World of difference [Open]

Zachtjes zakte zijn voeten in het witte zand. Met zijn blik gericht op het water en met de kleine in zijn nek. Wie had ooit gedacht dat zijn leven zo kon veranderen in zo'n korte tijd. Drie jaar geleden was hij nog sergeant in Irak. Nu liep hij in een klein stadje met een kind. Hij hielt wel van de kleine, maar het was gewoon te vroeg voor hem. Het alleen moeten opvoeden van een kind viel niet mee. Vooral niet zonder geld. De korte tijd die hij gediend had in het leger had weinig geld opgebracht voor hem. Nu moest hij beroven, inbreken, overvallen, alles voor geld. Al had hij wel het geluk dat hij een wolf was. Niemand kon hem zomaar te pakken krijgen. Hij had iedereen makkelijk dood. Behalve dan die vampiers van laatst. Daar had hij zich wel in vergist. Bij het horen van de onschuldige stem van Joey kwam hij uit zijn gedachten. 'Papa.. Komt mama ooit terug?' Was de vraag die zachtjes klonk. Zijn ogen daalde naar het zand onder hem. Een zachte zucht verliet zijn mond. Hij tilde hem uit zijn nek en droeg hem op zijn arm zodat hij hem aan kon kijken. 'Ik denk het niet, maar ik beloof dat ik voor altijd blijf' Zei hij zacht en drukte een kusje op het voorhoofd van Joey die kort daarna zijn hoofd in zijn nek legde en friemelde aan zijn haren. De schittering van de zee gaf een rustige sfeer. Het weerspiegelde in zijn ogen. Maar een schittering zorgde ervoor dat hij herinnert werd aan een blinkende granaat. De beelden speelde zich af in zijn hoofd. Die ene dag, zijn groep, de hinderlaag waar ze in waren gelopen. Een rilling liep door zijn lijf, een rilling die Joey ook voelde. Een warme blik van Joey lieten Shiver's gedachten weer verdwijnen. Een glimlachje sierde zijn lippen even. 'Zin in wat racen?' Vroeg hij uitdagend. Joey reageerde zoals gewoonlijk weer helemaal opgetogen. Rustig liet hij hem op de grond zakken waarna hij transformeerde. Hij zakte door zijn poten en Joey klom op zijn rug. Toen hij zich goed vast had geklemd rende hij aan. Niet al te snel, er mocht natuurlijk niets gebeuren. En die kans zat er wel in op volle snelheid. Hij hoorde het kinderlachje wat hem diep van binnen weer helemaal verwarmde. Toen ze het einde van het bos naderde minderde hij snelheid om uiteindelijk tot stilstand te komen. Joey gleed van zijn rug af waarna hij weer terug transformeerde. De kleine had er nooit van opgekeken. Hij kende hem in beide vormen. Het was gewoon normaal in zijn ogen. Hij tilde hem weer op en zette hem in zijn nek. Zo had Joey een hoge uitkijkpost. Het was ook een kleine weerwolf, al wist hij het zelf nog niet. De tijd zou wel komen wanneer hij het hem zou vertellen. Al snel waren ze weer tussen de mensen. Hij kende er weinig. Puur omdat hij behoorlijk afstandelijk was. Maar dat was vooral voorzichtigheid. Hij wilde niet gehecht aan iemand raken. Daarom was de enige waar hij echt aan gehecht was Joey, die hij met zijn leven zou beschermen. In de verte hoorde hij kinderstemmen. Hij liep eropaf om zicht te krijgen op de kinderen. De kindjes waren hooguit een jaartje ouder als Joey. Hij liet Joey zakken en keek hem even aan. 'Ga maar vriendjes maken, ik blijf hier' Zei hij met een glimlach waarna Joey vrolijk aanrende en zich bij de andere kindjes voegde. Hij liet zich zakken op het bankje. De omgeving hielt hij in de gaten. Het was een gewoonte van hem. Misschien wel een tik. Maar hoe je het ook noemde, het verminderde de kans op gevaar. Al zou je hier weinig gevaar tegenkomen, al helemaal in een speeltuintje.

