Plot: The begin of the end. Part 1: Warning for what comes.

De tijd verstreek, en tijden zouden niet meer hetzelfde zijn. Aan alles kwam er een einde, maar had het einde een begin? Wolven zouden moeten vechten tegen degene die ze zouden moeten beschermen, vampieren zouden met hun aartsvijand moeten samenwerken en de mens zou snel een kant moeten kiezen. Sommige zeiden dat alles wat op de wereld een doel had en dat elk levend wezen gerespecteerd moest worden. Andere zeiden dat ongedierte van de wereld moesten verbannen worden. Woedende ogen waren te zien, bloed vloeide over het land en spectaculaire gevechten waren op te merken. Wat ooit een onderlinge oorlog was, werd nu een oorlog waar niemand zich niet had op kunnen voorbereiden. Werden wijze woorden nu leugens? Koos het leven zelf zijn weg, of kon je toch nog zelf dingen beslissen?

“Yow Ziva, waar zit je de laatste tijd?” Niels kwam naar haar toe gestapt en Ziva stond stil. Haar en Niels crew vormde zich rond hen. “We gingen de Crew samen leiden, maar je komt gewoonweg bijna nooit opdagen.”Ziva maakte haar ogen tot spleetjes. “Het was jou idee om de crew zelf te leiden.” Ziva draaide haar ogen. “Gast, zwijg gewoon.” Begon Ziva. Haar stem was rustig en zoals meestal was deze hees. “Ik heb andere dingen aan mijn hoofd.” Niels zette nog een stap naar voren en torende boven haar uit, hij stond bijna tegen haar. “Je houd je aan de regels of bol het gewoon af.” Ziva zette ook een stap naar voren en dit werd echt close. “Wat ga je doen? Wat ga je doen, Niels? Mij uit de crew zetten?” Ziva duwde Niels naar achteren. Fors had ze wel in haar armen. Niels stapte agressief naar voren. “Wijf je hebt niets meer te zeggen. Ga naar je liefje jom en laat de crew gerust.” Ziva duwde hem naar achteren en herhaalde dit meerdere keren . “Het is verdommen niet dat we de leider hebben gebannen dat jij opeens alles te zeggen hebt. En dan nog. Je kan deze crew niet eens aan. Vroeger was ik degene die de crew vanalles bijleerde…”Ziva werd onderbroken door Niels. “Dat was vroeger. Van mij part bol je het nu maar af.” Een ander lid kwam naar Ziva en Niels. “Niels, hou em maar dicht.” Het meisje richte zich naar Ziva. “Ziva, je moet meer komen want anders kan je toch moeilijk in deze crew blijven.” Ziva keek razend van het meisje naar Niels. “Weet je. Ik moet Elyaz gelijk geven, je bent niet te vertrouwen. Dit is wie ik ben en als je me zo niet accepteert dan bollen jullie het maar af. Ik heb mijn reden dat ik niet kan komen.” Ziva zette een stap naar Niels. “Het enige wat jij wilt is macht, als maar meer. “ Niels zette ook een stap naar voren.”En jij dan hea? Je bent niet veel beter.” “Ik Dans omdat dat mijn passie is, mijn leven is.” Niels onderbrak haar weer. “Als dat echt zo is… Dan kom je in het vervolg op tijd.” Niels draaide zich om en stapte weg, met de crew achter hem…

Ziva ging achter een boom staan, kleedde haar uit en evalueerde haar al snel in haar wolven gedaante. Haar blauwe ogen zochten naar een plaats waar ze even alleen kon zijn. Maar toen deze geen geschikte plaats vonden begon ze te rennen. Opeens hoorde ze geschreeuw achter haar, en al opzij glijdend kwam ze tot stil stand. Ze keek achter haar en zag mensen rond haar cirkelen met touwen en al in hun handen. Ziva dook in aanvalshouding, meer uit zelfverdediging dan uit agressie. Ze ontblootte haar tanden en legde haar oren in haar nek. Toch zocht ze hulpeloos naar een uitweg. Een andere geur drong haar neus binnen en voor ze een naam kon plakken op de persoon die ze rook, sprong er een donker grijze wolf de cirkel in. Ziva herkende hem. PAUL?! Zo’n beetje haar en Elyaz aartsvijand. Paul botste cru met zijn schouder tegen Ziva. Hij duwde haar naar een kant waar geen mensen rond hen cirkelde. Ziva liep uit de cirkel en Paul stak haar al snel voorbij. Wat wou hij van haar? Na een kilometer of 3 gelopen te hebben stopte Ziva met lopen. “Wat wil je? !” Paul draaide zich om en stapte naar haar toe. Hij torende boven haar uit, maar dat boeide de beige wolvin niet. “Nu moet je goed luisteren, teef. Vergeet even de conflicten tussen ons. Ik heb je veel belangrijkere dingen te vertellen.” Hij zweeg even. Ziva haar ogen werden vernauwt. “Het is niet dat je me net bent komen helpen dat ik je meteen vertrouw. Na alles wat je me aangedaan hebt…Wat je Elyaz hebt aangedaan. Ik zie niet in waarom ik ook maar even naar je moet luisteren.” Gromde Ziva kwaad. Ooh man, wat haatte ze die reu. Paul klapte hard zijn poot tegen de grond. “De mensheid heeft door dat we bestaan! Zie je dan echt niet dat dit onze dood kan worden!” Ziva sperde haar ogen wijd open. Maar toch vertrouwde ze de reu niet. Wie zei dat hij de waarheid sprak? Maar Ziva kon hem niet tegenspreken. “Ziva ga Elyaz halen, ga des noods heel zijn vriendengroep halen. Iedereen moet het weten.” Ziva zette een stap achteruit en vernauwde haar ogen. “Denk je nou echt dat hij gaat komen?” Paul gromde luid en zette zijn poot hard tegen de grond. “Het moet!” Paul begon te huilen in de hoop er meerdere wolven aankwamen. Deze huil was voor vampieren en weerwolven bedoelt… En hij hoopte maar dat er een paar wolven/vampieren afkwamen. Ziva huilde mee, alleen om Elyaz op te roepen… Dit was echt om problemen vragen… Elyaz en Paul hadden nog maar pas gevochten, en konden elkaar gewoon niet hebben… En nu wou die kl¨¨tzak met Elyaz praten … waar trok dit toch op? Evenals Ziva dan Paul stopte met huilen. Hoeveel vampieren en weerwolven wisten dit? Was dit gesprek gepland? Ziva keek hem nog steeds wantrouwig aan. Hij vertrouwde hem voor geen haar.

Iedereen die mee doet aan het plot !

Oké even belangrijk om te weten denk ik. Ik post met Iris en Elena Catherina samen in een post want anders moet ik steeds veranderen enzoxD


Elena Catherina gooide grommend de telefoon weg. Wanneer begrepen die mensen nou dat ze geen abonnementen wou voor die stomme kranten. Elena Catherina keek om haar heen. Ze moest nog zo veel doen in het huis. Zuchtend stond ze op en liep naar boven. Kleden zich om in oude kleren om vervolgens naar beneden toe te lopen. Eenmaal daar pakte ze de verf potten uit de gang en liep naar de muur die nog geverfd moest worden. Maar eerst een muziekje er bij. Ze liep naar de radio deed hem aan en begon zachtjes mee te zingen. Niet dat ze het kon maar het was altijd beter dan gewoon alleen maar verven. Elena Catherina was goed bezig tot dat ze wat hoorde. Verbaast keek ze om haar heen. Deed de radio uit en schudde haar hoofd. Hoorde ze dit nu goed? Ja ze hoorde het luid en duidelijk. Ze hoorde een wolf huilen. En niet zo maar huilen. Het klonk als geroep. Zal ze er heen gaan. Elena Catherina beet op haar lip en besloot het maar te doen. Alleen kijken meer niet. Ze gooide de kwasten in de verf pot waar door de verf er uit spatte. Ach dat zou ze straks wel schoon maken. Elena Catherina pakte nog snel een doek om haar handen af te drogen en trok al snel de voordeur achter haar dicht. Ze begon zo hard als ze kon te rennen. Eenmaal zeker wetend dat niemand haar kon zien veranderde ze. Haar goude ogen keken om haar heen toen ze haar kleren zag. Jep lekker is dat. Ze vergat het nog al vaak. Elena Catherina schudde haar kop en begon te lopen. Eenmaal bij het gehuil bleef ze in de struiken staan. Ze snuffelde en herkende geen enkele geur. Maar toch liep ze zelf verzekerd verder. Eenmaal bij de twee wolven keek ze hen nieuwsgierig aan. Wat was er aan de hand?


