do a good job of blocking painful, unnecessary things from my memory.

Zo snel als hij kon opende hij het portier van de Volvo, die op de oprit van de grote bosvilla stond. Edward sloot het portier weer toen hij ging zetten, en startte rustig de motor, die even later wakker werd. Hij zette de auto in zijn achteruit, reed de weg op en zette de auto weer terug in zijn voorruit. Tja, hij moest naar school, maar hij had nog best veel tijd eigenlijk. Geen zorgen, het was toch máár Biologie. Rustig reed hij naar school, en toen hij eindelijk aan was gekomen parkeerde hij netjes. Daarna stapte Edward soepel uit, sloot het portier weer en klikte de auto op slot. Even aarzelde hij in de gangen naar welk lokaal hij moest, maar even later wist hij het al weer. Edward liep door de lange gangen van de school. Ze konden dit gebouw eigenlijk best wel eens verven.. Hoofdschuddend keek hij weer strak voor zichzelf uit, met zijn zwartachtige ogen. Aha, daar was het lokaal! Meteen liep Edward er naartoe, echter toen hij binnen was merkte hij dat er geen plaats meer was. Of wacht. Daar, naast dat meisje. Hoofdschuddend ging hij op de lege stoel zitten, wachtend tot de les begon. Zou hij iets zeggen tegen haar? Straks dachten ze misschien nog dat hij onbeleefd zou zijn.. Nee. Hij zou wel even afwachten. Edward snoof, en keek naar buiten door het raam, waar hij vlakbij zat. Gelukkig niet ín de zon, anders zou zijn huid gaan glinsteren, alsof hij van kristal was. Dat wilde hij niet, niemand hoefde zijn ware hij te weten. Of ze moesten er zelf achterkomen, dat was natuurlijk ook nog een optie..
Toen de docent begon te praten wat de opdracht was, luisterde hij aandachtig, hij had voor de rest toch niks te doen. Dus.. Met de microscoop kijken wat voor een soort 'spul' onder de lens lag? Makkie. Nouja, als het niet iets moeilijks was. Meestal lette hij namelijk nooit zo goed op. Even keek Edward voor de eerste keer uit zijn ooghoeken naar het meisje naast hem, hij had nog steeds geen contact gezocht met haar, en zij niet met hem. Een klein glimlachje kwam op zijn gezicht te staan, en hij keek naar de microscoop. 'Zal ik als eerste?' Nog voordat hij een antwoord had zette hij de microscoop onder zijn oog, staarde hij naar het plaatje dat werd ingezoomd door de lens. Edward knikte, hij had gezien wat het was. Rustig schoof hij de microscoop dichter naar het meisje toe, en knikte met een glimlach.

De jongen had zijn keuze gemaakt en nam plaats op de stoel langs haar. Oké, ze moest toegeven dat hij er niet verkeerd uitzag. Bella liet haar blik op de docent vallen, die de opdracht uitlegde. Door een microscoop kijken en vertellen wat het spul eronder was, oké. Moest niet heel moeilijk zijn toch? Net toen ze de microscoop onder haar oog wilde schuiven nam de jongen het initiatief en besloot hij als eerste te gaan, maar voordat ze antwoord kon geven had hij hem al onder zijn oog geschoven. ''Príma.'' haar woorden verlieten nuftig haar mond, Bella snoof even zachtjes en zodra de jongen klaar was pakte ze de microscoop van hem over. Ze duwde hem onder haar oog, keek naar het smerige, bewegende spul eronder en duwde hem met een walgende blik weer naar het midden van de tafel.
Bella hield helemaal niet van school en ze had er vandaag al helemaal geen zin in, dat was ook de reden dat haar humeur enorm gedaald was, vanaf het moment dat ze haar eerste stap in de school zette. Even bleef haar blik hangen op de ogen van de jongen langs haar, damn. Die kleur had ze seriously nog nóóit gezien. Snel liet ze haar blik weer op de docent vallen, die aan verschillende leerlingen vroeg wat het spul onder de microscoop was. Bella wist het niet, het zag er iniedergeval smerig uit en het bewoog. Speeksel of zo? Een diepe zucht glipte nogmaals tussen haar lippen door, ze leunde met haar armen op de tafel en haar hoofd steunde in haar handen, die ze als een soort van kommetje hield.
Waarom zou de jongen geen oogcontact met haar zoeken? Ze had hem al wel eens eerder op school gezien en hij gedroeg zich zó mysterieus, alsof hij iets verborg. En op de een of andere manier trok haar dat aan, puur om het feit dat zij zelf ook heel teruggetrokken en in zichzelf was. Bella wilde meer over hem te weten komen en dat kon ze alleen maar doen door meer met hem op te trekken, maar hoe ging ze dat voor elkaar krijgen als hij zichzelf nog niet eens voorstelde of iniedergeval oogcontact met haar zocht?

