The begin of the end. Part 2: The enemy of our enemy is our friend.

Ogen zochten hulpeloos naar een uitweg, maar voor het wezen ook maar iets kon doen voelde ze iets door der lichaam. Gejuich was te horen van andere, maar elke seconde hoorde ze het gejuich wat waziger worden . der lichaam viel op de grond. Ze leek dood te zijn maar uiteindelijk krijste ze een hels geluid uit. Het brandend gevoel in der lichaam leek der te martelen … levend te villen. Ze keek naast haar en besefte nu hoeveel wezens dit nog hadden meegemaakt. Nu besefte ze de woorden die ze al eens had gehoord. “Prooi zou jager worden en de jager word prooi.” Ze had de woorden nooit willen begrijpen en de woorden genegeerd. Maar nu wist ze dat ze dat niet had mogen doen. Haar zicht werd verduistert en voelde alleen maar koude rond haar heen. Was ze dood? Of was er meer dan dat? Wie zou dat ooit weten?

Benen werden zo snel mogelijk op de grond gezet en van de grond gehaald. Ademhaling was hard te horen en bloed sijpelde lichtjes op de grond. Vloekend keek ze rond haar heen terwijl ze naar een schuilplaats zocht. In haar armen lag een jong meisje van ongeveer 5 jaar, die al klaar was om in haar wolven lichaam te evalueren. Nu was ze in haar menselijk lichaam net als Ziva. Ziva stormde een grot in, en toen ze bij de plaats aankwam stopte ze. Haar ogen werden groot en keken ongelovig om haar heen. Ze viel op haar knieën en legde het meisje in een stukje gras. Ooit was deze plek heilig en geheim, de enige plek waar roofdier en prooidier in vrede met elkaar konden omgaan. Een plaats waar je ziel gezuiverd werd. Tranen vulde haar ogen. Nu was het alleen nog maar een bloedbad. Woede kwam in haar op. Hoe hadden die nutteloze mensen deze plek gevonden? Wie kon dit over zijn hart krijgen deze wonderplaats kapot te maken. Herten , konijnen, enkele wolven, enkele mensen en enkele vampieren etc waren te zien. Ze waren allemaal dood en botten spreide zich over het gras. Ziva keek het meisje aan en probeerde nog 1 besje te vinden en die vond ze ook. Ze wou het aan het meisje geven, maar het meisje vertikte het op te eten. “Laat me gaan, naar waar ik thuis hoor. Laat me sterven op deze plaats en ik zal je dankbaar zijn.” Ziva kon er niks op zeggen en het meisje stierf. Ziva keek op haar armen waar ook messen door waren gestoken…maar die zouden snel genezen. Ziva schudde ongelovig haar hoofd en stapte uit de grot. Die Paul had al die tijd gelijk gehad…maar niemand had het gelooft. Ze zakte ineen en leunde met haar rug tegen de rots achter haar. Ze begon bijna te bidden om hulp maar dit moesten ze zelf oplossen.