Een blauw shirt wat redelijk lang was maar geen mouwen had, bedekte haar boven lichaam. De tattoo op haar linker arm was daardoor zichtbaar, maar dat was niet erg. Rachel was er trots op geworden. Na vele maanden het ding gehaten te hebben. Onder haar shit had Rachel een lichtblauwe skinny jeans aangetrokken met witte sneakers. Het was allemaal makkelijk uit te trappen als dat nodig zou zijn. Ookal leken de bloedzuigers de laatste tijden hun plaats eindelijk te weten. Tot Rachel haar grote opluchting tenminste. Kort haalde ze haar handen door haar zwarte haren heen die ditmaal los hingen. Het zou een rustige dag worden, als het aan haar lag. Na enkele meters door de bossen geslenterd te hebben die grensde aan de La Push gebieden, keek Rachel op. Een kinder stem. ‘Papa.. Komt mama ooit terug?’ Een zachte vraag terwijl een ander iemand antwoorde. ‘Ik denk het niet, maar ik beloof dat ik voor altijd blijf.’ Rachel hurkte neer op een plaats waar ze haar niet konden zien. Een kleine jongen en een oudere man, waarschijnlijk de vader. ‘Zin in wat racen?’ Rachel dacht kort na, wat voor race? Toen snapte ze wat hij bedoelde, de man veranderde in een wolf. Rachel bleef hun volgen, echter wel verschuilt achter de bomen. Gelukkig hadden ze een tegen wind, waardoor hij haar niet kon ruiken. Na een aardige afstand, stopte ze en veranderde hij weer terug. Het was best apart, Rachel had altijd gedacht dat je geen kinderen meer kon maken, of überhoud krijgen. Blijkbaar toch wel. ‘Ga maar vriendjes maken, ik blijf hier.’ Hoorde Rachel de zelfde stem weer spreken. Rustig liep ze erop af, het jongetje rende naar de andere kinderen toe in de speeltuin. Rachel besloot maar is een praatje met de man te gaan maken. ’Je kent me niet, nog niet. Je moet oppassen, vooral met die kleine van je. Het lijkt hier ongevaarlijk, maar dat is het dus niet altijd. Je moet je beter concentreren op je zintuigen, let beter op. Als ik je te voet kan volgen, kan een bloedzuiger dat dus ook.’ Rachel keek hem diep aan, haar bruine ogen boorde zich kort in de zijne waarna ze haar hoofd weg draaide. Rachel had wel andere dingen te doen eigenlijk. Misschien kon ze nog even wat te eten halen, haar maag had honger. Dat was ook één van de redenen dat ze in de bossen aan het wandelen geweest was. Kort draaide Rachel haar hoofd om, richting de spelende kinderen voordat haar lichaam zich vooruit werkte richting het winkeltje.

~ Heeeeeee ~ haha

Genietend van het zien van Joey die helemaal opging in het spel bleef hij zitten. Maar vele geluiden die er aanwezig waren, lieten hem aan zijn verleden herinneren. Hij begroef zijn gezicht voor enkele seconden in zijn handen en sloot daarbij zijn ogen. Even rust, even zijn gedachten naar nul brengen. Toen hij zijn handen liet zakken keek hij gelijk weer een keer om zich heen. Er kwam iemand in zijn richting, hij keek wel verder maar bleef degene in de gaten houden. Niet via oogcontact maar via trillingen en geluiden. Haar schaduw was uitgerekt door de ondergaande zon, hierdoor zag hij dat ze wel erg dichtbij kwam. Zijn helder bruine ogen waren zoekend naar iedere vorm van vijandigheid, zijn lichaam was voorbereid de strijd aan te gaan indien nodig. Ook al leek ze net zo onschuldig, niets was zeker totdat het tegendeel bewezen was. Ze begon te praten, woord voor woord kwam het binnen. In het begin klonk het bedreigend, zoals hij het opvatte. Maar toen ze klaar was, merkte hij dat het niet om die reden gezegd was. Het was eerder een waarschuwing. Hij keek kort naar Joey die nog druk aan het spelen was. Voor zover hij het kon zien deden ze tikkertje. Hij vestigde zijn aandacht weer op zijn soortgenoot. Ze wist duidelijk meer over dit alles dan dat hij deed. Eigenlijk wist hij er niets van af. Hij kon transformeren, hij was sterker, hij zag en hoorde beter. Hij wist dat hij op moest passen voor vampiers, maar voor de rest was het een groot vraagteken. Hij zag dat ze haar hoofd gelijk had weggedraaid toen ze hem had aangekeken. Hij twijfelde toen ze aanliep. Het zou goed zijn om er meer van te weten te komen. Hoe moest hij Joey beschermen als hij weinig wist van datgene waar hij hem tegen moest beschermen? Hij stond op en liep achter haar aan. 'Zou je me een beetje informatie kunnen geven?' Vroeg hij. Hij was wel voorbereid op een agressieve reactie. Maar hij verwachtte die niet. Althans, hij hoopte gewoon van niet.

