Life isn't easy

De jongen wreef in zijn ogen terwijl hij naar het water keek. Hij was moe, had al nachten niet meer geslapen door nachtmerrie's waar weerwolven in voor kwamen. Reusachtige wolven die hem achterna zaten en wilde verscheuren omdat hij toevallig naar vampier rook. Als ze nu even de tijd zouden nemen om naar zijn ogen te kijken zouden ze weten dat hij geen vampier was, maar opgevoed werd door een. "Nathaniël?" De stem die klonk als duizende belletjes drongen tot hem door en langzaam draaide hij zich om. Twee vuurrode ogen keken hem medelevend aan, maar hij had nu even geen behoefte aan gezelschap. Een koude hand werd op zijn schouder gelegd terwijl Nathaniël naar zijn handen keek. "Sorry dat je zoveel problemen hebt door mij. In dit gebied lopen veel shapeshifters rond die vampieren graag een kopje kleiner maken." Toen de jongen nog steeds zweeg zuchtte Vaneska en draaide zich om. "Zorg je wel dat je optijd terug thuis bent?" Was het laatste wat ze zei en weg was ze. Zuchtend ging Nathaniël op zijn rug liggen en sloot zijn ogen. Vaneska had gezorgd dat hij soms moest rennen voor zijn leven, maar hij was haar dankbaar dat ze hem van de straat gepikt had. Zijn hand gleed even door zijn bruine haar en hij verstijfde even toen hij een geluid hoorde, maar toch bleef hij liggen. Wie of wat het ook was, als er echt iets ergs zou gebeuren kon hij Vaneska altijd nog om hulp roepen. Niet dat hij bang was voor de dood, maar hij wilde toch nog even blijven leven.


Open

Het was tegen de avond, Rachel had net iemand afgewisseld voor het wachtlopen. Het vuur sidderde in haar lijf terwijl met grote passen gerend werd. Enkele keren hoorde je botten kraken door de stijfheid van haar lichaam. Het kwam doordat ze de dag ervoor op de grond had geslapen, het was niet een heel fijn gevoel. Het was voor een goed doel geweest tenminste, omdat ze Paul had geholpen. Diep ademde Rachel in terwijl haar lichaam groter werd gemaakt doordat haar neus een nieuwe geur opving. Meteen werd haar neus opgehaald, een bloedzuiger geur. Vampiers. Rachel wist niet of het er ééntje was of dat het er meerdere waren. Het maakte Rachel niet heel veel uit eigenlijk. Haar tempo werd iets minder, meer sluipend terwijl ze opgesteld stond in de schaduw van de struiken. Haar ogen keken richting het geval wat zo te horen een kloppend hart had, maar een bloedzuigergeur vermengd met een menselijke geur. Het kon onmogelijk een vampier zijn met een menselijke geur en een kloppend hart. Dit betekende dat dit wezen, menselijk was. Waarschijnlijk omging met een vampier. Diep gromde ze. Even wat uitzoeken jongens. Later. Niet dat de rest nu wakker was, maar vast iemand van het roedel zou het gehoord hebben. Meteen veranderde ze naar haar menselijke lichaam terwijl haar kleren aangetrokken werden, haar zwarte haren in een staart gebonden werden terwijl ze rustig op de jongen afstapte. Damn, die geur stonk echt. Na enkele tellen ruikte ze hem simpelweg niet meer. Het was soms geluk, dat Rachel een versterkt zintuig had net als de rest. Diep ademde ze in terwijl ze naast de jongen ging zitten. ’Goede Avond. Hoe gaat ie?’ Kalm klonken haar woorden terwijl ze inademde en richting het met meer keek.

