje huilde toen ze levend verbrand werden" legde Apollo uit. Toen hij aan zijn huilende broertje dacht, werd hij weer woedend. Zijn ogen werden feller. Uit het niets duwde hij haar naar achter, zo dat ze een paar meter verder terecht kwam. Een voorbijganger keek hem geschrokken aan, maar stierf zodra ze in zijn buurt kwam. Apollo probeerde zichzelf te kalmeren, maar het ging niet.

Jarael viel hard op de grond en duwde zich onhandig met één hand omhoog om naar Gabriel te kijken. Hij zag er kwaad uit. Ze zag hoe hij het leven uit de mens zoog. Jarael krabbelde voorzichtig omhoog en trok haar zwarte t-shirt weer wat verder over haar skinny heen. Ze keek Gabriel nu uitdagend aan. Nog nooit heeft Gabriel haar geduwd, geslagen, geschopt of wat dan ook, zelfs niet per ongeluk. Haar hart brak voorzover dat kon bij een ondode. Ze keek naar het lege lichaam van de mens en daarna weer kwaad richting hem. 'Gabriel dit kun je echt niet doen! je kunt niet iedere keer wanneer je boos word het leven uit iemand zuigen of mij omver duwden! je hebt nog nooit eerder zo tegen mij gedaan hou hier mee op!' ze had haar stem verheft en begon nu echt boos te worden. Haar handen had ze tot vuisten gemaakt.

'Gabriel dit kun je echt niet doen! je kunt niet iedere keer wanneer je boos word het leven uit iemand zuigen of mij omver duwden! je hebt nog nooit eerder zo tegen mij gedaan hou hier mee op!' zei ze terwijl ze haar stem had verheft. Apollo focuste zich op de klank van haar stem, op de aanraking van haar, een paar minuten geleden. Het leek hem te kalmeren. "Daarom ben ik een monster" zei Apollo terwijl hij naar de grond keek. "Ik duwde je weg, omdat ik mijn gave niet kan beheersen, het slaat in de wilde weg als een dolle stier". Apollo liep naar haar toe. "Het spijt me" zei hij terwijl hij haar diep in de ogen keek. Hij ging met haar hand langs haar wang. Het lijk dat zielloos achter hem lag, was hij alweer vergeten. Apollo zag dat ze haar handen tot vuisten had gebald. Hij pakte haar beide handen vast. "Ik weet jouw naam nog niet" zei Apollo rustig. Hij liet haar handen los en keek achterom naar het lijk. "Het lijkt me verstandig als we weg gaan".

Ze negeerde expres de vraag. Ze knikte het was inderdaad beter als ze hier weggingen. Ze liep langs Gabriel en het lijk, richting het noorden waar de hoofdstraat moest zitten. Ze hoorde de lichte voetstappen van Gabriel achter haar. Om de een of andere rede voelde het toch veilig om met hem te zijn. Misschien omdat hij wel het zelfde als haar was. jarael pakte uit haar rechter broekzak een creditcard. Ze had genoeg opgespaard om haar huis te herinrichten. Ze bekeek het gouden pasje waar met grote koeien letters Master-card op stond. Ze had er in haar linker broekzak nog eentje zitten, een American Express. Het verschil er tussen wist ze niet, het had waarschijnlijk iets te maken met de nationale en internationale geld hoeveelheid. Jarael was nooit een ster geweest in economie. Na een paar stille minuten gelopen te hebben kwamen ze in de winkelstraat terecht. 'Blijf je nog bij mij of ga je ervandoor?' Ze had zich tijdens de vraag half omgedraaid naar hem.

Apollo merkte op dat ze haar naam niet gaf. Het maakte hem niets uit. Het was fijn om iemand in de buurt te hebben, die hem kende voordat hij een monster was geworden. Apollo volgde haar toen ze naar het noorden liep. Ze haalde iets uit haar broekzak, Apollo keek niet wat ze er uit haalde en staarde al lopend naar de grond. Na een paar minuten stilte kwamen ze in de winkelstraat terecht. Het was niet heel druk, maar er waren genoeg mensen voor nog een massamoord. Ook de geur van al dat verse mensenbloed werd hem te veel. 'Blijf je nog bij mij of ga je ervandoor?' vroeg ze half omgedraaid. Apollo keek haar aan, zo dat hij zich niet op de mensen om zich heen hoefde te concentreren. "Het lijkt me verstandig als ik ga." zei Apollo ijzig, terwijl hij zijn best deed om niet aan zijn dorst te denken. "Ik kan vanavond langs komen als je wil?"" vroeg hij.