Helaas had die ene knaap toch gelijk gekregen en Shade had binnen moeten blijven, iets wat ze helemaal niet leuk vond, want ze wilde graap rennen trainen en het bos afscheuren, zoals ze elke dag deed. Een 11 jarig meisje gromde kort toen een van haar broers voorbij kwam, maar ze keek hen niet aan. Shade wilde niks liever dan weg uit deze gevangenis en sprong van de bank toen ze een troostende hand op haar schouder kreeg. Shade wilde geen gemoeder ze was oud genoeg om voor zichzelf te zorgen dat vond Shade zelf en liep de keuken in om wat vleeswaren uit de koelkast te pakken en at die met een boze blik op de woonkamer en sloop stiekum naar de achterduer toe en liep de achtertuin in. Daar voelde zij zich tenminste wat vrijer en keek verlangend naar de straat die duidelijk te zien was. Shade stapte over het tuinhekje en liep toch richting de straat. Alle mensen in deze wijk waar ze samen met Elyaz en Stark woonde waren zowel mensen die wisten dat er weerwolven in hun midden leefde, maar ook een groot deel van de groep van Elyaz. Shade wilde haar energie kwijt al was het maar dat ze de straat afscheurde. Ze hoorde haar naam vallen zowel streng als bezorgd, maar Shade wilde nog niet naar binnen. Ze veranderde in haar wolvenvorm en zakte op vier poten met een wolfachtige grijns op haar snuit. Shade was echt snel zeker bijna zo snel als de snelste vampier. Ze ontdekte twee boze ogen nog voor Shade er speels van door sprong en de sprint inzetten. Ze stoof weg en berijkte een snelheid van 200 kilometer per uur. De bossen kwamen al snel in zicht en Shade voelde zich al wat vrolijker worden, maar ontdekte halverwegen haar reis de geur van bloed op. Bozorgdheid nam bezit van Shade, maar ze renden wel door, maar ging langzame nu zo snel als een gemiddelde wolf zou rennen. Het zachte geruis van de wind in de bomen pikte verschillende andere geluiden op die haar alleen nog maar meer verontrusten. Shade hoorde ook geen vogels fluiten zoals ze anders wel deden. Het geluid hielt aan n toen ze in de buurt van de Lagune kwam hoorde Shade stemmen van personen die ergens achter heen joegen. Shade zakte in sluiphouding en zocht een goede afluister plekje. 'Ze moet hier langs gekomen zijn met onze prooi jongens.' zei een man die een groot jagersmes vast hielt. Shade probeerde uit te vissen waar hij het over had, maar ze werd gestoort door een schreeuw. "Hier heen ik heb voetsporen gevonden." riep een andere wat jongere persoon. Shade snuffelde zachtjes en ontdekte de geur van Ziva. Ze was in gevaar en Shade was helemaal alleen! Ze moet hen weg lokken zodat Ziva veilig weg kon komen. Ze wachten tot ze haar de rug toe hadden gekeerd en Shade sprong hard uit de struiken. Ze wist niet dat ze heel dicht bij Ziva in de buurt waren en Shade gromde dreigend naar de mensen die op de partner van haar broer joegen. Ze draaide zich naar haar toe en riepen verwonderd uit dat ze een andere wolf zagen. 'SNel voor die weg rent!' riep de man met het jachtmes en gooide het ding richting Shade die hem met gemak ontweek en schoot de struiken in en bleef grommen zodat ze haar zouden volgen.

Na dagen gezocht te hebben had hij eindelijk een idee waar zijn vriendin kon zijn, hoogstwaarschijnlijk was ze dood, daar hield Apollo rekening mee. Haar geurspoor had midden in het bos opgehouden, hij had het hele bos uitgekamd en had niks gevonden. Ze leek van de aardbodem verdwenen te zijn, maar nu eindelijk was hij dicht in de buurt. Hij liep rustig en waakzaam naar de grot toe. De geur van haar werd sterker, ook drong er een andere geur zijn neusgaten binnen die hem bekend voorkwam. Apollo werd afgeleid toen hij iets zag glinsteren, het lag naast de ingang van het grot. Hij liep er op af en bukte zich om het vast te pakken. Het was een zwaard. Hij raakte met zijn vinger de kling van het zwaard aan, een enorme pijn ging door zijn lichaam en hij liet het geschrokken vallen. Apollo keek verbaasd naar het wapen op de grond en raapte het weer op, dit keer hield hij het stevig vast bij zijn gevest. Hij wou net de grot naar binnen gaan toen Ziva het verliet. ”Nou dat is verassing” zei Apollo ijzig. ”Wacht even, we moeten wat bijpraten” zei hij met een knik naar het zwaard in zijn hand. Hij liep de grot naar binnen en volgde zijn neus. Er lagen vele lijken, maar daar besteedde hij zijn aandacht niet aan. Hij zocht naar dat ene lijk, want hij wist nu wel zeker dat ze dood was. Hij bukte bij een half verbrande vrouwelijke lijk, hij herkende de ketting die ze droeg. Hij schudde ongelovig met zijn hoofd, rukte de ketting van haar hals en stopte het in zijn broekzak. Hij gaf een kus op haar voorhoofd en liep de grot weer uit. Ziva zat tegen de grot aan. ”Ik had gelijk, Paul had gelijk” zei hij serieus terwijl hij het zwaard aan haar gaf. ”Dit is een wapen dat in ieder geval werkt op vampiers en waarschijnlijk ook op wolfjes zoals jou, raak de kling maar aan”.

