Let the feeling go [Open]

Diep ademde hij in, net zolang totdat zijn longen pijn deden. De geur zo fris en fijn. De geur van vrijheid! Genietend met zijn ogen gesloten luisterde hij naar de bomen die mee bewogen op de wind en zachtjes kraakten door de kou. Hij opende zijn ogen langzaam en liet zijn blik op Aight vallen die langs hem stond. Hij glimlachte. 'Kom maar op' Zei hij met een grijns en transformeerde al rennend. De mooie saarloos rende hard achter hem aan en je zag gewoon dat hij hier ook van genoot. Even lekker hun energie kwijt. Geen stress, lekker even niks! Even niet trainen, geen gezeik, geen spanningen voor zijn toekomst. Hij wilde geen toekomst. Hij wilde dat de tijd zou stoppen met tikken, dat hij nooit oud genoeg zou worden om in zijn familie zijn voetstappen te treden. Aight merkte zijn veranderende gedachten op en sprong tegen hem op. Hij glimlachte naar hem en rende weer verder. Maar toch was die totale relaxedheid in hem verdwenen. Lachend en vol vreugde ging hij helemaal op in het spel. De wereld verdween om hem heen en zijn aandacht was volkomen gericht op Aight. Lekker stoeien. Heerlijk! Zijn vacht bewoog mee met de felle bewegingen van zijn lichaam, maar ook deels met de sterke wind. Ook al was hij een stuk groter dan Aight, leek hij er niet veel om te geven. Toen ze allebei weer even genoeg hadden gestoeid transformeerde hij terug naar zijn mensengedaante. Het was veelte warm met die dikke vacht. Met nog steeds een big smile op zijn gezicht liep hij door terwijl Aight lekker langs hem bleef lopen. Een geur drong zijn neus binnen. Hij bleef staan en keek om. Iets of iemand was daar, voordat hij het wist kwam het tevoorschijn. 'Hee' Zei hij vriendelijk. Het zat niet in zijn bloed om vals of gemeen te zijn. Hij wilde vrienden, lol, de tijd van zijn leven. Terwijl zijn ouders wilde dat hij meehielp om de wolvenpopulatie flink uit te bereiden. Hij wilde dat gewoon niet. Waarom zou hij het willen? Oké, het was fijn om wolf te zijn, maar mensen hadden ook rechten.. Hij vond gewoon dat je dat niet kon maken. Al hadden zijn broers daar niet zo'n problemen mee. En dat waren er toch een hoop. Liefde van zijn ouders had hij nooit gekend, volgens hen was dat beter. Zijn donkere ogen waren gericht op het wezen wat daar stond.

[Open voor mens/weerwolf/vampier]


Dit is oude Xiraz, hij is nu helemaal veranderd

Diep ademde Rachel in. Haar lichaam begon te sidderen, veranderde naar zijn wolvenlijke gedaante terwijl haar lichaam bedekt werd met overheerlijke warmte. Haar goud bruin gekleurde ogen hielden de omgeving in de gaten. Het was Rachel haar beurt om wacht te lopen, problemen had ze er niet mee. Ze had namelijk gister en die dag ervoor vrij gekregen voor het feest van Bella en om met Paul een dagje uit te gaan. Haar lichaam trok zich bij elke pas zich ruw naar voren, haar poten klauwde bij elke pas aarde met zich mee terwijl haar kop wild heen en weer geschud werd. Haar lichaam voelde zich deels vrij, ze was in de roedel wat haar ergens meer kracht gaf en haar ergens vast hield in zijn greep om te luisteren naar Sam. Niet dat het haar echt boeide, Sam zijn alfa bevelen deden haar en Jake namelijk minder als bij de rest aangezien hun geboren waren om een roedel te leiden. Omdat hun er recht op hadden, Rachel dacht er niet aan. Zij en de pack leiden ? Waarschijnlijk zou ze gek worden, dan had je natuurlijk ook nog de reactie’s van de andere Pack leden wanneer zij het roedel uit elkaar wierp. Nee, Sam deed het goed. Ruw werd haar kop omhoog getrokken terwijl een klagend gegrom hoorbaar was, bloedzuigers. Damn, het was er zo te ruiken ééntje. Rachel versnelde haar pas terwijl de vampier enkele meters verder op het pad stond. Uitdagend was zijn blik, lichtelijk verbaasd maar ergens leek het hem zo te zien een uitdaging. Rachel gromde luid terwijl haar lichaam zich naar voren stootte met een krachtige afzet en ze met een grote sprong boven op de vampier belande en zijn hoofd zonder pardon eraf beet. Snel veranderde ze terug naar haar menselijke gedaante, trok haar korte broek enzo aan. Pakte de aansteker uit haar zak en stak het hoopje in de brand aangezien het anders weer zou leven.. Even later kwamen er twee jongens vriendelijk op haar afgelopen. ‘Hee’ Waren de vriendelijke woorden. Rachel rook het meteen, weerwolven. ’Hee,’ Rachel hief haar neus kort op naar het kleine brandje wat aan het lichaam likte en het veranderde tot as. ’Even wat rotzooi.. Opgeruimd.’ Sprak Rachel zonder enige teken van medeleiden. Het was zo, Rachel was er om de mensen te beschermen. Om hun geheim te beschermen.