Jarael keek hem stil aan en zag in zijn ogen dat hij niet op zijn gemak was, waarschijnlijk omdat er hier zoveel mensen waren.'Het lijkt me verstandig als ik ga' zei hij met een ijzige ondertoon. Jarael moest nog wennen aan zijn botheid, telkens als hij iets te bot zei schrok ze ervan. ergens begreep ze het wel het moest vreselijk moeilijk geweest zijn voor hem om zijn familie te verliezen, de transformatie te ondergaan, zijn families dood wreken en de zielen bij zich te dragen. 'Ik kan vanavond langs komen als je wil?' Vroeg hij. Jarael dacht even na. Is het wel verstandig dat hij in de avond langs komt terwijl haar 2e persoonlijkheid het van haar overneemt? Ze waagde de Gok, 'Ja is goed, Gezellig' Ze glimlachte voorzichtig naar hem. Gabriel knikte en liep snel de straat uit. Jarael keek hem achterna tot ze hem niet meer zag en draaide zich toen terug naar de winkels voor haar. Ze moest nog zoveel inkopen. Onhandig viste ze een verfrommeld papiertje uit haar broekzak en vouwde hem open. 'Banken, Bijzettafeltje, Tv, Keukenapparaten, Nieuwe koelkast, nieuw fornuis, Bed, Kledingkast, Douche, Boekenkast en Radio' Dreunde ze op. Haar piano zou nageleverd worden inclusief haar kleding en bekleding van haar bed. Ze keek even rond in de straat en zag verder op een woonwinkel staan. 'Bingo' Ze liep er met bijna zwevende stappen naartoe en duwde de grote witte deur open. De winkel stond vol decoraties, maar daar zocht ze niet naar. Ze zocht de meer praktische dingen. Ze liep naar ee jonge blonde jongen achter de toonbank die daar blijkbaar werkte en vroeg haar te helpen. De uren vlogen voorbij en het ene dingetje na het andere bestelde ze. Ze had meer gekocht dan alleen de praktische dingen. De jongen bleef Jarael steeds verbaasder aankijken wanneer zo nog iets van rond de €500 bestelde. Het geld scheelde jarael vrij weinig, als het er maar goed uitzag. Ze betaalde alles netjes en eind volgende week zou alles geleverd kunnen worden. Jarael stapte naar de deur en ze wierp nog even snel een blik op de klok. 'Alweer kwart over 5?'vroeg ze verbaasd. Ze haastte zich snel de winkel uit. Ze moest nog water, groente en fruit kopen zodat ze niet op zou vallen. Ze liep door de winkel straat heen en keek af en toe een etalage in. Ze stopte voor de etalage van een muziek winkel. Ze keek door de etalage en zag allemaal rijen met cd's erin liggen. Haar ogen gleden over de naambordjes die de cds gescheiden hielden en haar oog stopte bij Muse. 'Morgen hier maar even langs' grijnsde ze. Snel liep ze door naar de supermarkt want die zou ook zo gaan sluiten. Ze deed daar haar nutteloze inkopen en nadat ze dat had gedaan liep ze met zware tassen terug naar haar nieuwe huis. Ze liet de tassen voor de deur neerploffen en viste haar huissleutels uit haar zak. Snel draaide ze het slot open, ze tilde de tassen op, gooide ze naast haar mappen neer op het keuken blad. Met haar rechtervoet trapte ze de deur achter haar dicht, snel en behendig legde ze alle spulletjes op de juiste plankjes en in de juiste laatjes.