Alice keek voor haar uit toen ze thuis op de bank zat. Een nieuwe visioen kwam binnen. Ze rilde al van het idee. Maar ze kon het niet stoppen. Het werd steeds erge. De een naar de andere mens/vampier werd afgeslacht. Alice keek naar Jasper die naast haar zat. Ze wou het hem niet vertellen. Niet nu. Misschien straks. Misschien later. Ze moest eerst zelf uit zoeken wat het was. Hoe iemand een vampier op die manier kon doden. Eerst gingen haar gedachtes naar Apollo. Maar nee zijn gaven was anders. Alice schudde haar hoofd en stond op. "Ik ga jagen" Sprak ze tegen niemand in het bijzonder. Ze zou ook gaan jagen maar niet op dieren. Nee dat niet. Ze moest uit zoeken wie het deed. Toen ze eenmaal buiten was bleef ze enkele seconden voor het bos staan. Misschien was het toch slim om het eerste beste dier te pakken. En dat deed ze ook. Het bleek maar een konijn te zijn maar ach ze had in elk geval wat binnen.

Haar goud/bruine ogen gleden over het uitzicht tot dat ze plots geroep in de verte hoorde. Het geluid van een hart. Of nou ja meerdere vulde haar oren. Alice keek verbaast toen het geschreeuw naar haar toe ging. Alice draaide zich om en wou vluchten. Maar voor haar stonden mensen. Alice liep naar links en ook daar stonden er mensen. Ze keek om haar heen en keek iedereen een voor een aan. "Wat willen jullie" Vroeg ze met haar zachte engelen stem. "We weten wie je bent vieze bloedzuiger" Alice keek ze met een op getrokken hoofd aan. En voor dat ze het kon volkomen kreeg ze iets door haar huid heen. Een harde gil vulde de lucht. Alice zakte op de grond terwijl ze naar het wond keek. Ze keek op naar de dader en naar de rest van de mensen. Hoe kon dit. Hoe konden die mensen door haar huid heen gaan. Alice was al bereid op de volgende aanval en vluchten er van door. Gelukkig was ze nog steeds sneller. Toen ze even stil kon blijven staan schoot ze een boom in. Ze keek naar de wond en voelde de pijn al weer. Plots hoorde Alice wat. Ze keek om haar heen en zag hoe een groep mensen zich naar een wolf toe liepen. En ook zij hadden een wapen. Alice kon niet toe kijken hoe die mensen misschien die weerwolf gingen vermoorden. Zo stil als ze kon zijn sprong ze achter de groep. Een voor een pakte ze en draaide ze de nek om. Tot dat uit eindelijk een kleiner groepje achter bleef. Helaas merkte hen haar wel op. Ze merkte de angst in hun ogen maar ook wat anders. Diepe haat. Alice liep dreigend op hen af en siste. "Ga weg" Fluisterde ze naar de jonge weerwolf. Maar zo zachtjes zodat alleen zij het kon horen. Alice sloot kort haar ogen en ontweek de volgende stoten. Dit zou haar niet nog een keer over komen.

De mensen volgden haar daar had ze toch wel even geluk mee, want nu konden ze Ziva niet vinden. Shade spurte snel vooruit met hen wat langzaamer achter zich aan. Soms stopte Shade en maakte dan een soort blaffend geluid zodat ze haar zouden blijven volgen. Na een uur was ze nog met hen aan het dollen en Shade was nu van plan om ze te lozen, maar dat was moeilijker dan ze had gedacht. Totdat een groepje mensen zich voor haar uit de struiken sprongen remde Shade af en dook weg voor ze aangevallen werd met een zwaard die haar net miste. Shade sprong om het zwaard heen en doden de man die haar had aangevallen door zijn keel stuk te bijten. Daarna sprong ze weg en zocht naar een uit weg tot een vampier haar redden. Ze was vrouwelijk net als Myrthe, maar ze rook toch iets anders. De vrouwelijke vampier doden zeker meer dan de helft en een van de andere had het zwaard op geraapt en renden op de vampier af. Shade dacht er niet overna om weg te gaan en zag wat er gebeurde. Haar poten waren sneller dan haar gedachten en ze ramde de benen van de jonge knaap onder zijn lichaam uit. Het zwaard vloog draaiend door de lucht en viel op de grond. Shade beet ook deze man dood en ze wist dat ze nu pas haar tweede mens had vermoord, maar ze had geen keuze gehad. Het was of zij of haar tegenstander geweest. Luid grommend liep Shade naar de rug van de vampier en draaide zich om zodatz e rug aan rug zouden strijden tegen het groepje nog levende mensen!

