New life, new town

Zware poten roffelden over de grond en de wind waide over de zwarte vacht heen. Een zwarte wolf liep met zijn tong uit zijn bek over Meadow heen. Het dier was groter dan een gewone wolf, maar iets kleiner dan zijn soortgenoten. Noxwell was altijd al klein geweest, zowel als wolf als mens, maar veel trok hij er zich niet van aan. De bruine ogen van de wolf stonden vrolijk en de pretlichtjes dansden op en neer terwijl hij speels over het grasveld liep. De jonge man was altijd vrolijk en hield ervan om als wolf gewoon even rond te rennen. Het enige probleem was dat op de plaats waar hij woonde nergens echt een bos of een veld was waar hij kon rennen, dus daarom was hij naar Forks gekomen. Het geluid van poten die regelmatig op het gras neerkwamen stopte toen de oren van de wolf omhoog kwamen omdat hij voetstappen hoorde. Zachtjes liep hij een paar stappen naar achteren en trok zijn spijkerbroek en hemd van zijn achterpoot en veranderde terug naar een mens. Snel deed hij de kleren aan en ging in een ontspannen houding staan terwijl hij in de richting van het geluid keek. De wind speelde wat met zijn bruin, krullend haar terwijl zijn mondhoeken omhog krulden. Wie die persoon ook was, waarschijnlijk zou hij er wel goed mee kunnen opschieten.


Oef. Ik moet er toch nog even inkomen met Nox dus hij is kort n_n

Calista

Een fijn meisje liep rustig rond in het oosten. Haar helder bruine ogen stonden fel en vrolijk. Ze had lange zwarte haren met af en toe in de zon een bruinere schijn. Het meisje was net nieuw in het gebied. Ze kende nog niets en niemand eigenlijk. Ze was nog niemand tegengekomen. Ze zuchtte diep terwijl ze over de grote weide heenliep. Het gras was groen en de zon scheen zodat het gras echt fel groen was. Het meisje keek nieuwsgierig rond en af en toe keek ze naar de wolken. Ze zuchtte diep en voelde de frissere wind met haar haren spelen. Ze wist eigenlijk niet echt waar ze was. Ze was alleen nog maar bij haar thuis gebleven om wat rond te hangen. Ze veegde een lok haar uit haar gezicht en schrok toen ze plots een jongen zag staan. Het leek wel alsof hij daarnet er nog niet stond, of wel? Ze wist het niet zeker. Calista slikte kort en merkte dat de jongen groter en gespierder was. Gespierder klonk wel logisch. Het meisje stopte en zette een zwakke vriendelijke glimlach op. "Hoi." Haar stem was fijn en zacht.. Je moest goed kunnen horen als je haar op dit moment wilde verstaan. Ook stond de wind in de verkeerde richting. "Mijn naam is Calista." Een glimlach sierde haar lippen. Ze keek nieuwsgierig naar de jongen terwijl ze op een antwoord of een reactie wachtte. Hij zag er wel vriendelijk uit.

Noxwell hield zijn hoofd een beetje schuin toen de persoon, een meisje, in zicht kwam. De glimlach op zijn lippen bleef staan terwijl hij alle bewegingen volgde die het meisje maakte. Waarschijnlijk was ze een gewoon mens, aangezien de vreselijke geur van bloedzuigers niet om haar heen hing. De jonge man kon het nioet laten om te grinniken toen het meisje precies van hem schrok. Naarmate het meisje dichterbij kwam kon hij details onderscheiden. Het meisje had lange zwarte en levendige bruine ogen. "Hoi." Even schoot zijn wenkbrauw omhoog toen een zwakke glimlach om de lippen van het meisje verscheen. Ze zou toch niet ziek zijn ofzo, of ze was toch niet bang van hem. Zo'n gedachten schoten altijd door zijn hoofd heen als iemand hem maar een magere glimlach schonk. Noxwell was zo iemand die altijd het ergste dacht als mensen niet breduit glimlachten, want zeg nu zelf: zo angstaanjagend zag hij er toch niet uit? Het was goed dat hij een iets beter gehoor had dan een mens, anders had hij de zachte woorden van het meisje nooit kunnen verstaan. "Aangenaam Calista, mijn naam is Noxwell." Zijn glimlach werd breder toen de glimlach van het meisje ook groter werd en hij maakte een soort buiging toen hij zichzelf voorstelde. "Ben jij hier ook nieuw of kun je me even wegwijs maken?"Zijn stem klonk een beetje schor, wat redelijk normaal was omdat hij nogal veel huilde in wolfvorm.

