Hey listen you gangster, don't cross the line! [Iris]

Diep ademde hij uit, legde zijn hoofd op zijn knieën en staarde schuin naar het kasje naast hem. Hij was bang, voor het eerst in zijn leven was hij gewoon echt bang.. Nergens was hij bang voor, niet voor de dood, niet voor duizenden mensen die op hem in beukte. Maar hij was wel bang om haar pijn te doen. Was ze bang van hem? Had hij iets verkeerd gedaan misschien.. Ging hij te vlug? Dat kon het natuurlijk ook zijn. De enige reden daarvoor was dat hij niet zo makkelijk was in praten op een gevoeligere manier. Schelden kon hij vloeiend. Maar dit was zo anders. Een stuk moeilijker. Misschien leerde het wel met de tijd. Hij luisterde naar haar woord. Niet dat hij daar veel aan had. Maar hij bleef geduldig wachten op een vervolg. Tenminste, hij ging er van uit dat ze het niet bij misschien zou laten. Woorden om terug te zetten kon hij zo snel ook niet bedenken. Hij sloot zijn ogen voor kort. Zijn ogen gefocust op haar. 'Ik beloof het' Zei hij zachtjes, toen ze vertelde hem niet te lachen. Nieuwschierig was hij zeker. Maar eigenlijk ook bezorgt. Wat kon er zijn? Hij hoorde dat ze opstond. Gespannen wachtte hij af. Na een tijdje bereikte haar woorden zijn oren. Hij slikte. Moest hij nu eerlijk zijn? Zou ze het niet vreemd vinden.. Na een korte stilte opende hij toch zijn mond. Die tijd had hij gewoon nodig gehad om de juiste woorden te vinden. 'Ik eh.. Ik ook niet echt' Zei hij zachtjes en wendde zijn blik naar de grond, ook al kon ze het niet zien. Het was het gevoel. 'Eerlijk gezegd.. Ben jij de eerste waar ik iets voor heb gevoeld.. In heel mijn leven' Zei hij nog zachter. Eigenlijk was het best ernstig vond hij. Hoe kon je nou nooit van iemand gehouden hebben. Of zelfs iets wat in de buurt kwam. Zijn ouders had hij niet gemogen, vanaf het begin al niet, laat staan van ze houden. Meiden in zijn leven waren ook maar een bijzaak. Oké, voor even was het leuk, maar het was meer het gevoel dat hij leuk vond, niet de meiden zelf. Maar Iris.. Dat was gewoon een compleet ander verhaal.

Iris wachtte op antwoord en toen ze die eenmaal had ging ze door. Iris voelde zich toch aan de ene kant wat fijner nu ze het had gezegd. Maar al snel kwam er een nieuwe angst er voor in de plaatst. Straks dumpte hij haar. Ach waar maakte ze zich zorgen om ze hadden niks. Dus er viel niks te dumpen. Iris luisterde naar de woorden die Michael zei. Meende hij dit nou. Of was het gewoon domweg een grap. Nee dat geloofde ze niet. Dat kon ze niet geloven. Of beter gezegd ze wou het niet geloven. Iris liep richting de deur toe en legde haar hand er op. Aarzelend stak ze haar hand uit naar de slot van de deur. Voor dat ze hem goed en wel vast had draaide die los. Iris hand schoot weer terug en verbaast keek ze er naar. Maar al snel vergat ze het weer toen ze naar Michael dacht. Iris trok de deur open en stapte aarzelend de kamer binnen. Ze zat zich toch flink voor schut gezet. Iris liep weer naar het bed waarna ze zich neer liet vallen. Voor dat ze ook maar goed en wel het matras raakte bedacht ze zich dat dit een grote fout was. En ja hoor toen ze het matras raakte krakte ze door haar bed heen. Vloekend voelde ze hoe het matras op de grond terecht kwam. Iris had geen zin om op te staan waar door ze haar ogen sloot en voor haar uit staarde. Ze moest eens een lijstje maken met waar ze mee uit moest kijken. En op nummer een kwam nu echt te staan te zwaar voor bed. Op twee zou staan zoek een huis in het bos en op drie koop kleur lenzen. Iris mocht blij wezen dat ze geen waterbed had. Anders was ze een stuk verder van huis geweest. Een diepe zucht vulde de slaap kamer. Ze voelde zich nu best ongemakkelijk moest ze bekennen. Iris ging zitten deed de la van het nacht kastje open en pakte de afstandbediening. Iris zette de radio aan en hoorde 3 doors down met here without jou door de spiekers heen gaan. Ze hield van die band. Eigenlijk was ze een player qwa muziek. Aangezien ze bijna naar van alles luisterde. Iris liet zich weer achter over vallen en keek naar Michael. Het liefst kroop ze tegen hem aan maar dat deed ze niet aangezien het te snel ging. Man wat was ze toch ook een zeikerd. Iris slikte en voelde zich schuldig. De afstandelijke blik kwam weer op. Iris keek naar het plafond en zette alles weer uit. Waarom wist ze niet maar het gebeurde nu automatie.