Nathaniël deed een groen oog open om toch even te zien wie er hem stoorde. Toen hij zag dat het meisje naast hem was gaan zitten ging hij met lichte tegenzin rechtzitten en bekeek haar. Ze was sowieso familie van shape-shifters, maar of ze er zelf een was kon hij niet zeggen. Het meisje had haar haar in een hoge staart gebonden, waarschijnlijk omdat het anders in de weg zat. ’Goede Avond. Hoe gaat ie?’ Even keek keek hij haar aan zonder een woord te zeggen en dacht terug aan Vaneska, ze had er echt verslagen uitgezien. “Kan beter,” antwoorde hij na een tijdje toch zachtjes op haar vraag, gewoon omdat hij niet luider kon. Als hij veel te luid ging roepen zou hij weer stikken en dat was geen fijn gevoel. Zachtjes zuchte hij terwijl hij naar het lopende water keek. Water gaf je altijd een geruststellend gevoel als je je niet goed voelde en die dingen. Nathaniël had nog veel aan zijn biologische ouders gedacht, wilde weten wat er met hen gebeurd was. Misschien had hij ergens nog familie of waren er hier ergens nog vrienden van zijn ouders? Ooit zou hij een hele zoektocht starten, maar op dit moment was hij veel te breekbaar om iets te ondernemen. Hij haatte het om astma te hebben. Niemand had iets aan hem als hij al stikte door een verkeerde beweging. Als Vaneska hem zou veranderen zou hij ervan af zijn, maar aan de andere kant wilde hij het ook niet. Natuurlijk wist de jongen over de grens die tussen vampier- en weerwolvengebied lag door zijn nieuwsgierigheid. Als mens mocht je op de twee gebieden komen en daar was hij redelijk tevreden mee. Als vampier moest je ook mensen of dieren doden om te overleven en aangezien Nathaniël misselijk werd als hij veel bloed bij elkaar zag, zou dat niet echt goedkomen. “Nathaniël, aangenaam,” zei hij maar om de stilte te verbreken. Stiltes, iets waar hij soms van hield, maar soms ook een grote hekel aan had. In dit geval het tweede. Hij voelde zich wat ongemakkelijk, maar dat moest het meisje niet weten als ze al een shape-shifter was. Zeg maar dat hij bang is voor weerwolven, gewoon omdat ze zo groot waren en van die scherpe tanden hadden die je zo aan stukken konden rijten. Zijn groene ogen gleden terug naar het meisje terwijl hij zijn handen in zijn handen stak. Uit verveling begon hij een liedje te fluiten, de enige herinnering aan zijn moeder. Even welden er een paar tranen op in zijn ogen, maar die veegde hij gauw weg.

Haar blik was nog steeds op het meer gericht. De avond was redelijk snel gevallen, te snel. Over een paar uur was het alweer nacht. Rachel wilde straks weer weg gaan om nacht te gaan lopen. Diep ademde Rachel in terwijl de jongen naast haar begon te praten. ‘Kan beter,’ Zijn stem klonk zachtjes. Alsof hij niet harder wilde praten, zijn hart kloppingen leken tijdens zijn woorden ook anders geklonken te hebben, alsof hij astma had.. Kort had hij haar aangekeken, voordat hij gesproken had. Zijn gezicht was behoorlijk bleek, zijn ogen hadden een heldere groene kleur. Dit was zowiezo geen vampier, het was gewoon een mens. Een doodgewoon normaal mens wat waarschijnlijk in contact was gekomen met een vampier. Diep ademde ze in, haar blik weer gericht op het water. ‘Nathaniël, aangenaam,’ Sprak de jongen weer om de stilte te verbreken. Rachel knikte kort. ’Aangenaamd Nathaniël. Mijn naam is Rachel.’ Verder vragen over waarom het beter kon gaan, wilde ze ergens wel maar misschien wilde de jongen het niet. Het was rustig zo, ookal hing de stank van bloedzuigers in de lucht. Diep ademde ze in. Dacht kort na en binnen enkele secondes was de geur verdwenen. Ze rook het niet meer, ookal hing de geur er wel. Een verscherpt zintuig, op een of andere manier. Toen de jongen een liedje begon te fluiten keek ze kort op, het klonk erg mooi en rustgevend te gelijk. Toen er tranen in zijn ogen leken te komen, keek ze de andere kant op. Misschien had hij mooie herinneringen eraan. ’Gelukkig is het een heldere nacht vannacht.’ Rachel ademde diep in, het zou een heldere droge nacht worden, dat voelde ze gewoon aan haar lichaam. Niet dat ze het koud had of zou kunnen hebben. Rachel was een wandelende verwarming, zo ongeveer. Rachel greens kort bij die gedachte. ’Mooi liedje trouwens. Heb je het zelf bedacht?’ Iets bewoog ze terwijl haar benen in een kleermakerszit onder haar lichaam zaten terwijl haar boven lichaam naar voren leunde. Gelukkig hielden de meeste vampiers zich de laatste tijd op gepaste afstand, iedere vampier op hun gebied werd wel gedood. Behalve de Cullens. Het verdrag hield hen tegen. Misschien dat het ooit goed zou komen, maar Rachel had geen hekel aan hun. Wel aan het feit dat Bella een vampier wilde worden, maar Rachel mocht haar wel. Het was haar eigen leven, dus dat betekende dat het haar eigen keuze’s waren. Misschien klonk het raar.. Haar broertje, Jake. Was stapel gek op haar, maar Jake was niet ingeprent op haar. Ooit zou hij wel de ware vinden net als Rachel, en haar inprent Paul. Net als Seth die ingeprent was op Sarina, en als Jared en Sam. Iedereen zou uiteindelijk gelukkig worden.. Ookal zou het bij de ene wat langer duren dan bij de ander. Liefde kon je niet bepalen, je moest het tegen komen. Rachel keek even op naar de jongen naast haar, het leek wel alsof hij ergens bang voor was.. Maar voor wat ? Geen idee.