Het meisje keek kort naar de grond. Ze werd toch licht onzeker en ze snapte niet waarom. Hij was niet eng of lelijk ofzo, dat niet. Ze zuchtte diep en schamelijk. Typisch haar hé.. Ze haatte zichzelf op deze momenten. Ze keek voorzichtig in de jongen zijn ogen en luisterde naar zijn woorden. Ze merkte dat hij zich voorstelde en terwijl boog. Ze grinnikte zacht. "Aangenaam Noxwell.." Oké, echt een makkelijke naam was het niet. Ze moest het heel goed kunnen onthouden. Calista luisterde daarna naar de vraag en schudde haar hoofd, zacht. "Ik ben net nieuw en ken zelf niets.. Ik kan elk moment verdwalen.. Ik weet zelfs niet hoe ik hier geraakt bent ofzo.. Eerst was ik in een bos, daarna op een kliff en nu hier.. Echt gek.." Haar bruine ogen gleden nogmaals over de jongen heen. Hij was best gespierd en niet lelijk, helemaal niet. Ze schudde de gedachten uit haar hoofd terwijl ze naar de omgeving keek. Het was erg stil, buiten hun twee.. Het gras was het enige dat je goed kon zien. Wat een rare plek. Het was een reuze grasveld waar je het einde of het begin niet van kon zien. Een rilling liep over haar lijf terwijl ze naar de grond staarde. Een verlegen gloed kon je om haar heenvormen, want dat was ze.

Noxwell grinnikte toen het meisje nogal moeilijk keek bij het uitspreken van zijn naam. "Je mag ook gewoon Nox zeggen hoor, misschien iets makkelijker." Mensen hadden het altijd al moeilijk gevonden om zijn naam te onthouden dus gebruikte hij de afkorting Nox wat nacht betekende in het Latijn. "Ik ben net nieuw en ken zelf niets.. Ik kan elk moment verdwalen.. Ik weet zelfs niet hoe ik hier geraakt bent ofzo.. Eerst was ik in een bos, daarna op een kliff en nu hier.. Echt gek.." Een diepe frons verscheen in zijn voorhoofd, een teken dat hij nadacht. "Leid je niet aan geheugenverlies ofzo?" Langzaam stapte hij wat dichter naar het meisje toe om haar te controleren op vampierbeten. Het feit dat er maar een paar centimeter tussen hen inzat ontging hem helemaal. "Ik weet de weg van hier naar het centrum wel, moet ik je daarheen brengen?" Noxwell keek naar beneden in haar ogen en voelde haar ademhaling langs zijn gezicht. Een kleine glimlach verscheen om zijn lippen terwijl hij verontschuldigend een stap naar achteren zette.