Eigenlijk alles behalve geduldig wachtte hij af. Als hij nog een hartslag had, zou deze nu echt op hol slaan. Het was vooral angst. Het was vreemd om te voelen, ooit had hij wel gewild dat hij het kon voelen, maar nu hij het voelde wilde hij er echt van af! Zijn vingertoppen tikte zenuwachtig op zijn benen terwijl zijn adem trillend zijn neus verliet. Na zijn woorden was er niets gezegd door haar. Zou ze hem nu gek vinden? Egoïstisch? Omdat hij nog nooit van iemand had gehouden. Al zijn liefde voor zichzelf had gehouden.. Hij hoorde haar voetstappen eindelijk naar hem toe komen. Hij schoof zacht weg bij de deur voordat hij dadelijk achteruit viel door de deuropening. Hij hoorde het slot opengaan, terwijl hij nog niet gehoord had dat haar hand de deur aanraakte. Verbaast keek hij even op maar vergat het al snel weer toen hij aan haar dacht. Hij merkte dat de deur open ging en keek naar haar. Hij volgde haar bewegingen richting het bed. Toen ze zich neer liet vallen keek hij op en verschoot van wat er gebeurde, was ze nou serieus door het bed heen gezakt?! Dacht hij en stond inmiddels al kaarsrecht overeind. Hij ging hij haar zitten. 'Gaat het wel?' Vroeg hij bezorgt. Hij keek naar haar. De afstandelijke blik in haar ogen.. Zacht zuchtte hij. Hij streek zacht door haar haren. Hij was niet goed in het verwoorden van zijn gevoelens. Maar hij kon zich wel uiten door middel van muziek.
Al kon hij zelfs daarvan niets bedenken..

Iris keek naar Michael toen die plots naast haar zat. Gaat het wel?' Iris haalde haar schouders op. Ze wist wel dat als ze kon huilen dat ze dat nu deed. Alles ging haar mis. Eerst veranderde ze Michael. Daarna wees ze hem af en vervolgens zakte ze door het bed heen. "Geen idee" Fluisterde ze. Iris sloot haar ogen toen ze Michaels hand over haar haren voelde. Ze negeerde de zucht die ze daar voor hoorde. Ze moest zich nu eenmaal terug trekken. Ze wou niet gebroken worden. En het ging te snel voor haar. Ze was gewoon een zeur zak. Iris beet op haar lip en keek weg. Ze ging op haar zij liggen en maakte zich klein. Ze miste echt de stemmen in haar hoofd. Maar aan de andere kant was ze er blij om. Iris verlangde weer naar Michael's lippen. Maar aan de andere kant wou ze het niet. Ze draaide zich weer om en keek naar Michael. Ze ging wat recht op zitten en slikte. "Sorry" Fluisterde ze voorzichtig. Iris twijfelde en ging tegen hem aan zitten. Ze slikte en wist niet wat Michael ging doen. Of hij het wel goed vond. Of het liefst haar nek om ging draaien nu. Iris slikte en keek naar haar handen. Ze baalde van haar zelf. Hoe kon ze ooit zo stom zijn geweest om hem mee te nemen naar haar huis. Als ze dat niet had gedaan dan was alles nog goed geweest.

-Flut-

Zijn blik was op haar gericht, nieuwsgierigheid en medelijden was in zijn ogen te lezen. Ook al wist hij niet wat er aan de hand was. Hij liet zijn hoofd in het kussen zakken en staarde naar het plafond, opzoek naar woorden. Maar wat hij ook verzon, het kwam niet over zijn lippen heen. Hij was nog nooit zo onzeker geweest. Deze dag had hij vele gevoelens gevoeld waar hij hiervoor nog niet eens het bestaan van wist. Hij wist dat ware liefde heftig was, maar zo erg had hij het toch niet kunnen bedenken. Hij had het altijd als overdreven gezien. Hij sloot zijn ogen. Voor heel even was zijn hoofd leeg. Even rust. Even niets.. Maar al snel drongen gedachten aan Iris zijn hoofd alweer binnen. Hij opende zijn ogen en kwam overeind zodat hij zat. Hij luisterde naar haar verontschuldiging. Waarvoor zei ze sorry? Hij zag de twijfel in haar ogen. Hij wist het zelf even niet meer. Wat was er nou.. Het verbaasde hem dat ze tegen hem aan kwam zitten. Zacht legde hij zijn arm om haar heen. De armen waar ze altijd veilig in zou zijn. Niemand zou het in zijn hoofd moeten halen haar iets aan te doen, al zou het verder niets worden tussen hem en haar. Ze betekende in die korte tijd al zoveel voor haar. Hij sloot zijn ogen weer en streelde zacht door haar haren. Hij had geen woorden, maar net als bij dansen, gebruikte hij zijn uitstraling, en op dit moment, straalde hij rust uit, liefde, alles om te proberen haar een beetje ontspannen te krijgen. Hij had er alles voor over, hij wilde haar niet kwijt.