~ Flut, sorry!~

Nathaniël knikte toen het meisje zich voorstelde als Rachel. Het liedje dat hij floot haalde redelijk veel pijnlijke herinneringen naar boven, maar toch deed hij zijn best om niet in huilen uit te barsten. ’Gelukkig is het een heldere nacht vannacht.’ Hij legde zijn hoofd in zijn nek en stopte met fluiten. Daar ergens tussen de sterren zaten zijn ouders als kleine lichtpuntjes. ’Mooi liedje trouwens. Heb je het zelf bedacht?’ De jongen slikte even voor hij antwoord gaf. "Nee, mijn moeder zong het altijd tijdens het koken of als ik weer een aanval had." Het feit dat hij astma had zei hij er niet bij, waarschijnlijk was Rachel er zelf al wel achter gekomen. Nathaniël keek weer even naar haar toen ze ging verzitten. "Je bent een shape-shifter, hé." De zin klonk niet als een vraag, meer als een conclusie. Alle weerwolven zagen er ongeveer hetzelfde uit: afgetraind lichaam, altijd een korte broek met een topje boven, kleren die je makkelijk kon vervagen moesten ze ineens uit hun vel springen. Nathaniël had het raar maar waar meer voor vampieren dan voor weerwolven. Vampieren bleven er tenminste altijd menselijk uitzien, al zagen hun ogen er wel behoorlijk eng uit. De jongen dacht terug aan de herinneringen die hij van zijn ouders had. Zijn moeder die dat ene liedje floot terwijl ze kookte, zijn vader die alles in de tuin klaarzette voor een partijtje baseball. Zoveel emoties gierde door zijn lichaam heen en voor hij het wist was hij weer aan het stikken. Het was eigenlijk een dagelijkse routine. Je denk aan iets, stikt en pakt gewoon je medicijnen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Langzaam zette Nathaniël het ding aan zijn mond en twijfelde even. Wilde hij nof wel verder leven, was het niet leuker bij zijn ouders tussen de sterren? Toen dacht hij terug aan Vaneska en nam een grote teug lucht. Hij kon haar niet zomaar in de steek laten. Ze had iemand nodig om op te steunen, anders had ze allang ieder mens dat ze tegenkwam vermoord. Nu deed ze het met mensen die niet gemist werden om niet op te vallen.