Ze voelde het bloed over haar armen stromen en ze legde haar hand op haar schouder om het bloeden te verminderen. Natuurlijk hielp dat niet, dat wist ze nu ook wel. Het bloed liep langs haar handen en al snel hing haar hand vol met bloed. Ze kende allemaal plantaardige producten om het bloed te stollen, ze kende zoveel natuurlijke producten om wondes te helen. Maar al die producten waren weg. De grot had al de producten gehad die ze moest hebben om levens te redden. Ziva kon nu niemand meer helpen als ze de benodigheden niet had die ze moest hebben. In forks waren niet zo veel vruchten en producten die je echt natuurlijk konden redden. Die grot had ze als haar thuis beschouwt, het had alles voor rust te vinden. Nu was het weg, opeens. Ziva keek voor haar en bedacht dingen voor wraak te nemen. Opeens hoorde ze een stem. Door 1 trucje stond ze meteen op haar benen en keek in de ogen van een vampier. Ze vernauwde haar ogen en bleef de vampier waarschuwend aankijken die ze al eens tegen gekomen was. Hij begon te praten. ”Nou dat is verassing” Ziva draaide met haar ogen. “Och ge meent het.” Ziva wou haar omdraaien en weg gaan. Deze plek had haar ooit eens rust gebracht, nu was het de plek die haar woedend maakte. Nou ja wat zou jij zijn als je thuis was verwoest. ”Wacht even, we moeten wat bijpraten” Ziva stopte en keek achter haar. “Wat moet je.” Zei ze en zag hoe de vampier in de grot ging . Ze vroeg haar af of ze zou volgen, maar dat deed ze niet. Na even kwam de vampier terug. . ”Ik had gelijk, Paul had gelijk. “Ziva keek hem dreigend aan.”Moet je me daarvoor hebben, om te zeggen hoe trots je bent dat je gelijk hebt. Ik wou dat jij en Paul geen gelijk hadden. Dan hoefde geen kinderen van 5 jaar te sterven.” Zei ze sissend. Ze had echt geen zin in een gesprek, maar in wraak. Toen de vampier een zwaart op nam en vroeg voor het aan te raken nam ze haar hand van haar schouder die nog steeds hevig aan het bloeden was. Haar hand hing vol met haar en het meisje der bloed. “Ik hoef niet meer te voelen, ik heb het al gevoelt.” Zei ze en hielt dat zwaard in het oog. Zodat hij haar niet kon vermoorden. Ze ontdekte een geur en rook eens goed om te zien dat dat geen mensen waren. Toen ze mensen geur rook en 2 andere geuren deed ze haar ogen wijd open. SHADE! Die andere geur herkende ze niet. Ze liep naar de plek waar ze Shade had geroken en niet veel later zag ze een vampier en Shade strijden tegen mensen. Ze knikte naar de vampier en evalueerde haar om de vampier en Shade te helpen. De mensen trokken zich terug toen ze besefte dat het te veel was tegen 2 wolven te strijden en een vampier. Ziva evalueerde haar terug en stak haar handen in haar joggingbroek en keek iedereen aan. “Shade wat doe je hier?” vroeg ze bezorgt.

”Moet je me daarvoor hebben, om te zeggen hoe trots je bent dat je gelijk hebt. Ik wou dat jij en Paul geen gelijk hadden. Dan hoefde geen kinderen van 5 jaar te sterven" sprak Ziva sissend. Apollo knikte. “Ik hoef niet meer te voelen, ik heb het al gevoelt" zei ze over het zwaard. "Goed dan" zei Apollo. Hij bestudeerde het zwaard en werd uit zijn gedachten getrokken toen Ziva er vandoor ging. Apollo liep haar achterna en zag uiteindelijk hoe Shade en Alice tegenover een groep mensen stonden. Toen deze zagen dat er zich nog een weerwolf en vampier bijvoegde, zette ze het op een lopen. "Zo makkelijk kom je er niet vanaf" zei hij met een glimlach. Hij rende ze achterna en sprong via boom naar boom, zodat ze hem niet konden waarnemen. Een vampier in volle snelheid was sowieso onwaarneembaar voor een mens. Apollo sprong via de boom naar de man die vooraan rende, hij brak zijn nek met een simpele beweging en keek naar het groepje mensen dat nu voor hem stond. Ze hadden pistolen en andere wapens bij zich. Er werd geschoten en Apollo ontweek een kogel, er werd nog eens geschoten en hij voelde hoe een kogel zijn been doorboorde. Deze kogels hadden een hogere snelheid als normaal, dacht hij kreunend. Hij maakte zich boos en keek ze aan. De mensen begonnen te schreeuwen, terwijl Apollo het leven en ziel uit hen trok en uiteindelijk vielen ze dood neer. Ze waren gestorven door zijn gave. Apollo kwam tot rust, zodat de zielen niet in zijn hoofd zouden rondspoken. Hij had een gecompliceerde gave met een vervelende bijsluiter. Toen hij klaar was, rende hij weer terug naar Ziva, Shade en Alice. "Nou daar hebben we geen last meer van" zei hij glimlachend.