Ze merkte hoe hij op het kussen ging liggen. Ze keek naar hem en vroeg zich af waar ze aan dacht. Iris beet op haar lip. Toen ze uiteindelijk tegen hem aan zat. Voelde ze zijn arm om haar heen. Hier door kreeg ze weer het veilige gevoel. Het voelde fijn toen ze zijn vingers al weer door haar haren voelde. Iris keek naar hem en werd vanzelf wat ontspannen. Ze had eigenlijk niet echt een idee waarom ze zo heftig reageerde. Waarschijnlijk omdat ze geen idee had wat ze moest doen. Iris had namelijk nooit zelf haar leven bepaalt. En hier door was ze kwetsbaar. Hier door was ze onzeker. Iris bekeek Michaels gezicht en slikte. Moest ze het hem zeggen? Of was het beter om haar mond te houden. Iris zuchtte en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. Ze sloot haar ogen en dacht naar. Ze moest het hem wel vertellen. Ja dat was toch te beste. Iris maakte zich los van hem en ging zo zitten dat ze tegen over hem zat. "Michael ik moet je wat vertellen" Fluisterde ze. Terwijl ze hem aan keek. Iris bleef even stil en dacht naar hoe ze het moest zeggen. "Uh dit zou misschien raar klinken maar ik weet niet wat ik moet doen." Iris keek naar haar handen en beet op haar lip. "Ik bedoel dat ik geen beslissingen voor me zelf kan nemen." Iris keek naar haar handen die lichtjes gingen trillen. Ze verstopte haar handen in haar schoot en keek weer naar Michael. "Ik.. Vroeg had ik altijd stemmen in mijn hoofd" Iris aarzelde of ze verder moest gaan. "Ik bedoel voor dat ik dood was. Of nou ja voor dat ik een monster was." Ze keek weer naar haar handen en voelde zich bang worden. Bang dat Michael op haar af zou knappen. Maar ze was nog niet klaar met praten. "Ik heb daarom zelfmoord gepleegd. En ik ben zo blij dat ik van de stemmen af ben. Maar toch wil ik ze weer terug." Het liefst was Iris nu weg. Maar ze kon het niet. Ze wou weten hoe Michael hier op zou reageren. En dan zou ze wel zien wat ze ging doen.

Zijn blik gericht op het niets, luisterde hij naar haar ademhaling. Hij hielt van een ademhaling. Hij kon er uren naar luisteren. Hij ritmische geluid. Het was hetzelfde als de hartslag, die miste hij. Hij gebruikte het vaak om tot rust te komen, maar nu was het weg, verdwenen, voor altijd. Ach, als hij in dat steegje was blijven liggen was dat niet het enige geweest wat hij nu kwijt was. Hij was haar zeker dankbaar. Hij voelde haar hoofd tegen zijn schouder. Hij genoot er gewoon van. Haar aanwezigheid was al genoeg om hem rustig te krijgen. Hij zag haar blik. Ze bekeek hem.. Waarom? Al snel maakte ze zich los. Onzeker voelde hij aan zijn kaaklijn, hij had toch wel geschoren? Of zat er gewoon iets? Maar toen ze begon met praten was hij het al snel weer vergeten, hij focuste zich meestal maar op één ding tegelijk. Vragend keek hij haar aan. Wat zou ze hem willen vertellen? Hij luisterde naar haar. Beetje bij beetje werd het duidelijker voor hem. Hij wist eigenlijk niet goed hoe hij hierop moest reageren, nog nooit had iemand iets persoonlijks tegen hem gezegd. Laat staan zoiets als dit. Hij knikte onzeker. Het verklaarde wel die vreemde stemmingswisselingen van haar.. 'Ik wil je wel helpen.. Als je zelf eens geen keuze wil maken' Sprak hij zachtjes, dan hoefde ze i ieder geval niet over alles te twijfelen. Hijzelf kon redelijk beslissingen maken. Vaak wel wat te snel, maar bij hem kwam het altijd weer goed.

Iris grinnikte toen Michael aan zijn kaaklijn voelde. Dacht hij dat daar wat zat ofzo? Als dat zo was dan had ze het wel weg gehaald. Iris was benieuwd hoe Michael zou reageren. En eigenlijk had ze al een klein ideetje hoe hij zou reageren. Ze dacht namelijk dat hij gillend het huis uit zou rennen. Maar in plaats daar van bleef hij zitten. Misschien snapte hij nu dat ze niet wist wat ze moest doen en hoe ze moest reageren. Dat ze daarom de ene keer heel bot was. 'Ik wil je wel helpen.. Als je zelf eens geen keuze wil maken'
Iris wist niet wat ze hoorde. Zei hij dit nu. Meende hij dit nu? "Meen je dit" Vroeg ze voorzichtig terwijl ze twijfelend naar hem toe boog. Iris beet op haar lip toen haar voorhoofd bijna de zijne raakt. Zou ze het doen. "Het zou fijn zijn" Fluisterde ze. Iris kwam wat dichter bij en deed haar hoofd Ietjes schijn. Waarna ze haar lippen op de zijne drukt. Oké het was duidelijk ze kon niet lang zonder zijn lippen. Iris sloeg haar armen om zijn nek heen en kuste hem. Onder tussen duwde ze hem vol zekerheid om. Iris ging op hem liggen en kuste hem liefde vol. Ze liet al snel weer los keek hem glimlachend aan. Iris drukte haar lippen in zijn hals en trok zachtjes aan zijn shirt. Maar zonder er bij naar te denken trok ze toch weer te hard waardoor de shirt van zijn lichaam af werd getrokken. "Sorry"Fluisterde ze met een engel gezichtje. Ze kon er echt niks aan doen. Iris keek hem in zijn ogen aan en drukte een kus op zijn neus. Zonder enkele aarzeling keek ze naar zijn lichaam. Ze rilde toen ze zijn buik zag. Ze moest bekeken dat hij er wel goed uit zag. Iris drukte haar lippen weer op de zijne en liet haar handen over zijn buik heen gaan. Daarna legde ze haar handen op zijn wangen en glimlachte.