~Haaaaay eindelijk weer levennn~

De jongen leek haar al in de gaten te houden, het was overduidelijk dat hij ouder was dan haar maar een nieuweling in het veranderen. Je moest het leren, je krachten leren te begrijpen, je vijanden moest je niet onder schatten. Dat laatste, was meestal de grootste fout die gemaakt werd. Zijn bruine ogen boorde zich kort in de hare voordat ze gesproken had en weg gelopen was. Rustig wilde ze het winkeltje in lopen toen hij haar volgde. ‘Zou je me een beetje informatie kunnen geven?’ Rachel draaide zich met een ruk om. ’Hou dat kind in de gaten, ik ga even wat halen.. Dan kom ik wel naar je toe gelopen.’ Als die vader al kon veranderen, dan zou dat kind het uiteindelijk ook moeten doen. Daar door was het kind een makkelijke prooi, evenals de vader. Rachel liep de winkel in, pakte een twee blikjes cola en een crossantje ham/kaas. Snel rekende ze af waarna ze weer naar buiten ging. De jongen zat op zijn eerdere plaats, waar ze hem gewaarschuwd had. Rustig gaf ze hem het blikje terwijl ze het broodje op begon te eten. Daarna werd het blikje open gemaakt waarna ze er een slok van nam. ’Ten eerste, Ik ben Rachel. Ik had het liefst willen jagen in het bos, voordat ik jullie dus tegen kwam.’ Sprak ze rustig. ’Over wat wil je informatie? Over je soort? Je vijanden? Vraag het maar.’ Tjaa, hij kon alles willen weten maar misschien vertelde ze dan wel de verkeerde dingen.

~ flutje ~

In een fractie van een seconde stond hij klaar om zichzelf te verdedigen en aan te vallen, toen ze zo onverwacht en snel omdraaide. Zijn donkere ogen stonden scherp gericht, hij had bijna uitgehaald maar wist zich net op tijd te beheersen. Hij zette een stap achteruit, en luisterde naar haar woorden. Dat kind? Dacht hij verontwaardigt, maar toch knikte hij en keerde om om weer te gaan zitten. Zijn ogen gericht op Joey in het groepje dat steeds kleiner werd naarmate het later werd. De meeste ouders wilde hun kind ruim op tijd binnen hebben. Hij dwaalde af in gedachten. Voor even dacht hij terug aan vroeger. Hoe hij samen met een stel andere straatjochies heel wat dacht te zijn. Het werd alleen maar erger naarmate hij sterker werd, evenals zijn vrienden. Met zijn alle trainen in het bos, in hun wolvengedaante ging dat veel beter dan als mens. Stoeien, soms echt vechten. Het was een heerlijke tijd geweest, maar toch had hij zijn ouders gemist. Ze leefde wel onder één dak, maar tijd hadden ze nooit. De enige momenten wanneer hij ze sprak was als hij opgepakt was. Dat was de reden dat hij zich soms expres neer liet halen. Gewoon die enkele woorden, al waren ze schreeuwend naar hem uitgebracht. In het leger kwam het goed van pas dat ze dierlijk bloed hadden. In de bossen konden ze transformeren om warm te blijven, daarbij hadden ze het zicht bij schieten, de reuk bij sporen en het gevoel bij bewegen. Al snel kwamen de beelden terug aan die dag. Hij wierp het uit zijn hoofd, en al snel kwam ze terug. Hij keek haar aan. 'Sorry van net' Zei hij, en het was wel te zien dat hij het meende. Hij wilde haar heus niet aanvallen. Het was een reflex, bijna altijd was het nodig. Dankbaar nam hij het blikje aan en maakte het open. Hij luisterde naar wat ze vertelde. Jagen in het bos.. Ja dat had hij ook wel eens gedaan. Maar dan niet op dieren. 'Shiver, aangenaam' Stelde hij zichzelf voor. Haar vragen zette hem aan het denken. Wat moest hij vragen? 'Ik wil dat Joey veilig opgroeit, maar ik weet weinig van de bedreigingen hier' Zei hij terwijl hij haar aankeek.