De jongen grinnikte. Calista keek hem nieuwsgierig aan en merkte dat ze zojuist een raar gezicht had getrokken toen hij zich voorgesteld had. Ze schrok en begon lichtjes te blozen. Oeps.. Ze hoorde zijn woorden en een zachte glimlach sierde haar lippen. Nox klonk inderdaad veel beter en het was ook makkelijker om uit te spreken en te onthouden. Ze wou hem bedanken, maar ze snapte niet waarom ze dat zou doen dus hield ze haar mond. Ze zweeg en luisterde naar de vraag van Nox.. Ze zag dat hij dichterbij kwam en dat hij haar bekeek. Ze stonden maar een paar centimeters van elkaar af en het meisje begon dan ook steeds harder te blozen. "Ik weet niet.. Ik heb het niet vaker ofzo, maar dit gebied is wel specialer dan mijn vorige woongebied.." Haar stem was kalm en het blozen stopte toen hij weer achteruit stapte. Zijn blik duidelijk verontschuldigt, al vond ze het niet zo erg. Ze haalde heel even haar schouders op bij zijn vraag, of hij haar dus naar het centrum moest brengen. "Ik weet niet.. Ik weet niet eens waar ik.." Geschrokken sloeg ze haar hand voor haar mond. Ze stapte achteruit en keek rondom haar. Ze wist niet eens waar ze woonde.. Hoe kon dat? Oh nee.. Ze was gewoon weggelopen bij haar ouders.. Dat was het.. Ze was dus écht vergeetachtig..

Noxwells mondhoeken krulden omhoog en vormden een glimlach toen Calista zei dat ze deze plek speciaal vond. "Ik denk dat heel Forks wel iets onnatuurlijks heeft." Even beet hij op zijn lip. Natuurlijk was Forks bovennatuurlijk, er liepen hier bloedzuigers en shape-shifters rond. Door de gedachte aan bloedzuigers verstrakte zijn mond even, maar hij herstelde zich redelijk snel. Als zesjarige had hij moeten toe kijken hoe een bloedzuiger zijn ouders vermoorde en sinds die dag haat hij die wezens, wezens die naar de dood stonken. "Ik weet niet.. Ik weet niet eens waar ik.." Noxwell pakte Calista's arm vast die ze geschrokken voor haar mond had geslagen. "Herinner je je niet eens meer waar je vandaan komt?" De bezorgdheid was duidelijk in zijn stem te horen. Hoe kon het dat ze niet eens meer wist waar ze woonde of hoe ze hier terecht was gekomen? Het kon goed zijn dat ze was weggelopen en alles uit haar verleden wilde vergeten, maar dan wist je toch nog hoe je ergens terecht was gekomen? "Heb je een slaapplaats nodig? misschien kan ik je er wel een bezorgen." Zijn huisje was nu ook niet echt groot, maar er konden makkelijk twee mensen in slapen.

Het meisje keek nieuwsgierig naar de jongen die iets zei over 'onnatuurlijk.' Ze slikte even. Was er hier iets ofzo? Ze zweeg even en knikte maar even, ookal snapte ze zijn woorden niet. Misschien wilde ze het gewoon niet weten. Calista keek kort naar de grond en schrok even toen hij haar hand vastpakte die ze zojuist voor haar mond geslagen had. Hij vroeg met een bezorgde stem of ze nog wel wist waar ze vandaan kwam. Calista beet op haar lip en haalde even haar schouders op. "Dat weet ik ongeveer nog wel, maar ik ben weggelopen en.. Nu weet ik echt niet meer wat ik moet doen.." Onzeker richtte ze haar bruine ogen op de ogen van de jongen. Haar blik gleed heel even weer naar zijn hand die de hare vasthad. Wow, hij had het super warm. Heerlijk. Ze had het al een tijd koud gehad, maar hij was wel érg warm. Hij leek wel koorts te hebben ofzo. Ze wilde het net vragen aan hem tot hij vroeg of ze een slaapplaats kon gebruiken. Calista hield meteen haar mond. Oh damn, door haar voelde hij zich misschien gedwongen om haar zijn huis aan te bieden terwijl hij het dan misschien niet wou. Meteen ging ze in de aanval, vol onzekerheid. "Het mag, maar als het niet gaat of je niet wilt hoeft het heus niet.. Ik wil niemand dwingen.. Het is mijn eigen fout dat ik hier zonder iets rondloop.."