-Jezus wat een omslagxD-

Ze grinnikte.. Was dat omdat er echt wat was, of omdat ze het grappig vond omdat hij dacht dat er wat was.. Ach ja, hij schaamde zich nergens voor, dus al zou zijn gezicht met zijn kont verwisselt worden zou hij nog onbeschaamd over straat gaan. Na zijn woorden zag hij de verbazing van haar. Was het zo gek dan? Of was er hiervoor nog niemand geweest die een beetje met begrip na kon denken. Alhoewel hij ook niet echt met begrip nadacht, deed hij dat wel bij Iris. Hij knikte zacht toen ze om bevestiging vroeg. 'Ja.. Ik zou alles doen om je te helpen' Zei hij en keek diep in haar ogen. Het was waar wat hij zei, voor haar zou hij alles overhebben. Echt niet overdreven. Hij glimlachte toen ze dichterbij kwam. Al snel kwam ze nog dichterbij, was het weer goed? Dacht hij vol vreugde. Hij voelde al snel weer haar lippen op de zijne, die al snel open gingen. Damn wat was dit verslavend. Hij werd omgegooid, en in plaats van weer die agressieve houding aan te nemen zonder na te denken, bleef hij er rustig onder en hielt haar tegen zich aan. Na het voelen van haar lippen bij zijn hals liep er een rilling over zijn gehele lijf. Het was gevoel.. Hij voelde wat bij zijn shirt, en al snel was het kapot. Hij schoot zacht in de lach bij haar sorry. Dat ding moest toch al weg. Aangezien het verscheurd en bebloed was. Toen ze een kus op zijn neus gaf draaide hij zijn hoofd lachend weg. Brr wat een vreemd gevoel. Zijn buikspieren werden aangespannen bij haar aanraking. Het kietelde namelijk een beetje. Hij was blij dat de littekens zo goed als vergaan waren. Hij had er nogal veel, steekwonden, schietwonden, brandwonden breuken en noem maar op. Verleid zoende hij haar. Het was dankzij haar dat hij nu van alles af was.

Toen Iris vroeg of hij het meende knikte hij. Een warm gevoel ontstond door haar lichaam heen. Ze vond hem lief. Ja.. Ik zou alles doen om je te helpen' Iris beet op haar lip en wou naar beneden kijken maar zijn ogen hielden haar gevangen. Toen ze naar hem toe boog zag ze hem glimlachen. Eerlijk gezegd hield ze van zijn glimlach. En dat nu al. Toen ze uiteindelijk op hem lag voelde ze hoe Michael haar stevig vast hield. Iris grinnikte toen ze merkte dat ze hem liet rillen. Dit moest ze onthouden en dat zou ze zeker doen. Iris sloeg hem tegen zijn schouder aan toen hij moest lachen toen ze sorry zei. Oké ze had er niet echt spijt van. Aangezien hij er goed uit zag. Heel erg goed. Maar toch had ze aan de andere kant ook wel weer spijt. Aangezien ze haar eigen kracht nog steeds niet in de hand had. Waar door ze niet echt veel meer durfde te doen. Iris zoende hem terug en drukte haar boven lichaam tegen de zijne. Ze streelde met haar vingers over zijn wangen heen en grinnikte. Man waarom zorgde hij er voor dat ze zich anders gedroeg. Haar gevoelens waren sterke nou. Ze wou wat zeggen maar wist niet wat. Iris beet op haar lip toen ze zich terug trok. Ze keek in zijn ogen en glimlachte. "Jij bent leuk" Fluisterde ze met een glimlach. Ze meende het. Ze zou er alles aan doen om hem bij haar te houden. Iris drukte een kus tegen zijn lippen en hoorde haar mobiel af gaan. Zuchtend keek ze hem aan. "Niet weg gaan." Sprak ze terwijl ze op stond en naar beneden liep. Ze viste haar mobiel ergens vandaan en pakte op. Nee he niet weer haar moeder. "Haay mam" Sprak ze terwijl ze op de bank ging zitten. Ze luisterde naar haar verhaal en rolde met haar ogen. Oké moest haar moeder haar hier nu echt om storen. Wat boeide haar dat nou dat de nicht van haar moeder zwanger was. Iris wist ook wel dat haar moeder haar daarom niet belde. "Oké mam gooi het er uit." Sprak ze dan maar. Iris moest haar mobiel van haar oor houden toen ze hoorde hoe haar moeder op haar begon te tieren omdat ze niet op pakte toen haar moeder eerde die nacht had gebeld. "mens hou toch je kop het was midden in de nacht." Riep ze uit waarna ze te hard in haar mobiel kneep en die door midden brak. Haar ogen waren zwart door woede. Hoe durfde dat mens zo tegen haar te doen. Man wat had ze plots een dorst. Toevallig hoorde ze de bel gaan. Iris dacht niet meer naar schoot naar de deur en deed die los. Wel bleef ze in de schaduw. Iris luisterde naar het lul verhaal van het meisje en liet haar toen binnen. Iris hield haar hoofd naar beneden zodat het meisje haar ogen niet zag. "Kom maar mee" Iris liep naar de keuken. Dacht dat mokkel nu echt dat ze suiker kreeg. Eenmaal in de keuken kwam er een glimlach op Iris haar gezicht. Ze liet haar ogen zien en zag de angst van het meisje. Iris snoof het bloed op en likte verlekkerd over haar lippen heen. Daarna viel ze aan. Iris had het meisje al vast voor dat het meisje er erg in had. Ze rook eens aan haar hals en drukte er een kus op om vervolgens haar tanden in haar huid liet zinken. Iris genoot van het geschreeuw van het meisje. Het boeide haar niet dat de buren het konden horen. Iris voelde het bloed in haar mond stromen. Genietend dronk ze het lichaam leeg en gooide het daarna van haar af. Ze keek naar het lichaam en haalde haar schouders op. Zo was het leven nu eenmaal al moest ze het nu wel verbergen. Dan ook maar weer in het bos. Iris zuchtte en keek naar de vloer. Nu mog ze nog gaan schoonmaken ook.

