That sound is killing me! [ Bella ]

Een duister gestalte trad uit de schaduwen. Tja, ook al was hij de laatste tijd een heel stuk rustiger, bleef hij zijn reputatie houden. Ze kende hem, vreesde hem. Zijn donkere ogen gleden over de mensen die hier rondliepen. Het waren er gewoon veelte veel als je het hem vroeg. Een zacht geluid was hoorbaar. Ongelofelijk hoog en fel. Chagrijnig richtte hij zijn blik in die richting. Hij ging er op af. Het werd steeds pijnlijker naarmate hij dichterbij kwam, gewoon bijna om koppijn van te krijgen! Woedend beende hij door en kreeg de veroorzaker in het vizier. Het was een man die als een gek op een hondenfluitje stond te blazen. 'Zou het werken?' Hoorde hij hem nonchalant vragen aan een andere man. In een snelle beweging had hij het fluitje uit de handen gegrist en door midden gebroken. Toen de man van plan was er iets van te zeggen had deze nog voordat hij zijn mond open had een klap te pakken. Hij haalde hem onderuit en drukte de ribbenkast kapot. Hij mocht dan wel een stuk rustiger zijn geworden, zijn oude gedrag bleef zo verleidelijk om op terug te vallen. De man die bij de andere man had gestaan was ondertussen als een eind weggerend. Angst.. Dat was iets dat sterk heerste onder de mensheid. En in dit stadje nog duizend maal erger. Hij keek rond en liep door. Zijn donkere ogen verborgen in de schaduw van zijn petje. Rustig liep hij door. Hij voelde zich in de gaten gehouden door iets. Maar er waren zoveel geuren dat hij niet kon ontcijferen of hij er iets van herkende. Hij liep door maar hield zijn lichaam en geest klaar om iemand die hem verraste uit te schakelen. Maar er gebeurde niets. Hij liep door naar een parkje. Verveelt ging hij zitten op een bankje en staarde naar het water. Hij dacht aan Ziva. Dat meisje bezat zijn hart nu gewoon. S'morgens dacht hij aan haar, s'middags dacht hij aan haar, s'nachts dacht hij aan haar. En dan niet zo'n beetje ook niet. Hij voelde aan de trillingen in de grond dat er iets of iemand naderde. Hij keek om, een meisje kwam zijn kant op.

&&Bella

Zachtjes raakte haar voeten de verharde ondergrond, haar hoofd was naar de grond gericht en langs haar liep Jessica. Het was alweer een hele tijd geleden dat ze met haar oude vrienden omgegaan was, plus haar vader zeurde er maar over door, daarom had ze gezegd dat ze vanavond zou gaan shoppen met Jessica. Niet dat ze daar van hield, maar dan hoefde ze dat gezeur van Charlie tenminste niet meer aan te horen. Kon zij er wat aan doen dat ze graag bij Edward was, hij moest inzien dat hij nu een stuk van haar leven was en dat had hij te accepteren. Bella zuchtte zachtjes, duwde met haar hand haar haren achter haar oren en richtte haar blik even op de omgeving. Het park, graag kwam ze hier niet door de drukte, Bella was een stil meisje dat graag alleen was, vandaar dat ze niet heel veel vrienden had. Jessica ratelde maar door over Mike, maar haar stem vaagde weg toen Bella in haar gedachten verzonk.
Haar handen rustte in de jaszakken van haar groene jas, haar ogen staarde naar het pad voor haar en haar gedachten zaten absoluut niet bij haar vriendin. Ze had er ook helemaal geen zin in, shoppen. Báh, ze had er echt een pesthekel aan. Maar wat tijd met haar vrienden door brengen zou misschien ook niet zo erg zijn, als irriteerde ze zich er mateloos aan dat Jessica altijd zo lang door ratelde. Mike dit, Mike dát. Zo was ze helemaal niet over Edward, ze was veel te bang dat ze zijn geheim zou verraden. Het laatste wat ze wilde, daarom hield ze maar haar mond erover; wel zo veilig. Toen ze Jessica haar naam hoorde zeggen, kneep ze haar ogen even samen en tilde haar hoofd een beetje op, draaide hem soepel naar de rechterkant waar Jessica liep en glimlachte. 'Hé, ik moet naar huis toe. Ik zie je morgen oké?' Na die woorden knikte Jessica, glimlachte ze naar Bella en sloeg haar armen om haar heen. Enkel een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze haar weg zag lopen, Bella draaide haar tengere lichaam om en versnelde haar passen. Een bankje met een jongen verscheen op haar gezichtsveld, daar moest ze dus langs. Na die ervaring in Port Angeles liep ze liever niet meer langs onbekende jongens af, maar zo te zien had ze nu geen keus. De wortel van een boom kruiste haar pas, Bella bleef erachter hangen met haar linkervoet en vervolgens struikelde ze. Snel haalde ze haar handen uit haar zakken, zorgde dat de knal minder werd door haar handen tegen de grond te plaatsen en vervolgens zuchtte ze diep. Damn, wat was het irritant om ongecoördineerd te zijn.