Noxwell liet haar arm los toen hij zag dat ze er naar keek. Hij wist dat hij warmer was dan een normaal persoon en dat het leek alsof hij koorts had. In de winter was het handig, maar soms vervloekte hij het echt. "Het mag, maar als het niet gaat of je niet wilt hoeft het heus niet.. Ik wil niemand dwingen.. Het is mijn eigen fout dat ik hier zonder iets rondloop.." Hij hield zijn hoofd een stukje schuin. "Waarom ben je weggelopen?" Ja, hij was nieuwsgierig. Een trekje dat hij van zijn moeder had geërfd. Met een soepel gebaar schoof hij zijn arm onder haar knieën en tilde haar op. "Geen protest, je hebt een slaapplaats nodig."


-flutje-

Calista keek hem aan en merkte dat hij haar hand losliet. Hm jammer, het verwarmde haar wel echt. Ze kon het gebruiken, maargoed ze wou het niet zeggen. Zoveel durf had ze toch net niet. Ze zuchtte even en luisterde naar zijn vraag. Ze haalde haar schouders op en dacht even aan vroeger. Het verleden wou ze stiekem vergeten, maar oké, ze kon er best wel over praten. Heel even kwamen de beelden weer boven. Ze schrok ook toen hij haar optilde met zijn heerlijke warmte. Ze sloeg haar armen rond zijn nek en keek even diep in zijn ogen. Toen ze het doorhad keek ze even weg. Ze keek hem weer aan, ditmaal minder diep, en begon aan haar verhaal: "Gewoon.. Mijn leven was niet zo makkelijk.. Mijn vader was eigenlijk heel vaak weg om zaken en mijn mama had het wel simpel.. Ze zat aan drank, drugs en ze rookte.. Ik was degene die kookte en andere dingen in het huis deed. Toen vader terug was zag hij hoe mijn moeder eraan toe was en hij beschuldigde mij ervan.. Hij heeft me weken zwaar gestraft en toen ben ik kunnen ontnappen.." Kleine tranen waren gevormd in haar bruine ogen toen ze weer aan de straf dacht. De pijn en de angst die ze toen had, wilde ze niet opnieuw hebben. Littekens had ze nog steeds van wat hij haar had aangedaan.

Calista sloeg haar armen om zijn nek en hij voelde haar ogen op zijn nek brande. Zijn ogen vonden de haren en even bleven ze allebei kijken tot ze wegkeek. Na een tijdje begon ze haar verhaal en Noxwell luisterde geïntresseerd. "Hé, je hoeft niet te huilen. Het komt allemaal weg goed." Hij glimlachte warm naar haar en liep verder. Er leek precies geen einde te komen aan het grasveld, was hij zo ver gerend dan? "Ik weet wel hoe het voelt om mishandelt te worden, maar dat was door de mensen van het weeshuis en niet door mijn eigen vader." Hij voelde woede in zich opwellen. Welke vader mishandelt zijn eigen dochter nu? Noxwell voelde hoe hij begon te trillen en probeerde diep en gecontroleerd adem te halen. Het was nu niet echt het moment om uit zijn vel te barsten. Hoe harder hij zich opwond, hoe gejaarder zijn ademhaling klonk. Nee, hij wilde niet, niet nu. Hij liet zijn gedachten uitgaan naar de tijd toen zijn ouders nog leefde. De beelden waren een beetje wazig, maar het hielp wel. Zijn ademhaling werd terug regelmatig en het trillen minderde. De woede was nog altijd niet verdwenen, maar hij laaide niet zo hard meer op. Noxwell was prikkelbaarder geworden vanaf dat hij voor de eerste keer in een weerwolf was veranderd, maar er waren weerwolven die vele prikkelbaarder waren dan hem. Het trillen was helemaal gestopt en hij liep iets minder snel door.