Tijdens het zoenen streelde hij zacht langs haar ruggengraat. Hij was blij dat deze bij haar niet zo uitstak als bij de meeste. Dat was voor hem namelijk gewoon het toppunt van ondervoed zijn. Iris was tenminste gezond, maar dat kon ook komen doordat ze vampier was. Hij had een meisje er wel eens mee gekwetst, maar dat was de tijd dat hij niets gaf om gevoelens. Nu nog steeds niet maar wel bij Iris. Hij zag haar blik toen hij zijn spieren aan had gespannen. Och god.. Dacht hij. Niet weer een die wist dat zijn buik redelijk gevoelig was. 'Waag het eens' Grijnsde hij maar meende het wel. Eigenlijk was het alleen gevoelig bij lichtte aanrakingen, niet bij harde. Een klap voelde hij vaak nauwelijks. Best vreemd als je er zo over nadacht. Toen het geluid van een mobiel zijn oren betrad keek hij op. Het was niet die van hem. Hij knikte toen ze zei dat hij niet weg mocht gaan. Rustig bleef hij liggen. Met een rustige ademhaling. Hij kon het hele gesprek meeluisteren. Zijn oren werkte wel een stuk beter zo. Hij hoorde al snel geflip van haar moeder. Wat was hij blij dat hij daar geen last meer van had.. Er was niets verschrikkelijker dan ouders die aan je kop zeurden. Bah. Hij keek naar een kastje. Er stond een foto, van een vrouw? Dat zou toch niet haar moeder zijn.. Ze leek er nou niet bepaald op. Het was hem opgevallen dat er hier nog wel een andere geur hing. Heel licht, maar het was aanwezig. Hij voelde zich net een speurhond. Zo goed hij kon ruiken. Eigenlijk zag hij dat vampier-zijn wel zitten. Hij merkte dat Iris chagrijnig werd, en al snel hoorde hij gekraak. Weer een mobiel minder op de wereld.. Hij bleef rustig zitten, ze had het in ieder geval tegen hem gezegd dat hij moest blijven, dus deed hij dat ook maar. Al snel hoorde en rook hij een nieuwe geur. Niet veel later een schreeuw en de geur van bloed. Hij grijnsde, eigenlijk mocht hij van geluk spreken dat ze zich bij hem in had kunnen houden. Ondanks dat hij omringt was door bloed. Hij werd al gek toen ze een kleine hoeveelheid bloed uit hem zoog, laat staan dat ze hem helemaal leeg had gezogen zoals bij die andere. Na een tijdje liep hij toch maar naar beneden en zag het lijk liggen. 'Zal ik dr weggooien? Dan kan jij de vloer doen' Stelde hij voor. Hij was vroeger goed in gooien. Hij was benieuwt hoever hij kon komen met een lichaam.

Iris rilde toen ze zijn vingers over haar ruggengraat voelde. Ze moest toe geven dat ze daar niet tegen kon. Niet dat ze het niet fijn vond. Maar gewoon ze moest er van rillen als hij haar daar aan raakte. 'Waag het eens' Iris schoot in de lach en keek hem aan. "Wat?" Vroeg ze lachend terwijl ze hem aan keek. Ze deed toch niks. Oké nog niks. Maar ze ging het zeker onthouden. Dat wist ze wel. Iris grinnikte toen Michael knikte dat hij bleef. Ze was benieuwd of hij dat ook echt deed. Terwijl ze met haar moeder aan het bellen was kon ze Michael horen die nog steeds op haar door gezakte bed lag. Iris snapte nog steeds niet hoe het gebeurt kon wezen. Ze had het vaker gedaan en dit was de eerste keer dat ze er door heen was gegaan. Ach wat maakte het ook uit. Iris was blij toen haar mobiel stuk was. Ook al moest ze een nieuwe kopen. Toen het meisje dood op de vloer lag hoorde ze Michael naar beneden komen. Iris bleef maar naar het lijk kijken. Zelfs toen hij binnen kwam. 'Zal ik dr weggooien? Dan kan jij de vloer doen' Iris keek nu pas op en knikte dankbaar. "Ja graag" Fluisterde ze. Waarna ze naar de gootsteen liep en wat schoonmaak middel maakte. Iris liep weer terug naar het lijk en pakte de portemonnee van het meisje. Zonder ook maar te kijken wat er in zat legde ze hem op de keuken tafel. Ze zou hem wel in de haard gooien als ze de vloer had geboend. Iris liep weer terug naar haar sopje en begon de vloer te boenen. Eenmaal klaar bleef ze op de grond zitten en keek naar haar kleren waar ook bloed op zat. Lekker was dat kon ze al weer wassen. Iris stond weer op en ging op het aanrecht zitten. Eigenlijk snapte ze niet dat ze dat zo maar kon. Mensen af slachten om hen bloed. Ze had een hekel aan bloed in haar vorige leven en nu leefde ze er van. Dat was niet helemaal goed. Toch? Iris keek weer naar haar kleren en wou ze nu het liefst uit doen. Maar dat deed ze niet. Ook haar huid zat onder het bloed. Iris keek in de spiegel en rilde lichtjes. Al ze ooit zo iemand tegen was gekomen dan was ze gillend weg gerend dat wist ze nu al. Iris zuchtte en zag hoe het bloed naar haar hals droop. Ze moest echt eens leren voorzichtiger te zijn. Ze zou Michael zo wel het huis uit trappen en dan gaan douchen. Nou ja hij kon hier ook wel gewoon blijven. Het liefst had ze het laatst. Maar ook hij moest nieuwe kleren hebben. Toch? Als hij wel naar huis ging dan hoopte ze dat hij snel weer terug kwam.