Rachel ademde diep in terwijl ze de jongen aankeek. Dat hij haar bijna had aangevallen had haar niks gedaan, meestal was ze erg rustig. Zeker voordat ze een aanval deed, niet dat dat hier mogelijk zou zijn aangezien de mensen gek zouden worden maar ook van hun bestaan af zouden weten. ‘Sorry van net.’ Aan zijn ogen en stem was te merken dat hij het echt meende. Tot zijn geluk. ’Geeft niks. Kan gebeuren.’ Sprak ze rustig. ‘Shiver, aangenaam’ Stelde hij zich later voor. Kort knikte Rachel. ‘Ik wil dat Joey veilig opgroeit, maar ik weet weinig van de bedreigingen hier.’ Kort knikte Rachel weer. Dus Joey was de naam van de kleine ukke puk die nog met drie andere kinderen aan het spelen was. ’Tja, zoals je weet zijn bloedzuigers de grootste vijanden die we hebben. Iedere vampier is hier een vijand, behalve de Cullens. Vertrouw nooit mensen, als mensen achter ons geheim komen, zijn we er allemaal geweest.’ Sprak ze rustig. ’Joey, dat is je kind toch? Waar is de moeder? Was je ingeprent met haar?’ Vroeg Rachel kort maar krachtig. ’Weetje zeker dat hij het wolvengen in zich draagt?’ Het was namelijk niet altijd zo dat de kinderen ook het wolvengen met zich mee droegen. Het was gewoon een raadsel meestal. Haar stem bleef op een fluistertoon praten aangezien anders de voorbij gangers dingen op zouden vangen. Nog zo handig ding, je kon uitermate goed horen en ruiken, natuurlijk waren er ook andere dingen die in je voordeel waren. Kort keek ze naar hem waarna haar ogen langzaam naar het kind gleden. Oplettend, je wist nooit wanneer er een of andere bloedzuiger tevoorschijn zou komen namelijk.

Het voelde goed dat ze niet boos was om zijn actie. Hij was ergens nog blijer dat hij niet uitgehaald had. Dit gebeurde in negen van de tien gevallen wel als iemand zo onverwacht deed, of hem liet schrikken. Hem alleen maar de indruk gaf iets in zijn zin te voeren. Hij keek weer een keer om zich heen. Pas toen ze antwoordde op hem, vestigde hij de helft van zijn aandacht weer op haar. Dat vampiers hun vijand was, wist hij wel. De reden daarvan wist hij niet, ze vielen aan, ook al kende ze je niet. Maar zo was hij ook geweest tegenover mensen, dus eigenlijk had hij geen recht van spreken. Iedere vampier zijn vijand, waren er hier dan zoveel? Hij luisterde naar wat ze verder zei. Mensen niet vertrouwen. 'Dat deed ik toch al niet zo snel' Zei hij en wendde zijn blik af naar Joey. Hij wilde de vader voor hem zijn die hij zelf nooit had gehad. Al zou hij voor zijn ogen afgeslacht worden zou zijn vader nog niets doen. Hooguit aanmoedigen. Hij dacht terug aan Neveah. Pijnlijke herinneringen kwamen naar boven. Uiteindelijk knikte hij. 'Ja het is mijn zoon. De moeder wilde er niet voor zorgen. Ingeprent was ik niet' Zei hij. Het raakte hem dat hij die fout had gemaakt. Maar hij moest met die fout zien te leven. En hij hielt veel van Joey. Al deed het hem pijn om hem op te moeten zien groeien zonder moeder,en dat was zijn schuld. Bij de tweede vraag knikte hij. 'We waren beide volbloed' Zei hij. In beide families waren generaties lang alleen maar wolven gekomen. Het kon niet anders dan dat Joey het ook was. Hij zag dat Joey nog maar met één ander kindje was. Het zou niet lang duren of hij zou weer terug komen.

Diep ademde ze een keer in terwijl ze weer naar Shiver keek. ‘Dat deed ik toch al niet zo snel.’ Rachel knikte kort. ’Mooi. Het is goed dat je dat weet.’ Relatie’s met mensen waren wel goed, maar betrouwbaar waren ze niet. Als je ze iets vertelde, was het binnen enkele secondes door de hele stad verspreid. ‘Ja het is mijn zoon. D e moeder wilde er niet voor zorgen. Ingeprent was ik niet.’ Waren zijn woorde. Rachel luisterde kort. ‘We waren beide volbloed.’ Rachel keek hem lichtelijk verbaasd aan. Het was best wel apart, maar het kon natuurlijk ook zo zijn dat ze niet veranderde. Het kwam heel weinig voor dat meiden ook veranderde namelijk. Rachel kende maar enkele. ’Veranderde zij dan niet?’ Was haar eerste vraag. ’Apart.. Ookal zou ik willen wensen dat ik een kind kreeg, zou het nog niet gaan.. De eerst aankomende jaren niet.. Ten tweede zal m’n vriend er nooit mee akkoord gaan..’ Sprak ze. Het laatste kwam er zachtjes uit. Paul was zoals hij was, Rachel kon het alleen respecteren. Op haar manier tenminste. ’Je kan me veel vertellen, maar hij ziet er goed uit dus slecht heeft ie het niet bij je.’ Sprak ze rustig. Haar ogen gleden weer naar het kind toe, het laatste kind was ondertussen ookal weg gegaan waardoor het op Shiver en Rachel afgehuppeld kwam. Het hoefde niet altijd te betekenen dat hij ook zou veranderen, het was mogelijk.. Je wist het nooit met weerwolven. Elke keer was er weer één nieuwe verassing. Joey stond voor zijn vader terwijl hij Rachel vragend aankeek. Rachel stak haar hand uit, ’Aangenaamd kennis te maken Joey, Ik ben Rachel. Rachel Black.’ In haar generatie waren er alleen maar leiders geboren, alleen was er een nieuw probleem gekomen toen in deze familie twee kinderen veranderd waren, waardoor het leiderschap uitgevochten moest worden. Rachel had zichzelf terug getrokken, haar broertje was een man, dat zorgde ervoor dat hij meer zeggenschap had. Wie weet, zou ze ooit het roedel leiden, dat wist je nooit namelijk.