Het meisje staarde voor haar uit en veegde de traan weg. Ze hoorde zijn woorden en knikte even zacht terwijl ze eens snikte. Ze hoorde zijn woorden en keek hem even aan. "Het is gewoon wreed deze wereld.." Haar stem klonk zacht en kwetsbaarder dan daarnet. Ze voelde haar nu deels echt slecht, maar dankzij hem was ze niet alleen. Ze keek weer even naar voren. Het grasveld was echt super lang.. Ze sloot kort haar ogen en vanzelf legde ze haar hoofd op zijn schouder. Ze liet haar armen losjes rond hem heenhangen terwijl ze wat op zijn schouder rustte. Ze deed het gewoon en wist niet wat hij ervan zou denken, maar als ze rustig zouden doorlopen voor een lange tijd was er kans dat ze in slaap zou vallen. Calista had haar ogen nog steeds gesloten en wist niet goed wat er rondom haar gebeurde. Ze was gewoon even haar gedachten kwijt en wist gewoon niet meer wat ze moest doen.

Flut ><

De wereld was wreed, ja dat klopte helemaal. Als je dood gaat heb je verlossing en moet je aan niets meer denken. Noxwell had zich altijd afgevraagd hoe een groot avontuur doodgaan was. Hij keek even terug naar het meisje in zijn armen toen ze haar hoofd op zijn schouder legde en haar armen nog maar losjes om haar nek lagen. Als ze nu in slaap zou vallen zou hij kunnen veranderen en met haar op zijn rug sneller kunnen rennen, maar dat zou een grot risico zijn. Na een tijdje nadenken besloot hij dat risico maar te nemen toen haar ademhaling regelmatig werd. Met een manoeuvre die er redelijk onhandig uitzag, zorgde hij ervoor dat ze op zijn rug zat en daar zou blijven als hij veranderd was. Zijn kleren zouden uit elkaar scheuren net als zijn versleten gympen, maar dat kon hem even niet veel schelen. Als Calista maar veilig terug in het centrum was. Even controleerde hij nog dat het meisje niet van zijn rug zou afschuiven en begon te trillen. Na een tijdje stond er in plaats van een jonge man een redelijke grote zwarte wolf. Meteen begon hij te rennen en kreeg na een tijdje het einde van het grasveld in zicht. Nu maar hopen dat ze niet wakker werd.

Het jonge meisje viel toch in diepe slaap. Ze was van alles enorm moe geworden en vooral van de angst die elke dag door haar lichaam moest stromen. Ze droomde over slechte en nare dingen waardoor ze het enorm warm had en het leek alsof ze koorts had, maar dat kon ook deels van Nox komen omdat hij zelf een hele warme lichaamstemperatuur had. Ze droomde en had daarom ook niet door dat hij in een wolf veranderd was en met haar begon te rennen. Ze sliep redelijk goed door en in plaats van wakker te worden droomde ze erover dat dit gebeurde. Ze droomde en als ze wakke zou worden, wist ze niet wat er gebeurd was. Het zou allemaal maar een 'droom' zijn. Het meisje sliep en sliep en werd niet wakker. Af en toe schoten ook beelden van haar woedende vader en bloed dat op de grond drupte in haar hoofd. Het werd gemengd met de wolf en een vampier. Het werd een helse nachtmerrie, maar ze ijlde nog niet.