Aan de ademhaling en hartslag van het meisje te horen was ze nou niet echt bepaald op haar gemak. Ze kwam voorbijgelopen. Nouja.. Dat lopen veranderde al snel in voorbij struikelen. Zijn blik was naar beneden gericht, op haar. Ach, aangezien hij zijn leven aan het veranderen was kon hij net zo goed eens een goede daad verrichten door dit meisje eens te helpen. Hij stond op en reikte haar zijn hand. 'Gaat het?' Vroeg hij aan haar. Hij vroeg zich eigenlijk af of ze misschien half dronken was, aangezien die wortel toch aardig opviel in het licht. Maar toch kon hij het niet ruiken aan haar. Achja, wat scheelde het. Zijn blik gleed een keer over de omgeving. Er waren nog aardig wat mensen aanwezig. Ze waren dan ook zeker niet alleen. Hij verveelde zich maar had geen zin in zijn vrienden. Ook al was hij zo langzamerhand aan het veranderen, wilde dat nog niet zeggen dat zijn vrienden dat ook deden. Integendeel, ze leken alleen maar erger te worden sinds hij niet meer zo meedeed met datgene wat hun zo kicken vonden. Hij keek of ze geen bloed had maar kon niets ontdekken. En hij kon het ook niet ruiken, dus zo ernstig zal het niet geweest zijn. Hij keek op toen hij geroep hoorde van een groepje. Het was naar het meisje gericht. 'Ken je hen?' Vroeg hij aan haar. Deze wereld zat vol met creeps en hij wilde niet dat ze wanneer ze doorliep een probleem kreeg met die gasten. Ze zagen er nou eenmaal niet echt liefdevol uit. Alles behalve.. Om eerlijk te zijn. Hij wilde gerust wel een stuk meelopen om ze op een afstand te houden, maar dan was nog wel de vraag of ze dat groepje kende en of ze hem wel vertrouwde. Hijzelf kende die jongens wel. Het waren geen gewone jongens, en daarbij.. Ze vielen vaak mensen lastig. Niet dat hij er veel van kon zeggen aangezien hijzelf dat ook net zo hard deed. Alleen dan niet tegen meisjes die alleen over straat liepen. Zo ie zo niet tegen meisjes. Op de meeste had hij het niet. Niet dat hij het wel op jongens had. Mensen in het algemeen vond hij al niets. Hij wilde geen meisje voor een nacht of twee, als hij al eens een relatie begon, was dat er een voor eeuwig.