Met een verslagen blik keek hij toe hoe een van zijn beste maten zijn laatste ademhaling maakte. Hij sloot zijn ogen, waarom.. Waarom moest dit alles gebeuren. De DNGRS was verenigt, daar had hij voor gezorgd. Ze waren in een loods, de meeste straten uit de stad waren leeg, verlaten. Een groot deel leefde nog. Maar er waren er gesneuveld, en dat was echt niet de bedoeling. De mensen waren niet gek genoeg om hen hier aan te vallen, pas als ze de loods verlieten zou het oppassen geblazen zijn. Hij had zijn lichaam bijna platgespoten met drugs, hij kon niet tegen de stress, niet tegen het verlies van zijn maten. Om wraak te nemen hadden ze bedacht om de mensen te vermoorden voordat zij het bij hen kunnen doen. Een plattegrond van de stad, met verschillende plaatsen gemarkeerd, verschillende tijden. Iedereen zou sneuvelen die hen wilde laten sneuvelen. Het was nu bijna tijd voor het zuid-oostelijke deel van het centrum. Hij hoorde de eerste deuren al dichtslaan. Hij ademde diep uit. Hij stapte in en gooide de deur achter zich dicht. De deuren opende zich en zo'n 50 auto's met meerdere personen erin scheurde aan. De auto's waren gepantserd, uitgerust voor wat er ging gebeuren. Niet meer voor de hoogste snelheid. In zijn auto zaten nu 3 andere erbij. Geladen geweren, messen, gif, sterren, alles wat je je maar kon bedenken om mensen dood te krijgen. Ongeveer een derde bleef achter, het waren er genoeg om niet aangevallen te worden, om voor de gewonden te zorgen. De gedreven blik in zijn ogen, gevuld met haat waren op het doel gericht. De eerste mensen kwamen in zicht. De eerste schoten waren hoorbaar. De ramen opende zich, je zag ze neerzakken. Allemaal, stuk voor stuk, ze moesten dood. Niemand kwam aan zijn vrienden. Granaten werden huizen binnen gegooid. Voor het geval dat daar ook nog mensen zaten. Grote rookwolken stegen boven de stad uit. Die nacht was er bijna geen rust, het was een strijd geweest tussen leven of dood. Maar uiteindelijk waren de mensen uit dit deel uitgeroeid. Op hoge snelheid reden ze terug, naar de thuishaven. Hij zette de jongens uit zijn auto af. Zoals iedere avond ging hij Ziva zoeken. Hij was haar nu al een tijdje uit het oog verloren. Zijn mobiel was kapotgegaan in een gevecht, de nummers had hij niet meer, van niemand. Hij maakte zich erg ongerust over haar met al die creeps in de buurt. Stark en Shade wilde hij in veiligheid hebben. Maar ook hen was hij kwijt. Zolang ze maar niet dood zijn.. Dacht hij met angst in zijn lichaam. Nooit in zijn leven had hij angst gevoeld. Maar nu.. Het was geen angst voor pijn maar voor verlies. Hij reed naar huis, maar zoals gewoonlijk was het daar leeg. Hij zag de mensen lopen door de straten. Hij probeerde er zoveel mogelijk onder zijn wielen te krijgen. Hij zette zijn auto veilig op een afgelegen plek neer. Bij het bos. Hij had pijn gevoeld die niet van hem was. Bij zijn arm. Hij maakte zich echt zorgen nu om Ziva. Hij transformeerde en rende het bos in. Hij volgde zijn neus toen hij hun geur binnenkreeg. Zijn snelheid bereikte zijn hoogtepunt waarna hij een noodstop moest maken. Gelijk stond hij weer terug in zijn mensengedaante en vloog Ziva om haar nek. Hij trok Shade erbij met zijn andere arm. 'Kom mee.. Ik heb een veilige plek' Zei hij en wilde weer aanlopen, tenminste, als ze volgde. Hij wilde hen in veiligheid hebben. Hij wilde ze niet verliezen..