Rachel keek rustig naar de sterren en de maan boven haar hoofd. Het was net een schouwspel, een prachtig schouwspel. Iets wat nooit zou verdwijnen, iets wat altijd prachtig zou blijven. Sommige zeiden dat het planeten waren van andere werelden, manen van andere planeten werd er soms ook gezegd. Meestal werd er aan kinderen verteld dat daar de mensen heen waren gegaan die dood gegaan waren, die vanaf de hemel je s’nachts bekeken. Je in de gaten hielden. Rachel wist niet wat het precies allemaal was, nog niet tenminste. Diep ademde ze een keertje in, de lucht was vrijwel schoon van gebreken. ‘Nee, mijn moeder zong het altijd tijdens het koken of als ik weer een aanval had.’ Rachel liet zich dit tot haar bezinken, zong.. Was ze er niet meer of zong ze het niet meer. ’Zong? Zingt ze het niet meer of woon je niet meer thuis?’ Rachel haar stem klonk kalm en beheersd. ‘Je bent een shape-shifter, hé.’ Rachel keek verbaasd op toen ze die woorden hoorde en schudde afkeurend haar hoofd een keer. ’Hoe kom je daarbij ? Of makkelijker gezegd, waarom denk je dat ?’ Rachel probeerde zo kalm mogelijk te blijven. ’En jij bent bang voor ze ?’ Rachel voelde het op een of andere manier aan haar lichaam, door zijn doen en laten. Rachel wierp haar blik weer naar het water. Luisterend naar de geluiden tot dat Nathaniël vreemde geluiden maakte, alsof hij aan het stikken was. Al snel pakte hij iets uit zijn zak, medicijnen waarschijnlijk en zette hij het ding aan zijn mond. Rachel had het eigenlijk nog nooit van zó dichtbij een aanval meegemaakt, een astma aanval. Hoe.. Dit was ergens onmogelijk in je lijf. Dan was er iets niet goed. Oké Rachel had het vroeger gehad, heel lichtjes maar nog nooit had ze een aanval gehad toen, toen ze veranderde voor het eerst, was alles weg. Alsof ze nooit ziek was geweest in feitte. ’Damn, wat kan jij een mens laten schrikken. Als m’n hart niet goed was geweest, had ik nu een hartstilstand gekregen door je.. Heb je dat..’ Ze doelde op het hele gebeuren van daar straks. ’Elke dag, moet je ook elke dag die medicijnen innemen ? Zonder dat.. Dat allemaal gebeurd, zo’n aanval?’ Rachel ademde diep in en keek hem kort aan.

’Zong? Zingt ze het niet meer of woon je niet meer thuis?’ Dat noemde je nog eens een gevoelige snaar raken. Deze keer kon Nathaniël de tranen niet tegenhouden en liepen er een stuk of twee over zijn wangen. "Ik weet zeker dat ze nog zou zingen als ze er nog was. Ze is vermoord, geen idee door wie." Hij deed geen moeite om de tranen van zijn wangen te vegen, waarom zou hij ook? ’Hoe kom je daarbij ? Of makkelijker gezegd, waarom denk je dat ?’ Even grinnikte hij, maar er was geen humor in te horen. "Eens kijken: je hebt een goed afgetraind lichaam en draagt kleren die je makkelijk zou kunnen uitgooien als je kwaad wordt. Geen zorgen, ik weet alles van weerwolven en vampieren." Zijn groene ogen richtte zich weer op het water voor hem terwijl hij rustig probeerde te worden. ’En jij bent bang voor ze ?’ Hij keek haar even verbaasd aan. Hoe kwam het dat zij wist dat hij bang voor shape-shifters was. "Ik ben al een paar keer tegen de grond gesmeten door hen, niet echt een pretje. Gewoon omdat ze niet eerst kijken of luisteren als ze de geur van een vampier ruiken." Voor de zoveelste keer in zijn leven slipte zijn keel toe en kon hij weer naar zijn puffer grijpen. ’Damn, wat kan jij een mens laten schrikken. Als m’n hart niet goed was geweest, had ik nu een hartstilstand gekregen door je.. Heb je dat.. Elke dag, moet je ook elke dag die medicijnen innemen ? Zonder dat.. Dat allemaal gebeurd, zo’n aanval?’ Nathaniël stopte de puffer terug in zijn zak en trok zijn knieën op. Soms zag hij er echt uit als een klein kind dat nooit liefde heeft gekend. "Elke dag wel een paar keer en ik weet dat ik mensen kan laten schrikken." Deze keer glimlachte hij gemeend. "En elke dag moeten er medicijnen ingenomen worden ja."