Iris vluchtte het ziekenhuis uit. Shit ze was betrapt. In elk geval dat dacht ze. Zeker wist ze het niet. Nou zou iedereen wel denken wat zij nou in een ziekenhuis moet. Maar het was een goeie reden. Nou ja zo goed was die ook al weer niet aangezien ze bloed jatte. Iris kon het niet meer aan om mensen te vermoorden. Soms deed ze het nog. Maar nu kwam ze met een geweldig idee om bloedzaken te jatten. Iris beet op haar lip en liep naar haar auto als of er helemaal niks aan de hand was. Eenmaal in de auto reed ze weg. Ze had trouwens nog een afspraak met een makelaar. Ze zocht namelijk een huisje in het bos. ver van de bewoonde wereld af. Het hoefde voor haar niet te groot. Aangezien ze er toch in haar eentje woonde. Eigenlijk hoopte ze dat Michael ook bij haar in kwam wonen maar daar voor hadden ze te kort. Iris tikte op de stuur met de maat mee en zuchtte toen ze achter een oudje aan kwam te rijden. Ze drukte het gaspedaal in en reed er langsheen. Eenmaal in het bos begon ze rustige te rijden. Ze vond het goeie pad en reed er heen. Iris deed haar zonnebril op deed haar haar nog even goed en pakte daarna haar tas om vervolgens uit te stappen. Iris begroete de makelaar en liep samen het huisje in. Je kon het eerde een hutje zeggen aangezien het klein was van buiten. Maar toen ze eenmaal binnen was was het toch groter. Iris hoorde het gepraat aan van de makelaar en knikte te vrede. "Ik wil er nog even over naar denken en dan hoort u het wel" Sprak Iris waarna ze zich weer om draaide en verdween voor dat de vrouw haar aan kon kijken. Iris stapte in haar auto en reed weg. Eenmaal bij haar huis hoorde plots gejank. Het was storend en het hield maar niet op. Zuchtend liep ze die richting op. Toen ze zeker wist dat niemand haar kon zien schoot ze er heen en klom in een boom voor dat de wolven haar konden zien. Ze had al eens een aanvaring gehad en wou er niet nog een hebben.

Zijn gezicht vertrok in een grimas terwijl hij zich over het lijk van een jonge vrouw heenboog. Ze was helemaal bleek en haar ogen staarde levenloos naar de lucht. Snapten zijn soortgenoten dan niet dat mensen achterdochtig werden, niet zo naïef waren als ze dachten? Met een zucht wierp hij de vrouw over zijn schouder en begon richting de zee te rennen. Dit was niet het eerst lijk dat hij verstopte, zowel weerwolven als vampieren lieten hun prooien gewoon liggen. Zonder af te remmen, sprong de jongen het koude water in en zwom naar de bodem. Op die diepte kwamen mensen nooit, zelfs duiker niet daarvoor waren hun zuurstof flessen te klein. Even klemde hij de vrouw onder een arm om een rots op te tillen en legde het lijk daaronder. Zo zou het normaal niet zo snel terug boven komen drijven, dus dat zat al goed. Kletsnat sjokte Liam terug over het strand en schudde even met zijn hoofd zodat zijn haren niet meer aan zijn gezicht kleefden. Twee luide huilen trokken zijn aandacht en even bleef hij met een schuin hoofd staan luisteren. Een van die huilen was niet alleen bedoelt voor roedelleden, maar ook voor vampieren. Zijn gouden ogen schoten even van links naar rechts vooraleer hij ervandoor schoot. Wat was er aan de hand dat iemand vampieren en weerwolven riep? Het water druipte nog altijd van zijn lichaam af toen de vieze geur van weerwolven zijn neus binnen en even trok hij een vies gezicht. Op gepaste afstand bleef hij van de drie wolven afstaan en keek hen vragend aan. Wat was hun bedoeling?

Met een duistere blik in zijn ogen keek hij rond. Het werd moeilijker voor hem om zichzelf kalm te houden. Hij had zich al enkele keren laten gaan, maar was er niet blij mee. Hij was er altijd zo zeker van geweest dat hij zichzelf onder controle had. Maar nu begon hij daar aan te twijfelen. Zijn hele jeugd had het hem allemaal niet uitgemaakt. Iedereen die hem ook maar verkeerd aankeek klapte hij al tegen de vlakte. Maar nu hij Ziva kende, die hem aan het denken had gezet, en zijn hart had geopend, wilde hij dat allemaal niet meer. Maar toch, die agressie, hij voelde de druk in zijn lijf, de drang om de angst in iemand zijn ogen te zien. Het was een kick, het was verslavend. Hij vouwde zijn vingers in elkaar achter zijn hoofd en staarde naar het stuur waar zijn hoofd op leunde. Hij ademde diep in en uit. Het was gewoon vervelend dit. Zijn blik schoot naar het vakje naast hem. Zou hij het dan toch doen? Hij wilde eigenlijk niet maar hij wilde ook niet weer iemand van het leven beroven zonder fatsoenlijke reden. Hij opende het klepje en haalde er een van de zakjes uit. Hij staarde er kort naar en haalde er toen toch maar een pilletje uit. Hij nam het in zonder water, hij was het gewend. Uit gewoonte gooide hij er nog een achteraan. Hij keek op toen hij wolven hoorde huilen. Hij stapte uit zijn auto. Het was Ziva! Maar wat hij erbij hoorde was niet wat hij zou willen horen. Woedend transformeerde hij zich en schoot er op af. Al snel werden de geuren duidelijker. Hij kreeg Ziva in het vizier en met een laatste sprong stond hij gelijk schuin voor haar, tegenover Paul. Met dreigende ogen, ontblootte tanden en in de aanvalshouding keek hij hem aan. Het liefst vloog hij hem gelijk naar de keel. Maar hij wilde weten waarom hij had geroepen. Had het een reden? Het moest wel na dat laatste gevecht zou die gast het toch wel uit zijn hoofd laten hem voor de lol te roepen?

Paul keek Ziva aan. Hij wist dat Ziva haar blik niet zou lossen. Hij zelf staarde niet terug. Als Ziva hem aanviel was ze er gewoonweg aan. Paul wist dat hij veel schade had aangericht aan Ziva, maar hij wist ook dat Ziva nooit zomaar zou opgeven. Op dat gebied…was ze best wel een volhouder. Net zoals dat vriendje van haar. Maar het wou niet zeggen dat hij onder de indruk was van die 2 dat hij vriendjes ging worden met hen. Hij had haar juist gered omdat hij haar nodig had nu, maar niet om haar leven te redden. Van hem mocht ze dood vallen, maar niet nu. Een blond meisje kwam af en Paul draaide zijn hoofd. Het was een weerwolf. In zijn ooghoeken zag hij dat Ziva haar blik op het meisje had laten vallen. Ze leek voorbereid te zijn op welke aanval dan ook. Paul vroeg zich af of Sam kwam en de andere roedelleden. Ook rook hij ergens een vampier… hij zocht er niet speciaal naar. Als die vampier zich nu nog niet wou laten zien dan hoefde dat ook niet. Daarna kwam nog een vampier en Paul knikte naar hem. Hij moest zich echt inhouden niet aan te vallen. Hij was gewend vampieren te doden en dat mocht hij nu echt niet doen. Opeens hoorde hij iets en zag een zwarte wolf schuin voor Ziva. Paul keek Elyaz in zijn ogen. Haat vulde zijn lichaam, maar weer mocht hij niet aanvallen. Hij moest zich weten te beheersen. Paul stelde zich zelfzeker op in plaats van agressief. Zijn hoofd hoog, zijn staart hoog. Zijn tanden waren nu niet ontbloot. Zijn blik schoot naar Ziva die haar verplaatste. Elke beweging die ze maakte of Elyaz maakte had hij gezien. Ziva ging tussen Elyaz en Paul staan. Ze had haar blik op Elyaz. “Rustig, schat. Nu is er geen tijd voor ruzie, er is iets anders dat belangrijker is.” Ze gaf hem een lik en keek naar de vampier en de weerwolf, de andere vampier had ze nog niet opgemerkt. Ze knikte naar ze. Ze hoopte dat snel andere weerwolven en vampiers aankwamen. Ze stapte achteruit. Elyaz en Paul moesten zich maar weten te beheersen, zonder haar hulp. Ze luisterde naar de woorden van Paul. “Je vriendinnetje heeft gelijk. Nu is er geen tijd voor ruzie, er is iets veel belangrijker dat besproken moet worden. En misschien is het handig dat je je groep erbij roept.” Zei hij . Hij had echt moeite om Elyaz niet uit te schelden. Hij moest zich echt inhouden. Hij keek even weg. Waar bleef Sam en de rest toch?