Het gebeurde heel snel net toen de mensen har en de vrouwelijke vampier wilde aanvallen kwamen Ziva en Apollo in beeld en wilde de mensen wegvluchten, maar Apollo was hen te snel af en doden hen. Shade keek om naar Ziva en veranderde zich weer in haar menselijke gedaante en keek haar een beetje schuldig aan, maar haar brutale blik vertelde al meer dan genoeg. Ze kon er niet opgesloten te zitten en niks doen. Net nog voor ze haar wat terug wilde zeggen kwam Apollo terug en hij zei dat het geregelt was. Shade knikte dankbaar naar beide en een flauwe glimlach verscheen op haar gezicht toen ze plots haar broer aan zag komen van tusen de bomen. Hij was blij haar en Ziva te zien en werd met een ruwe ruk tegen zijn lichaam aangedrukt. Shade deed er niks tegen, want ze was ook blij dat hij ongedeerd was. Hij vertelde dat er een eilie plek was, maar was die wel echt veilig en niet wanneer de mensen die op beide rassen joegen genoeg personen verzamelt hadden daar dan ook niet kunnen aanvallen? Shade schudden die gedachten van zich af en volgde haar broer. ze vertrouwde hem meer dan ze ooit bij iemand had gedaan. Zelfs haar ouders hadden haar vertrouwen nooit kunnen verdienen door hoe ze hadden gedaan. Mooie ouders die hun kinderen naar een plek stuurde waar de strijd het heets was, maar Shade zou blijven vechten tot deze waarzin ten einde was gekomen!

( Sorry voor mijn beurd ik weet het, maar ik had de inspiratie nu en morgen zou die weer weg zijn waarschijnlijk. Sorry Alices!)

Zo kalm mogelijk slenterde de jongen over straat terwijl hij wat schichtig om zich heen keek. Stark had gezien hoe de mensen de wapens oppakte tegen vampieren en weerwolven, maar sinds wanneer deden ze dat? Een paar mensen liepen hem schreeuwend voorbij en even hield hij zijn adem in. Zouden ze het onderscheid tussen weerwolf en mens kunnen maken zonder dat ze diegene hadden zien transformeren? De wonden die hij had opgelopen toen hij hier nog maar pas met zijn zusje was aangekomen, waren volledig genezen. Dus als er een gevecht zat aan te komen zou hij daar geen last van hebben. "Daar heb je er nog een!" Stark keek om, zag hoe een paar mannen op hem afkwamen en kon nog net een stap naar rechts zetten. Het zwaard dat suizend op hem afkwam, raakte alleen zijn wang waardoor er nu een diepe snee achter bleef. Hoe wisten ze dat hij een weerwolf was? Misschien had het feit dat zijn spieren gespannen waren er iets mee te maken. Voordat de mensen nog eens konden uithalen, zette hij het op een lopen en probeerde zonder te transformeren weg te komen. Zijn gympen brachten een regelmatig geluid voort terwijl hij soms eens achter zich keek om te zien of ze hem nog volgden. Een paar tranen van angst liepen over zijn wangen terwijl hij richting de Lagune liep. De mannen hadden het al opgegeven omdat ze misschien dachten dat hij geen weerwolf was omdat hij niet transformeerde, maar toch bleef hij verder rennen zonder echt iets te zien. Ineens smakte hij volop tegen iemand aan en viel op de grond terwijl hij in een reflex zijn hoofd beschermde met zijn armen. Toen er niets gebeurde keek hij op en zag Elyaz voor zijn neus staan. Het bloed van de kleine wonde liep langs zijn wang naar beneden en maakte kleine druppeltjes op zijn hand. "Wat gebeurd er?" Stark kwam langzaam overeind en keek zijn broer aan. Terwijl hij op een verklaring wachtte keek hij het gezelschap een voor een aan. Twee vampiers, Ziva en Shade: niet echt een grote opkomst, maar hij kon nog groter worden.