Flutje o_O

‘Ik weet zeker dat ze nog zou zingen als ze er nog was. Ze is vermoord, geen dee door wie.’ Rachel slikte, als ze dat had geweten was ze er nooit over begonnen.. ’Sorry! Als ik het had geweten.. Echt het spijt me Nathaniël!’ Rachel aaide troostend met haar hand over zijn rug. Dit deed haar toch iets, Rachel wist hoe het was om je moeder te verliezen. Kort slikte ze, keek starend naar het water om er niet aan te hoeven denken.. Het deed gewoon pijn. ‘Eens kijken: Je hebt een goed afgetraind lichaam en draagt kleren die je makkelijk zou kunnen uitgooien als je kwaad wordt. Geen zorgen, ik weet alles van weerwolven en vampieren’ Rachel slikte, ze kon niet onder het bevel van Sam uit, maar aangezien de jongen voor haar het allemaal al wist, was het niet zo erg.. Als je het haar vroeg.. ‘Ik ben al een paar keer tegen de grond gesmeten door hen, niet echt een pretje. Gewoon omdat ze niet eerst kijken of luisteren als ze de geur van een vampier ruiken.’ Rachel schudde haar hoofd een keertje heen en weer. ’Laat me raden, je gaat met een vampier om. Dat is de enigste verklaring voor de bloedzuiger.. ik bedoel vampieren lucht die om je heen hangt... Ik kijk altijd eerst, ik vond het raar dat ik de geur samen rook met een kloppend hart, daardoor vertrouwde ik het, een soort van.. Ik heb alleen niet veel last van de geur, aangezien ik het door m’n zintuig ‘af’ kan zetten. Als iets me irriteerd, of geestelijk pijn doet, kan ik het ‘uit’ zetten als je me snapt..’ Rachel knikte een keer, haar blik weer op het meer gericht terwijl de jongen naast haar weer begon te spreken. ‘Elke dag wel een paar keer en ik weet dat ik mensen kan laten schrikken, en elke dag moeten er medicijnen ingenomen worden ja.’ Rachel knikte terwijl hij gemeend glimlachte. ’Damn, ik schrok me echt het apenzuur! Is er geen mogelijkheid dat je erover heen groeit zeg maar ? Of heb je het voor altijd, soms hoor je wel is dat mensen er over heen kunnen groeien..’ Rachel ademde diep in terwijl ze glimlachte naar hem..

~ Ik heb zelf ook astma gehad maar ben der overheen gegroeit =) ~

Nathaniël werd rustiger toen Rachel geruststellend over zijn rug wreef. Het trillen werd wat minder en hij kon terug normaal ademhalen. "Ik heb ermee leren leven, misschien loopt er ergens op de wereld nog wel familie rond." Misschien waren ze al hier, maar was hij gewoon te blind om de gelijkenissen te zien. ’Laat me raden, je gaat met een vampier om. Dat is de enigste verklaring voor de bloedzuiger.. ik bedoel vampieren lucht die om je heen hangt... Ik kijk altijd eerst, ik vond het raar dat ik de geur samen rook met een kloppend hart, daardoor vertrouwde ik het, een soort van.. Ik heb alleen niet veel last van de geur, aangezien ik het door m’n zintuig ‘af’ kan zetten. Als iets me irriteerd, of geestelijk pijn doet, kan ik het ‘uit’ zetten als je me snapt..’ Hij grinnikte door de verbetering van bloedzuiger en trok zijn jas wat strakker tegen zijn lichaam, het was echt koud aan het worden. "Niet alle vampieren zijn zo erg als jullie denken. Vaneska heeft me van straat gepikt en probeert zich in te houden als ik in de buurt ben. Ze heeft haar zelfbeheersing nog maar een keertje verloren." Zoals altijd als hij erover begon wreef hij over de plaats in zijn nek waar Vaneska's tanden hadden in gestaan. Het had pijn gedaan, gewoon omdat hij tegengestribbeld had. Als hij gewoon stil was blijven staan had hij er niets van gevoeld, maar dan was hij nu waarschijnlijk dood geweest. "Dat afzetten is handig, vooral nu waarschijnlijk." Door de astma-aanval van daarnet durfde hij nog amper adem te halen. ’Damn, ik schrok me echt het apenzuur! Is er geen mogelijkheid dat je erover heen groeit zeg maar ? Of heb je het voor altijd, soms hoor je wel is dat mensen er over heen kunnen groeien..’ Nathaniël haalde zijn schouders op. "Het kan zijn dat ik erover geen groei, maar volgens mij is de kans een op tien." Hij legde zijn kin op zijn knieën en staarde naar het water. Misschien groeide hij er nog wel overheen, ging het wel weg.


