lost in this world. [Noxwell]

Dahlia liep zuchtend het bos in. Met haar moeder ging het steeds slechter. Ze was echt bang dat ze haar moeder kwijt zou raken. Waarom konden ze nu niks doen. Ze zou er alles voor over hebben om haar moeder te laten leven. Ze zou zelfs dood voor haar gaan als het moest. Een paar weken geleden toen ze nog in Londen woonde kregen ze te horen dat haar moeder nog een paar maanden te leven had.

Dit maakte haar bang. En ook spookte er vele vragen door haar hoofd. Hoe was het als haar moeder er niet meer zou zijn? Zou haar vader veranderen of allen maar erge worden? Hij had haar van de week al geslagen. Misschien ging het vaker gebeuren. Misschien werd dat haar dood wel. Hoe vaak kwam er wel niet in het nieuws in voor dat er een kind dood is door zijn haar ouders. Als dat zo is dan zou ze weg lopen. Dat kon ze nu al zeggen.

Dahlia keek op waar ze nu was. Ze was zo in gedachten dat ze niet had gemerkt waar ze terecht was gekomen. En zo te zien was ze van het pad af gegaan. Dahlia raaide rondjes om te zien waar ze heen moest maar ze kon het niet zien. Niks gaf aan waar ze vandaan kwam.
Dahlia zuchtte even en besloot links te gaan. In hoop dat ze terug kwam op het pad.

Zonder echt te kijken waar hij zijn voeten neerzette, liep een jonge man door het bos heen. Vandaag had hij niet echt veel zin om als wolf wat rond te rennen, wilde het bos eens met zijn menselijke zintuigen aanschouwen. Omdat hij niet lette waar hij zijn voeten neer zette, brak er om de twee seconden wel een takje doormidden. Veel kon het hem niet schelen. Het maakte niets uit dat mensen wisten dat hij hier was als hij niet als een grote zwarte wolf rond rende. Noxwells aandacht werd getrokken door een meisje die duidelijk de weg kwijt was, aangezien ze een paar rondjes draaide en zoekend om zich heen keek. Na een tijdje leek ze een besluit te hebben genomen en sloeg ze af naar links, waardoor er verder van het pad weg liep. Hij pakte een binnenweg om het meisje in te halen, kwam twee meter voor haar uit en leunde tegen de boom. "Ben je de weg kwijt?" Even zette hij een serieus gezicht op, maar dat hield hij niet lang vol en al gauw onstond er een smile van oor tot oor op zijn gezicht. "Ik kan je wel terug naar huis brengen als je wilt?" Noxwell kende het bos op zijn duimpje, wat niet echt moeilijk was als je er elke dag rondzwierf. Vragend keek hij het meisje aan en wachtte op een reactie.

Dahlia merkte niet echt dat er iemand een paar meter voor haar kwam staan. Pas toen ze een stem hoorde keek ze op. Ze keek recht in de ogen van een jonge die duidelijk groter was. Aangezien zij maar 1.62 was.
"Ben je de weg kwijt?" Dahlia knikte onbewust als antwoord. Ze was de weg kwijt ja. Maar vaak als dat zo was dan wou ze het nooit zeggen. Omdat als ze eenmaal thuis was ze voor slappeling werd uit gescholden als iemand haar hielp. Dahlia keek op haar mobiel en merkte dat het al laat was. Shit haar moeder moest nog haar medicijnen hebben. Dahlia keek weer terug naar de jongen en stopte die weg.
Ook al had ze een jurk aan. Dahlia had er een zakje in gemaakt die niet snel te zien was."Ik kan je wel terug naar huis brengen als je wilt?" "Graag" Antwoordde ze met een klein voorzichtig glimlachje. Waarna ze weer zoekend om haar heen keek.Om de een of andere reden was dit bos anders. Misschien wel omdat het hier donkerde is. Maar het leek ook of er wezens op de loer lagen. Of het lag gewoon aan haar.