Ik wring mij er eventjes tussen :3

Ziva zag in haar ooghoeken dat Apollo de mensen achterna ging. Apollo zou het prima zelf aankunnen. Nu dat Ziva haar hand niet meer op haar schouder had gedrukt liep het bloed langs haar arm naar beneden, niet veel later zat ze onder het bloed. Deze kleren kon ze weg smijten, weeral eens. Ze knikte naar Apollo toen deze zich weer terug bij hem voegde. Ze zag dat hij ookal een wonde had ... iedereen had hier wel iets. Ziva wou hen wel helpen, maar ze kon het niet zonder de nodige middelen die de mens verwoest hadden. Ziva keek Shade met een glimlachje aan. Ze was veilig nu, dat was het belangrijkste. In een hoge snelheid werd ze tegen een lichaam aangedrukt, en haar eerste reactie die ze wou doen was slagen. Maar toen ze de geur herkende en de stem werd ze rustiger. Ooh wat was ze blij dat Elyaz niets had. Ziva probeerde die 1ne bebloede arm bij Elyaz weg te houden, voor hij ook besmeurt was met bloed. Ze liet hem los en keek hem opgelucht aan. Toen hij zei dat hij een veilige plek had bleef Ziva stil staan. Ze schudde licht met haar hoofd. "Niets is nog veilig Elyaz. Ze hebben zelfs die 1ne grot verwoest die heilig voor me was. Ze vinden ons, kost wat kost. We moeten iets doen. En de mensen allemaal uitmoorden is onmogelijk, dat mag ook niet gebeuren. " Ziva zuchte en ging gewoon op de grond zitten. Ze ging iets proberen, maar ze wist niet of het haar ging lukken. Ze deed haar ogen toe en consentreerde haar. Haar element bracht meer mee dan rust geven. Rust was je lichaam in vrede brengen, en je geest kon dan op de 1 of andere manier je lichaam verlaten, dat was toch in haar geval zo. Zo kon ze met geesten praten, en die geesten konden je tips geven want zij konden in de toekomst kijken. Toch mochten ze niets verklikken, daarom gaven ze vage hints. Het lukte niet, ze had niet voldoende rust in haar lichaam voor haar geest haar lichaam te laten verlaten. Daarbij was het ook eigenlijk levensgevaarlijk, want een andere geest -meestal slechte geesten- zouden proberen je lichaam te veroveren, ookal ging dat niet zomaar. Je had nog beschermers die je lichaam bewaakte en je verliet nooit helemaal je lichaam, want als er iets gebeurt word je geest gewoon terug in je lichaam gezogen. Uiteindelijk was het haar gelukt en ze zat in de geestenwereld. "Je hoort hier niet thuis, het is je tijd nog niet. Ga weg." Sprak iemand woedent tegen haar. Ziva keek rond haar maar alles was zwart. Alsof ze in een tunnel zat waar je geen hand voor ogen kon zien. Ze hoorde gekrijs rond haar en ze dacht alleen maar aan: Vluchten. Maar ze deed het niet. "Ik ben tot hier gekomen omdat ik geen uitweg zie. En dan heb ik het recht om met mijn voorouders te praten." Ze voelde een ijzige koud, een teken dat een geest zich bij haar bevond. Maar ze kon hen niet of nog niet zien."Vertel op." Beval de geest haar. "Je weet wat er op dit moment gebeurt. Geef me tips." De geest zweeg even. "Bloed zal je niet kunnen stollen,Prooi zou jager worden en de jager word prooi.Maar de vijand van jou vijand is jou vriend. Vind je krachten en gebruik ze voor hetgene dat goed is.Jou ziel zal je leiden tot wat je hoort te bereiken." Alles begon te vervagen. Ziva wou zoveel meer vragen. Wie is dan mijn vijand, heb je het alleen over mij, en wat moet ik bereiken? Maar het was te laat. Ze opende haar ogen en snakte even naar adem. Wat bedoelde ze met Bloed zal e niet kunnen laten stollen? Konden de wondes niet genezen worden? Vielen er veel doden? Ziva voelde haar eigen nu niet echt geholpen. Erger nog, ze voelde haar slechter. Alsof al haar hoop weg was. Was er eigenlijk wel een toekomst? Ziva zuchte en stond op. Ze moest zelf een uitweg zoeken. Zou ze het vertellen tegen Elyaz? Misschien kon ze het beter geheim houden. Ze zocht oogcontact met Elyaz en nam hem stevig vast. Wat moest ze doen?

Apollo keek naar Ziva die op de grond plaatsnam. Het leek wel alsof ze ging mediteren. Ondertussen gaf hij antwoord op de vraag van de weerwolf die zich bij hen had gevoegd. "De mensen hebben een manier gevonden om ons pijn te doen of zelfs te vermoorden" legde Apollo vlot uit. Van hem mochten ze komen, nu direct. Misschien hadden ze een methode gevonden om zijn vriendin te vermoorden, maar ze zouden hem nooit kapot krijgen. Hij keek naar Ziva die uiteindelijk klaar was en Elyaz stevig omhelsde. "Wat heb je gedaan?" vroeg hij belangstellend.