Elena Catherina schudde haar kop toen een vampieren geur haar te gemoed kwam. Ze wou zich het liefst omdraaien en de persoon bij de keel grijpen. Maar ze wist dat ze het niet moest doen. Al was de dwang groot. Elena Catherina keek via haar ooghoeken naar de vampier. Ze gromde dreigend en lichtjes. Daarna keek ze toe hoe er nog een wolf bij kwam. Ze stoof wat naar achteren toen het leek als of hen gingen vechten. Maar gelukkig gebeurde dat niet. Elena Catherina schudde haar kop en deed weer een paar stappen naar voren. Ze gromde naar de twee jongens. "Kappe nou en zeg wat er aan de hand is ik heb wel wat beters te doen" Gromde ze terwijl ze met haar gouden ogen hen een voor een doordringend aan keek. Elena Catherina wist niet of het bij hen ook zo was. Maar de meeste weerwolven schrokken als ze haar oogkleur zagen. Ze ging grommend zitten en wachtte op wat er te horen viel.

Iris was blij toen ze nog een andere vampier zag. Maar ze bleef zitten waar ze zat. Dat leek haar het beste. Eigenlijk hoopte ze dat Michael ook ging komen. Maar waarom zou hij. Wie luisterde nu eigenlijk naar een weerwolf. Terwijl het hen aartsvijand was. Iris beet op haar lip en hoorde haar mobiel af gaan. Vloekend pakte ze dat ding maar in plaats van op te pakken drukte ze hem uit. Oké nu was ze de lul en wist iedereen waar ze was. Zuchtend schoof ze was naar achteren verder tegen de stam aanstaand en zo konden ze haar ook niet echt zien. Of ze moesten dichter bij komen.

Sams warme armen sloten zich op het slanke lichaam van Emily en zachtjes drukte hij zijn lippen een paar keer in haar nek. De vrouw zorgde ervoor dat de norse uitdrukking die hij normaal op zijn gezicht staan had, verdween en plaatsmaakte voor een tedere glimlach. Bij Emily verdween de alfa in hem altijd een beetje, ook als de jongens erbij waren. Alleen als Leah er was, verstrakte die glimlach altijd. Het meisje had hem echt nog altijd niet vergeven dat hij haar had laten staan voor haar nicht, maar inprenten was niet iets dat je zomaar tegenhield. Niet iedereen vond zijn inprikt en bleef voor altijd eenzaam zijn terretorium beschermen en dat was niet iets dat hij de jongens toewenste. Jacob, Embry, Brady, Collin, Seth en Leah waren de enige van de roedel die op dit moment nog geen inprikt hadden en hopelijk kwam daar nog verandering in. Het was niet altijd aan hem te zien, maar toch deed het hem pijn om die personen zo verslagen te zien kijken bij het kampvuur. Nja, het kwam allemaal wel goed. Sam liet zich net naast Emily op de bank neerploffen toen hij een bekende huil hoorde, vermengt met een onbekende. Er was waarschijnlijk iets gaande, want anders zou Paul nooit huilen. Die jongen was iemand die echt alleen huilde als hij zelf iets niet alleen kon oplossen en dan was er meestal iets goed mis. Verontschuldigend keek hij Emily aan vooraleer hij naar buiten rende. Eenmaal buiten trok hij tijdens het rennen zijn broek uit en transformeerde. Een grote roetzwarte wolf kwam er in zijn plaats en hij zetten zijn klauwen in de grond om sneller vooruit te komen. Terwijl hij rende waarschuwde hij de andere al met een bevelende huil, maar hij wist niet zeker of ze hem gehoord hadden. Slippend kwam hij tot stilstand naast Paul en rechte zijn rug wat zodat hij boven iedereen uittorende. Een iets of wat dreigende grom kwam uit zijn keel. Het was helemaal niet aanvallend bedoelt, meer als een waarschuwing. "Wat is er aan de hand?" Zijn gouden ogen gleden even over de andere aanwezigen en even gromde hij toen hij een vampier zag staan. Paul zou een hele goede reden moeten hebben om ook vampiers te roepen. Het geluid van een mobieltje trok zijn aandacht, maar voor nu besteedde hij er niet veel aandacht aan en wachtte op een antwoord van Paul.

Lekker rond rennen was altijd al haar lieveling's sport geweest, maar dan op vier poten. Een zwartw olvin stoof tussen de bomen van de bossen door. Ze was zins ze hier was flink gegroeit kwa lichaam, maar ook kwa spieren. Shade sprong van boomstam die op de grond verspreid lagen naar boomstam en overbrugde zo steeds grotere tussen liggende gebieden, maar soms miste ze ook en vloekte dan zachtjes. Nadat Shade iets wilde gaan vangen trok ze haar kop op en herkende de huil van Ziva, maar niet die van de mannelijke versie! Wat was er loos? Shade schoot weg en renden in de richting van het gehuil. Ze zag al snel een kleine groep weerwolven en vampier's die rond Ziva en een andere weerwolf stonden. Shade sprong op en kwam over een van de vanmpier heen en landen en ver genoeg voor, voor ze zich een weg baande tussen de andere door die er stonden. Shade was pijl snel en de andere zagen haar misschien als een zwarte schim die zich tussen hen door drong. Shade kwam slippend tot stil stand tussen Elyaz en de andere vreemde wolf die ze niet kende. 'Wat is er aan de hand?' vroeg ze op zware hijg stem en had geen oog voor dat de andere wolf die haar broer kennelijk niet uit kon staan en anders om ook niet geen aandacht schonk, want ze hielt haar blik op Elyaz en Ziva. Wat mischien niet echt slim was geweest?

Woedend bleven zijn ogen op die van dat achterbaks beest gericht. Het was een waarschuwende blik. Één verkeerd woord en hij zou zich niet meer inhouden. De drugs door zijn aders hielp wel om zichzelf onder controle te houden, maar toch was de haat voor die gast zo diep dat zelfs dat hem niet rustig kon krijgen. Hij zag Ziva tussen hen in gaan staan. De woorden drongen tot hem door, en het likje liet hem kalmeren. Hij zag Shade zich er ook bij voegen. Zijn blik veranderde even voor kort naar vriendelijk. Hij wierp nog een dreigende blik naar Paul waarna hij hem zijn rug toe keerde en buiten de groep ging zitten. Hij vertikte het om zo dichtbij die vlooienbal te zitten, en daarbij wist je maar nooit of het een val was. Waarom zou die gast hem anders roepen. Hij luisterde naar de woorden. Verbaast keek hij op. Waar had die gast het over? Wat was er nou zo ontzettend belangrijk. Waarom moest hij DNGRS erbij halen. Hij wist toch dat met één woord hij dood zou kunnen zijn. Dan moest het wel serieus zijn. Twijfelend wierp hij een blik op Ziva, na het zien van haar blik besloot hij toch maar toe te geven. Hij hief zijn hoofd waarbij hij een lange, harde huil liet horen. De leden kende zijn huil. Het was een specifieke klank die hij erin verwerkte, wat ervoor zorgde dat ze wel zouden komen. Het was geen bevelende huil, hij was niet iemand die de rest onderdrukte. Hijzelf had het altijd vertikt om bij een groep te gaan, puur omdat hij zijn eigen baas wilde zijn, niet onderdanig wilde zijn. Dat was de reden dat hij de groep had gemaakt, mensen hoefde hem niet te gehoorzamen, maar toch deden ze het, uit respect, dankbaarheid. Hij hoorde niet veel later een andere huil. Ochod, dit ging je niet menen he?! Chagrijnig draaide hij zijn hoofd toen het baasje aan kwam rennen. Hij zag de vampiers wel staan. Niet veel later zag hij ook leden van zijn groep komen. Enkele in wolvengedaante, andere in mensengedaante. Ook vampiers. De kleding was herkenbaar. De initialen stonden erop. Alleen dat zorgde er al voor dat ze zo goed als veilig waren. Al snel stikte het er van de leden. 'Ik hoop voor je dat het inderdaad belangrijk was' Zei hij grommend waarna hij naar zijn mensengedaante transformeerde. Aangezien iedereen het zou moeten horen en niet alleen de wolven. Hij keek rond zelfs mensen waren aanwezig. Van zijn groep. Hij begroette Michael toen deze in zijn gezichtsveld verscheen. Onverschillig ging hij tegen een boom staan, met zijn ogen doordringend op Paul gericht en zijn armen over elkaar. Zo nu en dan wendde zijn blik af naar Shade en Ziva. Maar dan snel weer naar die gast. Damn wat had hij een hekel aan die gozer.

