Just so you know, this feeling's taking controle of me[open]

Verward opende de jongen zijn ogen moeizaam en kwam overeind. Hij keek om zich heen en zag twee bekende gezichten bij zich zitten. Hij lag in een auto, zijn eigen auto, op de achterbank. Niets wetend van wat er was gebeurd drukte hij zijn schouderbladen tegen de deur en liet zijn hoofd steunen tegen het raam. Een zwaar gevoel was aanwezig in zijn hoofd. Eigenlijk zijn hele lijf. 'Eej knuppel, volgende keer beter iets minder pakken' kreeg hij te horen van de maat van hem in de bijrijdersstoel. De jongens lachte, maar hijzelf was er niet zo blij mee. Hij voelde in zijn broekzak en voelde dat hij de sleutels bij had. Hij draaide zich van de deur af en deed deze open. Duizelig kwam hij uit de auto. Oké, als mens zou hij binnen drie tellen om liggen. Hij transformeerde en stond nu met vier poten op de grond. Dat gaf een stuk meer grip op de harde ondergrond. Sloom liep hij aan, gefocust om recht te blijven. Dit ging een tijdje goed totdat hij weer neerzakte. Boos schudde hij zijn hoofd. Hij kon er niet tegen als hij iets simpels niet kon. Hij duwde zich met zijn achterpoten weer overeind en liep door. Hij kon zich niets meer herinneren van wat er gebeurd was. De frisse lucht deed hem wel goed. De wind blies door zijn dikke vacht en gaf een luchtig gevoel. Hij liep door totdat hij in het stadspark aankwam. Hij liep naar het meertje wat er aanwezig was. Hij transformeerde zittend. Rustig dronk hij wat water en gooide het in zijn gezicht. Hij voelde zich echt brak. Voor zover hij wist was er niemand anders, maar moeite doen om daar achter te komen wilde hij niet. Hij liet zich neerzakken in het gras. Met zijn knieën omhoog zodat zijn voeten aan de rand van het water stonden en niet er in. Zijn ogen waren gericht op de mooie hemel. De sterren fonkelde, alsof ze streden wie het mooiste lichtje had. De volle maan scheen haar licht over de stad. Er was geen wolk die haar licht doorbrak. Hij dacht aan het meisje dat hij een tijdje geleden had leren kennen. Ziva. Ze had indruk op hem gemaakt. Niet op het gebied van vechten maar het tegenovergestelde. Ze had iets wat door hem heen brak. Wat zijn beveiliging verzwakte die het goede van hem bewaakte. En dan had je nog Leann, het meisje wat hij ook had ontmoet. Nouja, meisje. Het was een vampier. Ook zij had iets wat anders was als bij de meesten. Ze was hoe ze wilde, hing niet de hoer uit bij de jongens. Iets wat in deze tijd zeldzaam was. Nu was hij alleen, hoefde zich niet anders te gedragen om zijn reputatie op peil te houden. Even lekker niets. Zijn ogen sloten zich voor even. Het zware gevoel begon weg te trekken en zijn duizeligheid ging mee. Toen hij trillingen voelde in zijn richting ging hij overeind zitten. Zijn donkere ogen gericht op datgene wat naderde.

[Open voor iedereen, Ziva&Leann zeker welkom:D]