Het voelde geweldig om zijn dierbaren weer bij zich te hebben. Hij kon zich geen leven voorstellen zonder hen. Waarschijnlijk zou hij of zelfmoord plegen, of hij werd weer zo gevoelloos, agressief als vroeger. Hij luisterde naar de woorden van Ziva. De plek.. Verwoest?! De plek waar alles tot rust kon komen.. Alle wezens in vrede samen konden leven, weg? Hij wendde zijn blik even af naar de grond maar helderde zijn hoofd snel weer op. 'De loods, je weet wel.. Die ene die ik had laten zien. Heel dngrs zit daar. Voorlopig zullen de mensen het nog niet aan vallen. Het is nog veilig' Zei hij tegen haar. Hij zag dat ze niet veel later afwezig keek. Alsof ze weg was, stoned like hell. Ziva's kennis van bijna alles, steeg ver boven die van hem uit. Hij had er serieus wel eens aan getwijfeld of ze wel van deze aarde kwam. Stark had zich erbij gevoegd. Hij zag het bloed. Hij slikte. Damn, iedereen hier was bebloed, eigen bloed of andermans bloed, maar bloed was er. Hij keek naar Ziva, ze leek weer op de wereld te zijn en kwam bij hem staan. Hijzelf mankeerde nog niets. Hij was voorzichtig geweest. Niet uit angst, maar uit voorzorg. Hij moest eerst zijn familie vinden voordat hij zich in de strijd zou gooien. Hij twijfelde zelfs of hij zich wel in de strijd zou gooien. Hij wilde niet het risico lopen te sterven en hen achter te laten met al het gevaar. Hij wierp een blik op Apollo die haar gelijk een vraag stelde. Hij keek naar Ziva. Hij vroeg het zich ook wel af, maar hij voelde vaak aan of Ziva het er wel of niet over wilde hebben. Hij keek om zich heen, hij hielt de omgeving nauwlettend in de gaten. Hij focuste op de trillingen in de grond. Hij schatte het in waarbij hij rekening hielt met de dikte en het materiaal van zijn zolen. Het was iets van menselijke grootte, niet ver hier vandaan. Hij sloop in de richting. Al snel zag hij iemand lopen. Aan de wapens te zien was deze opzoek naar een van hen. Hij wilde voorkomen dat die gozer een van hen pijn deed. Hij pakte een steen en zorgde dat deze aan de andere kant belandde. Door het geluid was de gast gelijk omgedraaid. Hij dook er op af en vermoordde hem met en simpele nekbreuk. Hij liep terug naar de rest. Afwezig staarde hij in het niets. Hij bleef opletten maar niet met zijn volle gedachte. Het was niet zomaar iemand die hij net uitschakelde. Het was vroeger een vriend van hem geweest. Hoe kon het dat Nesrim uit vrije wil zijn oude vrienden wilde vermoorden? Het kon niet.. Er moest iets gebeurd zijn. Het moest gewoon! Hij wilde niet geloven dat hij het voor de lol deed.

Ziva ging op de grond zitten en Shade keek haar even verward aan. Wat was ze aan het doen? Uitrusten was niet handig en vooral niet hier waar eerder nog gevochten was geweest! Stark kwam al snel zich bij hen voegen en hij bloeden net als Ziva. Shade keek hem bezorgd aan en omhelsde haar op een na oudste broer. Ze vond het erg voor hem dat ie gewond was, maar dat zou vast wel weer helen. Haar mond was dan wel bebloed, maar dat was niet van haar eigen. Toen Ziva weer bij kwam liep Elyaz even weg en kwam niet veel later weer terug. 'Laten we dan snel naar doe Loods toe gaan ik krijg de kriebbels van deze plek!' zei Shade, maar ze liet niks in haar stem doordringen, wat al in haar ogen te lezen stond voor die gene die haar goed kende. Shade was zin's ze hier bij Elyaz was komen wonen zeer verandert en niet snel bang meer geweest, maar nu begon ze weer angstig te worden. Waarom wilde die mensen hen doden? Shade pakte de hand van Elyas en Stark vast en trok er aan om aan te geven dat ze hier weg wilde.