Michael was gekomen toen hij de huil van Elyaz hoorde. Ze waren al lang vrienden, al voor dat hij vampier was. Hij had hem gered, en Michael was hem daar dankbaar voor. Sindsdien hoorde hij bij de groep, en kon zich geen ander leven meer voorstellen. De veiligheid die het met zich meebracht was ideaal. Nergens was je alleen. Dachten ze je in elkaar te slaan? Kwamen andere leden je wel helpen. Op die ene keer na dan.. Toen was het Iris die hem had gered, die hem had gebeten. Hij keek op toen hij de geur van Iris rook. Een glimlach sierde zijn mond en hij volde zijn neus. Al snel kwam hij bij haar aan en sloot zijn armen om haar heen. 'Schat! Heb je zo gemist' Zei hij en meende het ook echt. Het voelde fijn om bij haar te zijn. Ze had iets wat hij gewoon altijd wilde. Een soort drug was ze voor hem. Ze maakte hem zo high in de wolken.

Paul keek naar het blonde meisje die begon te spreken. Paul keek haar neutraal aan maar zei er niks van. Hij keek weer naar Elyaz en wachte op zijn reactie. Elyaz leek hem nog steeds te wantrouwen, duuh.. hij wantrouwde hem en zijn vriendin en vrienden ook. Hij zag dat Ziva hem aankeek van : Kom op doe het nou maar. Ergens stond hij wel versteld dat ze hem een kans wou geven, maar dat liet hij niet merken. Hij hoorde de huil van Elyaz, daarna hoorde hij een andere bekend gehuil. SAM! Niet veel later zag hij de zwarte wolf te voorschijn komen. "Wat is er aan de hand?" Paul knikte naar hem en trok even met zijn oor als respect. Hij wou het uitleggen, maar best kon hij nu in zijn wolvengedaante veranderen. Dat deed hij dan ook. Hij keek Sam even aan en stak zijn handen in zijn broekzakken. Niet veel later voegde een andere zwarte wolvin. Vast familie van Elyaz. 'Wat is er aan de hand?' Paul stapte naar Sam. “Dit is heel belangrijk voor iedereen die nu komt, Sam. Het spijt me dat ik niks aan je gevraagd heb. Maar er is geen tijd te verliezen.” Zei hij stil en hees zodat alleen Sam het kon horen. Hij haalde zijn handen uit zijn zakken en niet veel later hoorde hij nog geritsel. Meerdere vampieren en weerwolven kwamen te voorschijn. Met deze had hij al eens problemen gehad, heel zijn roedel had er al problemen mee gehad. De stem van Elyaz drongen zijn oren binnen. Hij keek Elyaz aan. 'Ik hoop voor je dat het inderdaad belangrijk was' Paul knikte.. “Voor iedereen is het belangrijk, maar hangt ervan af wat je intereseert. Dat je eigen leven iets te maken heeft of niet.” Paul keek weer naar de groep en was nu echt niet van zin om langer te wachten met zijn uitleg, sevens ging iedereen weg. “Laten we nu maar beginnen, de rest word sowieso ook ingelicht.” Paul keek iedereen aan. Hij had zijn stem verhoven om boven de herrie te komen. “Soortgenoten van ons zowel Vampieren als weerwolven trekken zich als maar minder aan voor ons geheim geheim te houden. Sommige van ons gaan veel te subtiel om met de mensen die ze doden. Ze laten de lichamen gewoon liggen of ze evalueren zich waar veel te veel mensen toe kijken. Ik weet niet dat jullie beseffen dat dit iedereen hun dood kan betekenen!” Paul keek rond zich heen. Hij was zelfzeker van zijn stuk en had geen schrik voor tegenspraak. Ookal ging hij die krijgen. Ziva had zich ondertussen ook geëvalueert en ging naar Elyaz. Hij gaf hem een kus en nam hem vast aan zijn middel en liet haar hoofd rusten op zijn borstkas. Toch hield hij Paul in het oog en bleef luisteren. “Nou het is al te laat om ons te herpakken. Mensen hebben al door dat er iets mis is. Ik geef een voorbeeld. Daarnet waren er mensen rond Ziva met touwen en al die sh*t. Ziva was in haar wolvenlichaam. Deze keer kon zij er niets aan doen, want normaal komen mensen niet op dat stuk. Toen wel. “ Ziva draaide met haar ogen en zuchte hard. Waarom moest hij haar erbij betrekken? Daar kreeg ze echt het Schijt van. “Als we niet gaan ingrijpen is dit iedereen zijn dood.” Ziva keek hem aan en deze keer nam zij het woord. “Aah ja? En wie zijn schuld zou het moeten zijn? De mens is nog altijd zwakker dan ons, wij kunnen ze met gemak aan als er gevaar dreigt. Dus waarom paniek zaaien, Paul?” Zei ze wat gemeen. “Geen stress, we kunnen best voor ons eigen zorgen, daar hebben wij jou niet voor nodig.” Ziva keek hem aan en verwachte nog een antwoord. Ze hield Elyaz nog steeds vast rond zijn middel, en ze stond nog altijd tegen hem. Raar genoeg reageerde Paul niet op hetgene wat Ziva zei...Spijtig...Ze wou eens goed door discusieëren .

Elena Catherina bleef zitten wachtend. Op wat er nu toch komen ging. Steeds meer weerwolven en vampiers kwamen er aan. Ze keek op toen er een roest zwarte wolf aan kwam. Ze rolde met haar ogen toen ze zag hoe de wolf zo ging staan zodat hij boven iedereen uit kwam. Elena Catherina haatte zulke mensen. Hij leek net op haar alfa maar die was nu dood. Door haar schuld. Elena Catherina zuchtte en keerde hem de rug toe. Elena Catherina hoopte dat het hem beledigd had. Maar hij kon de pot op. Elena Catherina liet een blik over de vampiers gaan en gromde wat verveeld. Als hij niet op schoot met vertellen wat er aan de hand was dan ging ze weg. Ze was het zat om te wachten. Ze begon te lopen. Maar net wanneer ze de struiken in wou lopen werd er eindelijk verteld wat hij wou zeggen. Zuchtend draaide ze zich om en had geen zin om weer die kant op te lopen dus bleef ze maar naast een vampier staan. “Soortgenoten van ons zowel Vampieren als weerwolven trekken zich als maar minder aan voor ons geheim geheim te houden. Sommige van ons gaan veel te subtiel om met de mensen die ze doden. Ze laten de lichamen gewoon liggen of ze evalueren zich waar veel te veel mensen toe kijken. Ik weet niet dat jullie beseffen dat dit iedereen hun dood kan betekenen!” Vampiers kon je geen soort genoten noemen want zij waren de gene die de mensheid afslachten. Als zij er niet geweest waren dan was de mensheid allang geschiedenis. Dus de wolven en vampiers soort genoten nee dat nooit. “Nou het is al te laat om ons te herpakken. Mensen hebben al door dat er iets mis is. Ik geef een voorbeeld. Daarnet waren er mensen rond Ziva met touwen en al die sh*t. Ziva was in haar wolvenlichaam. Deze keer kon zij er niets aan doen, want normaal komen mensen niet op dat stuk. Toen wel. “ Elena Catherina luisterde met een scheve kop. Die vent had gelijk. Maar wat konden zij er nou aan doen?