[Ik had insp =)]

Zijn ogen waren op het meisje gericht, evenals die van Aight. Zijn hand gleed langs de vacht van hem terwijl hij haar bekeek in inschatte. Ze was een meisje en kwam niet vijandig op hem over. Eigenlijk had het wel wat van vriendelijkheid vond hij. Maar iedereen had wel iets in zich, al moest je bij sommigen hard zoeken voordat je het gevonden had. Zijn ogen gleden naar de vampier die daar brandend lag. Hij had hem nog niet eens opgemerkt tijdens zijn spel. Hij was benieuwt of de vampier hem iets gedaan had wanneer ze hem niet had vermoord. Hijzelf hielt er niet zo van wezens te vermoorden. Maar hij had de juiste technieken en skills wel goed geleerd. Hij kon goed vechten, was sterk, maar niet echt agressief. Het leven was zoveel meer dan haat en woede. Zijn ogen waren gericht op de vlammen maar hij schermde zich ervoor af. Dat deed hij bijna altijd. Hij was echt gevoelig voor andermans gevoelens. Erg meelevend ook. Daarom zorgde hij dat hij zijn gedachten op nul zette en zijn hart sloot. Toen de vlammen doofde was het lijk al veranderd in een hoop as. Zijn aandacht werd weer naar het meisje getrokken toen deze begon te praten. Hij vond het goed dat wolven mensen beschermde, maar vampieren konden toch ook goed zijn? Sommige namen niet eens de kans om te ontdekken of de vampier misschien wel iets goeds in zich had. Sommige vermoordde niet voor de lol maar om een andere reden. Hij glimlachte vaagjes, hij wilde niet vreemd overkomen doordat hij misschien iets te gevoelig was. ‘Ben je al lang hier?’ Vroeg hij uiteindelijk. Misschien was ze hier al wel langer dan hij verwachtte. Had ze gezien hoe hij met zijn spel bezig was. Niet dat ze hem uit zou lachen toch? Vroeg hij zich af. Hij zag dat Aight weg wilde. Hij keek hem aan met een vragende blik. Een knikje van Xiraz zorgde ervoor dat hij wegstoof. Het was een kwestie van wederzijds respect dat ze hadden. Een hechte band. Liefde zo puur. ‘Zin om wat te gaan rennen?’ Vroeg hij aan haar. Wat gezelschap kon geen kwaad, en aangezien zij ook een weerwolf was, zou dat ook wel wat makkelijker gaan. Hij voelde het toen Aight weer naderde. Zijn hart vertelde het hem, En natuurlijk ook de trillingen in de grond. Toen Aight tegen zijn knieholtes aansprong viel hij neer. Lachend zat hij daar nu op de grond, met een hond die hetzelfde dacht.

Rachel ademde diep in, haar ogen waren gericht op de jongen voor hem die samen met zijn hond voor haar neus stond. Diep ademde Rachel een keer in, dacht rustig na. Haar houding was vriendelijk, evenals haar stem. Rachel zag dat zijn blik gleed naar het brandje.. Rachel had een hekel aan vampiers, behalve de Cullens die ze moest accepteren. Er was een soort afspraak tussen de twee soorten. Geen van beide mocht deze verbreken anders zou het oorlog worden.. Rachel dacht rustig na terwijl ze haar gewicht verplaatsten. Rachel die kon als ze wilde natuurlijk wel de roedel overnemen, Jacob ook. Het was omdat hun voorvader belangrijk was. Rachel ademde diep in terwijl ze nadacht. In het wild hadden wel meer vrouwelijke dieren de leiding, in een kudde was het meestal een merrie. Het was altijd verschillend, kort glimlachte ze bij de gedachte eraan. Sam zou het nooit toestaan, nooit haar het laten accepteren ookal wilde Rachel het.. Ze kon het niet in haar eentje, Sam was gewoon een goede leider. Punt. ‘Ben je al lang hier?’ Rachel glimlachte, het vuur was ondertussen gedoofd terwijl Rachel hem aankeek. ’Redelijk lang. Ik was namelijk aan het wachtlopen in dit gebied.. Toen die bloedzuiger mijn pad kruiste.’ Rachel knikte afkeurend bij het idee aan de bloedzuiger. Gelukkig had Rachel de gave omzich van alles aftesluiten. Als ze gedachtes niet wilde horen, hoorde ze die niet. Wilde ze iets niet ruiken, dan ruikte ze dat niet. Wilde ze iets niet horen, hoorde ze dat niet. Diep ademde Rachel in. ‘Zin om wat te gaan rennen?’ Rachel dacht kort na, ademde diep in terwijl ze glimlachte. ’Ik vind het wel goed.. Zolang we maar langs de grens gaan, ik moet het gebied verkennen en namelijk goed opletten. Ik moet wachtlopen dus goed opletten.’ Rachel knikte, liep als eerst naar de bossen toe, veranderde nadat ze haar kleren uitgetrokken had terwijl haar houding vriendelijk maar oplettend was. Met ruime passen stoof ze toen vooruit terwijl ze nadacht.

