Upside down [Open]

• Mean it truly, sencered heart
Het was naar haar mening prachtig weer. Haar lichtbruine haren hingen wat rondom haar schouders en veerden zachtjes mee met de wind. Ze genoot als dagen van deze. De regen die veel in Forks te vinden was vond ze op de een of andere manier ook fijn, maar de zonneschijn was soms ook heerlijk. Sarah zuchtte tevreden. Haar crystal-kleurige ogen stonden gericht op het water, dat op een paar meter onder haar heen en weer kolkte. Ze zat op de rand van een aantal grote kliffen. Haar benen bungelden wat gevaarlijk heen en weer terwijl haar gympen tegen de zijkant van de klif bonkten. Een grote, zwartkleurige vogel die ze kon stempelen tot "kraai" hopte langs haar heen en vloog weer verder naar zijn soortgenoten. Sarah stond op, klopte haar broek af van de kleine steentjes en begon een stukje het bos in te lopen. Haar gedachten gingen terug naar school, haar haar nieuwe huis en naar haar ouders. Het enige wat ze jammer vond aan haar nieuwe woonplaats was dat ze haar vrienden moest missen. Niet dat ze er heel erg veel had. Ze had maar een echte vriendin, waarmee ze alles deelde. Niet omdat niemand haar aardig vond, ze was juist een persoon die heel erg vriendelijk en zorgzaam was tegenover anderen. Ze hield gewoon van alleen zijn en had het niet zo op als populaire aandacht-trekster in de school rond te lopen. Ze glimlachte bij de gedachte aan haar moeder, probeerde vooral de goede herinneringen boven te halen en niets steeds terug te denken aan haar dood. Ze was blij dat ze zich gelukkig voelde op deze nieuwe, aparte woonplaats. Samen met haar vader, waarmee ze zich prima kon vermaken.
Ze wist niet precies waar ze heen liep, ze was immers nooit zo ver in het bos geweest. Ze woonde hier dan ook maar drie dagen. Veel van het bos had ze al uitgelopen en de mooie plekjes kon ze nu wel weer terugvinden. Ze kwam weer uit bij de kliffen, enkel aan de andere kant van waar ze net stond. Ze herkende de bepaalde bogen in het gebergte die de klif vormde, zodat ze kon zien dat dat degene was waar ze een half uurtje geleden opgezeten had. Een klein, niet eens zo stijl heuveltje liep naar beneden langs de klif. Zo kon ze voorzichtig naar beneden lopen, zonder de kans om geheel naar beneden te vallen. Sarah zette haar lichtroze Allstars voorzichtig op de hobbelige grond en kwam ze beneden. Toen pas merkte ze het op: een jongen die enkele jaren ouder dan haar was (zover ze het kon zien), bloed om hem heen in het water. Ze nam wat vaart en rende voorzichtig op hem af. Ze zag dat hij niet bewusteloos was. "Gaat het?" vroeg ze hem in eerste instantie. Hij was dan ouder dan haar, hierdoor ook wat groter en misschien wat zwaarder, maar ze probeerde hem weg te trekken uit het kleine laagje water. Ze pakte hem voorzichtig bij zijn middel en legde hem een meter daarna weer neer, zonder dat hij het water nog zou raken.
"Sorry, ik was in de buurt maar heb je helemaal niet van de klif zien vallen. Het spijt me. Heb je het koud?"

• This is not primetime, this is tragedy
Toen hij door had dat zij hem probeerde te helpen leek hij in eerste instantie geschokt. Echt vijandig kwam hij niet over, maar een soort twijfels waren wel in zijn gezichtsuitdrukking te vinden. Hierdoor twijfelde zij even of hij überhaupt wel geholpen wou worden of hulp nodig had. Plotseling verdween de twijfelende blik en maakte hij plaats voor een soort vertrouwen, leek het wel. Dat was mooi, want hij had zo te zien veel bloed verloren. Sarah liet haar blik opzij gaan en zag dat het roodgekleurde water van zonet weer terug de zee ingespoeld was. "Bedankt.. Nee ik heb het niet koud." klonk zijn stem vervolgens, een rustige toon was in zijn stem te horen. Ze glimlachte wat voorzichtig en vriendelijk. "Dat is mooi. Je bent wel veel bloed kwijtgeraakt, het is denk ik wel goed als ik iets zou doen dat het stopt. Vindt je dat goed?" Haar woorden verlieten op haar normale zangerige toon haar keel, en zoals gewoonlijk vriendelijk. Iets van verband had ze natuurlijk niet meegenomen in haar tas, dat was logisch. Ze had immers geen flauw idee gehad dat ze dit even later op de middag aan zou treffen. Ze dacht even na. In haar tas zaten wel wat spulletjes, maar dat waren voornamelijk dingen die ze op school nodig had. Nee, geen pleisters of iets anders wat eventueel handig te pas zou kunnen komen. Haar lichtblauwe ogen richtten zich naar beneden, het bloesje dat ze aanhad. Ze scheurde een stukje van het lichtblauwe stof af. Ze zou het ding toch niet missen en ze zou de jongen hier niet half bloedend achterlaten als ze eerst naar huis zou moeten rennen om verband te halen. Hij had eigenlijk nog geen antwoord gegeven, maar voorzichtig depte ze het stukje stof dat ze het dubbelgevouwen tegen zijn hoofd aan om het ergste bloeden te stoppen.
"Hoe komt het trouwens, dat je van de klif af gevallen bent? Als je het liever niet wilt vertellen, is dat natuurlijk goed." sprak ze kalm tegen de jongen. Tenminste, man. Ze schatte hem zo rond de twintig. Hij was een stukje ouder dan haar, maar dat maakte verder ook niets uit. Ze dacht even terug aan het uurtje geleden. Nee, ze had hem nog niet gezien deze middag. Wel een paar anderen die rondliepen, maar hem niet. Het was verder heel erg rustig in de buurt van het bos. Iets wat ze wel fijn vond. Vooral in deze situatie, het zou nogal irritant geweest als allerlei van die nieuwsgierige, opdringerige mensen eromheen gingen staan. "Mijn naam is Sarah." stelde ze zich toch maar even voor aan hem. Niet dat dit zo noodzakelijk was, maar aan de andere kant had ze zojuist wel iemand ontmoet - ondanks de rare situatie - en dan was het wel netjes om je even voor te stellen. Ze was ondertussen voor hem neergeknield in het warme zand, zodat ze wat gemakkelijker het ondertussen door een beetje bloed bedekte stukje van haar kleding tegen zijn hoofd kon houden. Haar haren lagen met een lichte slag over haar schouders en werden zo nu en dan wat met de wind meegewaaid. De heldere ogen van haar stonden nog steeds op zijn gezicht gericht, wachtend tot een eventuele reactie.