Ja nu een mega flut :'D
Wou der echt niet wakker maken :'D

Noxwell voelde hoe Calista haar spieren aanspande. Even stopte hij en draaide zijn kop naar het meisje op zijn rug. Ze sliep nog, dus waarschijnlijk had ze een nachtmerrie ofzo. Rustig liep hij verder, soms eens naar Calista kijkend. Na een tijdje hadden ze de rand van het grasveld bereikt en bleef Noxwell zo goed mogelijk in de schaduw zodat mensen hem niet perongeluk zouden zien. Voor een niet al te groot huisje dicht bij La Push bleef de zwarte wolf staan en veranderde terug naar zijn menselijke gedaante. Hij legde Calista op de grond, trok zijn spijkerbroek weer aan en zijn t-shirt weer aan en deed de deur open. Voorzichtig pakte hij Calista terug op, liep naar binnen en legde haar op de bank. Zelf pakte hij eerst de afstandsbediening, ging ziiten en legde haar hoofd op zijn schoot. Op zijn gemak zapte hij langs alle posten en bleef hangen bij het nieuws. Er waren weer een paar mensen op onverklaarbare wijze gestorven en er was geen druppel bloed in hun lichaam te vinden. Lichtjes begon hij voor de derde keer die dag te trillen, maar kon zich inhouden toen hij een komedie opzette.

Het meisje sliep nog steeds en de nachtmerrie ging langzaamaan weg. Ze droomde niets meer, maar sliep nog steeds. Ze had niet gemerkt dat hij haar neergelegd had ofzo. Ze was heel moe en had rust nodig. Ze wist ook niet hoelang ze had geslapen, maar na een tijd werd ze wakker. Voorzichtig opende ze haar ogen en ze merkte op dat ze op de schoot van Nox lag. Ze keek even naar de tv en sloot dan kort haar ogen om beter wakker te worden. Ze hief haar hoofd wat op en zette haar na een tijd voorzichtig recht. Ze moest nog veel beter wakker worden. Ze keek weer even naar de tv, maar haar blik gleed naar Nox. "Wow.. Hoelang heb ik eigenlijk geslapen?" Haar stem klonk zachtjes en rustig. Ze leunde voorzichtig met haar hoofd op zijn schouder, want ze was nog steeds uitgeput. Dat had ze wel vaker als ze geslapen had. Dan was ze nog wat moe en niet echt wakker. Ze wreef even in haar ogen en keek weer voorzichtig naar Nox.

"Euh... wat?" Noxwell schrok wakker toen hij Calista's stem hoorde en wreef in zijn ogen. Er was niet echt iets intressants geweest op tv dus was hij weggezakt in een droomloze slaap. Hij streelde even door de zwarte haren van het meisje voordat hij antwoord gaf. "Ik zou het echt niet weten, volgens mij ben ik zelf even in slaap gevallen." Zijn rechtermondhoek krulde wat omhoog zodat er een scheven glimlach op zijn gezicht stond en de pretlichtjes dansden zoals altijd vrolijk op en neer in zijn ogen. "Als je het niet erg vindt ga ik even iets te eten halen, ik sterf bijna van de honger." DAt was weer zo'n trekje van weerwolven. Door hun lichaamstempratuur moesten ze meer eten dan de gemiddelde mens omdat alles zo snel verbrandde. Voorzichtig stond hij op en liep naar de keuken om wat beschuitjes te pakken. "moet jij ook iets hebben?"

Ze merkte opeens dat hij zelf lag te slapen. Ze grinnikte even toen hij wakker werd en zelf niet eens wist wat er gebeurd was. Ze voelde zijn hand die door haar haren streelde en een glimlach sierde haar bleke gezicht. Ze hoorde zijn woorden en knikte maar eventjes. "Het was ook een drukke dag hé.." Ze keek op toen hij rechtstond en wat te eten ging halen. Hij vroeg of ze ook wat wilde hebben. Meestal schudde ze haar hoofd, maar hij was al weg. "Nee hoeft niet!" riep ze hem achterna. Ze legde haar een beetje en keek rustig naar de televisie. Er was niet zoveel op eigenlijk. Ze gaapte even en sloot kort haar ogen, maar zodra ze voetstappen hoorde keek ze op. Ze zette haar weer rechtop toen hij weer bij haar kwam zitten. Ze rekte haar heel even uit en keek dan kort rond. Ze was al vergeten dat hij haar hiernaartoe gebracht had. Ze wreef een keer in haar ogen en keek dan weer naar Noxwell.