Iris glimlachte toen de geur van Michael haar neus binnen drong. Ze vroeg zich af of ze naar hem toe moest gaan. Maar het lot had al voor haar bepaald. Voor ze ook maar de boom uit kon springen voelde ze zijn armen om haar heen. Even sloot ze haar ogen maar deed ze al snel weer open om hem aan te kunnen kijken. 'Schat! Heb je zo gemist' "Ik jou ook" Fluisterde ze. Waarna ze snel een kus op zijn mond drukte. Iris draaide zich weer om en legde haar beide handen op die van hem. Ze leunde wat tegen hem aan en keek naar de wolven voor haar. Nu Michael er was voelde ze zich toch een stuk veiliger. Iris luisterde naar wat de wolven te zeggen hadden. Ze gaf de wolvin gelijk. Wat kon een mens nu tegen hen beginnen. Beide waren sterke. Haast niet te doden. Maar de mensen daar in tegen. Je hoefde ze maar een duwtje te geven en ze waren dood. "Ik ben zo weer" Fluisterde ze tegen Michael waarna ze zich los maakte. Ze keek nog een keer om en sprong de boom uit. Hier door kwam ze midden in de groep met wolven terecht. Even werd ze zenuwachtig. Straks zei ze iets verkeerds en ging ze neer. Iris streek een pluk haar uit haar gezicht en keek de wolven een voor een aan. "Euh Hay" Zei ze dan maar. Iris schudde kort haar hoofd en keek de persoon aan die zei dat de mensen toch niks tegen hen kunnen beginnen. "Ik ben het helemaal met haar eens. Wat kan een mens ons nu aan doen. Ik bedoel wij vampiers kunnen alleen gedood worden door onze eigen soort of jullie stink honden. Ik euh bedoel wolven. En jullie genezen toch ook weer snel." Iris sprong snel uit de groep aangezien ze hen best beledigd kon hebben. En ze zo sneller weg kon komen. "Maar het hele ding wat ik wil zeggen is dat ze toch eerst een wapen nodig hebben om ons uit te kunnen roeien. En dan nog die kunnen ze nooit maken dus wat is het probleem" Iris keek om haar heen en tja kom op ze had gelijk. Een klein beetje dan.

De groep van Elya kwam aan gelopen toen hij naar hen gehuilt had. Shade had in die tijd vreemd naar de groep om zich heen gekeken en schudden haar kop. Shade vertikte het om zich nu en hier te veranderen en gromde kort van ongedult, maar alles werd al snel duidelijk toen de wolf die later door Ziva Paul werd genoemt begon te spreken. Ze bleef rustig luisteren en begreep niet meteen waarom ze zo moeilijk deden? Ziva en die beledigende Vampier hadden wel gelijk. Shade had gezien waar ze ingesprongen was en gromde boos naar haar, maar kreeg een stomp en ze keek om. Ze kreeg een waarschuwende blik van haar broer die al genoeg zei, maar Shade bleef boos voor zich uit zitten kijken en dacht ineens aan iets. 'Als er mensen zijn die denken dat ze ons aan kunnen hebben ze alleen die fabeltjes waar weerwolven voor zilver wijken en de vampiers voor kruizen wat niet waar is. Dus waar ligt het probleem?' haar stem klonk erg brutaal, maar daar had Shade nu even niet naar gekeken en was opgetsaan toen ze dat zei en keek Paul ook zo brutaal aan.

-Ziva: Blik van Elyaz is als hoe die naar auditie keek xD-

Chagrijnig bleef hij naar hem kijken. Hij draaide met zijn ogen toen hij hoorde waar het over ging. 'Kerel, effe serieus, heb je me daarvoor de groep laten roepen? Het is oud nieuws. Hier staan ook gewoon mensen tussen, die weten er toch ook van. Lekker belangrijk, ons durven die mensen toch niet aan te vallen. Vooral de dngrs niet' Zei hij chagrijnig en hoorde de bevestigende geluiden van de leden. Op dit moment was hij echt pissed off, maar het scheelde dat Ziva nu naar hem toe kwam. Hij voelde haar lichaam tegen de zijne en sloot zijn armen om haar heen. Maar alsnog was zijn blik op Paul gericht. Hatelijk. Het liefst liet hij hem nu hier nog afslachten door de groep. En die kerel die erbij was ook. Hij sloot zijn ogen voor kort en liet zijn hoofd wat zakken naar Ziva's mond. Hij gaf een kusje waarna hij weer focuste. Het was Ziva die hem wist te kalmeren. Aanrakingen van haar voelde verdovend. Hij ademde diep uit. De pilletjes begonnen aan te slaan. Hij keek naar enkele verbaasde blikken van de aanwezigen. In hun ogen was ongeloof te lezen. De meeste van de groep wisten het al wel van Ziva en hem. Maar dat was lang niet iedereen. Het boeide hem niet wat ze van hem dachten, of ze hem zwak vonden om voor een meisje te gaan. 9/10 van de aanwezigen waren player, zelfs de meiden. Hijzelf was het vroeger ook wel een beetje. Hij had genoeg vriendinnen gehad, bijna altijd voor niet langer dan een dag. De meeste kwamen nog niet verder dan een nacht. Hij gaf zich nooit open. Hielt zijn hart gesloten waardoor voor geen enkele gevoel kon ontstaan. Maar voor Ziva zou hij door het vuur gaan. Hij zou zijn leven voor haar opofferen. Maar hoopte natuurlijk dat dat nooit nodig zou zijn. Hij wilde oud met haar worden. Misschien zelfs kinderen? Zolang ze niet te irritant waren. Hij keek naar de groep. Aan de meeste zag hij gewoon dat ze hier weg wilde of vechten. Hij was benieuwt of Paul serieus van plan was de rest te proberen overtuigen. Eigenlijk had hij verwacht dat hij en de groep wel de schuld zouden krijgen. Maar dat durfde hij vast niet nu iedereen aanwezig was. 'Oké, op iedere hoek van de straten zijn wel mensen aanwezig van de groep, zo'n risico lopen we echt niet' Hij keek even rond naar de andere vampiers, ook degene waar Michael naartoe was gegaan. 'We kunnen de overige aanwezigen hier ook wel helpen als er gevaar dreigt. Wat overigens toch niet zal gebeuren' Zei hij tegen driftkikker. Zijn groep was groot genoeg om voor een goede bescherming te zorgen van de overige vampiers en wolven. De woorden van Shade lieten hem grijnzen. Ook al was ze nog jong had ze wel praatjes. Iets wat je niet zo zou verwachten. Het zat waarschijnlijk in de familie. Toch wierp hij een waarschuwende blik naar haar. Hij wilde niet dat meneertje boos werd en haar iets aan wilde gaan doen. Niet dat hij dat zou kunnen navertellen maar dan nog.

Grijnzend keek hij naar haar glimlach en drukte er een kus op. De woorden verwarmde hem. Hij had het druk gehad de laatste tijd. Maar er was geen seconde voorbij gegaan waarin hij niet aan Iris dacht. Hij voelde haar handen, haar lichaam, damn wat voelde het goed om weer bij haar te zijn. De blik in zijn ogen was een blik die niemand anders van hem kon krijgen of ooit had gekregen. Het was zeldzaam en uitsluitend bedoeld voor Iris. Hij genoot ervan om haar in zijn armen te hebben. Verbaast keek hij haar aan toen ze zei dat ze zo terug was. Hij sprong ook de boom uit. Hij grijnsde bij haar woorden. Hij keek even naar Elyaz, en zag dat deze het er ook mee eens was. Hij zag Ziva erbij staan. Ze zag er weer een stuk beter uit dan die keer dat hij nog die chip uit haar had gehaald. Eigenlijk was het best kicken. Hoe dat ding ontplofte. Hij had nog vaak geoefend. Hij kon steeds zwaardere dingen doen met zijn gave. Het kwam erg van pas bij overvallen. Hij kon sloten van huizen zo openmaken. Hij kon zelfs het alarm uitschakelen van een afstandje. Camera's saboteren. Hij keek naar de wolf die alles had uitgelegd. Hij was hem dankbaar, niet voor de informatie, maar nu zag hij Iris tenminste. Hij zag haar de groep uitspringen en liep er kalmpjes achteraan. Hij kende bijna iedereen hier, ook al waren er bij die hij liever niet zag. En hij zag aan de groep dat die er hetzelfde over dachten. Er was een groepje vampiers aanwezig. Vijanden van de DNGRS. Hij grijnsde, dit kon nog wel eens leuk gaan worden. Althans, voor hen dan.

Apollo liet het vrouwelijke lijk vallen en veegde zijn mond met zijn mouw af. Lag het nou aan hem of vond hij het bloed van een vrouw smaakvoller dan dat van een man? Hij staarde naar de vrouw, bukte en greep haar vast bij haar nek. Apollo liep naar de rivier en gooide het lijk in het water. Sinds hij bij de Volturi was geweest, was hij voorzichtiger. Hij wiste zijn sporen uit. Apollo was niet bang voor de Volturi, met zijn gave kon hij hun sterkste aanvallers Jane en Alec wel aan. Hij werd uit zijn gedachten gesleurd toen hij gejank hoorde, het leek alsof iets hem riep. Hij keek het lijk dat wegdreef na en draaide zich toen om. Apollo rende richting het gejank en verminderde zijn snelheid toen hij dichterbij kwam. Hij rook wat bekende geuren, in de zin van Iris en Liam. Hij bleef achter een boom staan en luisterde mee met de verschillende conversaties. Blijkbaar waren sommige bang voor mensen. Shade dacht blijkbaar dat weerwolven en vampiers onoverwinnelijk waren en natuurlijk had Elyaz het weer over zijn stoere groep. Hij kon zich niet meer bedwingen en kwam achter de boom vandaan.