Zijn blik bleef bij haar hangen. Ze had iets rustigs over haar heen. Het voelde prettig. Onrust pikte hij erg snel op, hijzelf werd dan ook onrustig van binnen, iets wat hij niet als prettig ervaarde. Daarbij pikte Joey dat weer op van hem en dat zorgde voor een rot situatie waar hij dan zo snel mogelijk uit wilde. Hij zag haar verbaasde blik nadat hij had gezegd dat ze beide volbloed waren. Was dat vreemd? 'Wel soms.. Maar meestal hielt ze haar menselijke gedaante aan' Zei hij. Toen ze vertelde dat ze ook aan kinderen dacht veranderde zijn blik een beetje. 'Ik zou willen dat het bij mij nog een tijd had geduurd' Zei hij en wendde zijn blik weer af. Hij glimlachte weer bij de woorden over Joey. Het liet hem van gedachten veranderen waar bij blij mee was. Hij was trots op de kleine. Dat hij ondanks dat hij alleen een vader had, toch alles uit het leven haalde. Hij hoopte dat dat nooit zou veranderen, en dat hij niet het verkeerde pad op zou gaan zoals hijzelf. Hij zag dat Joey terugkeerde. Het was te merken dat hij nog uren had door willen spelen. Joey was eigenlijk gewoon onuitputtelijk als je het hem vroeg. Hoeveel de kleine op deze leeftijd al kon beloofde veel voor de toekomst. Hij kon zelfs als wat moves van breakdancen. Het ging makkelijk voor hem door de kracht. Toen Joey nog maar op een meter afstand was, draaide hij haastig om. Geschrokken staarde hij naar de bossen verderop. Shiver had het ook gehoord. Erg ver weg, maar wel hoorbaar voor hem. Een schot. Hij boog naar voren en trok Joey op schoot. 'Rustig maar, is niks' Zei hij zacht.

Al snel had hij helemaal geen aandacht meer voor Shiver of het schot. Alle aandacht ging uit naar het grote mens naast zijn vader. Het kleine handje pakte zacht haar hand vast met een verlegen lachje op zijn snoet. 'Hoi' Was het enige woord wat hij zo over zijn lippen kon krijgen. Hij keek naar Shiv en dan weer naar Rachel. Zijn lieve maar doordringende ogen keken naar haar. Het was iets van herkenning wat hij zag. Iets in haar stem wat hij zich vaag herinnerde. Maar echt plaatsen kon hij niet.