De rilling van haar lichaam liep verder in die van hem. Hij grijnsde. Hij moest het toegeven, hij was gevallen voor haar. Niemand zou het nog kunnen breken nu. Ze zou de eerste zijn waar hij echt van hield, en ook de laatste. Voor eeuwig, en dat was slechts het begin. Hij glimlachte bij het horen van haar lach na zijn woorden. En dan ook nog eens zo’n onschuldige “wat?”. ‘Haal het uit je hoofd, je ligt zo buiten’ Zei hij. Hij meende er natuurlijk niets van. Alsof hij haar opzettelijk uit het raam zou gaan gooien? Toen ze weg lag bewoog hij een beetje op het bed. Puur uit verveling. Het bed lag toch niet zo prettig meer als dat het was geweest. En de verveling nam al snel toe. Het was irritant, hij moest gewoon altijd wat te doen hebben, anders werd hij gestresst. Hij kon niet tegen rust in zijn hoofd. Ook niet tegen stress. Maar nog altijd meer dan rust. Beneden aangekomen merkte hij dat ze er spijt van had. Gewoon.. Aan haar blik naar het lijk. Dat was iets waar hijzelf eigenlijk nooit last van had. Gevoelloos zijn had toch zijn voordelen. Het deed hem gewoon niets, het idee dat hij iemand van zijn leven had berooft, de nabestaanden met verdriet liet zitten. Het was niet zijn probleem, dat was het nooit geweest en zou het ook nooit worden. Dat was zeker, als het aan hem lag. Toen ze toestemde glimlachte hij en tilde het lijk op. Door het bloedverlies was ze bijna net zo koud als hijzelf. Hij liep naar buiten en keek rond. Hij wist wel waar hij was, hij kende de buurt goed. Hij liep naar het bos. Maar wilde toch kijken of hij er een stuk af kon gooien. Hij liep naar een muurtje toe en pakte het lijk in één hand. Hij richtte, en vuurde. Het lichaam schoot naar voren, en spatte kapot tegen de muur. Hij was eigenlijk wel verbaast. Dit had hij veel eerder moeten kunnen! Dan wist hij wel wat zijn dagelijkse bezigheid was geweest afgelopen jaren. Hij keek naar de ledenmaten, nouja, stukjes ledenmaten. Hij raapte ze bij elkaar en gooide ze in een kuiltje. Met wat zand erover vond hij het goed genoeg en liep hij terug naar Iris haar huis. ‘Heb een nieuw highscore’ Grijnsde hij, maar daarna zag hij dat Iris niet zo in de stemming was. Meelevend keek hij naar haar. Hij ging hij haar staan, wachtend op wat ze wilde dat er ging gebeuren.

‘Haal het uit je hoofd, je ligt zo buiten’ Iris grinnikte en keek hem aan. "Dan ga jij mee" Sprak ze glimlachend. En dat meende ze ook. Als zij buiten belande dan ging Michael met haar mee. Iris keek Michael na terwijl hij het lijk mee nam. Ze vroeg zich toch af wat hij er mee ging doen. Toen ze op het aanrecht zat hoorde ze hem binnen komen maar ze keek hem niet aan en staarde alleen maar voor haar uit. ‘Heb een nieuw highscore’ Iris knikte alleen maar en slikte. Iris keek naar Michael via de spiegel. Misschien moest ze gewoon gaan douche. Vroeger hielp dat ook. Gewoon alles weg laten spoelen. Iris keek naar Michael en probeerde een glimlach op haar gezicht te toveren. "Ik ga even douchen. Doe als of je thuis bent." Iris sprong van het aanrecht af en liep weg. Maar op weg naar de gang bleef ze nog even staan. "Sloop alsjeblieft niks" Zei ze met een kleine gemeende grinnik. Hierna liep ze toch echt naar boven en verdween ze weer in de douche. Eenmaal hier deed ze de gordijnen dicht en kleden zich uit. Iris zette de douche aan en stapte er onder. Wat nu heet aan haar huid voelde voelde vroeger koud. Iris sloot haar ogen en liet het water over haar lichaam stromen. Ze probeerde haar hoofd leeg te maken. Wat lukte naar een tijdje. Toen ze dat deed voelde ze al haar gevoelens die ze weg wou hebben weg gaan. Het leek net op een reset knop. Iris opende haar ogen naar een tijdje weer en begon haar lichaam te wassen. Daar eenmaal klaar mee begon ze ook haar haren te wassen. Toen ze daar mee klaar was bleef ze nog even staan. Na denkend over Michael. En terwijl ze aan hem dacht verscheen er een grote glimlach rond haar lippen. Man ze had het wel te pakken.