Met een stuk of twintig beschuiten op een bord liep Noxwell terug naar de woonkamer en liet zich naast Calista op de bank neerploffen. "Ja, ik heb al lang niets meer gegeten." Was zijn excuus waarom hij zoveel beschuiten had gemaakt en gretig begon hij ze naar binnen te werken. Na een tijdje was het bord leeg en zette hij het op de tafel voor hem. "Eens kijken: Wat is je lievelingskleur?" Een brede grijns vormde zich om zijn lippen door de stomme vraag, maar een betere kon hij momenteel niet bedenken. De grijns verzwakte wat toen hij besefte dat hij ooit moest vertellen wat hij was, maar nu niet. Misschien een andere keer. "En je lievelingsdier?" Deze vraag had hij op een zachtere toon uitgesproken, maar de grijns stond nog half op zijn gezicht. Vragend keek hij haar aan en wachtte op een antwoord.

Haar bruine ogen gleden over de omgeving en dan weer naar de jongen. Ze zuchtte even en keek hem rustig aan. Een kleine glimlach sierde haar lippen toen hij ging zitten en een vraag stelde. Hijzelf moest ook lachen om de vraag. Hij vroeg welke kleur ze leuk vond en ook haar lievelingsdier. "Uhm.. Ik heb eigenlijk niet echt een lievelingskleur ofzo hoor.. Blauw of rood of geel of groen.. Alles kan.." Ze glimlachte lief naar hem en keek kort naar de televisie. Er was niets interessants eigenlijk. Ze haalde diep adem en legde haar iets platter op de bank. Ze keek weer naar hem en bedacht zich net dat hij nog een vraag gesteld had. "Ik heb echt geen lievelingsdier.. " Even dacht ze aan de wolven die hier rondlopen. Wolven vond ze best mooie dieren, maar ze waren veel te groot en te eng. Ze zweeg even en keek weer naar hem. "Nu de jouwe.."

Noxwell lette al niet meer op de televisie en keek Calista vragend aan. Ze hield dus van alle kleuren, maar waarschijnlijk vooral van vrolijke. Zoals haar karakter was: vrolijk en zeker niet depressief zoals sommige mensen die hij al was tegengekomen. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen toen ze zei dat ze niet echt een lievelingsdier had. "Wie heeft er nu geen lievelingsdier?" Zijn stem klonk verontwaardigd, alsof hij zich gekwetst voelde omdat ze geen lievelingsdier had. "Eum... Mijn lievelingskleur is absoluut appelgroenzeeblauw, maar chocoladebruin staat ook wel hoog in het rijtje." Hij grinnikte even omdat zijn ogen en die van haar die kleur hadden. Noxwell deed even alsof hij lang nadacht over zijn lievelingsdier. "Mijn lievelingsdier is een wolf, gewoon omdat ze vrijheid hebben en kunnen gaan en staan waar ze willen." Ok, dat klopte niet helemaal. Tenzij die wolf een shape-shifter was natuurlijk.

Calista keek hem nieuwsgierig aan en grinnikte even. Ze hoorde zijn vraag en haalde haar schouders op. "Waarom zou je een lievelingsdier moeten hebben? Er zijn zoveel prachtige dieren op de wereld.. Daartussen kan ik echt niet kiezen hoor! Maarja, wolven zijn wel mooi maar kunnen eng zijn.." Ze zei er maar niet bij dat ze het over weerwolven had. Hij duidelijk over normale wolven. Was hij nou een mens of iets anders? Ze wist het niet. Iedereen kon zo geheimzinnig doen dat je na een tijd gewoon in een gevarenzone kon trekken. Ze gaapte kort en keek hem weer aan met een glimlach. "Leuke kleuren." Ze had zijn antwoorden gehoord, maar laat gereageerd. Ze was wel vaker stil en dan wist ze niet wat te zeggen. Ze haalde kort haar schouders op en keek hem weer aan. Wat nu?

flut