Mijn nicht heeft het ook gehad, ook overheen gegroeid xD

‘Ik heb ermee leren leven, misschien loopt er ergens op de wereld nog wel familie rond.’ Rachel knikte een keer terwijl ze diep inademde. Haar ogen werden weer op Nathaniël gericht terwijl ze nadacht over enkele woorden die ze soepeltjes kon uitspreken. ’Ik kan altijd een neusje in het zeil houden, familie leden hebben namelijk een soort gelijke geur. Als je het wilt tenminste, als ik een soort gelijke overeenkomst ruik, kan ik altijd naar je toe komen om het te melden. Zeg maar.’ Rachel ademde diep in terwijl ze merkte dat Nath grinnikte en zijn jas strakker om zijn lichaam trok omdat het koud was voor hem. Rachel had het nooit koud, dat was een wolvending. Rachel wilde hem wel warm houden, maar Paul zou daar nooit mee akkoord gaan. Ze wilde Paul niet kwetsen of pijn doen op die manier. ‘Niet alle vampieren zijn zo erg als jullie denken. Vaneska heeft me van straat gepikt en probeert zich in te houden als ik in de buurt ben. Ze heeft haar zelfbeheersing nog maar een keertje verloren.’ Rachel keek verrast op toen zijn hand over de plaats in zijn nek ging. Woede stroomde kort door haar lijf terwijl ze zich na enkele secondes onder controle had. Kort had ze gebeefd maar nu was ze helemaal weer rustig. ’Dat weet ik. Ik kan veel zeggen op dit moment, maar ik denk dat het beter is dat ik op dit moment hier niet verder op in ga. Want ik denk dat ik mezelf dan niet meer onder controle heb..’ Gaf Rachel eerlijk toe. ‘Dat afzetten is handig, vooral nu waarschijnlijk.’ Rachel knikte. ’Klopt, ik ruik de strank nu niet meer. Dus dat is best fijn, tenzij het sterker word en de vampier meer in de beurt komt dan ruik ik hem weer.’ Rachel haalde haar schouders op terwijl Nathaniël dat ook deed. ‘Het kan zijn dat ik erover heen groei, maar volgens mij is de kans een op tien.’ Rachel ademde diep in terwijl ze begon te praten. ’Misschien gebeurd het, je weet het nooit dus het kan altijd gebeuren.. Het zou makkelijker zijn voor jou, denk ik.’ Rachel keek weer naar het meer terwijl ze nadacht over verschillende gedachtes die automatisch terug gingen naar Paul.