Hij schoot in de lach bij haar antwoord. Oké, die zag hij niet aankomen. Hij grijnsde uitdagend, eigenlijk wilde hij het wel eens uittesten, maar dat was misschien niet zo'n goed idee. Hij wilde geen ongelukken. Hij hield van dingen uittesten. Hij geloofde niemand op zijn woord. Hij testte het uit. Deodorant, brandbaar. Dan brak je de deo bus en hielt er een vlammetje bij. Inderdaad, het was brandbaar. En zo ging het altijd. Bij alles. Of met hoeveel lood aan je benen kan je niet meer lopen. Dat moest ook uitgetest worden. Hij grijnsde kort bij die gedachten. Hij keek op na wat ze zei. Hij wilde wel mee? Dacht hij vrolijk. Maar dat kon hij niet maken, dit was de eerste dag. Hij knikte en schoot in de lach bij haar volgende woorden. 'Oke' Grijnsde hij. Hij kreeg het weer in zijn hoofd toen ze weg was. Hij keek naar het raam. Met een sprong zou ze niet merken dat hij weg was, toch? Hij sprong naar buiten en rende weg. Hij rende naar zijn huis. Hij schoot zijn huis in en ging zich om kleden. Want wat hij nu voor kapotte zooi aan had was gewoon schandalig. Het was seconden werk op deze snelheid. Hij pakte geld en schoot weer naar buiten. Hij ging naar de winkel die al gesloten was op dit tijdstip. Hij sprong door de ruit heen en liep op zijn gemakje wat rond te kijken. Toen hij had wat hij nodig had ging hij weer. Op bewakingscamera's zou waarschijnlijk niet eens iets te zien zijn. Ja.. Misschien wazen. Hij rende terug naar het huis en sprong geruisloos naar binnen. Hij deed alsof hij opstond van de bank en legde alles wat hij gekocht had op de bank. Hij hoorde het water nog stromen. Gelukkig. Hij pakte de rozen en sloop naar boven. Hij haalde de blaadjes ervan af en strooide deze over de grond, heel de weg naar de kamer waar ze eerder hadden gelegen. Hij strooide het overige over het bed heen. Hij haalde de kaarsen en zette deze zo hier en daar neer. De ramen verduisterde hij en tot slot spoot hij nog een geurtje rond. Tevreden aanschouwde hij zijn werk eens. Hij liep naar de spiegel en maakte wat stekeltjes in zijn haren. Wat hij eigenlijk al van nature had, maar toch zag het er met gel beter uit. In zijn joggingbroek met de initialen DNGRS van de groep, ging hij op het bed zitten, met zijn rug tegen de muur. Ze was het eerste meisje waar hij zich voor uitsloofde. Met een glimlach keek hij naar de deur waar ze door zou gaan komen, als ze niet het huis uitvluchtte dan..

-Lang geduurt maar dan heb je ook wat =D-

Terwijl zij zich een paar minuten terug getrokken had. Merkte ze niet dat Michael onder tussen weg was. Eenmaal klaar met douche zette ze het water af en reikte naar een handdoek die ze klaar had liggen. Iris droogde eerst haar haren af en daarna haar lichaam. Vroeger toen ze nog klein was. Droogde ze altijd eerst haar lichaam af. Waar door ze lang bezig was aangezien al het water wat in haar, haren zat toch weer naar beneden drupte. Maar nu was ze ten miste slim genoeg. Eenmaal klaar stapte ze met de handdoek om haar lichaam de douche uit en ging voor de spiegel staan. Ze liet een borstel door haar haren heen gaan terwijl ze naar haar zelf keek. Ze bekeek de litteken die ze had. Haar vinger streelde over de plek heen. Even dacht ze terug aan de pijn. Maar al snel dacht ze er niet meer aan. Eenmaal haar haren klitten vrij deed ze een onderbroek aan. De rest lag namelijk nog in de kast. Iris deed de vieze was in de was mand en verliet de badkamer. Eenmaal in de gang zag ze plots een roze blaadje. Verbaast pakte ze hem op. Hoe kwam het daar? Iris haalde haar schouders op en wou verder lopen. Maar al snel zag ze er nog meer. Verbaast volgde ze het spoor met blaadjes met haar ogen. Wat uit kwam bij haar slaap kamer. Oké wat was hier gebeurt. Iris liep voorzichtig naar haar slaap kamer en duwde de deur voorzichtig los. Terwijl ze de kamer in keek zag ze de kaarsen staan. Een kleine glimlach verscheen op haar lippen. Terwijl ze verder de kamer binnen liep zag ze Michael zitten. Als ze kon blozen had ze het zeker gedaan. Dat was een ding wat ze zeker wist. Iris had geen idee wat ze nu moest doen. Moest ze nu naar hem toe gaan? Of kon ze zich beter aan kleden. Ach wat maakte het ook uit. Iris ademde in en rook plots iets. Wat was dat voor een geur. Wat het ook was het rook lekker. Iris liep op Michael af en ging naast hem zitten. "Het is mooi, en lief" Fluisterde ze zachtjes terwijl ze haar lippen liefkozend op zijn wang drukte om hem een kus te geven. Iris merkte dat hij andere kleding aan had gedaan. En nu ze naar zijn haar keek merkte ze ook dat hij er wat aan had gedaan. Haar glimlach werd groter terwijl ze aarzelend zijn hand pakte. Een warm gevoel overspoelde haar lichaam terwijl ze naar hem keek. Oké nu wist ze het honderd procent zeker ze was verliefd op deze jongen.