Een mooi grijs kleedje sierde Ziva's lichaam. Een speciaal blauwe ketting sierde haar hals, samen met de diamant blauw kleurige oorbellen die ze droeg. De wind speelde met haar bruine haren. Haar grijs/blauwe ogen gingen over het gebied. Het was al laat en normaal moest ze thuis zijn. Haar moeder had haar naar een feest laten gaan, maar ze moest na het feestje direct terug naar huis gaan. Natuurlijk...deed ze dat niet. Niet dat ze altijd zo ongehoorzaam was, maar alles wat met haar vrijheid te maken had was ze redelijk koppig. Haar voeten raakte het zachte gras aan. En in 1 hand had ze 1 paar schoenen vast. Ze was van Port angeles naar een grasveldje en een beekje in de buurt gestapt. Daar was het wat rustiger, en bij volle maan kon ze beter nadenken op zulke plaatsen. Ze liep sierlijk op 1 lijn, teken dat ze niet zat ofzo was. Opvallen deed ze niet zo graag, dus ze dronk ook niet veel. Ze was niet zoals vele andere meisjes, en kon veel beter met bepaalde situaties omgaan dan welk meisje dan ook. Af en toe Rookte ze wel eens een sigaret maar niet om te zeggen heel veel. En daarbij haar lichaam brak die dingen toch weer af. Zij gebruikte de smoesjes: 'Ik heb veel problemen.' Of 'Ik heb het gedaan omdat ik van mijn vrienden eens moest proberen." Niet. Bij haar was het eigenlijk gewoon puur nieuwsgierigheid. Maar verslaaft? Zij? Neen, helemaal niet. Ziva zag iemand in het gras zitten. En een grijns sierde haar mondhoeken toen ze de jonge kende. Elyaz. Aan hem had ze ook nog veel moeten denken. Het was puur toeval dat ze elkaar hadden leren kennen. "Elyaz." Zei ze toen ze wat dichter was. "Lang geleden." Zei ze even rustig. Ze nam Elyaz hoe hij was, maakte niet uit hoe aggresief hij was. Zolang hij haar niks deed had zij geen recht slecht te spreken over hem, integendeel hij was een toffe gast. Dat vond zij toch.

sory flut :s

Het leek alsof de hemel een stukje lichter werd op het moment dat hij zag wie het was. Even was hij sprakeloos maar herstelde zich vlug. Een glimlach kon hij niet onderdrukken. Hij genoot van haar aanwezigheid terwijl hij de meeste mensen het liefst uit zijn ruimte smeed. Niemand moest te dichtbij komen, hij had ruimte nodig. Maar bij haar had hij er geen bezwaar tegen. Hij knikte bevestigend toen ze zei dat het lang geleden was. Hij was nog een keer teruggekeerd naar de Lagune, puur met de hoop dat zij er ook was. Maar tot zijn teleurstelling was ze er niet. Hij was door de plek gelopen die ze hem had laten zien. Het bestond echt. Hij had zelfs nog aan zichzelf getwijfeld, of hij geen hallucinaties had gekregen van de drugs. Maar de plek was er toch echt, dus het moest wel waar zijn. Hij wist alleen haar naam dus kon haar ook niet opzoeken. Hij wachtte tot de dag dat hun paden zich weer kruisten. De dag van vandaag. Zijn hart klopte wat sneller ondanks dat deze vertraagt was door de drugs en drank die nog niet was verdwenen uit zijn bloed. Ondanks het suffe en zware gevoel was hij dolblij dat ze er was. Ertegen vechten was geen optie. Ergens bleef het een beetje angstaanjagend. Het was een gevoel dat hij niet kon onderdrukken door de muur om zijn hart te verstevigen, door zijn gedachten te keren. Het bleef gewoon. Zijn keel begon te kriebelen en veroorzaakte een zware hoest. Die had hij de laatste jaren steeds vaker, steeds dieper. Hij maakte een gebaar dat ze naast hem kon zitten als ze wilde. Samen bij het water, zoals eerder bij het Lagune. 'Leuk om je weer te zien' Zei hij met een glimlachje. Dit gesprek had hij al zo vaak beleeft in zijn gedachten. Maar hoe goed hij de toekomst ook plande, op dit moment had hij daar niks meer aan, het leven nam het van hem over en dreven hem terug in dat hoekje, onzekerheid sloeg toe. Zijn kiezen stonden op elkaar geklemd terwijl zijn ogen op het water gericht waren. Nu was ze er eindelijk, kon hij geen woord bedenken.. Dacht hij, boos op zichzelf. Ook vermoeidheid speelde een rol. Hij was echt kapot, maar hij vertrouwen zijn vrienden niet genoeg om daar in zijn auto bij hen in slaap te vallen. Hij had zowizo moeite met slapen. Trauma's speelde daar zeker in mee. Van elk geluid schoot hij weer wakker. Er was geen plek op aarde waar hij zich wel veilig voelde, maar wel bij haar.