Apollo had die middag niet veel gedaan. Hij had vooral gejaagd, dat leek hem af te leiden. Met jagen bedoelde hij natuurlijk, een mens vermoorden en het lichaam vervolgens leeg zuigen. Hij had geen gebruik meer gemaakt van zijn gave en de zielen in zijn hoofd, hadden hem ook niet meer lastig gevallen. Misschien omdat hij bezig was geweest met zijn bloeddorst, of omdat hij wat had om naar uit te kijken. Namelijk het bezoekje aan de vrouwelijke vampier die hem scheen te kennen, hij wist nog steeds haar naam niet. Apollo zat op een boomstam met een lijk voor zich. Apollo sloot de ogen van het lijk met zijn vingers. Het zou niet lang meer duren voordat het avond was. "Je dood geen mensen meer met je gave" zei een meisje dat uit het niets was verschenen. Apollo's ogen ging wijd open. Nu hij geen dorst meer had en eenzelvig op een boomstam zat, hadden de zielen blijkbaar weer genoeg ruimte in zijn hoofd om hem lastig te vallen. "Maar toch dood je mensen" zei een politieagent die hij ook had vermoord met zijn gave. "Laat me met rust" zei Apollo rustig. Hij mocht geen controle over zijn emoties verliezen. Dan zouden ze makkelijker toegang hebben. Er verschenen telkens meer zielen, mensen, geesten, hij wist nog steeds niet zo goed, hoe hij ze moest noemen. Zielen lag het meest voor de hand. Apollo kreeg opeens een idee en begon hard te lachen. De zielen die nu met z'n twintigen waren keken hem bang aan, het leek ze af te schikken. Maar natuurlijk, ze wisten wat hij dacht. Onder de zielen waren nog twee agenten, de twee bekende criminelen, wat tieners en een paar andere mensen. Hij had ze allemaal vermoord met zijn gave, hun ziel uit hun lichaam getrokken. Maar dit waren ze nog niet eens allemaal. "Als jullie mij niet met rust laten. Ga ik achter jullie famillie aan. Ik slacht ze één voor één af en niet met mijn gave, zo dat jullie ze weer terug zien, maar met mijn handen. Jullie hebben flitsen laten zien, hoe veel pijn ik jullie familie heb aangedaan" Apollo liet een stilte vallen, zo dat er achter konden komen, hoe dom ze waren geweest. "Ik weet dus hoe jullie ouders, kinderen en familie er uit zien. Laat me met rust, of ze zijn allemaal dood" zei Apollo met een grote grijns. De zielen keken hem angstig aan. Sommige begonnen woedend te schreeuwen, maar toch verdwenen ze allemaal, stuk voor stuk. Misschien omdat hij trots was op zijn plan en zich dus vrolijk voelde of omdat ze bang waren. Apollo stond op en haaste zich naar het huis van de vrouw die hij had ontmoet. Hij liep naar de deur, waar hij haar naar binnen en buiten had zien gaan en klopte aan.

Jarael zette het laatste potje in de kast en wierp een blik op de deur. Nog geen paar tellen later hoorde ze geklop. Ze bewoog zich soepel naar de deur en trok hem open. Het was Gabriel. 'Kom binnen' zei ze zachtjes. Vluchtig keek ze naar de horizon die al langzaam oranje rood werd, het werd buiten al schemerig.Ze liet hem langs haar heen stappen en sloot de deur weer achter hem. Ze bukte om een veter van haar all star weer terug in haar schoen te drukken en stond toen weer rechtop. 'Het is nog een beetje kaal en leeg hier' Ze keek de kamer rond, het behang was er half afgescheurd en de gordijnen lagen afgerasterd op de grond, verder stonden er nog een paar klapstoeltjes en was de lucht van alcohol niet te missen. Jarael haalde onverschillig haar schouders op, 'Ik denk dat de vorige bewoners wel van een feestje hielden' Ze moest zelf een beetje van haar antwoord grinniken. Met haar rechterhand ging ze door haar haar heen. 'Ga toch zitten, Gabriel'

"Kom binnen" zei ze zachtjes. Apollo glimlachte en liep naar binnen. 'Het is nog een beetje kaal en leeg hier' zei ze. Apollo haalde zijn schouders op. "Jij hebt tenminste een huis. Ik leef vooral in het bos. Al vind ik dat niet een heel groot probleem" loog Apollo. Hij leefde inderdaad in het bos, maar dat was wel een probleem, het eenzaam zijn maakte hem zwak. Dan hadden de zielen makkelijker toegang tot zijn hoofd. Al had hij na vanmiddag wel met ze afgerekend. Ze waren nu doodsbang voor hem. Zoals het hoorde. 'Ik denk dat de vorige bewoners wel van een feestje hielden' zei ze grinnikend. Apollo haalde zijn neus op. Het stonk hier naar alcohol. 'Ga toch zitten, Gabriel' zei ze. Apollo knikte en nam plaats op een klapstoel. Hij moest er nog aan wennen dat iemand hem bij zijn echte naam noemde. "Je weet mijn naam, maar ik weet jouw naam nog niet" zei Apollo met een glimlach. Hij keek naar buiten en zag dat het donker begon te worden. "Heb jij vandaag al gejaagd?" vroeg hij uiteindelijk. Zijn dorst begon namelijk al weer toe te nemen. Hij hoopte dat het in de toekomst minder zou worden, maar aan de andere kant, was mensenbloed wel verrukkelijk.