Noxwell keek het meisje met ogen waarin de pretlichtjes duidelijk op en neer dansden aan, maar probeerde haar ogen te vermijden. Hij wist wat er gebeurde als je de ware gevonden had en hij wilde zijn vrijheid even niet kwijt. Het leek hem eigenlijk niet echt leuk om de hele tijd aan dat bijzondere meisje te moeten denken en je je niet meer op iets anders kon concentreren. "Graag" De jonge man had naar de grond gekeken, maar toen het meisje antwoordde keek hij haar terug aan. “Waar woon je ongeveer?” Vroeg Noxwell terwijl hij zich van de boom afduwde en alvast vooruit liep. Waarschijnlijk zou het meisje wel volgen als ze thuis wilde komen. “Ik ben Noxwell trouwen, maar je mag altijd gewoon Nox zeggen. Ik weet uit ervaring dat dat makkelijker is om te onthouden. Hij grijnsde even. De wind waaide langs hen heen, maar door zijn warme huid had hij het alles behalve koud. De jas die hij had aangetrokken was gewoon voor de sier, anders zouden mensen raar gaan opkijken als hij nu gewoon in een t-shirt zou rondlopen. Op sommige momenten was hij blij dat hij een weerwolf was, op de momenten dat hij kon rondrennen in het bos, sneller dan dat een normale wolf zou kunnen. Op andere momenten, zoals mensen die raar opkeken als ze zijn warme huid voelde, vervloekte hij het feit dat hij een weerwolf was. Een walgelijke geur drong zijn neusgaten binnen en beschermend trok hij het meisje achter zich toen een man met een valse grijns voor hen stond. Noxwell keek even achterom naar het meisje voordat de vampier zijn volledige aandacht kreeg. Misschien liep de man gewoon door en moest hij zijn geheim niet aan het meisje tonen, maar diep vanbinnen wist hij dat dat nooit zou gebeuren. “Als ik een teken geef, ren je zo snel als je kan weg.” Zijn bruine ogen lieten de vampier geen moment los terwijl zijn vingers zich als een bankschroef rond de pols van het meisje sloten. Op de een of andere manier voelde hij zich verantwoordelijk voor dit meisje en zou hij het zichzelf nooit kunnen vergeven als er iets met haar zou gebeuren.

“Waar woon je ongeveer?” Dahlia beet op haar lip en dacht na. Ja waar woonde ze ongeveer. Eigenlijk best wel erg dat ze het niet wist. Nou ja zo lang woonde ze hier ook al weer niet. Nog maar heel kort eigenlijk. "Euh ik weet het eigenlijk niet" Bekende ze terwijl ze blozend haar ogen neer sloeg. "In elk geval vlak aan het rand van het bos" Toen ze weer op keek was de jongen al begonnen met lopen. “Ik ben Noxwell trouwen, maar je mag altijd gewoon Nox zeggen. Ik weet uit ervaring dat dat makkelijker is om te onthouden." "Ik onthou het wel denk ik. Maar mijn naam is Dahlia" Sprak ze zachtjes met een glimlach. Dahlia schrok zich rot toen er op eens een man voor hen stond en toen Noxwell haar achter hem zette. Dahlia slikte toen ze zag dat hij lijk bleek was. nou ja eerde krijt wit of er tussen in. Ook de ogen van de man vielen op. Wie had nu rode ogen? Dahlia rilde al bij het idee daar van. Ze wou ook helemaal niet weten waarom die man rode ogen had. Misschien had die man wel een enge ziekte. Maar als dat zo was dan stond die man niet zo te grijnzen. Wat was er nu zo grappig? Misschien wist die man dat zij de weg kwijt was. En vond hij dat lach wekend. “Als ik een teken geef, ren je zo snel als je kan weg.” Waarom zei Noxwell dat? Ze voelde hoe Noxwell stevig haar pols vast had. Het deed zeer en ze voelde ook dat hij warm was. Warme dan een mens hoorde te zijn. Misschien was hij ziek. Misschien had hij koorts. Het leek haar niet echt verstandig omdat nu te gaan zeggen. "Ja" Fluisterde Dahlia als antwoord op wat hij zei. Maar hoe kon ze zo weg rennen als hij haar stevig vast hield. Dahlia keek van achter Noxwell de man aan. Ze zag hoe de blik van de man naar haar toe gleed. "Laat haar toch los" Hoorde ze de man zeggen met een rare opwinding in zijn stem. Dahlia rilde even en was al lang weg geweest als het aan haar lag. "Kom op laat mijn eten los" Gromde de man nu. Dahlia slikte moeizaam en voelde de angst in haar op komen. Hoe zo zijn eten. Bedoelde dat hij haar op wou. Nee dat kon niet. Zo iets bestond niet. Het enigste waar ze nu aan dacht was een vampier. Maar dat kon gewoon niet. Het was fantasy zo iets kon niet echt zijn toch? Nee Dahlia wou niet geloven dat ze bestonden. Ze probeerde zich los te trekken uit Noxwell's greep om er van door te gaan maar hij had haar te stevig vast. "Euh Noxwell misschien is het beter als we gaan nu" Fluisterde ze naar hem. Denkend dat de man voor hen toch niet kon verstaan.