A new life.

Eefje was even met vakantie geweest en kwam terug. Het eerste wat ze deed was naar het bos rennen. Die week op de gezichten van haar nieuwe familie kijken was wel raar. En dan toen ze er nog maar een week zat. Ze was van de vorige familie over geplaatst, ze zagen het met haar niet meer zitten. Er was veel zon en dus zij ging vooral 's nachts naar buiten, ze keken haar wel raar aan en het excuus was... Zonnen allergie. Ze deed haar jas aan en vertrok naar het bos. Ze was benieuwt hoe het er nu was geworden en vooral hoe het met de dieren gingen. Ze stopte een beetje brood in haar zak en vertrok. Ze wandelden even en ze zag de vogels fluiten, de bomen heen en weer kan op de ritme van de wind en het bos riep haar naam. Ze wandelde op het wandel pad en kwam daarna op een punt waar ze altijd afsloeg, van het pad af. Ze ging dieper in het bos en strooide na zoveel seconden een stukje van het brood uit haar zak. Ze stond bij de open plek waar ze altijd stond en ging in het gras en het mos liggen. Ze keek naar de groene bomen en de blauwe lucht. Ze hoorde de eekhoorntjes aan het brood knabbelen hoog in hun bomen. Even later sloot ze haar ogen en voelde de wind in haar gezicht en haren. Dat had ze gemist, de natuur en de wind die haar aaide. Ze was nu beter af met de nieuwe familie en ze hebben een kei leuke hond, het is een labrador en zwarte, die kwam altijd achter haar aan en wou altijd spelen. Toen ze daar aan dacht gingen haar mondhoeken omhoog en lachte ze een beetje. Ze dacht ook terug aan de mensen die ze had ontmoet en waar ze nu niks meer van hoorde. De avond viel en ze ging terug naar huis. Ze deed de deur open en de labrador sprong tegen haar aan. 'flinke meid.' Zei ze tegen de hond. Ze riep dat ze ging slapen en ging naar boven, ze ging onder de douche en poetste haar tanden. Ze ging in haar bed liggen en sloot haar ogen. Ze droomde over haar idool en de mooie paarden. Die morgend werd ze gewekt door haar wekker. Ze deed haar kleren aan en ging naar beneden. Haar moeder gaf haar een ei en een spek als ontbijt. Toen ze dat ophad deed ze haar jas weer aan en ging weer naar het bos. Ze ging weer van het pad af en ze merkte dat er iets was verandert. Ze ademde even diep in en uit en rook geen mensen geur maar dat van een vampier. Ze ging korter naar de plek en de geur werd feller en feller. Ze ging op haar knieën zitten en keek hem aan. Zo zat ze daar een uur en daarna ging ze naar hem toe. 'Hallo, mijn naam is Eefje. Hoe gaat het?' Zei ze met een brede glimlacht op haar gezicht. Ze ging naast hem zitten en wachten op een antwoord.

Een grote grijns stond op zijn gezicht terwijl hij zich een weg door het bos zocht.De grote boog klemde hij vast in zijn hand terwijl zijn pijlenkoker op zijn rug hing. Eigenlijk zag hij er wel uit als de moderne Robin Hood als hij ging oefenen in het bos. Ok, zijn gave was om nooit mis te kunnen schieten, maar hij deed het gewoon veel te graag, daarom oefende hij zo veel mogelijk. De leren armbeschermer drukte hard tegen de binnenkant van zijn arm. Hij had het ding misschien niet nodig omdat hij toch geen pijn kon hebben als de pees tegen zijn arm sloeg, maar hij droeg het ding al zijn hele leven dus waarom zou hij het nu niet dragen. Na een tijdje lopen had hij de plek weer gevonden waar hij elke dag ging oefenen. De roos die hij in een boom gekerfd had stond vol met gaten van de pijlen die zich erin geboord hadden. Met een geoefende beweging spande Liam zijn boog, legde een pijl op de pees en trok deze naar achteren. Na wat mikken liet hij de pijl gaan en luisterde naar de geluiden die er klonken. Terugslag van de pees, de pijl die door de lucht suisde en de doffe klap als deze in de boom terecht kwam. Zo schoot hij er nog een stuk of tien na elkaar af, allemaal in de roos met telkens een halve centimeter tussen. Hij kon toch niet hebben dat een pijl de andere doormidden kliefde. Na nog zo'n paar uur geschoten te hebben, trok hij de pijlen terug uit de boom en stak ze in zijn koker. Op zijn gemak legde hij de spullen op de grond en ging tegen een boom aan zitten. Een takje dat kraakte onder het gewicht van iets of iemand trok zijn aandacht en op zijn hoede keek hij die kant uit. Een meisje kwam breed grijnzend naar hem toe, vampier aan de geur en haar kleur ogen te zien. 'Hallo, mijn naam is Eefje. Hoe gaat het?' Zonder iets te zeggen keek Liam toe hij ze naast hem kwam zitten en een glimlach verscheen om zijn lippen. "Liam en het gaat goed, dankje."

Eefje luisterde naar zijn warme, zachte stem, hoe hij zijn naam zei en hoe het met hem gaat. Ze bewonderde de boog en de pijlen die in het gras lag. Ze zuchten even en keek in het rond. Het begon een beetje te regenen. Ze trok zich er niets van aan. Ze keek naar de jongen die naast haar zat en lachte een keer. Haar blik wende daarna weer af naar de boog en de pijlen. Ze wist wel wat haar gaven was, maar niet die van hem. 'En'... Begon ze te spreken. 'Wat is jou gaven, als ik het mag weten natuurlijk.' Zei ze. Hij was de tweede vampier waarmee ze sprak. Raar niet? Op één manier toch. De meeste kennissen zijn weerwolven, maar de vampieren verbergen zich, dat dacht ze toch. Ze zag hoe de vogels gingen schuilen onder de takken van de groene en hoge bomen. Ze zag hoe de konijnen zich gingen schuilen in hun donker holletje. Eefje is echt een dierenvriend. Ondanks ze een ander wezen is dan een mens. Ze wilde hem wel leren kennen, maar... Ze is een beetje verlegen. Ze dacht terug aan vroeger en in haar begon ze te huilen, maar vanbuiten bleef ze neutraal. Er kwam af en toe wel eens een lachje te voorschijn. Ze luisterde naar de wind, die haar naam weer sprak. Ze zag de bomen dansen op het ritme van de wind. Ze zag geen dieren, ze waren allemaal verstopt. Toen het uiteindelijk stopte met regen, was ze door en door nat. 'Hmmm... Een plaatselijke bui, dat zeiden ze op het weerbericht toch.'



[Sorry voor de late post, had niet veel tijd.]

Mooi geschreven