Hij liep naar de groep toe en stopte er in het midden. Hij keek naar Liam en begroette hem. "Hallo Liam." Toen zocht hij even oogcontact met Iris en gaf haar een vriendelijke knipoog. "Shade, meisje toch" begon Apollo kil. "Wij kunnen heus wel gedood worden door mensen, wij weten alleen nog niet hoe en als de mensen dit wel weten, zijn zij in het voordeel". Apollo was al een tijd niet in de buurt geweest, hij had rond gezocht naar informatie. Gezocht naar Penelope, een vampier die zo maar verdwenen was. Apollo keek even om zich heen en zag dat er ook mensen aanwezig waren, er verscheen een ijzige glimlach op zijn gezicht. "Het blijft een feit dat er in dit kleine dorpje enorm veel vampiers en weerwolven wonen en dan zijn de Cullens hier nog niet eens aanwezig!" ging hij verder. "Dus jullie denken dat er mensen zijn die zoeken naar een manier om ons te vermoorden? Ik weet het wel zeker en ik denk ook dat er mensen zijn die wel weten hoe".

Uit de blik in zijn ogen was niets goeds te halen. Zuchtend sloot hij zijn ogen. Hij had alles verscheurt. De foto's, de herinneringen, alles. Hij wilde haar uit zijn hoofd, maar ze bleef maar terugkeren. Hoe had hij zo stom kunnen zijn te geloven dat iemand iets voor hem voelde? Behalve haat dan. Hij trok een beetje aan het bandje om zijn pols. Zijn zusje had hij ook al tijden niet meer gezien. Hij miste haar. Eigenlijk evenveel als Calista. Ze was weg, ze had hem verlaten, en hij wist niet eens de reden. Zou ze een ander hebben? Alleen die gedachten al maakte hem gek. Hij transformeerde. Het bandje bleef om zijn poot zitten. Het was een speciaal bandje. Wat het was wist hij niet, maar wat hij wel wist, was dat hij het ooit nog te weten zou komen. Hij keek op toen hij twee huilen hoorde. Niet veel later nog eens twee. De boodschap was duidelijk. Hij herkende een van de huilen. Elyaz. Het was een goede jongen, in zijn ogen dan. Tenminste, van binnen. Ook hij wist maar al te goed dat Elyaz de agressiviteit zelve was. Toch had hij er geen problemen mee, hij gaf hem respect en kreeg het dan ook dubbel terug. Hij twijfelde maar stond uiteindelijk toch op. Hij rende aan richting de menigte. De geuren waren sterk. Een aantal kende hij er. De laatste paar meter transformeerde hij terug. Het stikte er van de vampiers, weerwolven en mensen. Hij voelde zich nou niet bepaald op zijn gemak. Ook al zou hem niets gebeuren. Hij kende de meeste wel en het waren geen vijanden. Hij zag een onbekende mannelijke vampier beginnen tegen een wolf. Hij zag de blik van Elyaz dreigend naar de jongen vuren. Zijn blik bleef hangen bij Elyaz. Stond hij daar nou serieus rustig met een meisje? Hij merkte de grijns van hem op toen hij het doorhad wat Sairon dacht. Tja.. Het was wel een tijd geleden dat hij hem had gezien. Maar dat iemand hem zo rustig kon krijgen, met zo'n drukte en de haat van hem naar een aantal hier vond hij wel apart. Hij bleef een beetje achteraf staan toekijken. Hij stak zijn handen in zijn broekzakken en volgde het gesprek. Hij moest eerlijk gezegd moeite doen om zijn lach in te houden. En hij zag dat er meerdere daar last van hadden. Dachten zij serieus dat iemand hen aan kon raken? Iedereen hier kon wel voor zichzelf zorgen.

Ziva keek spottend naar Paul. Ze had iets serieuzer verwacht. Ze dacht dus echt dat hij meerdere belangrijkere dingen had te zeggen. Hoo, waarom had ze hem een kans gegeven zijn woord te voeren. Ze zag dat Paul vernietigend naar haar keek en Ziva keek uitdagend terug. Ze zag sommige mensen verbaast kijken naar Ziva. Sommige wisten dan ook helemaal niet dat Elyaz een meisje had. Ze keek terug naar Paul. Toen ze de woorden van Elyaz hoorde grijnsde ze en keek paul uitdagend aan. Paul Antwoorde erop. En geërgerd draaide ze met haar ogen. “ Dat kunnen ze wel. Maar jullie zijn naïef. Wij zijn niet het sterkste wat er bestaat, de mens kan ons vermoorden..hoe dan ook ze zullen het proberen, wij zijn niet onsterfelijk!” Hij richte zich op Elyaz en Ziva. “En jou groep is niet het enige wat ons kan redden.” Zei Paul hard genoeg zodat iedereen hem hoorde. Het maakte hem niet uit dat ze hem uitlachte, hij meende het en wist welke problemen ze konden hebben. Hij hoorde verschillende reacties en knikte naar de vampier die het kleine meisje tegensprak. Ziva zuchte en schudde haar hoofd, ze gaf Elyaz een kus terwijl ze hem nog steeds vast hield. Ze keek terug naar Paul en had een grijns op haar gezicht dat uitdrukte dat ze hem gewoon belachelijk vond. “Kom op, gast. Je maakt je eigen echt belachelijk net als die vampier -apollo-... De wolf scheurt de mens in flarden, de vampier geeft de mens 1 slag en is dood. De mens moet zeer goede wapens hebben om ons te verslaan.” Paul onderbrak haar en stapte een paar passen naar haar toe. “En waarom evalueer jij niet in het bijzijn van de mens? Hmm? Waarom, Ziva.” Ziva keek hem vernietigend aan.“Omdat ik anders de schuld krijg van dit alles en geloof me, ik heb betere dingen te doen.” Paul verhief zijn stem weer. “Nee, je had bang dat je identiteit bekent zou worden. Je had bang dat de mens tegen je zou keren. En dat geld hier voor de meeste. Jullie weten wie er nu gelijk heeft alleen willen jullie het niet toegeven. Schrik dat men je zwak zou noemen…”Ziva keek kwaad naar Paul. Hij had niks over haar te spreken, hij had geen 1 recht pù zp pver haar te spreken. Hij kende haar nauwelijks en ze liet het niet toe haar de mond te proberen te snoeren waar iedereen bij was. Ziva liet Elyaz los en stapte dichter naar Paul. “Jij bent de enige hier die zwak is. Jij hebt niet over mij te spreken, je kent me niet eens! En wie ben jij om ons de weg te wijzen? ! Ik zal nooit maar dan echt nooit aan jou kant staan. Dat is mijn mening.” Ziva zag dat Paul iets erop wou zeggen, maar Ziva was hem voor. “Jij gaat zwijgen over en tegen mij. Van mij hoef je geen steun te verwachten.” Ze keek even achter haar en keek naar Elyaz daarna keek ze weer naar Paul. “Voor mij stopt het hier.” Ziva zag de woede in Pauls ogen maar voor hij tegen haar in kon gaan stapte Ziva de bosjes in en was niet meet te zien. Ziva zou zich nooit aan zijn kant aansluiten.

Ziva en Paul waren aardig tegen elkaar bezig en haar ogen volgde eerst de een en daarna de ander. Paul was echt kwaad en Shade begreep dat er zo gevochten zou kunnen gaan worden. Shade zou echt niet bang zijn en zo mee vechten als het maar even kon. Ze keek Paul boos aan en gromde tegen hem. 'We zijn geen zwakkelingen hoor, maar wie dan ook van welk soort dan ook in een hinderlaag terecht komt zal sterven als die gene niet snel hulp krijgt!' dit keer meende Shade wat ze zei en ook op de toon dat ze het zei. Shade maakte zich geen zorgen over wat er nu zou gaan gebeuren, maar haar scherpe tanden waren duidelijk te zien terwijl ze die opgetrokken hielt in een grimas van kwaadheid. Shade kende Ziva nog niet zo goed, maar ze vertrouwde haar wel en ze ertrouwde Paul daarin tegen juist niet. Zelf had ze nog geen echte mot met de mensen gehad, maar als die haar zouden aanvallen zou Shade zich niet eens bedenken en meteen de vijand doden!