Met zijn handen in de zakken van zijn purpere sweater liep Liam door de straten van Forks. De zwarte gitaar in een beschermende hoes smakte bij iedere stap zachtjes tegen zijn rug terwijl zijn goudkleurige ogen over de straat en de mensen die er liepen keken. Het was al een hele tijd geleden dat hij nog mensenbloed gedronken had, maar dat wilde niet zeggen dat hij niet op zijn hoede moest zijn, moest zorgen dat hij uit de buurt was als iemand zich sneed of iets dergelijks. Zijn mondhoeken krulden om tot een glimlach toen hij terugdacht aan Ivy, een vampier die wel mensenbloed dronk, maar waarmee hij echt lol kon trappen. Het was best grappig geweest toen ze drijfnat terug uit het water was gekropen nadat hij haar erin had gegooid. Zij had gevraagd hoe het voelde om te trouwen, dus had hij haar laten voelen hoe Jade zich gevoeld moest hebben. De jongen was zo hard in gedachten verzonken geweest dat hij niet eens door had dat het asfalt onder zijn voeten plaats had gemaakt voor het zand van een strand. Wat aarzelend bleef hij stilstaan en kneep zijn ogen tot spleetjes om te zien of er iemand in de buurt was. Hij was over de grens gegaan, woonde zelf allang genoeg in Forks om van de verhalen af te weten en te weten waar de onzichtbare grens juist lag. Hij mocht weerwolven niet onderschatten zoals sommige vampieren wel deden, maar dit was echt niet expres geweest. Voorzichtig liep hij verder terwijl zijn gympen wat in het zand wegzakten. Straks zouden die schoenen waarschijnlijk vol met zand zitten, maar dat was ook weer geen ramp. De meesten met gezond verstand zouden nu waarschijnlijk terug zijn gedraaid voordat ze weerwolven tegenkwamen, maar hij had niets slechts in zin, wilde gewoon een rustige plek om gitaar te spelen. Een geweerschot dat ergens een eind verder klonk, zorgde ervoor dat Liam opkeek en de glimlach verstrakte wat. Waarschijnlijk waren dat weer de mensen die probeerden een paar dieren te doden om zelf te kunnen eten. Ergens begreep hij het ook, hij had ook voedsel nodig, maar om de dieren dan op zo'n luide manier af te knallen? Hij deed het zelf altijd stil, had dat vroeger ook altijd gedaan. Het enige wat je vroeger altijd wel kon horen was de pees die terug op zijn plek sloeg en de pijl die door de lucht suisde. Nu hoorde je die dingen nog steeds als hij te lui was om zelf te rennen en aangezien het zijn gave was om nooit mis te schieten, moest hij nooit echt een inspanning doen. Vandaag had hij zijn boog en pijlenkoker thuis gelaten omdat hij niet echt in de stemming was om te oefenen. Vandaag was de dag waarop hij en Jade getrouwd waren, maar het zorgde er wel voor dat hij zich slecht voelde. Drie gedaantes was verderop trokken zijn aandacht, twee volwassenen en een kind. De wind blies vanuit het noorden en natuurlijk stond hij juist aan die kant waardoor zij hem zouden kunnen ruiken, maar hij hen niet. Als dat weerwolven waren had hij waarschijnlijk een groot probleem, maar nu was het gewoon afwachten of ze iets gingen doen of niet.


Mewh, moet er toch terug inkomen

‘Wel soms.. Maar meestal hield ze haar menselijke gedaante aan.’ Waren zijn woorden. Wie weet, zou het dus toch mogelijk kunnen zijn. Blijkbaar. Kort knikte ze, niet wetend wat te antwoorden. Het was best raar dat het mogelijk was namelijk. Wie weet, zou het liggen aan het lichaam van de persoon, misschien was het ook bij haar mogelijk of juist niet. Kort ademde ze een keer in. ‘Ik zou willen dat het bij mij nog een tijd had geduurd.’ Rachel knikte kort. ’Dat zeg je nu, maar kwijt wil je hem ook niet.’ Sprak ze met een kort hoofd gebaar richting Joey. Toen Joey voor haar neus stond, was hij iets wat gespannen voor haar gevoel. Misschien door het schot, misschien omdat Rachel voor zijn neus stond. ‘Hoi’ waren zijn woorden terwijl een verlegen lachje zijn gezicht sierde. ’En hoe gaat het jouw kleine, wat vind je van Forks?’ Vroeg Rachel vriendelijk aan de kleine jongen die haar bekeek. Zijn lieve ogen die doordringend op haar gericht waren, vroegen zich iets af. De wind speelde al die tijd al van de noordelijke richting met haar zwarte haren, keer op keer waaide haar haren in haar gezicht. Afentoe zuchtte ze geirriteerd aangezien het behoorlijk irritant begon te worden. Toen er bij zich de lucht ineens een stankgeur bevond, keek ze met een ruk om. Een stuk verder op was een jongen te zien met blond haar. Goudbruine ogen sierde zijn strakke gezicht, een vampier. Duidelijk. Alleen, aan zijn ogen was al te zien dat hij geen mensenbloed dronk, anders waren ze rood geweest. ’Geen zorgen, die is niet slecht. Anders zouden ze ogen rood zijn geweest als hij mensenbloed dronk.’ Fluisterde ze op een zachte toon tegen Shiver.