Ze zag hoe de jongen hulp aanbod, Bella glimlachte en legde haar hand in de zijne, waarna ze omhoog kwam. Een onschuldige en beschamende glimlach krulde haar droge mondhoeken omhoog terwijl ze ondertussen wat zand van haar kleren afveegde. Bella knikte meteen toen hij vroeg of het ging. 'Oh ja hoor.' Een tikkeltje ongemakkelijk keek ze naar de kant waar een groep jongens stonden, die jongens kón ze. Dat waren die van de vorige keer! Bella slikte, haalde even diep adem en schudde even grinnikend haar hoofd. 'Sorry. Het is niet makkelijk voor ongecoördineerde om op twee voeten te blijven staan.' Had ze zachtjes gezegd, waarna ze met haar hand een paar plukken haar voor haar ogen weg veegde. Het geruis van de bomen zorgde ervoor dat het geroep van de jongens wegvaagde, ze probeerde het maar te negeren voordat ze zichzelf weer in de problemen zou werken. Ondertussen was de zon aan het zakken, werd het avond en dat betekende dat ze snel naar huis moest gaan. 'Ik ben trouwens Bella.' Haar zoete stem sprak zachtjes, een tikkeltje onzeker door de jongens die nog steeds naar haar riepen en telkens dichterbij kwamen. De jongen vroeg of ze hen kon, meteen schudde ze haar hoofd en keek even kort achterom, de jongens waren zéker twee meter dichterbij gekomen en dat zorgde ervoor dat ze zich telkens meer gespannen begon te voelen.
'Heb je zin om een stukje te lopen?' Had ze maar snel bedacht, maar zonder dat ze op antwoord had gewacht pakte ze zachtjes zijn arm beet en begon te lopen. Al snel had ze haar hand weer van hem af gehaald, beet ze even op haar onderlip en richtte haar blik op zijn ogen. 'Sorry.' Verontschuldigde ze, geen tijd en zin om het verhaal in zijn geheel uit te leggen. Het kwam er gewoon op neer dat ze zo ver mogelijk van die jongens verwijderd wilde zijn, al hoefde ze niet bang te zijn; Edward zou meteen komen als er iets aan de hand zou zijn. Toch keek ze liever uit, Edward hoefde niet steeds op te dagen als zij zich in de problemen werkte. Gewoon doorlopen en negeren, dat was het beste wat ze kon doen. Zodra ze erop zou reageren zouden de jongens het alleen maar leuker vinden en dan had ze al helemaal een probleem.

Zijn donkere ogen waren op haar gericht. Hij schoot zachtjes in de lach toen ze zei waar het door kwam. Hij merkte aan haar ademhaling en hartslag dat ze nou niet bepaald vrolijk werd van de jongens die naderde. Nog voordat hij op haar volgende vraag kon antwoorden voelde hij haar hand om zijn arm en werd meegetrokken. Nou ja, niet hard natuurlijk. Hij liep rustig mee en voelde al snel haar hand van zijn arm afgaan. 'Maakt niet uit joh' Zei hij terwijl hij langs haar bleef lopen. Hij keek nog een keer maar de jongens bleven uit de buurt. Na een tijdje geluisterd te moeten hebben naar de stilte besloot hij te gaan praten. Een gesprek te starten. 'Ik ben Elyaz trouwens' Zei hij en stak zijn hand naar haar uit. Hij kon wel vriendelijk en beleefd doen, maar het bleef toch lastig. Bij alles wat hij deed moest hij nadenken voordat hij het deed. 'Kom je vaak in deze buurt? Heb je nog nooit gezien voor zover ik weet' Zei hij. Hij was er enigszins verbaast over. Aangezien hij zo'n beetje iedereen kende hier. Het was zijn geboorteplaats, hij was er opgegroeid tot de jongen die hij nu was. Hij had er zijn eerste transformaties meegemaakt. Het voelde goed om hier te zijn. Ook al voelde hij zich er nog altijd niet veilig. Maar dit voelde hij zich nergens, dus aan het stadje lag het niet. Het was een vreemd leven geweest, dat van hem. Maar toch wist hij zeker dat het goed voor hem was geweest. Hij had geen pussy willen zijn in zijn jeugd. En nu zeker niet. De trainingen waren goed voor hem geweest. En zonder zijn kinderjaren had hij zijn vrienden nooit leren kennen. Alles stond gewoon met elkaar in verbinding als je er zo over nadacht. Je hoefde maar een minuut te veranderen en je toekomst zou misschien al helemaal anders zijn.
Hij keek naar het meisje. Benieuwt of ze ook zelf weer zou beginnen te praten, in plaats van antwoorden. Hij had er wel eens een ontmoet die urenlang stil kon zijn. Brr.. Hij moest er niet aan denken. Je had toch niet voor niets een stem gekregen?