"Ik ben niet bang voor de mens" zei Apollo kil tegen Paul. ”Ik hoef niet eens in de buurt te komen of ik kan ze al vermoorden, zonder ook maar met mijn ogen te knipperen”. Hij doelde hiermee natuurlijk op zijn gave. Apollo vroeg zich af of hij de sterkste gave had van de vampiers die nu aanwezig waren, waarschijnlijk wel. Hij merkte dat Paul in hoofdlijnen hetzelfde dacht als hem, grappig want hij was een weerwolf, dat rook je nog van een kilometer afstand. Hij lachte toen Ziva zei dat hij zich samen met Paul belachelijk maakten. Was ze werkelijk zo overmoedig? Ach ja, zij zou als eerst sterven, waarschijnlijk in een hinderlaag. Apollo zwaaide flauwtjes toen ze in de bosjes verdween. ”Een vriendin van mij is al een paar weken vermist, ze is een vampier en ik weet zeker dat ze nooit zou vertrekken zonder gedag te zeggen. Sterker nog, haar spoor hield op een bepaalde plek opeens op” zei Apollo emotieloos. ”Ik weet heus wel dat wij sterker zijn als een mens, maar onthoudt dat er meer mensen zijn dan wij. Ze kunnen uit elke hoek tevoorschijn komen, ze kunnen je verrassen, je laten denken dat zij jouw prooi zijn en dan als het erop aankomt, slaan ze toe en ben je dood.” Het laatste was vooral bedoelt voor de vampiers die mensenbloed dronken. Apollo had geen idee waarom hij zich hier überhaupt mee bemoeide, de enige personen om wie hij ook maar een tikkeltje gaf waren Liam en Iris. Misschien had hij dit nodig, hij had nu eindelijk iets te doen.

Edit;

- Kunnen we niet beter een regel invoeren dat er minimaal 4 mensen na jou gepost hebben? Want niet iedereen is even actief toch? Ik wil ook best wachten op de rest, maar soms is dat lastig en kan het de snelheid uit het verhaal halen.

Ik kan hem niet meer verwijderenxD

Grijnzend keek hij naar Paul. Hij hield ervan om die woede te zien. Om te zien dat hij zich zo moest beheersen. Elyaz zelf had daar geen last meer van, hij had Ziva bij zich, en de drugs die inmiddels optimaal werkte. Over enkele minuten zou het effect alweer minder worden. Hij had niets ingespoten om de hartfrequentie te vertragen. Het was snel uit zijn bloed en dat haatte hij. Gelukkig had hij genoeg om een leger olifanten stoned mee te krijgen maar dan nog. Het was enorme geldverspilling op deze manier. Hij zag dat Apollo er weer was. Wat had hij hem toch gemist. Nachten wakker gelegen omdat hij zijn telefoon nummer was vergeten te vragen. Zijn blik schoot naar Paul bij de woorden. Hij onderschatte de groep zwaar, en hij hoorde aan de reacties dat er sommige echt pissig waren. Hij maakte een gebaar dat ze zich nog in moesten houden. Het was om Ziva dat hij ze niet gelijk op hem losliet. Maar damn wat haatte hij die gozer. Toen hij Sairon zag, grijnsde hij. Lang geleden, dacht hij. Hij zag de blik in zijn ogen. Voorspelbaar. Hij wist natuurlijk nog niet dat hij een vriendin had. Hij zag Paul dichterbij komen na Ziva's geniale woorden. Dreigend keek hij hem aan. Nog één stap en hij zou hem wegduwen. Toen Ziva hem los liet en naar hem toe liep, zuchtte hij, doe er moeite voor om je te beheersen.. Hield hij zichzelf voor. Hij zag de blik van Michael en Sairon op hem gericht. Ze wisten wat er te wachten stond, evenals de groep. Toen Paul echt te dicht bij Ziva in de buurt kwam kon hij het niet meer hebben. Had duwde hij hem aan de kant en schoof zijn lijf voor Ziva, ook al liep ze net weg. 'Beter laat je het uit je hoofd om nog één woord tegen of over haar te zeggen, of mij, of de groep. Of je zal hier en nu, nog sneuvelen' Zei hij en hij meende het ook, de agressie die door zijn lijf gierde was onvoorstelbaar, hij had zich veelte lang niet meer kunnen uitleven. Hij keerde hem zijn rug, hoopte maar dat hij geen verkeerde beweging merkte, want hij was zo omgedraaid bij een vermoeden, en hij zou hem zo aanvliegen. Hij wilde achter Ziva aan gaan. Hij wilde bij haar zijn, hij wilde weer die rust. Het voelde geweldig bij haar.

Met zijn armen over zijn borst gekruist keek Liam toe terwijl er meer en meer wolven zich verzamelden en bitter weinig vampieren. Tja, vampieren en weerwolven waren natuurlijke aartsvijanden, natuurlijk kwamen die niet op het gehuil van een weerwolf af. Zijn gouden ogen volgde de blonde vampier toen deze ineens uit een boom sprong. Ze het een punt, maar daar dacht iedereen blijkbaar anders over. De jongen trok even een wenkbrauw op toen een weerwolf langs hem heen liep en blijkbaar weg wilde gaan, maar toen een paar weerwolven evalueerden en eentje daarvan hun zegje deed, bleef ze staan en draaide zich om. Een iets of wat onwennig gevoel ging door hem heen toen ze naast hem bleef staan, maar dat gevoel probeerde hij zo goed mogelijk te onderdrukken. Hij luisterde half naar de gesprekken die nog gevoerd worden, hij had zelfs niet eens door dat er een nieuwe huil door het bos geklonken had en dat er nu een heel deel mensen, weerwolven en vampiers om hen heen stonden. Alleen toen Apollo aangewandeld kwam, verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Stroompje water zochten zich nog altijd een weg naar beneden en maakten plasjes op de grond. Niet dat hij echt kou leed, maar het was redelijk onaangenaam om met zware kleren rond te lopen en om telkens je haar uit je gezicht te vegen. Deze keer lette Liam beter op, zag zo aan de houding van de twee dat er elk moment een gevecht kon losbarsten. Blijkbaar had de ene iets gezegd over het meisje om zo een nieuw argument te krijgen, maar het meisje was daar duidelijk niet blij mee en liep weg. Hij keek even nog naar de andere aanwezigen, maar haar vriendje kon blijkbaar niet echt weg. Na een tijdje nam hij een besluit en rende achter het meisje aan, het kon hem niet schelen wat de anderen daarover dachten. Er liepen nog altijd mensen rond en als die zouden samenwerken zouden ze haar zo kunnen neerhalen. Niet dat hij dacht dat ze niet sterk was, maar als je een mens probeerde te doden, sprong een andere al op je rug. "Hé wacht, gaat het?" Liam bleef op veilige afstand staan omdat ze waarschijnlijk kwaad was en zo op hem af kon springen. Hij snapte wel dat ze kwaad was, hij zou het zelf ook niet echt geweldig vinden als anderen over hem begonnen te praten zonder echt iets van hem te weten. Met een vragende blik bleef hij haar aankijken en wachtte op een reactie.


Sorry voor de late reactie, als er iets instaat dat niet klopt: excuseer me :3

Shade & Apollo willen jullie alsjeblieft de volgende keer wachten tot dat iedereen gepost heeft.