Oké, nu kon hij zichzelf écht niet meer bedwingen.. Haar geur, haar geur van haar bloed, verrukkelijk. Het was dat hij zichzelf goed kon beheersen, als dat echter niet zo was geweest waren er misschien wel andere dingen gebeuren. Dan had hij haar allang gebeten, en die neiging had hij eigenlijk ook wel. Haar bloed proeven, die geur, die trok hem namelijk zó ontzettend aan. Iedere vampier zou dat wel ruiken toch? Daarom draaide Edward zijn hoofd, naar haar kant en keek haar met zijn donkere ogen aan, heel stil, en lang. Misschien zou dit voor haar raar zijn, dat Edward haar zo lang aankeek, maar.. whatever? Wat hem vooral ook óntzettend irriteerde, was dat hij haar gedachte niet kon lezen. Wie weet wat ze nu allemaal wel niet dacht? Edward had het namelijk ontzettend graag geweten, en aangezien hij bij iedereen hun gedachtes kon lezen, was dit bizar en bracht hem dit tot frustratie. Hij háátte dit. Dit kon niet? Zijn gave werkte normaal op iedereen, en ineens, bij haar.. niet? Onmogelijk zou je denken, maar toch was het het geval. Edward haalde zichzelf uit zijn éigen gedachtes en keek naar het meisje. Even slikte hij, kreeg hij de microscoop weer naar zijn kant geduwd. Snel duwde hij het andere plaatje onder de lens en bekeek het, dit was het laatste wat ze moesten bekijken, dus hij was klaar. Edward glimlachte, duwde de microscoop haar kant weer op.
Even later besloot hij zichzelf maar voor te stellen, op de een of andere manier wilde hij meer van haar weten, was hij nieuwsgierig naar haar. Ookal bracht het frustraties als hij hier zo zat, maar dat maakte niks uit. 'Hi.. Uhmm.. ik zal mezelf maar voorstellen? Edward Cullen, aangenaam.' Zijn stem had soepel geklonken, honingzoet. Hij praatte altijd zo, alles werd ineens perfect voor diegene die tegenover hem zat, geen probleem wie. Zijn stem, zijn geur, zijn ogen, alles. Zijn ogen waren op het moment zwart, maar ze zouden zomaar, als voorbeeld, ineens in goudachtig veranderen. Heel raar. Maar dat was heel zijn, aparte leven, die eindeloos zou blijven voortduren.