Zachtjes glimlachte hij toen het meisje antwoordde. Wachtlopen? Vroeg hij zich af. Hij snapte er niet veel van maar wat gaf het, je hoefde niet alles te begrijpen om van het leven te kunnen genieten. Zijn gedachten waren inmiddels alweer bij Aight. Lang kon hij nooit bij iets stilstaan. Hij was gewoon echt snel afgeleid. Daarom had hij ook altijd zoveel problemen op school. Hij kon zijn huiswerk niet maken door bijvoorbeeld het tikken van de klok, het ademen van een metgezel. Daarnaast zou hij als hij het wel kon niet eens doen. Waarom zou je je jeugd verspillen om je voor te bereiden op je toekomst, als het niet eens zeker is dat je een toekomst gaat krijgen? Stel dat je al die tijd studeert, alles weet wat er te weten valt, en net op het moment dat je dan eindelijk datgene kan gaan doen wat je altijd al had willen doen, je doodgaat. Daar moest hij niet aan denken. Hij leefde gewoon met de dag, hij zag wel wat er gebeurde. Deed wat hij wilde, maakte zoveel mogelijk plezier en was zo min mogelijk alleen. Daarnaast zou zijn jeugd spoedig over zijn dus moest hij nog even extra genieten. Hij zag er nogal tegenop, maar had hij een keus? Hij werd uit zijn diepe gedachten getrokken door haar woorden die ze vriendelijk uitsprak. Hij glimlachte breed en transformeerde gelijk. Hij zag dat Aight hen volgde, de saarloos was erg snel. En dat werd beter met de dag. Hij hielt van hem zoals hij nog nooit van iemand had gehouden. Oké, het was dan wel een hond en kon niet met woorden met hem praten, maar toch begrepen ze elkaar perfect. Alsof ze elkaar al eeuwen kende. Vrolijk rende hij met haar mee, hij merkte aan de geur waar de grenzen waren. Hij vond het een beetje vreemd om wacht te gaan lopen voor een gebied. Om jezelf te beschermen snapte hij wel, maar waarom een heen gebied bewaken? Hij besloot er verder niet op in te gaan, hij was allang blij iemand gevonden te hebben om mee te rennen waar hij ook nog mee kon praten. Speels hapte hij een keer naar haar en rende toen iets harder. Ze waren nog lange niet op topsnelheid, maar dat zou Aight ook niet bij kunnen houden. Hij wilde hem hier niet zo achterlaten.

Rachel maakte hield zich bij elke pas een beetje in. Hierdoor kon de jongen haar makkelijk bij houden maar ook de hond kon hun bij houden. ’Mijn naam is trouwens Rachel.’ Dacht ze rustig terwijl ze haar tempo gelijkmatig hield. ’We lopen wacht bij de gebieden omdat we de gebieden moeten beschermen tegen vampieren. De meeste vampieren die hier komen, willen de mensen pijn doen, veranderen. Onze geheimen aan de buitenwereld laten zien. Vandaar dat onze Pack zeg maar jaagd op vampieren. Behalve de Cullens, maar die zijn momenteel weg.’ Rachel haar gedachtes waren rustig. Toen hij speels naar haar hapte schudde Rachel zich een keer uit. Toen hapte ze speels terug terwijl ze net als hem versnelde. Daarna draaide Rachel zich om terwijl ze in een uitdagende houding hem kort aankeek om daarna weer zich weer om te draaien en hard te gaan rennen. Rachel moest haar hoofd bij het wachtlopen houden en niet bij het spelen.

[Had niet veel insp =)]