Irishield van die blik van hem. Door die blik werd ze ook altijd warm van binnen. En ze wist zeker. Dat als Michael iets niet voor elkaar kreeg. En als hij dan die blik bij haar gebruikte dat het hem zeker lukte om het voor elkaar te krijgen. Toen ze uit gesproken was ging ze weer tegen Michael staan. Ze pakte zijn hand en keek hem kort aan. Een bekende geur dwong haar neus binnen. Ze keek om en zag Apollo aan lopen. Ze glimlachte naar hem toen ze een knipoog kreeg. Iris keek weer naar Michael en legde haar hoofd tegen zijn schouder. Ze was samen met Apollo naar Aro toe gegaan. Aangezien hij er heen moest en zij zelf er al eens was geweest. Maar niet alleen daarom was ze mee gegaan. Ze had namelijk een gevoel gehad. Ze moest hem helpen. En ze wist bijna hoe ze het moest doen. "Wij kunnen heus wel gedood worden door mensen, wij weten alleen nog niet hoe en als de mensen dit wel weten, zijn zij in het voordeel" Iris keek Apollo met een op getrokken wenkbrauw aan. "Het blijft een feit dat er in dit kleine dorpje enorm veel vampiers en weerwolven wonen en dan zijn de Cullens hier nog niet eens aanwezig! Dus jullie denken dat er mensen zijn die zoeken naar een manier om ons te vermoorden? Ik weet het wel zeker en ik denk ook dat er mensen zijn die wel weten hoe". Ze draaide zich naar hem toe en schudde haar hoofd."Je hebt ongelijk Apollo. Mensen kunnen niks doen." Iris merkte dat sommige het niet geloofd. Iris keek naar een mens die er bij was komen staan. "'Jij daar hier heen komen." Zei ze tegen de vrouw. Ze keek toe hoe de vrouw naar haar toe kwam. Iris stak haar hand uit legde die om de keel en duwde de energie naar de vrouw via haar handen. Toen ze de keel van de vrouw weer los liet glimlachte ze lichtjes. Daarna keek ze naar Apollo. "Neem dit niet al te persoonlijk en doe niks" Ze knikte naar de vrouw die naar Apollo toe liep. Iris keek toe hoe de vrouw een mes er bij haalde. Ze liep naar de vrouw toe en keek iedereen aan. "Hoe denken jullie dat een mens ons wil vermoorden? Met een mes" Iris keek naar Apollo en bleef hem aan kijken. "Vertrouw me oké" Iris knikte en keek toe hoe de mes het lichaam aan raakte in plaats van dat de mes er door heen ging sloeg het dubbel. Iris knikte nog een keer naar de vrouw. Maar in plaats van dat ze het bij Apollo deed. Liet Iris het bij haar zelf doen. Ze voelde hoe de vrouw aan haar arm trok maar er gebeurde niks. Iris legde haar hand weer op de keel van de vrouw en haalde de energie weer terug. Het werd even zwart voor haar ogen waar door ze wankelde. Maar ze kon nog blijven staan. Iris schudde haar hoofd en keek weer naar Apollo. "Alsjeblieft word niet boos" Waarna ze snel zijn arm pakte en die er af trok. "Ik snap jullie probleem niet. Een mens kan ons niet vermoorden." Ze hield de arm tegen de schouder aan waar door hij er weer aan hecht. Ze schoot naar Michael toe en ging weer bij hem staan. Ze keek naar de rest toe. "En ik denk ook niet dat ze iets ontdekken waar door ze ons kunnen vermoorden. Anders zou er een wezen zijn die dat wel kan. Of die er is. Tja wie kan het zeggen."

Elena Catherina glimlachte toen de vampier zich ongemakkelijk begon te voelen. Ze vond het wel grappig. Als of ze hem op dit moment zou aan vallen. Nee dat leek haar niet slim. Elena Catherina keek toe terwijl dat blonde grietje bezig was. Ze had een punt. Ze deed een stap naar voren. "Kom op die bloedzuiger heeft gelijk. Een mens zou ze niet kunnen verslaan. En als ze dat wel konden dan zijn jullie nog een ding vergeten. De meeste van hen hebben gavens waar door ze moeilijker te verslaan zijn. Die griet kan toch de macht over nemen van een mens. Hoe kan het haar dan ooit vermoorden. En ik heb wel eens iemand gezien die zonder een vinger de keel door kon snijden. En wij tja wij moeten gewoon slim zijn. En er zijn inderdaad te veel vampiers en weerwolven. En ik denk niet dat het een nut heeft om te vertrekken. Aangezien het zo weer kan gebeuren. Forks is gewoon een goede plek voor mensen zo als wij." Elena Catherina trok zich weer terug en ging zitten.

-Apollo ik weet niet of dat wel zo slim is. Aangezien er op een andere site binnen een dag meer dan 11 posten waren geplaatst. En voor de mensen die inderdaad niet zo actief zijn is dat niet fijn en willen ze er uit stappen lijkt mij-

Paul zag dat Elyaz op hem kwam afstormen. Paul draaide met zijn ogen bij zijn woorden. “Gast ik heb andere dingen aan mijn hoofd. Denk maar niet dat jij en je vriendinnetje zo belangrijk zijn dat ik mijn tijd in jullie steek. Ik heb al eerder een paar keer gevochten met je en je weet hoe het afloopt.” Zei Paul die als maar kwader en kwader werd. Maar eigenlijk, waar maakte hij zich nog druk om? Hij had iedereen gewaarschuwd, weinige tot niemand geloofde hem. Hij ging hen niet dwingen hem te geloven, ze zouden het zelf wel te weten komen. Hij zag in zijn ooghoeken een gast achter Ziva gaan. Zelf had hij hier gedaan, wouden ze hem geloven of niet. Hij had hen willen helpen, en zij wezen zijn hulp af. Dan was dat dikke pech. Hij evalueerde zich in zijn wolvengedaante en keek Elyaz nog even dreigend aan. Hij Sprong uitdagend naar hem keek hem spottend aan en stapte toen weg.
Ziva was het zat, hij zou die Paul nog wel eens krijgen, haar zo voor schut zetten. Nou ja, het was daarom niet dat ze het was afgestapt, ze wou die kerel zijn face gewoonweg niet meer zien. Dat hij dood viel. Hem helpen zou ze dan ook helemaal niet doen. Opeens hoorde ze een stem achter haar en ze stopte en keek achter haar. Een vampier was haar gevolgd, maar aan zijn houding en aan zijn woorden kon je vanuit gaan dat hij haar niet zou aanvallen. Ze zuchte en draaide haar naar hem om. Woede was gewoon uit haar ogen te lezen. Normaal was ze altijd de rust zich zelf, nu was ze zodanig pist of dat ze de agressie zich zelf was. Nou ja, bewijzen van spreken. Ze probeerde rustig te antwoorden. “Buiten dat ik zin heb die weerwolf in flarden te scheuren, ja.” Oké het was niet de bedoeling het zo te zeggen. Ze zuchte. “Sorry, het was niet de bedoeling zo te doen.”

Shade luisterde wat er nog meer gezegd werd en dat Ziva aardig afgezeikt werd, maar ze hielt zich er voorlopig nog buiten niet temin gromde ze wel naar Paul die uitdagend naar Elyaz sprong en daarna weg liep. Shade liep naar haar broer toe en likte zijn onderkaak. Ze wilde weg hier en zo snel mogelijk. Shade was niet bang, maar ze voelde zich hier niet langer meer op haar gemak en ze slenterde achter Ziva aan en zag hoe ze met een vampier in gesprek was. 'Paul is weg ga je mee Ziva?' vroeg Shade en ze wurmde zich tegen Ziva en de vampier in terwijl ze geírrieteerd met haar staart sloeg.

( Waarom heb ik een bloem onder mijn ava staan?

"Je hebt ongelijk Apollo. Mensen kunnen niks doen zei Iris tegen hem. Iris wenkte een vrouw naar zich toe en gebruikte haar gave op haar. "Neem dit niet al te persoonlijk en doe niks." Apollo fronste zijn wenkbrauwen en keek haar afwachtend aan. "Hoe denken jullie dat een mens ons wil vermoorden? Met een mes?" sprak Iris tegen iedereen. Apollo schudde zijn hoofd, hij had Iris slimmer ingeschat. "Vertrouw me oké" zei ze. Apollo knikte en wachtte de volgende stappen van de vrouw af. Ze probeerde hem te steken, maar zijn lichaam was te hard. Daarna liet Iris de vrouw het bij haar zelf doen en toen ook dat geen succes had, gebruikte ze weer haar gave. Nu stapte Iris op hem af. "Alsjeblieft word niet boos" zei Iris waarna ze snel zijn arm eraf trok. Apollo voelde pijn, maar dit was niks vergeleken met de pijn die hij al gevoeld had. "Ik snap jullie probleem niet. Een mens kan ons niet vermoorden." Iris hield zijn arm tegen zijn schouder waardoor hij er weer aan hechtte. "En ik denk ook niet dat ze iets ontdekken waar door ze ons kunnen vermoorden. Anders zou er een wezen zijn die dat wel kan. Of die er is. Tja wie kan het zeggen." Apollo keek haar nijdig aan, terwijl ze al naar Michael was gevlucht. Zijn vriendelijke huiding tegenover haar was veranderd in haat. Durfde ze zomaar publiekelijk zijn arm eraf te trekken? Apollo keek naar de vrouw die ze gebruikt had en gebruikte zijn gave. Ze gilde één seconde en viel toen dood op de grond. Toen keek hij Iris met een kille glimlach aan. "Laat dat een waarschuwing zijn".