Good times and Bad times ~ Sam ~

Diep ademde Rachel een keer in, de wind waaide door haar dikke vacht heen. Alle emoties gierde door haar lichaam heen, van woede tot blijdschap. Het voelde raar om alleen te leven, zonder Paul. De inprenting leek op een of andere vreemde manier gewoon.. Verdwenen te zijn. Het was heel raar om zo te denken, over alles. De mooie tijden die ze samen hadden beleefd, leek Rachel door hele andere ogen te bekijken. Alsof het iemand anders was waarna ze keek in haar gedachtes.. Misschien deed ze heel het roedel pijn met haar gedachtes, maar misschien moest ze zich er nog meer over heen zetten. De inprenting was verbroken, punt. Paul die misschien ooit nog terug zou komen, zou dan nooit meer in dat licht staan. Misschien niemand meer. Haar lichaam bewoog zich snel voor terwijl ze het meer naderde. Rustig veranderde ze terug, trok haar blauwe lange shirt aan die mouwloos waren, haar driekwarts blauwe spijkerbroek. Lange broeken zaten wel lekker, maar waren onpraktisch met veranderen. Rachel dwong haar lichaam zich naar het meer te begeven. Haar lichaam liet zichzelf zakken op het zand terwijl de wind door haar zwarte haren heen ging, haar voeten bungelde lichtjes in het water terwijl ze voetstappen hoorde. De geur was ookal te ruiken. Iedereen in het roedel had zo zijn eigen geur namelijk. ’Hee Sam.’ Sprak Rachel terwijl ze kort omkeek naar hem. ’Hoe gaat ie met je?’ vroeg Rachel kort terwijl Sam zich naast haar neer had geplant.

&& Sam.

Wat bezorgd keek Sam om zich heen. Waar was Emily naartoe? Normaal zou ze het zeggen als ze weg ging, maar sinds een paar dagen ging ze gewoon weg zonder iets te zeggen en kwam pas redelijk laat terug thuis. De jongens kwamen altijd bij hem klagen dat er geen muffins meer laarstonden als ze terugkwamen van het wachtlopen, maar wat kon hij daaraan doen? Zorgvuldig doorzocht hij elke kamer van het huis, maar vond zijn partner nergens. Vroeger wist hij op de een of andere manier altijd waar Emily naartoe ging en wat ze deed. Je kon het een soort telepathie noeman, maar die was al een tijdje redelijk zwak, alsof ze niet meer ingeprent waren. Wat in de war streek hij met zijn hand door zijn haar en liep naar buiten. Het had geen zin om thuis te blijven zitten en wachten totdat Emily thuiskwam, dan ging hij nog liever wandelen of wat rondrennen in het bos. Hij wist dat Rachel nu ongeveer hetzelfde doormaakte. Paul was weg, vertrokken zonder iets te zeggen. Eigenlijk was hij best kwaad op die jongen, dat hij de roedel zomaar in de steek had gelaten. Ok, hij kon best een geldige rede hebben, maar dan zei je dat toch? De woede die door zijn lichaam heen gierde, zorgde ervoor dat hij begon te trillen. Rustig ademde hij diep in en uit om rustig te worden. Na een tijdje lukte het om rustig te worden en snel liep hij door naar het meer. De wind die rimpels in het water maakte, zorgde er altijd voor dat hij voor even alles vergat en dat had hij op dit moment echt even nodig. Voorzichtig liet hij zich op het gras vallen en keek uitdrukkingloos naar het water. Zo zat hij een tijdje, totdat hij door de luchtverplaatsing wist dat er iemand naast hem was komen zitten. ’Hee Sam.’ Een glimlachje verscheen om zijn lippen en hij knikte begroetend naar Rachel. ’Hoe gaat ie met je?’ Het was aan haar stem te horen dat ze ermee zat dat Paul weg was, maar dat begreep hij wel. "Het heeft al beter gegaan, Emily is weer alleen op stap."