Nathaniël was Rachel dankbaar voor wat ze wilde doen, niet iedere weerwolf zou iemand die zo hard naar vampier ruikt willen helpen. Even keek hij Rachel met een frons op zijn voorhoofd aan toen ze begon te trillen nadat hij gezegd had dat Vaneska een keer haar zelfbeheersing was kwijtgeraakt. ’Dat weet ik. Ik kan veel zeggen op dit moment, maar ik denk dat het beter is dat ik op dit moment hier niet verder op in ga. Want ik denk dat ik mezelf dan niet meer onder controle heb..' Hij knikte begrijpelijk, het onderwerp weerwolven lag bij Vaneska ook redelijk gevoelig. "Dan moet ik zorgen dat Vaneska niet in de buurt komt, anders kun je je neus gaan dichtknijpen." Hij grinnikte zachtjes terwijl hij zich weer achterover liet vallen. Nathaniël was echt moe, het begon ook laat te worden, maar hij had totaal geen zin om terug naar huis te gaan. Vaneska's blik vol schuldgevoel zorgde er altijd voor dat hij zich ongemakkelijk voelde. "Ik hoop dat het voorbij gaat, al die aanvallen zijn niet goed voor me." Hij veegde de tranen die nog op zijn gezicht zaten weg en zuchtte. "Soms wilde ik gewoon dat er niets gebeurd was, dat ik Vanaska niet hoefde te kennen." Het deed hem wel pijn om dat te zeggen, maar het was de waarheid. De jongen zat helemaal weggedoken in zijn jas. Hij had er al een paar keer aan gedacht om te vragen of Vaneska hem wilde veranderen, maar dan kon hij niet meer lopen waar hij wilde. Voor ze hier kwamen had Vaneska hem verteld dat het hier stikte van de weerwolven, maar dat hier ook vampieren leefden. Vampieren die dierenbloed dronken en dus geen mensen vermoordden. Er was zeg aar een onzichtbare grens tussen de twee wezens getrokken en mensen waren de enige die overal mochten komen. Dat was het enige voordeel aan mens te zijn, overal mogen komen. Natuurlijk was je als mens weer minder snel en sterk dan vampieren en weerwolven, maar als het moest zou hij zich wel kunnen verdedigen. Nathaniël kende zenuwen die ervoor zorgde dat iemand verlamt raakte en kon in het geval van een vampier nog wel een paar andere trucjes gebruiken. Die dingen had hij nooit van Vaneska geleerd, noch van zijn ouders, instinct noemden ze dat ook wel.
   
  

‘Dan moet ik zorgen dat Vaneska niet in de buurt kom, anders kun je je neus gaan dichtknijpen.’ Zacht grinnikte hij terwijl hij zichzelf achterover liet vallen. ’Ik heb der niet zoveel last van, maar ik denk niet dat zij het leuk gaat vinden dat je straks voor haar naar ‘natte hond’ ruikt’ Plagend klonk haar stem, zo noemde de meeste bloedzuigers het namelijk.. Helaas. Rachel had er zelf nou niet bepaald veel last van. ‘Ik hoop dat het voorbij gaat, al die aanvallen zijn niet goed voor me.’ Rachel knikte instemmend. ’Klopt, het is niet goed voor je lichaam. Elke keer zo’n aanval geeft je lichaam toch een schock, om het maar zo te noemen. Het is niet bepaald goed dat je ook elke keer de medicijnen moet innemen namelijk, ookal helpen ze wel.’ Rachel dacht kalm na terwijl hij zuchtte en sprak. ‘Soms wilde ik gewoon dat er niets gebeurd was, dat ik Vanaska niet hoefde te kennen.’ Rachel keek hem verward aan. ’Dat zeg je nu.. Als je dit leven niet had gehad, had je nooit de geheimen gekend die je nu weet. Dan had je nooit hier gezeten om met mij te praten.. Ookal zou je het liefste je moeder weer terug hebben.. Dat begrijp ik.’ Rachel ademde diep in, Rachel was haar eigen moeder ook verloren. Een auto ongeluk had plaats gevonden, Jake en Rachel waren ongedeerd, oké naast enkele krassen, schrammen en enkele andere dingetjes. Billy van verlamd in zijn onderbenen en haar moeder.. Was overleden tijdens het ongeluk. Kort slikte ze, vooral de tranen werden weg geslikt terwijl ze weer naar het water staarde. Rachel wist het even niet meer, wat ze moest doen, wat ze moest zeggen. ’Maar, als je me ooit een keer nodig hebt in nood. Hier heb je me nummer. M’n taak is om mensen te beschermen, het maakt niet uit of diegene nu met vampiers om gaat of met mensen.’ Kalm ademde ze in terwijl ze haar nummer had gegeven.