Het voelde alsof Rachel ermee zat, of ze wel kinderen kon krijgen. Hijzelf had er nooit over nagedacht vroeger. Hij had zich nooit zorgen gemaakt, leefde gewoon zijn leven met alles erop en eraan. Maar toen die dag dat hij het te horen kreeg dat hij vader ging worden stond alles stil. Niets ging meer goed, hij wilde het niet, hij wilde zijn leven niet kwijt. Want dat was hoe hij het zag. Je moest leven voor je kind, tenminste, zo zag hij het toen. Hij was bij de geboorte, die blik van Neveah bleef hem altijd bij. De haat. De woorden in haar ogen die schreeuwde; ik wil dit niet. Alsof hij het toen al wilde. Vrijwel direct na de geboorte, kreeg hij het kind in zijn armen geduwd en wilde ze er niets meer mee te maken hebben. Hij wilde toen boos zijn, hij kon haar wel vermoorden. Maar het handje van de baby die zijn borstkas aanraakte, lieten hem veranderen. De oogjes keken naar de zijne, zo lief en teder. Dat was het moment waarop hij besliste er dan ook alles voor te geven. Een belangrijke les die hij hem zou geven als hij ouder was; zorg dat je niet zo vroeg een kind krijgt. En als je het wel krijgt, zal ik je erbij helpen. De kleine wist dat hij er nooit alleen voor stond. Wat ervoor zorgde dat hij enorm veel vertrouwen in het leven had. Door de woorden van Rachel raakte hij weer uit gedachten. Hij keek op en een glimlach ontstond op zijn lippen. 'Nee nooit' Glimlachte hij en keek naar hem. Als hij hem ooit kwijt zou raken zou hij echt gek worden. Toen Joey bij hen stond, zag hij hoe hij reageerde op Rachel. Anders als bij de meeste, en hij wist wel hoe dat kwam. Al vond hij het vreemd dat het kon. Rachel leek best veel op de moeder. Maar Joey had haar net twee dagen kunnen zien, toen hij net geboren was en als het goed is, zo goed als blind was. Misschien was het dan toch iets anders, maar hij moest bekennen dat hij er wel wat moeite mee had. Al liet hij er niets van merken.

Met nog altijd het verlegen glimlachje op zijn gezicht, luisterde hij wat Rachel tegen hem zei. Hij moest even nadenken. Hij kende al een hoop woorden, maar welke paste als antwoord.. 'Leuk' Zei hij met een hoog stemmetje van blijdschap. Alles waar hij had kunnen spelen vond hij leuk. Alles waar dat niet kon was saai. Een vreemde geur drong zijn neusje binnen. Hij keek waar de geur vandaan kwam, en hij zag dat Shiv en Rachel dat ook deden. Hij hoorde wat Rachel tegen Shiv zei. Verbaast keek hij hen even aan, maar besloot dat dat gewoon bij grote mensen zaken hoorde. Iets waar hij niets van af hoefde te weten. Shiv knikte daarentegen wel begrijpend terug naar haar. Een rilling liep over zijn lijfje, geschrokken keek hij op. Wat was dat? Hij had nog nooit last gehad van kou. En nu voor zover hij wist ook niet. Hij kroop dicht tegen Shiv aan. Daar was hij veilig, altijd.

De twee volwassen waren al zeker weerwolven, aan hun lichaamshouding te zien. Bij de jongen wist hij het niet. Het kon goed zijn dat dat kind ook het weerwolvengen in zich had, maar daar kon hij op dit moment niet over oordelen. De jongen spande al zijn spieren aan om een eventuele aanval af te weren, maar hij ontspande meteen toen bleek dat ze niet eens een vin veroerd hadden. Alleen dat jongetje was tegen de man aangekropen, alsof hij het koud had. Liam ging even met zijn hand door zijn haar en stak zijn handen terug in de zakken van zijn spijkerbroek. Slof,slof,slof. Te lui om zijn voeten op te heffen liep hij dichter naar de weerwolven toe. Ja, hij was gek op sommige moment, so what. Elke vampier zou zeggen dat hij zelfmoord wilde plegen. Kon hij er wat aan doen dat hij veel te sociaal ingesteld was? Ergens zou hij wel willen dat Ivy erbij was, dan konden ze samen nog wat stoeien, niet echt letend op de mensen die ook op het strand rondliepen. Ze waren gewoon zichzelf, de rest moest daar maar tegenkunnen. Een paar meter voor de drie mensen bleef hij wat aarzelend staan. Hij wilde niet dat ze zich bedreigd zouden voelen omdat hij per se sociaal wilde doen. Zijn mondhoeken krulden om in een lichte glimlach terwijl zijn ogen geamuseerd fonkelden. Zonder verder nog iets te zeggen ging hij in het zand zitten en haalde de hoes van zijn gitaar af. De zon geflecteerde wat op het zwarte hout en zorgde ervoor dat de gouden letters redelijk hard opvielen. Liam&Samantha. A dream is a wish you're heart makes. Op zijn gemak begon Liam het ding te stemmen en beet even op zijn onderlip. Na een tijdje nadenken, begon hij een paar noten te spelen en vormde zo een liedje. De klanken galmden over het strand terwijl hij zachtjes mee neuriede. De weerwolven totaal vergeten.