Rachel ademde diep in. Iets wat ze de laatste tijd veel deed, ookal was het alleen maar om tot rust te komen, om haar woede onder controle te krijgen zodat niemand in haar omgeving een slachtoffer zou worden. Aangezien Rachel zichzelf niet altijd in de hand had, de bomen waren namelijk de laatste tijd erg toegetakeld door haar. Niet de juiste manier om je woede af te richten, maar het was beter dan een onschuldig mens toetakelen. Toen Sam naast haar kwam zitten, werd ze uit haar gedachtes gehaald. Emily, Sam zijn vriendin. Was de laatste tijd ook steeds vaker weg. Rachel hoorde de jongens de laatste tijd erg klagen, aan het gebrek dat ze geen muffins meer kregen. Rachel zat zo in haar eigen put, dat ze niet eens merkte dat Sam in een soort gelijke situatie zat. ‘Het heeft al beter gegaan, Emily is weer alleen op stap.’ Pijn. Dat was te horen in zijn stem, waarschijnlijk ook in Rachel haar stem. Ookal probeerde ze het te verbergen voor iedereen om haar heen. Bij Jacob kon ze meestal haar zelf zijn, even als bij Sam maar meestal dan probeerde ze zich groot te houden. Alsof het niks met haar deed. ’Waar zou ze heen gaan?’ Vroeg Rachel zich hardop af, waarna haar handen voor haar mond geslagen werden. ’Sorry, Sorry,Sorry.’ Waren meteen haar woorden. ’Het was een belachelijke vraag.’ Sprak ze er zacht achteraan. Haar kniéén werden opgetrokken terwijl haar armen er omheen geslagen werden terwijl haar hoofd op haar armen gelegd werd. Kort keek ze naar Sam, om zijn reactie te pijlen. Zijn ogen werden ontweken, aangezien ze niet tegen een gekwelde of woedende blik zou kunnen nu. Alsof het haar zou breken, op een of andere vreemde manier. Haar ogen werden voor haar uit gericht terwijl de zon langzaam onder begon te gaan. Een oranje gloed sierde het gebied, het hele meer eigenlijk. Het water weerkaatste het daarna. ’Ik wou dat ik nooit ingeprent was met hem.’ Gaf Rachel zachtjes toe. De pijn.. Was onvergetelijk, nu snapte Rachel pas echt waarom je nooit de inprent van een wolf mocht vermoorden. ’Zijn er nog dingen.. Die moeten gebeuren? Voor het roedel?’ Vroeg ze uiteindelijk maar, misschien kon afleiding geen kwaad voor haar op dit moment. Haar rug werd iets gerecht waarna ze haar hoofd tegen Sam zijn boven arm aan drukte. Sam was voor haar altijd al een soort grote broer geweest. Ze kende hem al, vanaf dat ze klein was. Een kleine etter was Rachel altijd al geweest. Ookal begon ze steeds meer te veranderen. Met positieve en negatieve kanten. ’Ik zal straks wel bij Billy langs gaan, die zal ookwel benieuwd zijn waar ik uit hang.. Volgends mij vind ie het niet eens erg dat ik weer ingetrokken ben bij hem..’ Sprak Rachel half in zichzelf, half tegen Sam.

Rachel zag er zelf ook niet al te best uit als hij eerlijk moest zijn. Je kon zo zien dat ze gebroken was, niet meer zo vrolijk was dan anders. Als Sam Paul ooit nog eens zou zien zou het zijn beste dag niet zijn, daar kon je vergif op innemen. Zijn bruine ogen gleden naar het meer toen hij wat gezegd had, maar keek al snel terug naar Rachel toen ze vroeg waar Emily naartoe zou kunnen zijn. Als hij dat wist zou hij het gezegd hebben, zou hij wat minder ongelukkig zijn. Emily zei normaal altijd waar ze naartoe ging of liet een briefje achter. Daarom hield hij zo van haar, op het feit dat ze ingeprent waren na dan. Je kon altijd op die vrouw bouwen en ze steunde je altijd als er iets aan de hand was. Dat kon je van haar nicht niet zeggen, die bleef maar verwijten naar zijn hoofd gooien. "Het is niet erg Rachel." De glimlach kwam lichtjes terug door haar verontschuldigingen. Op sommige momenten zou hij misschien een preek gegeven hebben dat ze zo'n domme vragen niet moest stellen, maar daar had hij de fut niet voor. Sam dacht er zelfs over na om zich uit de roedel terug te trekken, maar dat kon hij niet maken. Niet nu ze al iemand kwijt waren. Pas op, Jake en Rachel zouden het waarschijnlijk geweldig doen als alfa, maar op dit moment kon hij het niet over zijn hart krijgen. ’Ik wou dat ik nooit ingeprent was met hem.’ Hij schoof wat dichter naar het meisje en legde een troostende arm om haar schouder. Het was pijnlijk om je inprent te verliezen en op dit moment had hij het gevoel dat Emily ook door zijn vingers aan het glippen was. "Op dit moment niet nee, ik zeg het was als je iets kan doen." Als het goed was hadden Jared en Seth nu wacht dus moest hij even naar niets kijken, als er nog geen huil weerklonk toch. "Het komt allemaal wel goed Rachel, heus." Even kneep hij nog in haar schouder om zich daarna terug te trekken. Wat afwezig keek hij terug naar het water terwijl hij zijn gedachten op een rijtje probeerde te zetten.