Het was een vreemd gevoel wat in zijn buik aanwezig was, het kwam met golven, niet dat het bleef. Maar elke keer wanneer hij aan haar dacht kwam er weer een golf. Hij wilde niet meer zonder haar. Al die tijd had hij zo oppervlakkig gedacht over echte liefde. Het bestond niet, die mensen overdreven gewoon. Maar nu hij het zelf voelde moest hij toegeven dat het bestond. Elke stap die ze zette zorgde ervoor dat zijn hart een slag oversloeg. De klink werd vastgepakt, hij keek even naar de deur voordat hij de klink nog zou vervormen door de spanning. Toen ze in zicht kwam richtte hij zijn ogen op haar. Met een warme glimlach keek hij haar aan, terwijl hij hard probeerde in te schatten wat ze nu dacht. Of ze het leuk vond, te vroeg, te overdreven, alles wat maar te kon zijn. Hij hoopte maar dat het het eerste was. Of iets wat daarop leek. Een afwijzing nu zou niet goed voor zijn zelfvertrouwen zijn. Maar eigenlijk had hij die toch zat, dus een beetje zou best beschadigt kunnen worden en dan zou je er nog niets van merken. Hij zag haar twijfelen en vroeg zich af waarover. Maar al snel kwam ze naar hem toe en voelde hij de verwarmde huid van het water wat er net nog overheen was gestroomd. Hij voelde het kusje en hoorde de woorden. Met een glimlach streelde hij teder over haar wangen en zoende haar liefkozend. Hij voelde dat ze zijn hand pakte en voelde de inwendige warmte door zich stromen. Damn.. Dit moment mocht eeuwig duren dacht hij dromerig. Sinds hij haar kende was zijn leven veranderd. Alles wat hij altijd deed deed hij nu niet meer. Wat goed uitkwam voor de grootte van de bevolking van dit stadje.

Toen ze zijn warme glimlach zag smolt ze al helemaal. Iris glimlachte toen ze zijn aanrakingen op haar wangen voelde. Ze sloot haar ogen en kuste hem terug. Een arm sloeg ze om zijn nek heen en drukte zich lichtjes tegen hem aan. "Michael het is echt lief" Fluisterde ze. Ze keek nog een keer om haar heen. Ze snapte niet hoe hij dit kon doen zonder dat ze het gehoord had. Ze had hem zelfs niet weg horen gaan. Iris keek naar zijn kleren en al snel bedacht ze zich dat ze niet echt veel aan had. Ze liet hem los schoot naar haar kast deed een simpele jurkje aan en schoot weer terug. Dit alles binnen vijf seconden. Het was handig die snelheid. Maar toch beangste het haar. Ze snapte nog steeds niet waarom ze nog nooit tegen een boom aan was geknald. En ooit dacht ze dat dat ging gebeuren als ze een keer niet op lette. Iris schudde licht haar hoofd om er niet meer aan te denken en keek Michael weer aan. "Ik vraag me echt af hoe je dit hebt gedaan zonder dat ik het merkte" Glimlachte ze. Sinds ze vampier was kon ze zelfs nog een speld horen vallen. Iris kroop tegen Michael aan en legde haar hoofd tegen zijn schouder.

Zijn armen lagen losjes om haar middel heen toen ze zich zacht tegen hem aandrukte. 'Jij ook' Fluisterde hij plagend terug. Hij volgde haar blik door de kamer heen en glimlachte. Hij was blij dat ze het niet gehoord had. Al had hij ervaring met onopgemerkt worden. In zijn jeugd brak hij al veel in, soms nog met de mensen in het huis. Om deze niet wakker te maken omdat dat problemen zou veroorzaken oefende hij veel. En vandaag was het toch weer van pas gekomen. Nadat haar ogen over zijn kleding was gegleden schoot ze weg. Verbaast keek hij op. Wat was er zo ineens? Al snel lag ze weer in zijn armen. Met een verleidelijke grijs drukte hij een kus op haar mond. Aan die snelheid van haar zou hij toch moeten gaan wennen. Hij was gewend altijd sneller te zijn dan de meeste, maar bij haar had hij toch zijn twijfels. Ze was echt snel. Hij wilde het wel eens testen, maar nu niet. Nu wilde hij niets liever dan haar gewoon bij zich hebben en nooit meer loslaten. Hij grijnsde bij haar woorden. 'Ik kan toveren' Zei hij met een serieuze blik in zijn ogen, evenals zijn hele gezicht dat echt overtuigend stond. Maar bij het zien van haar blik schoot hij toch zachtjes in de lach. Hij onderdrukte het al snel en zijn ogen bleven op die van haar gericht. De fonkeling in haar ogen liet zijn mondhoeken weer een beetje optrekken. Hij voelde haar tegen zich aan en liet zijn armen om haar heen liggen terwijl hij haar zachtjes streelde. Hij staarde een beetje voor zich uit. Hoe het allemaal zo had kunnen gebeuren dat hij nu echt verliefd was.

'Jij ook' Iris grinnikte en keek hem aan. "Dank je" Ze had nooit verwacht om zo snel iemand te vinden die van haar hield. En zij ook van hem. In elk geval het leek er wel op. Het ging eigenlijk veelte snel. Maar ach wat maakt het uit. Ze waren beide niet meer menselijk. Al had zij zelf nog wel de gevoelens die ze vroeger ook had. Maar ze waren sterke geworden. Veel sterke. Maar zolang het goeie gevoelens waren maakte het haar niet uit. Iris keek hem aan en glimlachte toen ze zijn lippen op de hare voelde.
Iris glimlachte en keek even voor haar uit. Wat wist ze eigenlijk van hem. Helemaal niks. 'Ik kan toveren' Iris keek hem al weer aan maar geloofde hem niet. En al helemaal niet toen hij in de lach schoot. Ze keek hem onderzoekend met een grote glimlach aan. "Ik geloof je niet" Fluisterde ze. Iris sloot kort haar ogen toen ze zijn armen om haar heen voelde. Ze sloeg ook al snel haar armen om heen en zuchtte te vrede. Maar al snel legde ze haar kin op zijn borst en keek hem aan. "Vertel eens iets over je zelf" Fluisterde ze.