Bella draaide haar hoofd weg, keek even naar de docent en kneep haar ogen kort samen. Ze voelde zijn ogen op haar branden, maar besloot om stug naar de docent te blijven kijken en pas toen ze nog een enkel plaatje moesten bekijken, viel haar blik weer op de jongen. Zijn ogen waren zwart, Bella schudde een keertje met haar hoofd en nam de microscoop van hem over, keek erdoorheen en schreef toen op het blaadje wat het moest zijn, waarna ze naar de jongen keek. Even kort duwde ze haar haren achter haar oor zodra ze zijn woorden hoorde. Zijn stem klonk honingzoet, dus zijn naam was Edward. Edward Cullen, dat vertelde Jessica nog in de pauze. Een kleine glimlach speelde met haar lippen, haar ogen waren op hem gericht en met een beetje trillende handen schoof ze de microscoop van haar af. ''Hé.. Ik ben Bella,'' haar stem klonk zachtjes, maar desondanks verscheen er af en toe een glimlach op haar lippen. Haar blik gleed van hem af, werd gericht op de docent en al snel liet ze haar blik op de klok vallen. Over tien minuten zou de bel door de school klinken, dan zou de pauze beginnen. Op de een of andere manier had ze het idee dat Edward geen normale jongen was, Jessica vertelde haar nog dat het leek alsof niemand goed genoeg voor hem was en volgens Mike was hij een freak. Ze wreef even door haar gezicht, richtte haar blik op Edward en glimlachte lichtjes naar hem.
''Je was weg.'' klonk er vervolgens uit haar keel, terwijl de docent nog een enkel plaatjes uitdeelde. Bella legde hem onder de microscoop, keek erdoor en schoof hem vervolgens door naar Edward. ''Wilde je nog kijken?'' vroeg ze hem vervolgens, waarna ze haar ogen diep in de zijne priemde. Zuchtend bekeek ze hem, liet haar mondhoeken vervolgens een beetje omhoog komen en wachtte af tot hij haar vraag zou beantwoorden.

Flutje. :'D

Ze heette dus.. Bella? Okedan. Hij glimlachte even naar haar, knikte en bekeek het volgende wat daarna kwam. Even zuchtte hij en schreef hij op het blad wat hij had gezien op het plaatje onder de microscoop. Her en der had hij wel wat gehoord over Bella, in gedachtes van personen. Vooral bij die ene Mike, die vond hem een freak? Nja, 't kon best kloppen. Edward was natuurlijk niet de meest standaard persoon, maar toch was hij géén freak, dat nooit. Edward zuchtte even, keek haar aan en een glimlach verscheen weer op zijn gezicht. Het leek, of haar bloed aan het zingen was, wonderbaarlijk. En raar genoeg was Edward' lichaam in de staat haar te bijten en te vermoorden, maar dat wilde hij niet. Nooit of te nimmer. Hij was geen moordenaar, zou dat nooit worden. Iets aan haar trok hem aan, haar bloed dat zong, en dan ook nog eens dat hij haar gedachtes niet kon lezen. Dat was gewoon creepy. Dat had hij nog nooit meegemaakt, zijn gave werkte bij iedereen. Tot vandaag, dat hij erachterkwam dat het bij Bella niet werkte. Ook wist Edward dat Mike iets aan Bella wilde vragen, wel meerdere jongens. Ze wilde met haar naar het bal. Hmm, eigenlijk was dat wel logisch. Ze was best wel.. Nouja, laten we zeggen dat ze niet lelijk was.
Bella' stem ontwaakte hem uit zijn diepe gedachtes, riep hem weer op naar het leven en zorgde voor zijn aandacht. 'Klopt.' Dat was de enigste reactie die Edward gaf, er verder niet op in gaand. Zou hij meteen alles tegen haar moeten vertellen ofzo? Nee, want niemand mocht van het bestaan van vampieren afweten. En dat was maar beter ook. Edward was een beest, schaamde zichzelf ervoor, wilde dat niemand het wist. Niemand wilde weten, dat achter deze jongen iemand schuilde die het eindeloze leven had, met een gave en ook dieren at, hun bloed dronk. Nee, dat wílde niemand weten.