Uiteindelijk zou Rachel wel weer de oude worden, haar kennende. Het had momenteel alleen maar tijd nodig. Dat was het enige wat haar zou genezen. Tijd. Tijd om zichzelf weer te vinden, tijd om alles te vergeten van het afgelopen jaar. ´Het is niet erg Rachel.´ Kort keek ze naar de glimlach die lichtjes op zijn mond verscheen. Rachel had eigenlijk een hele preek verwacht, maar zo te zien was Sam zelfs daar te uitgeput voor. Gelukkig maar, aan de ene kant want Rachel zat er niet op te wachte. Kort glimlachte ze terug, geheel automatisch. Rachel kon zich geen betere leider als Sam voorstellen. Oké, ze zou het fantastisch vinden als ze het roedel over zou mogen nemen, maar uiteindelijk haar kennende zou ze het weigeren. Het Sam zijn roedel, en dat was het gewoon. Toen Sam een troostende arm om haar schouder heen legde voelde het gewoon goed. Op een vertrouwde manier. Er lag geen achter liggende reden achter. Dat zorgde ervoor dat het juist zo goed voelde, als je het Rachel vroeg. ´Op dit moment niet nee, ik zeg het was als je iets kan doen.´ Rachel knikte kort. Het liefst wilde ze iedereen z´n wachtrondes overnemen, om alle woede eraf te rennen. Niet dat iemand daar mee akkoord ging.. Jared had weken lang thuis gezeten toen hij Kim had verloren. Rachel had domme grappen gemaakt, maar nu.. Nu ze het zelf mee maakt, snapt ze waar hij door heen is gegaan. Dat ze hem nog meer had moeten steunen. ´Is goed.´ Antwoorde ze zachtjes terwijl haar ogen zich op het meer gericht hadden. ´Het komt allemaal wel goed Rachel, heus.´ Sam kneep kort in haar schouder waarna hij zijn arm weg haalde. ´Ik hoop het.. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor jouw Sam.´ Rachel meende oprecht haar woorden. Sam was altijd goed geweest voor iedereen, hij verdiende dit niet. Hij verdiende de pijn niet waar hij door heen ging, hij verdiende het niet dat Leah daarbij ook nog eens verwijtende gedachtes en woorden naar zijn hoofd bleef roepen. Rachel sloot zich de laatste tijd alleen maar van Leah af, om haar geen discussie te beginnen of in het ergste geval een gevecht. Niet dat Rachel wist wie dat zou gaan winnen, maar toch. Het was allemaal zo oneerlijk in haar ogen. ´Wie weet, gebeuren er binnenkort alleen nog maar positieve dingen om ons heen. Dingen waarom we kunnen lachen, uiteindelijk.’ Sprak ze zwakjes. Waar kon Rachel überhoud de laatste tijd nog om lachen? Misschien afentoe om Billy, maar echt lachen? Misschien over een tijdje. Kort ademde ze een keer diep, om haar op komende woede weg te laten glijden. Soms kwam het gewoon, vanuit het niets. Paul had haar ooit beloofd, haar nooit te verlaten en nu.. Rachel schudde een keer haar hoofd, om de gedachte weg te schudde. Om er gewoon niet aan te denken. ’Zou het mogelijk zijn?’ Begon ze haar zin. ’Je verliest je inprent, maar is het mogelijk om ooit nog ingeprent te zijn? Of zul je dan voor altijd in je eentje door moeten leven.. Jared is weken verder en zelfs die is er nog niet over heen..’ Gepijnigd eindigde haar zin. Weken lang, maanden lang en misschien wel jaren lang deze pijn hebben.. Zou ondragelijk zijn.. Welke optie’s zou ze dan hebben.. Het roedel verlaten en zichzelf opsluiten? Zelfmoord plegen? Het laatste leek toch het snelste en meest draagbare. Alleen was Rachel geen opgever waardoor beide plannen meteen weg gestreept werden in haar hoofd. Opnieuw inprenten was misschien een optie, maar uiteindelijk zou diegene haar misschien net als Paul laten vallen.. Je wist het nooit, dat was het gene wat haar banger maakte dan de pijn. Rachel duwde plagend tegen de schouder van Sam aan terwijl deze afwezig naar het water keek. ’Kom op Sam, opgeven daar zouden we toch nooit aan doen?’ Sprak ze plagend. Sam was zeker geen opgever. Rachel kende hem eigenlijk als een harde vechter, iemand die niet snel opgaf. Rachel liet zich daarna met een klap achter over vallen op het gras terwijl ze naar de lucht keek. Afentoe was er een wolk zichtbaar maar de oranje kleur bleef het meest zichtbaar.

~ Ik had insp haha ~