Il nous faut du temps
Des insomnies
Des engueulades
Des retrouvailles
À la bougie
Il nous faut du vent
Un peu de pluie
De longues balades
Et pas de bruit
Non pas de bruit


Het liedje speelde al de hele tijd in haar hoofd. Het liedje van Tom Dice en Elisa tovati Il nous Fait. Ze moest er gewoon aan denken als ze aan Elyaz dacht. Maar ze durfde niet meer te denken dan dat ze gewoon heel goede vrienden waren. Ze was naast Elyaz gaan zitten en keek naar de donkere lucht, waar een volle maan stond en miljoenen sterren. Het leek ook dat de maan groter was dan anders. Ziva was tot Elyaz binnen gedrongen dat wist ze zeker, want zij wist evenals vele dat Elyaz niet zo van gezelsschap hield. Maar raar genoeg leek het dat hij Ziva niet uit kon sluiten. Maar Ziva was er niet trots over, ze wou gewoon een goede vriendin zijn voor hem. Ze wou gewoon een steun zijn voor hem.Ze wou niet pronken met dingen die ze bereikt had. Ze zou altijd de Ziva zijn die ze nu was. Alleen niet als ze Racete, alleen was dan het winnen dat telde. Zelfs bij mensen die bij de Maffia hoorde was ze rustig, en daarom had ze respect gekregen bij hen. Toch koos ze geen slecht of goede kant. Ze bleef wie ze was, en zou voor niemand veranderen. Ze moesten haar nemen hoe ze was. En als ze niet met haar zachtaardig -Waar toch een beetje pit in zat- karakter omkonden moesten ze het afbollen. Ook was ze niet zo'n slet of een meeloper als de meeste meisje in de Maffia. En zelf racete ze ook, ze liet niet iemand voor haar Racen, en ze koos ook niet alleen een jonge die alleen maar won.Want die jongens maakte helemaal geen indruk op haar, ookal dachten veel dat. Ze wou iemand speciaal. Iemand die echt iets voor haar betekende. En misschien had ze al iemand gevonden, maar dat wou ze afwachten. Ze mocht het niet overhaasten. En zelf vraagde ze ook geduld. 'Leuk om je weer te zien' Zei hij met een glimlachje. "Indeed. Hoe is het eigenlijk met je?" Vroeg ze even rustig als altijd. Ze had opgemerkt dat zijn kaken iets aangespannen waren. Had ze dan iets verkeerd gedaan? Het probleem was, ze wou deze stilte deze keer vermijden. Maar hoe? Even keek ze op haar GSM en zag dat ze te laat thuis was. Pech voor haar moeder. Ze wist dat Ziva van haar vrijheid genoot. Ziva zag dat hij er redelijk vermoeid uit zag. En dat hij daarom misschien stil was. "Slecht geslapen?" Zei ze op dezelfde toon als altijd.

Ik ken geen frans :$

Haar aanwezigheid was iets waar hij van genoot. Het liefst zou hij nu lekker warm tegen haar aan uitrusten. Maar ondanks dat hij nergens voor terugdeinsde, kon hij zichzelf niet overhalen. Hij kende haar net ook al leek het een eeuwigheid. De rust die ze op hem uitstraalde gaven hem een dut. Even liet hij zijn hand door het ijskoude water glijden om weer een beetje wakker te worden. Hij luisterde naar haar stem en keek haar aan. Zijn ogen kalm en rustig. Iets wat maar een keer eerder was gebeurd in zijn leven, ook dankzij haar. 'Goed, en met jou?' Antwoordde hij ook rustig terug. Hij wendde zijn blik weer terug op het water. Hij wist zich gewoon nogsteeds geen houding te geven met dit gedrag. Toen hij een lichtje in zijn ooghoek zag verschijnen draaide hij zijn hoofd terug. Het was haar mobieltje. Hij richtte zijn blik weer op iets anders, hij wilde niet onbeleefd overkomen door haar de indruk te geven dat hij meekeek met wat ze aan het doen was. Ondanks dat hij daar bij ieder willekeurig ander wezen niets om zou geven. Het maakte hem niet uit wat ze van hem dachten, hoe hard ze hem haatte. Het was niet zijn probleem, hij zou zich er niet anders om gedragen. Dat vond hij zo fijn aan Ziva, haar maakte het niet uit hoe hij was, wat hij deed. Ze bemoeide zich niet met zijn leven, ook al zette ze hem wel aan het nadenken met de dingen die ze zei. 'Ja zoiets' Antwoordde hij. Hij kon het niet ontkennen. Na maandenlang bijna slapeloze nachten gehad te hebben was hij toch wel aardig gesloopt. Hij waardeerde haar en hoopte dat ze dat wist. Het haar vertellen zag hij alleen niet zo zitten..