-Mijnes ook.. =(

De les was bijna afgelopen en het werd tijd dat ze op zouden ruimen, maar Bella was er opnieuw niet helemaal bij met haar gedachten. Waarom was hij zo kortaf, wilde hij haar niet gewoon vertellen waar hij was geweest? Zuchtend wreef ze over haar armen, het was aardig koud in het lokaal en haar shirtje was niet heel erg dik qua stof. Kort zuchtte ze eens, schoof de Microscoop richting Edward die besloot toch nog even te kijken. De glimlach op haar lippen verdween, Bella ruimde het spul allemaal op en wachtte geduldig tot de bel zou gaan, het moment dat de pauze begon, of ze moest uitval hebben; dan mocht ze naar huis toe. Een moment waarop iedereen luid roepend de deuren uit stormde, nog wat rondhingen buiten en vervolgens hun weg naar huis vervolgde. Niet dat ze veel zin had om naar huis te gaan, maar desondanks was ze daar líever dan dat ze hier op school zat. Ze wist het niet helemaal, maar ze was zo wie zo een stil typetje en zodra ze in de pauze bij haar vrienden zat, kón ze dat niet. Een overvloed van vragen, vooral toen ze de eerste dag hier op school zat. Toen wilde die gast van de schoolkrant zelfs een hoofdartikel over haar maken omdat ze nieuw op school was. Dat ging dus écht niet gebeuren, het liefste bleef ze een beetje op de achtergrond. Toch liet ze zich niet insneeuwen, als het moet had ze haar woordje terug en ze liet zich écht niet zomaar kleineren.
Haar blik gleed even naar Edward, zijn ogen waren donker. Net op het moment dat de bel ging, merkte ze op dat zijn ogen de laatste keer goudbruin waren. Had hij contactlenzen in dan? Even schudde ze haar hoofd, stond op en hees haar tas over haar schouder.

Snel duwde ze haar stoel tegen de tafel, glimlachte lichtjes naar de docent en baande zichzelf een weg tussen de groep mensen door, waarna ze uiteindelijk buiten het lokaal stond. Toen ze achter zich keek, zag ze dat Edward achter haar aan liep. Stug draaide ze haar hoofd weer naar voren, maar hij was sneller dan haar en kwam uiteindelijk langs haar. Zijn woorden klonken in haar oren, Bella glimlachte en knikte lichtjes haar hoofd. Eenmaal aangekomen bij de kluisjes griste ze de sleutel uit de zak van haar vast, duwde hem in het slot en draaide hem om. Licht gekraak was hoorbaar toen ze het deurtje opende, vervolgens wisselde ze haar boeken en zag ze dat Edward aan de andere kant van haar ging staan, zijn hand tegen een kluisje van iemand anders liet leunen en haar vervolgens een vraag stelde. ''Het is een ingewikkeld verhaal.'' begon ze zachtjes, terwijl ze ondertussen haar kluisje sloot en de sleutel in haar zak duwde. Kon ze niet gewoon liegen? Ze had geen zin om heel het verhaal uit te gaan staan leggen. Hmpf. ''Mijn moeder is hertrouwd en hij is een amateurspeler. Hij reist veel rond, maar mijn moeder bleef thuis voor mij en ik wist dat ze daar ongelukkig van werd.'' Bella nam even een adempauze, haalde haar hand een enkele keer door haar bruine haren heen en vervolgens keek ze even naar Mike die langs haar af liep en haar begroette. Het enigste wat Bella deed was lichtjes grijnzen. ''En dus heb ik besloten voor een tijdje bij mijn vader in te trekken, hier in Forks dus.'' haar mond sloot zich na haar woorden en vormde een lichte glimlach, waarna ze de boeken die ze nog in haar handen had snel in haar tas duwde. Bella bekeek Edward even, priemde haar ogen in de zijne en snoof zachtjes. ''Heb je.. contactlenzen in? De laatste keer dat ik je zag, waren je ogen goudbruin.'' merkte ze vervolgens droogjes op. Niet dat het belangrijk was, maar het was haar gewoon opgevallen.