Jarael ging zelf ook zitten en sloeg haar ene been over haar andere. Ze wiebelde zachtjes met haar rechtervoet die over haar linkerbeen heen hing. 'Je weet mijn naam, maar ik weet jouw naam nog niet' zei Gabriel met een glimlach naar haar. Ze keek even op en bestudeerde zijn glimlach grondig. Het bleef toch pijnlijk om te zien dat hij haar naam niet eens wist na zoveel jaren van oppassen.'Heb je vandaag al gejaagd?' Ze keek hem strak aan. Dat waren de verboden woorden voor haar. 'Ik heet Jarael Tracyn'zijn 2e vraag negeerde ze volkomen. Jarael draaide zich voor de helft om op haar stoel om door het raam te kijken. De zon was nu volkomen onder en de donkerblauwe rimpels vulde de rood oranje lucht. Ze klom weer gewoon op haar stoel en begon weer zenuwachtig te tikken met haar voet. 'Hoe komt het eigenlijk dat je vampier bent geworden, Gabriel?'

'Ik heet Jarael Tracyn' antwoordde ze. Ze beantwoorde niet de vraag of ze al had gejaagd. Dat betekende waarschijnlijk dat het niet belangrijk was en dat ze geen dorst had.'Hoe komt het eigenlijk dat je vampier bent geworden, Gabriel?' vroeg ze. Apollo's glimlach verdween als sneeuw voor de zon. Hij zuchtte diep voordat hij het vertelde. "Ik wou als mens al mijn ouders en broertje wreken, alleen toen werd ik neer geschoten. Ze dachten dat ik dood was en wouden mij begraven. Ik ben gered door een vampier, wie weet ik niet" legde Apollo uit. "Hoe ken jij mij? Mijn ouders?" vroeg Apollo. "En hoe ben jij een vampier geworden?". Apollo had duizenden vragen voor haar, over hoe hij was geweest, wat hij had gedaan, wat zijn ouders hadden gedaan, waar ze hadden gewoond. Maar aan de andere kant, Apollo wist dat hij moest accepteren dat hij nu een vampier was. Dat zijn naam Apollo was en geen Gabriel.

'ik wou als mens al mijn ouders en broertje werken, alleen toen werd ik neer geschoten. Ze dachten dat ik dood was en wouden mij begraven. Ik ben gered door een vampier, Wie weet ik niet' Jarael hoorde een pijnlijke ondertoon en kreeg medelijden met hem. Nog voor ze er iets over had kunnen zetten stelde hij alweer een andere vraag 'Hoe ken jij mij? Mijn ouders? En hoe ben jij een vampier geworden?" Gabriel keek haar nieuwsschierig aan en Jarael beet even op haar onderlip. 'Zoals ik vanmiddag al een beetje vertelde ben ik dus jouw oppas geweest voor een aantal jaar. Jouw ouders ken ik weer van de mijne, ze hebben vroeger samen op de bassisschool gezeten en waren altijd heel close, maar Frank en Elisabeth (jouw ouders) verhuisde naar Alaska Canada. Léon en Emily (mijn ouders) bleven in Sudbury Canada. Toen jouw ouders een aantal jaar in Alaska Canada woonde besloten ze dat ze Sudbury toch erg mistte en zijn teruggekeerd. Zo ken ik jouw en je ouders.' Jarael keek weer achterom naar de schemerig en de lucht was nu bijna geheel zwart, alleen het onderste stukje was nog rood. Jarael stond snel op en greep Gabriel beet. 'Je moet gaan dat is beter' Ze probeerde hem naar de deur toe te duwen maar Gabriel stribbelde tegen.

Apollo luisterde geïnteresseerd en stil naar haar verhaal. Zij was zijn oppas geweest. Hoe ironisch dat hij nu qua uiterlijk ouder was. In levensjaren was zij natuurlijk ouder. Apollo zag dat Jarael achterom keek, naar buiten. Ze stond als de bliksem op en greep hem beet. 'Je moet gaan dat is beter' zei ze. Jarael probeerde hem richting de deur te duwen, maar Apollo pakte haar ook vast en trok haar hand los. "Volgens mij ben jij iets vergeten te vertellen" zei Apollo kil. Hij liep om haar heen en ging weer zitten. "Ik denk dat ik blijf" zei hij met een glimlach. Apollo wist niet waarom zij hem weg wou hebben. Misschien had ze een gave die als het donker was aan bod kwam. Dan had Apollo sowieso belangstelling. Hij had er tot nu toe pas één gezien, een vampier met het uiterlijk van een negen jarig meisje, die water kon besturen. "Nou vertel, hoezo wil je me weg hebben?"