De walgende smaak van het dier wat ze zojuist had gebeten voor zijn bloed, kwam haar mond in. Snel slikte ze het weg. Op zo'n moment.. Kon ze niet geloven dat Liam dít lekker vond, gaf haar maar één mens, die smaakte véél beter dan 1OOO van zulke dieren. Misschien lag het eraan welk dier ze beet? De ene geur rook natuurlijk smakelijker, dan de andere, maar in dit gebied, kon ze geen ander beest vinden. Ivy had het al een tijdje gedaan, maar hoe langer ze het deed en hoe vaker, kreeg ze steeds meer trek in mensen. Zelf wist ze ook nog niet eens of ze haarzelf wel in zou kunnen houden, nog een tijdje, om geen mens te bijten. Hmm.. Ze moest er maar niet aan denken, dan werd haar verlangen alleen maar groter.. Gelukkig dat ze dan wel een vampier was die haarzelf opzich goed in kon houden, op zulke momenten betwijfelde ze het nog wel eens.. De wind streek door de bomen, probeerde haar lichaam naar rechts te duwen, maar het hielp niets. Als ze nog een mens was geweest, had ze het betwijfeld. Deze wind was sterk, niet zacht en de aanwezigheid was meer dan sterk te voelen. Hopelijk zou de wind in La Push minder erg zijn, want daar zou ze straks naartoe gaan, gewoon eventjes weg. Als ze geluk had, was er iemand die ze kende daar op dat moment ook, maar zul je net zien dat ze weer geen geluk had en ze alleen was. Ach, ze kon het met haarzelf ook best vermaken.
Met haar slippers -die ze van thuis had meegenomen en net pas had gepakt- in haar handen, haar haren los in de rustige wind en Ivy' huid die lichtelijk glom in de zon, liep ze naar voren. Op dit strand kwamen meestal weinig 'gewone' mensen, dus ze was veilig. Ondaks het feit dat ze al een tijdje geen mensenbloed had gedronken, enkel dierenbloed, zorgde het er niet voor dat haar ogen niet meer rood waren. Dat was een lang traject wat nog volop aan de gang was bij haar. Natuurlijk hadden haar ogen al een beetje een andere kleur, maar zoals die van Liam? Nog lang niet. Die kleur was ook nog niet eens te ontdekken in haar donkere rode ogen, al hoopte ze dat ze op een dag wel van die mooi gekleurde ogen zoals Liam had. Al moest ze dan wel één ding opgeven waar ze zo van hield.. Mensenbloed. Ineens drong een bekende geur haar neusgaten binnen, samen met 3 andere geuren. Een walgelijke geur, waar ze haar neusgaten wel dicht voor kon knijpen. Weerwolven. Meteen was haar alertheid weer 1OO%, maar wist ze ook dat Liam er was, want zijn geur had ze geroken. Ineens verschenen alle personen die ze had geroken op haar netvlies, samen met Liam. Nog steeds was ze verbaasd over het feit hóe dicht hij bij hun kon staan. Even stond ze stil, focuste ze haar op de personen. De volwassen man, Shiver. De volwassen vrouw, Rachel. De jongen, Joey. Weerwolven. Normaal zou ze helemaal gek worden, maar omdat Liam er was, had ze een ander plan.. Een grijns sierde haar lippen. Ze móest Liam gewoon even van achteren aanvallen, dus zo stil mogelijk rende ze in naar hem toe. Binnen een paar seconden stond ze achter zijn rug, greens ze even kort. Wat zou ze doen? Haar ogen fonkelde even van plezier, en voor ze het wist duwde ze hem met al haar kracht een stuk naar voren, liet ze hem plat op de grond liggen en grinnikte ze lichtjes. Haar armen sloeg ze om zijn nek van achteren. 'Hebbes.' De woorden klonken plagend, maar alweer maakte ze plezier met Liam. Dat deed ze altijd. Vandaar dat ze graag in zijn buurt was, dan wist ze dat het leuk zou worden. 'Liam.. Het zijn weerwolven. Shiver, Rachel en Joey, dat zijn hun namen, dat kreeg ik binnen. Wat moeten we doen? Ze aanvallen?' Ja het was raar, maar ze wist niet wat ze moest doen.. Ookal had ze geen reden om hun aan te vallen, vampieren en weerwolven waren van nature nooit echt vrienden geweest, dus was ze lichtelijk verward geraakt.