Jarael haar handen werden ruw vastgepakt en los getrokken. 'Volgens mij ben jij iets vergeten te vertellen' |De woorden die hij sprak waren kil en lieten haar huiveren. Hij liep langs haar heen om weer te gaan zitten. Jarael bleef dood stil staan. 'Ik denk dat ik blijft' Er liep een rilling over haar rug heen. Ze wierp nog een laatste blik op het raam en zag dat de laatste schemering nu bijna weg was. 'Nou vertel, hoezo wil je me weg hebben?' Jarael liep weer naar hem toe. 'Alsjeblieft Gabriel, Doe het voor mij?' Ze keek hem voor de laatste keer smekend aan.

'Alsjeblieft Gabriel, Doe het voor mij?' ze keek hem smekend aan. Apollo keek haar aan en schudde zijn hoofd. "Ik heb je alles over mij verteld, over mijn gave, de mensen die ik heb vermoord, nu wil ik alles van jou weten" zei Apollo zonder enige emotie. Wat zou ze toch verbergen voor hem? Ze leek zo bang voor haar zelf, net zo bang als Apollo was voor de zielen die in zijn hoofd zitten. Hij had dan wel een manier gevonden om ze daar te houden, maar toch, hij zou niet weer zijn broertje willen zien lijden. "Ik blijf" zei Apollo nogmaals, terwijl hij haar aankeek.

Gabriel schudde zijn hoofd. 'Ik heb je alles over mij verteld, over mijn gave, de mensen die ik heb vermoord, nu wil ik alles van jouw weten' hij zei dit zonder welke emotie dan ook. 'Ik blijf' Zei Gabriel vastbesloten. Jarael had het gevoel alsof ze versteende. Zijn laatste woorden kwamen niet eens meer bij haar aan. Er kwam een Rode waas over haar Rood-Goud-Bruine ogen en daarna sloot ze ze. Ze had het gevoel alsof er aan allebei haar polsen en allebei haar enkel een ketten werd vastgemaakt waaraan de snoer voor de muur begon te groeien. Jarael haar mond werd gesnoerd en in de plaats van zichzelf verscheen haar 2e persoonlijkheid. In de gedachtes van hun beiden zagen ze allebei dat haar 2e helft langs haar heen liep en een knipoog gaf. 'Vanaf hier, ik neem het nu van je over' Ze verdween in een wit licht en zij bleef alleen,geketend, achter. 'Ik blijf' was het eerste wat ze hoorde. Ze opende haar ogen en de rode waas bleef over haar iris hangen als een vliesje. Ze wierp even een blik op de jongen die daar zat. 'Nieuw speeltje van ons?' ze bekeek hem van top tot teen en draaide zich om. 'Ga je mee jagen of blijf je hier zitten als een idioot?' zei ze bot

'Nieuw speeltje van ons? zei ze terwijl ze hem bekeek. Apollo merkte meteen het verschil in haar ogen. Ze waren roder geworden en waarom zei ze ons? Was ze hier bang voor geweest? Ze was veranderd, haar houding was anders en zelfs haar accent. 'Ga je mee jagen of blijf je hier zitten als een idioot?' zei Jarael bot. Apollo stond op en een glimlach verscheen op zijn gezicht. "Ik dacht dat je het nooit zou vragen" zei Apollo. Hij haalde zijn tong langs zijn lippen en volgde haar naar buiten. "Dus wie ben jij?" vroeg Apollo. Hij hoopte dat het niet raar zou klinken en dat zijn theorie klopte. Hij wist niet of het iets te maken had met haar gave, maar er leken twee personen in haar hoofd te zitten. Eerst was ze lief en bezorgd geweest en nu leek ze kwaadaardig en zelfs gevaarlijk. "Waar gaan we jagen?" vroeg hij.

'Onthoud dit goed ik zeg het namelijk maar 1x. Ik ben Penelopé, ik heb stervend veel honger en ik houd niet van vragen. Begrepen? zei ze brutaal terwijl ze hem strak aankeek. Apollo fronste, hij had zeker geen spijt dat hij gebleven was. Apollo deed net alsof hij zijn mond op slot deed en de sleutel weg gooide. Hij had weer gelijk gehad. Hij had geen idee wat hij gestudeerd had of wat zijn beroep was geweest. Maar zijn theorieën bleken vaak te kloppen. Hij had snel door gehad dat hij een vampier was geweest, wat zijn gave was en nu ook wat er met haar aan de hand was. 'We gaan naar Port Angeles' zei ze. Apollo knikte tevreden. Wat had hij een dorst gekregen..`

[Topic closed]